Edwinaverdingh
Vissers
Mamallapuram, Tamil Nadu. Het is vroeg, zeer vroeg. We verblijven in Sri Harul, met mooi verzorgde kamers. Op de eerste verdieping, lekker rustig. Eigenlijk pas nadat een internationaal gezelschap eindelijk gedaan had met tot een gat in de nacht luidkeels kinderliedjes te zingen. Goed dat ze de volgende dag vertrokken. We hebben de avond ervoor onze matras op het terras gelegd en al slapend genieten we van een verkoelend zeebriesje. Die rust wordt abrupt onderbroken als de eerste luidruchtige motoren van de vissersboten in gang getrokken worden. Man en zoon blijven onbeweeglijk liggen. Ik daarentegen ben bij het minste geluid wakker. Daar ben ik in dit geval zeer blij om. De lucht probeert net te ontwaken en kleurt al zachtjes roze. De netten op het strand bewegen plots. Een spartelende beweging, in een soort slow motion uitgevoerd, onthuld een diep geheim. De vissers hebben die nacht gewoonweg op het strand geslapen en gebruiken de opgerolde netten als bed. Goed idee van die jongens.
Hoge muur
De Thermen van Caracalla (Latijn:Thermae Antoninianae) is een badinrichting die de Romeinse keizers Septimius Severus en zijn zoon Caracalla lieten bouwen tussen 206 en 216. Met zijn oppervlakte van ongeveer 11 ha was het het grootste thermencomplex tot dan toe en bood plaats aan 1600 gasten. De imposante ruïnes van de thermen met restanten van schitterende mozaïeken zijn in Rome nog te zien aan de avenue "Viale delle Terme di Caracalla". 's Zomers worden de ruïnes gebruikt voor het opvoeren van schilderachtige Italiaanse opera's in de open lucht. Dit complex is zeker de moeite waard om te bezoeken. De grote tuin met hoge bomen zorgt voor een fijne verkoeling tijdens hete dagen.
Bananen en druiven
Reizen is voor mij zoektocht naar nieuwe indrukken, geuren, kleuren, ontmoetingen,... Indië is een land dat gewoonweg al deze ingrediënten heeft. Het meest kon ik genieten als we stopten aan de kraampjes langs de weg. Even de tijd nemen om, bij een overheerlijke chai, een babbeltje te slaan met (meestal) het hele dorp of om vers fruit te kopen. Deze man vond het eigenaardig dat we "maar" een klein trosje druiven wilden kopen voor 4 mensen, maar toen we daarna nog heel wat andere soorten fruit kochten, keek hij ons toe breedlachs toe. Onvergetelijke momenten!!
Work in Progress...
Kleding in India is niet samen te vatten onder een enkele noemer. India is een erg groot land: het heeft 1,1 miljard inwoners en kent verschillende klimaatzones: bergklimaat, woestijnklimaat en tropisch klimaat. Dit alles heeft erg veel invloed op de kleding die de mensen dragen. Daarom dragen ze in het noorden meer wol en kasjmier en in het zuiden meer katoen, kunststof en zijde. Textiel is zo’n belangrijk onderdeel van de Indiase cultuur dat Gandhi het spinnewiel in de vlag wilde hebben. De hand gesponnen en geweven kleding wordt Khadi genoemd en wordt verkocht in winkels in het hele land. Een aantal authentieke kledingstukken zijn: Sari, Salwar kameez, Kurta (Panjabi), Baxan, Dhoti, Longhi en Ghagra Choli. Een Longhi (Lungi) is een gekleurde lap stof die de mannen om hun taille knopen en die reikt tot aan de enkels. Soms wordt de stof door de benen omhoog getrokken en achter in de boord gestopt. De longhi lijkt dan een beetje op een pofbroek. Als de longhi wit is, noemt men het een Dhoti. (wikipedia) Zelfs deze hardwerkende mannen in Kochi voelen zich op hun gemak in hun lungi.
Runde
Reisdagboek: Donderdag 12 juli 2012 Runde, het vogeleiland, staat op het programma. Ik kijk er zo naar uit om mijn eerste puffin te zien. Ik heb al zoveel foto's van dit grappig vogeltje gezien. Vanuit Orsta is Runde niet zo ver. Eilandhoppen via bruggen en enkele tunnels en als je bij het laatste stukje rots komt, ben je in Runde. Het landschap op weg naar ons einddoel levert idyllische vissersboothaventjesplaatjes op. Ik geniet met volle teugen Een wandeling naar de kliffen zal de wereld van het vogelrijk en vooral de puffins laten opengaan. Spijtig genoeg is het theater vandaag gesloten. De rookmachine staat op volle toeren te blazen, want er hangt een dichte mist. Van een 'lichte' ontgoocheling gesproken! Geen puffins, wel enkele meeuwen die ons van naderbij komen inspecteren. Konden die puffins dat nu niet doen? Ach ja, ik moet toegeven dat Runde tot nu toe het mooiste stukje Noorwegen is voor mij. De ruige kust, de zee, de mistige rotsachtige formaties. Het meest complete plaatje. Het slechte weer van de afgelopen week zal daar ook wel een spel in gespeeld hebben. Later besef ik dat dit landschap meer iets van Schotland weg heeft.
Lage rondgang
Het Noors Volksmuseum, gelegen op het schiereiland Bogdøy, is een openluchtmuseum met 155 Noorse bouwwerken. Hoogtepunt van het openluchtmuseum is de Staafkerk van Gol. Dit is een typische Noorse kerk uit de dertiende eeuw. Dit is een geheel uit hout opgetrokken kerkgebouw, met een typische bouwstijl die voornamelijk in Scandinavië wordt aangetroffen. Staafkerken zijn ontstaan in de periode waarin het christendom in Scandinavië werd verspreid. Een staafkerk werd gebouwd op een stenen fundering waarop een frame of geraamte van houten balken werd geplaatst. Op dit fundament rustten de palen. Deze palen werden aan de bovenkant aan elkaar bevestigd met een nieuw geraamte van horizontale balken. Deze balken droegen de dakconstructie. Om deze constructie voldoende stevigheid te geven werden drie methodes toegepast: ten eerste werden er tussen alle staven in andreaskruisen geplaatst, ten tweede werden er houten bogen tussen de palen geplaatst en tenslotte werd er een lage rondgang om de kerk gemaakt die essentieel is voor de constructie. (foto = detail van deze rondgang) Als verbindingsmethodes werden gebruikt: zwaluwstaartverbinding, houten pennen en vastklemmen. Een staafkerk werd nooit met spijkers, nagels of lijm gebouwd zodat de constructie flexibel bleef en het hout kon werken (uitzetten en krimpen). (Wikipedia)
Indrukwekkend!
Zaterdag 14 juli 2012 Van Orsta nemen we de E39 tot aan Hjelle, waarna we de 15 volgen tot aan Olden. Vanuit dit stadje volgen we de bordjes Briksdalbreen. We beklimmen het pad, zo een 45 minuten, tot aan de gletsjer. De gletsjertong likt aan het ijskoude water in het meer. Indrukwekkend! Sumu neemt nog een duikje in het heldere water en heeft zo te zien geen last van de koude. Zijn dikke vacht heeft dan toch nog nut. De waterval die we twee maal passeren heeft er plezier in om ons dan ook hevig te vernevelen. Na een uitgebreide picknick zetten we de route verder. Eerst even terug tot in Olden, dan de 60 tot Byrkjelo, vervolgens terug de E39 op tot Moskog. De tocht over de 13 is schitterend indrukwekkend. Je passeert de hoogste toppen en bergpassen die in de winter niet toegankelijk zijn. Eeuwige sneeuw, ruw gesteente, haarspeldenbochten (net voor Mel) doen ons het dal in suizen. Hoog in de bergen stoppen we want een voetstap in de sneeuw is voor ons als de eerste stap op de maan. Sumu amuseert zich te pletter. Hij rolt letterlijk van de berg af. Die heeft zijn dag ook gehad.
Museum komt tot...lev
Ik merk net dat ik de onbewerkte versie geplaatst heb (foute uitsnede), maar daar is het nu te laat voor. Het Noors volksmuseum (Norsk Folkemuseum) op het schiereiland Bygdøy in Oslo is een groot openluchtmuseum. Het is opgericht in 1894 door Hans Aall met circa 155 gebouwen zoals oude huizen, kerken, schuren en andere gebouwen, verzameld uit diverse streken van Noorwegen. Het geeft een goed beeld van de Noorse architectuur in het algemeen en alle Noorse regio’s in het bijzonder weer. In het overdekte museum krijg je een mooi overzicht van de klederdracht per regio. Hoogtepunt van het openluchtmuseum is de Staafkerk van Gol. Dit is een typische Noorse staafkerk uit de dertiende eeuw. Overigens zijn er in de zomer altijd extra activiteiten met o.a. volksdansen en demonstraties van pottenbakkers, wevers en andere, ambachtelijke beroepen. In typische klederdracht brengen ze het openluchtmuseum tot leven.
Weg 70
Reisdagboek: Dinsdag 10 juli 2012 Aan Weg 70, bij Sunndalsora, bevindt zich een Vikingbegraafplaats uit de tijd dat Vangslia een belangrijke plaats was (600 - 1000 nc). Een alternatief op deze route is een wandeling en/of boottocht door het Trollheimgebergte. Hopelijk werken de wolken deze keer wel mee. Tegen alle verwachtingen in wordt het wolkendoek opgehaald en is het showtime voor de hoge toppers. Graag had ik het Dovrefjell opnieuw gezien en bewandeld, maar keuzes moeten nu eenmaal gemaakt worden. Via Oppdal rijden we Weg 70 op, richting Sunndalsora. Dit stadje ligt aan het begin van het Sunndalsfjord. We bezoeken het Bygdemuseum. Deze boerderij hoorde ooit toe aan een Schotse vrouw. De Viking begraafplaats, die in het bos ligt, is spijtig genoeg overwoekerd. Weg 70 maakt veel goed. Het dal, de bergen, ontelbare watervallen, besneeuwde bergtoppen en schitterende panorama's maken dat deze weg een mooi alternatief is naar onze volgende stop in Orsta. Op onze terugweg naar Oppdal slaan we links de Turista route in naar het Gjevilvatnmeer. Via een tolweg (50nok) arriveren we aan het uitkijkpunt. Een schitterend vergezicht over het meer reikt tot aan de hoge toppen van Trollheimen. Met dit zicht sluiten we de dag af.
Een vleugje Frans
Pondicherry is de hoofdstad van de gelijknamige provincie en is gelegen in het zuiden van India. In 1674 is deze stad gesticht door de Fransen en pas in 1954 werd het deel van onafhankelijk India. De Franse invloeden zijn overal terug te vinden in de stad; o.a. straatnaamborden in het Frans, croissants bij de bakkerijen en prachtige koloniale huizen met balkons. De sfeervolle wijk, French Quarter, is een perfect voorbeeld van de Franse invloeden. In de wijk zijn vele gezellige winkeltjes, koloniale kerkjes en groene parken te vinden. Als grote Franse handelspost kende de stad eerst een periode van welvaart, maar later raakte het verwikkeld in de Frans-Britse schermutselingen en ging een aantal malen in andere handen over. Tegenwoordig is het een provinciestad met een uitgesproken Frans karakter; men spreekt hier zowel Frans als Tamil. Ook de outfit van de politie is een duidelijke erfenis van het koloniaal verleden met Frankrijk.
Gewonnen!
Bygdøy (of Bygdø) is een schiereiland ten westen van de binnenstad van Oslo. Het heette vroeger "Ladegårdsøen." Het schiereiland (vroeger was het een echt eiland) staat bekend voor zijn vele musea. Wij bezochten het Vikingschip Museum (Vikingskipshuset, er staan onder andere 2 gerestaureerde schepen en het Noors volksmuseum (Norsk Folkemuseum), het Bokrijk van Noorwegen. Hier staan oude huizen, kerken, schuren en andere gebouwen van over het hele land verzameld. Deze kinderen zijn hier op zomerkamp en spelen ‘de tijd van toen’ na. Hier renden ze net buiten uit hun schooltje. De kleine meid was de eerste en heeft gewonnen. Ik denk dat dat wel duidelijk is. Tip uit eigen ervaring: Bezoek je Oslo per auto, parkeer je best op Bygdøy. Een dagticket kost hier zo een 35 NOK, terwijl je in Oslo centrum al snel voor een paar uur overdekt parkeren 120 NOK betaalt. Met de ferry geraak je zo in het centrum.
Oude gebouwen
Kristiansund (niet te verwarren met Kristiansand) is een stad en gemeente in de Noorse provincie Møre og Romsdal. De gemeente, met 22.841 inwoners (2008), bestaat uit de stad Kristiansund en het eiland Frei. De stad Kristiansund bevindt zich op de kust van Nordmøre en bestaat uit meerdere eilanden; Kirkelandet, Nordlandet en Innlandet. Het plaatsje Fosna was in 1520 bekend als een strandplaatsje, en is in 1631 een belangrijke haven. In 1742 kreeg Fosna stadrechten onder de naam Christiansund (afkomstig van koning Christian de zesde.) De groei van de stad was toen gebaseerd op houtexport (veel naar Nederland) en daarna visserij. Maar toen die industrieën inefficiënt werden, begonnen de inwoners vis te kopen van Lofoten, en die werden op de rotsen van Kristiansund gedroogd. Dat soort vis, bekend als "Klippfisk" (vis van de rotsen), werd later de belangrijkste industrie van de stad. In april 1940 werd Kristiansund zwaar gebombardeerd door Duitse vliegtuigen, en 90 % van de stad werd verwoest. De oude gebouwen (zie foto) die de bombardementen overleefd hebben zijn nog steeds te zien. Tegenwoordig is visveredeling een belangrijke industrie, maar olieindustrie is het belangrijkst. Toerisme is ook een zeer belangrijke bron van inkomsten voor de regio Nordmøre. (wikipedia)
Met 3
The Backwaters in Kerala. Zalig wiegt onze houseboat ons door het dagelijks tafereel van de mensen die hier leven. Een groot deel speelt zich op en rond deze zoetwateraders af. Het is namelijk de snelste manier om aan de overkant te komen of om naar school te gaan. Deze jonge dames zien er keurig uitgedost uit. Misschien hebben ze wel een afspraakje, ergens aan de andere kant...
Zweven...
Vanuit Balestrand kan je een boottocht maken naar Fjaerland. We hebben die dag eindelijk zonnig weer en ondernemen we die tocht. De ferry meert na ongeveer 2 uur aan. Fjærland is een kleine plaats met circa 300 inwoners aan het einde van de Fjærlandsfjord, een zijarm van de Sognefjord. Het behoort tot de gemeente Sogndal in de provincie Sogn og Fjordane in Noorwegen. Tot 2000 was Fjærland een deel van de gemeente Balestrand. Het dorp ligt aan de voet van de gletsjer Jostedalsbreen met de gletsjerarmen Bøyabreen, Flatbreen en Supphellebreen, en was lange tijd enkel over het fjord bereikbaar. Dit veranderde in 1994 toen een tunnel werd gebouwd . In Fjærland is een behoorlijk aantal boekwinkels en het wordt dan ook wel de boekenstad genoemd. Deze meeuw bleef de hele tijd langs de ferry zweven. Net toen ik klikte besloot hij om naar de andere kant van de boot te zweven en hebt ik net de uiteinden van zijn vleugel er niet opstaan.
Frullemieke
Sanjai, de chauffeur die ons Karnataka, Tamil Nadu en Kerala liet ontdekken, nodigde ons uit om bij zijn vrienden op bezoek te gaan. We werden hier verwelkomt alsof we hier al jaren vriend aan huis waren. Ergens kind aan huis zijn, dat was he gevoel dat ik hier kreeg. Dit is hun dochtertje. Geen kind aan iemand hebben (niet de minste last van iemand hebben), is zeker van toepassing op haar. Gisteren nog in zw/w geplaatst, vandaag in volle kleur. Een echt frullemieke. Een kinderhand is gauw gevuld (een kind is met een kleinigheid tevreden) zoals je kan zien. ;-)
Alle details
Sanjai, de chauffeur die ons Karnataka, Tamil Nadu en Kerala liet ontdekken, nodigde ons uit om bij zijn vrienden op bezoek te gaan. We werden hier verwelkomt alsof we hier al jaren vriend aan huis waren. Ongelooflijk lieve mensen. Dit is hun dochtertje. Ze praatte heel zachtjes tegen ons, maar we verstonden er spijtig genoeg niets van. Sanjai vertaalde het dan wel. Een klein koket dametje is ze. Alle details waren aanwezig, nagellak, lipstick, juwelen, haartjes netjes gekamd en afgewerkt met een prachtige bloem. Nu nog even een mooie pose aannemen. Volgens mij hebben ze dat met de paplepel ingegoten, want zowel moeder als dochter dosten zich volledig uit toen we naar het paleis gingen. Ik heb gekozen voor een zw/w bewerking omdat de kleuren nogal hevig zijn. Dit maakt het neutraler. Tussen mijn foto’s vind je nog opnames van haar, maar dan in volle kleur.
Iets is beter dan...n
Tiruvannamalai, ochtend... wandelend door de nauwe straatjes komen we uit aan de grote tempel waar morgenavond duizenden gelovigen het vollemaanfestival zullen bijwonen. Aan de ingang van de tempel zitten heel wat oude vrouwtjes te bedelen voor eten. De omliggende kraampjes verkopen kleine voedselpakketjes gevuld met wat rijst en groenten. Deze kan je kopen en uitdelen. Eerlijk gezegd hebben we dat daar niet gedaan. Met pijn in het hart, maar het is onmogelijk om voor iedereen iets te kopen. Uit respect voor deze vrouwtjes heb ik geen foto's van hen gemaakt. Wees blij met wat je hebt,want iets is beter dan helemaal niets! De dame op de foto was één van de verkoopsters.
Karma
Tiruvannamalai, Zuid-India, de plaats voor een spiritueel avontuur! Het is een klein dorp, maar spiritueel heeft het een grote aantrekkingskracht Bij iedere volle maan komen duizenden pelgrims naar Tiruvannamalai om een rondje om de Arunachala Berg te lopen. Dit rondje is ongeveer 14 km lang en belooft een goed karma en de uiteindelijke verlichting. Like gravity, karma is so basic we often don't even notice it. (Sakyong Mipham) Liefde en mededogen zijn geen luxe maar noodzaak. Zonder beide kan de mensheid niet overleven (Dalai Lama) Je hoeft geen geld te bezitten om waardig te zijn. (Mahatma Ghandi) Er is genoeg voor ieders behoefte, maar niet genoeg voor ieders hebzucht (Mahatma Gandhi) Deze foto weerspiegelt deze spreuken die voor mij het leven in Indië (maar ook elders) kunnen beheersen.
Stop again
Van Mysore/Hassan naar Tiruvannamalai en Gingee (fort) hebben we gekozen om via de binnenwegen onze bestemming te bereiken. Kleine dorpjes, geregeld stoppen voor een chai (thee met melk en suiker) en natuurlijk heel wat mooie landschappen zien voorbij komen met daarin prachtig 'gekleurde' mensen. Ik denk dat deze foto duidelijk zegt dat we hier moesten stoppen. Niet erg hoor! Tijdens onze reizen is Tijd geen geld. Voor deze man met de kokosnoten misschien wel.
Fileleed!
Die straatjes in Delhi toch. Het is ongelooflijk hoe die mensen daar levend uitkomen. Georganiseerde chaos noem ik het. Schitterend om te zien! Opstoppingen? Neen, hier toch niet! Ze vinden altijd een manier om uit de verstrikte file te geraken. Niet altijd even simpel als je een zware vracht bij hebt. Respect voor deze mannen die dagelijks hun lading met een fiets vooruit duwen. Het truckersspreekwoord "Rij nooit sneller dan je beschermengel kan vliegen" is waarschijnlijk hier niet van toepassing.
Oase van rust
We blijven nog even in Delhi. De Vrijdagmoskee van Delhi of de Masjid-i-Jahan Numa (???? ???? ???) is de belangrijkste moskee van Delhi in India. De moskee werd gebouwd door de Mogel Sjah Jahan. De bouw was in 1656 gereed. De binnenplaats van de Moskee biedt plaats aan 25.000 gelovigen! Het is één van de grootste en bekendste moskeeën van India. (Wikipedia) Ook al kan het er zeer druk zijn, toch blijft het een oase van rust in deze drukke stad.
Are you listening?
De Vrijdagmoskee van Delhi of de Masjid-i-Jahan Numa (مسجد جھاننمÛ￾) is de belangrijkste moskee van Delhi in India. De moskee werd gebouwd door de Mogel Sjah Jahan. De bouw was in 1656 gereed. De binnenplaats van de Moskee biedt plaats aan 25.000 gelovigen! Het is één van de grootste en bekendste moskeeën van India. (Wikipedia) Deze jongen kijkt niet echt blij, misschien is zijn moeder hem de les wel aan het spellen, want aan een klein vogeltje past geen grote bek. Hopelijk moet hij het spreekwoord "wie niet horen wil, moet voelen", niet ondergaan.
Lal Qila
Het Rode Fort van Delhi of Lal Qila (Hindi) is een ommuurd paleis in Shahjahanabad, in Delhi. Het Rode Fort ligt aan de rivier Yamuna. Het is één van de bekendste bezienswaardigheden in Delhi, en maakt deel uit van de Werelderfgoedlijst van UNESCO. Het is ook de plaats waar de minister-president van India elke 15 augustus een toespraak houdt, op de dag dat India onafhankelijk werd van Groot-Brittannië. (met dank aan Wikipedia) Het fort werd als paleis gebouwd door de Mogolse keizer Shah Jahan. Op de foto een detail van de gewelven van het paleis.
Stilte
Een stil en rustig plekje vinden in Indië (India)? Niet zo simpel. Verlaat de grote steden en trek de dorpen in. Rond Kanchipuram, de zijdestad bij uitstek en gelegen in Tamil Nadu, vind je kleine tempels en ‘verlaten’ parkjes. Eén enkele dame passeert ons, elders worden er krijttekeningen op de stoep gemaakt. Zolang het de goden maar bevalt. Het is er zo stil dat ik het gras kan horen groeien.
Community-updates
NEEM DEEL AAN DE COMMUNITY OP FACEBOOK
01-11-2022 Zoals jullie weten, gaat de community stoppen. Wil jij graag nog in contact blijven met de andere communityleden? Word dan lid van de speciale Facebookgroep, die wordt beheerd door communityleden!
UPDATE: COLUMBUS COMMUNITY GAAT STOPPEN
27-08-2022 Helaas hebben we moeten besluiten dat we de community niet voort gaan zetten. We leggen je graag uit waarom. Lees verder >
