KJongenburger
ViewBook
Jongens en meisjes ik ben stik trots. Mijn Viewbook, een soort digitaal fotoalbum, is door de selectie heen van de wedstrijd en staat open voor stemmen. Naast een jury prijs is er ook een publieksprijs, - http://www.viewbookphotostory.com/2010/09/ageing-gracefully/ - Als je wilt mag je stemmen. Ik zou het zeer waarderen. Kijk ook gerust naar de ander albums. Er zitten pareltjes bij.
Goeie ogen
Je moet wel heel goeie ogen hebben om met zo'n bril überhaupt nog iets te zien. Hij kwam op het geschreeuw van de kinderen af om te kijken wat er aan de hand was. Pas toen hij bijna mijn lens in liep had hij door dat er twee witten in het dorp waren.
Hey Mister [2]
Nauwelijks was ik, na een bakkie koffiedrab en een praatje pot, klaar met de foto's van de strijders of daar waren ze weer. "Hey Misterr, Photo! Photo! Nou vooruit dan maar nog een keer. (het zou niet de laatste keer worden). Het linker jochie gaf nog snel even aan hoe hij over die dappere vrijheidsstrijder met zijn vlag dacht.
Dappere strijder
Deze dappere strijder wilde graag met de Indonesische vlag op de achtergrond op de foto. Hij had nog tegen de Nederlanders gevochten in de tijd na augustus 1945.
Dierendag
Ik heb het idee dat in Indonesie dierendag niet voor alle dieren even feestelijk verloopt. Marjan Thieme kan zich daar helemaal uitleven. Een varken achterop de brommer, een paard op het dak van een Bemo, kippen bungelend aan het achterrek van een bus en ga zo maar door.
Wheeeee
Tussen Ende en Maumere gaat de weg weer de bergen in en volgt de weg regelmatig de rivierdalen. De hangbruggen die de Nederlanders er begin vorige eeuw hebben aangelegd hangen er nog steeds en geven toegang tot prachtige Kampongs. Niet iedereen was even blij met onze komst.
Hey Mister, Photo!!
Tussen Ende en Maumere gaat de weg weer de bergen in en volgt de weg regelmatig de rivierdalen. De hangbruggen die de Nederlanders er begin vorige eeuw hebben aangelegd hangen er nog steeds en geven toegang tot prachtige Kampongs. Waar je ook komt overal zijn het de kinderen die je als eerste in de gaten hebben. "Hey mister, Photo!!" is vaak het eerste geluid dat er uit een dorpje komt. Tja, wat doe je dan.
Kampong langs de weg.
Tussen Ende en Maumere gaat de weg weer de bergen in en volgt de weg regelmatig de rivierdalen. De hangbruggen die de Nederlanders er begin vorige eeuw hebben aangelegd hangen er nog steeds en geven toegang tot prachtige Kampongs. Ook hier waren we weer van harte welkom en werden we uitgenodigd op de koffie.
Bijna thuis [2]
Na een lange wandeling is dit meisje bijna thuis uit school. Ze heeft er al een kilometer of drie opzitten. Nu nog de hangbrug over, vlak langs die enge vent met een camera, dan nog een paar honderd meter door de sawa's en dan is ze thuis in de kampong. Iedere ochtend loopt ze dat stuk heen en na school terug.
Hangbrug
Vanaf de in 1925 door de Hollanders aangelegde Endeweg, door optimisten ook wel de "Trans Flores Highway" genoemd, liggen een aantal van deze hangbruggen. Ze ontsluiten over het algemeen een veel groter gebied dan je op het eerste gezicht zou denken. Een zwerftocht in het gebied "aan de overkant" levert steevast de mooiste verrassingen op.
Bijna thuis
Na een lange wandeling is dit meisje bijna thuis uit school. Ze heeft er al een kilometer of drie opzitten. Nu nog de hangbrug over, vlak langs die enge vent met een camera, dan nog een paar honderd meter door de sawa's en dan is ze thuis in de kampong. Iedere ochtend loopt ze dat stuk heen en na school terug.
Baardje
Op de smerige markt van het voornamelijk Christelijke Ende probeert deze man de Islam aan de man te brengen. Van onder zijn tentdakje spreekt hij mensen aan. Voor de foto wil hij wel even poseren.
Geverfd?
Deze man tref ik op de smerigste markt die ik ooit heb gezien, de Pasar van Ende. Ik vraag me af of hij zijn haar heeft geverfd of dat hij nogal plotseling grijs is geworden.
Eppie Happy
Een en al glimlach, zo kennen we de jonge Indonesiërs. Deze Eppie Happy op de pasar van Ende werd helemaal een breedbekkikkertje toen hij begon te vertellen over zijn motorfiets. De trots van zijn leven en een vrouw moest maar even wachten tot de brommer was afbetaald. Het bleek dat hij ongeveer een derde van zijn inkomen betaalde als aflossing op zijn lening. Ik kon er niet achter komen in hoeverre dat een woekerlening was. Als hij er onder lijdt weet hij dat in elk geval goed te verbergen.
Werken
Iedereen werkt in Indonesië. deze kleine jongen schikt zijn stukjes tonijn even opnieuw nadat hij er een paar heeft verkocht. Gewoon op het zand, het zand dat stinkt als een oordeel naar de rottende visresten.
Ondraaglijk
Ondraaglijk! Ik ben op veel markten geweest zo door de jaren maar zo smerig als de Pasar van Ende heb ik nog niet meegemaakt. Hier liggen de schedels, knoken en oneetbare delen van het geslachte vee gewoon opgestapeld. De lucht van rottend vlees kwam ons als een paar minuten tegemoet. Gelukkig ben ik niet de enige die hier niet zo van is gecharmeerd.
Pasar Ende
De smerigste markt waar ik ooit geweest ben is de markt van Ende. De stank is ondraaglijk en overal liggen rottende resten. Hier zit een jongen op de grond een koeienhuid schoon te schrapen. Een uur of wat geleden stond zij nog aan het zuiltje links.
Cletus en Trees
Cletus en Trees Carbonilla. Hij was helemaal vereerd dat we na de ceremonie van de Merdekka bij hem thuis wilden komen, en wij waren natuurlijk vereerd dat we mochten komen. Trees was een beetje verlegen omdat ze niet zo goed Nederlands meer sprak. Voor we het wisten stond er een heerlijke mierzoete kop chocolademelk voor ons op tafel. Mocht je ooit in Ende overnachten dan ben je zeker welkom op de Jalan Pahlawan No. 12. Doe hem dan de groeten van ons.
Cletus
Tijdens de ceremonie voor het strijken van de vlag op Merdekka (Onafhankelijkheidsdag) komt Cletus stilletjes achter ons zitten. Spreek u misschien Nederlands vraagt hij bescheiden. Hij was helemaal ontroerd dat wij als Nederlanders bij dit plechtige moment aanwezig waren. We zijn bij hem en zijn vrouw Trees thuis op de warme chocolademelk geweest.
Nangapanga
Als je vanaf Pantai Nangapanga, (blue stone beach) richting Ende rijdt heb je prachtige vergezichten. Hier een uitzicht op een plaatsje waar ik de naam niet van kan achterhalen. Wie helpt?
M'n Ouwe Oma ...
En Oma bekeek het vanaf haar troon. (Zie mijn foto M'n Ouwe Opa). Oeps, ik krijg van de redactie op mijn kop dat er te weinig woorden staan. Goed, hier komt een verhaal. Je ziet tussen Bajawa en Ende een willekeurige afslag van de, wat optimisten noemen de Trans Flores Highway, en rijdt daar gewoon op tot je niet verder kan. Als de motor stop hoor je in de verte stemmen. Je loop het pad in die richting en komt zomaar in een prachtig dorpje waar je meteen op de koffie wordt uitgenodigd. Na de koffie bij het ene huis raken we aan de "praat" met een oude man, Opa, die samen met zijn kleinzoon op de veranda niets zit te doen. lekker te genieten van de rust en te kijken wat die rare toeristen (we waren de enige twee) uitspoken. Achter hem zit oma op een prachtig plastic stoeltje bij de deur. (Ik weet eindelijk wat ik moet doen om foto's weer van de site te krijgen: het aantal woorden reduceren tot onder de vijf en twintig, dan haalt de redactie ze eraf.)
M'n ouwe opa ...
M'n opa, m'n opa, m'n opa, en niemand is zo aardig als hij. Dat geldt blijkbaar in meer landen. Niets is zo lekker als tegen je opa aanleunen op de veranda van zijn huis.
Suikerpot
Kinderen zijn overal het zelfde: Als ze hun hand in de suikerpot kunnen steken zullen ze dat niet laten. Ook deze zoetekauw houdt er wel van.
Oma
Terwijl wij genoten van een op hout gekookt kopje koffie zat om de hoek oma op haar hurken met haar billen op de grond mandjes te vlechten. Ze kijkt wel een beetje boos maar is verschrikkelijk aardig.