Jenny
Marsaxlokk, het...Vol
Welke reisgids of -brochure van Malta je ook raadpleegt, je vindt er vast niet een zonder een foto van het fotogenieke haventje van Marsaxlokk (wel jammer van de ontsierende elektriciteitscentrale, maar dat terzijde). Van maandag tot en met zaterdag is het een rustig, slaperig vissersplaatsje. Er dobberen vele gekleurde luzzu’s/Maltese vissersbootjes op het water, er liggen tal van terrasjes op de kade, afgewisseld met enkele marktkraampjes met lokale lekkernijen en souvenirs. Op zondag echter schijnt (ik was er op een zaterdag) het hier een gekkenhuis te zijn, dan vindt er namelijk de “grote markt” plaats, niet alleen in trek bij toeristen, maar ook zeker bij de lokale bevolking. Je kunt er de gebruikelijke marktwaar kopen zoals kleine hebbedingetjes, etenswaar en kleding. Daarnaast vind je er tal van vissoorten en kun je, ook als toerist, meedoen aan bingowedstrijden. Zie je al die bootjes liggen en heb je zin om een stukje te varen, dan kun je o.a. een tochtje boeken naar de Blue Grotto. De kleuren van de luzzu’s hebben trouwens een betekenis. Blauw is de kleur van het water, geel de kleur van de zon, bruin staat voor aarde en groen voor hoop. Rood en wit zijn de officiële landskleuren die je ook weer terugziet in de vlag van Malta.
Palccoyo Rainbow...Mo
Een vrije dag in Cusco, wat gaan we doen? We gaan in eerste instantie voor een bustourtje langs diverse bezienswaardigheden, maar helaas kunnen we pas ruim na de middag opstappen en dat duurt ons te lang. Bij een ander boekingskantoortje zien we een grote poster met een foto van felgekleurde bergen en de tekst “Rainbow Mountain, no hiking”. We informeren of we die trip vandaag nog kunnen maken, het is dan nl. al rond 09.30 uur en we weten dat het zeker drie uur rijden is vanaf Cusco. Er wordt een telefoontje gepleegd en ja hoor, even later komt er een knul (vriend van de familie?) voorrijden en kunnen we, na de tank te hebben volgegooid, vertrekken. Zeker het laatste deel van de route is adembenemend, we rijden over een smal weggetje door piepkleine gehuchtjes, langs diepe afgronden (door smeltende sneeuw glijden we af en toe weg, best spannend) en met grote regelmaat worden we begroet door lama’s en alpaca’s. Dan komen we aan bij het voorlopige eindstation, we betalen entree bij een prachtige traditioneel geklede moeder en haar kleuterdochtertje, de “kassameisjes”. Om bij de Rainbow Mountain te komen moet er wel degelijk worden “gehiked”. Je kunt ook te paard naar boven, dus als je niet wilt wandelen, klimmen en klauteren dan is dat mogelijk, maar daar hangt wel een prijskaartje aan. “No hiking” is dus niet helemaal onwaar. Volgens onze chauffeur is het ongeveer een half uurtje lopen en ondanks dat we qua kleding en schoeisel niet op de tocht zijn voorbereid, we zouden immers een bustochtje maken, wagen we het erop. Na een half uurtje banjeren door papperige sneeuw is het einde nog niet in zicht, volgens onze meewandelende chauffeur (net een berggeit) zijn we er toch echt bijna. Er komt ons een groepje terugkerende wandelaars tegemoet en volgens hen, al wijzend in de verte, is het nog zeker 1,5 uur lopen. We beginnen langzaamaan spijt te krijgen dat we niet op zo’n paard zijn gestapt, er komen ons wel paarden achterop en tegemoet, maar die zijn allemaal bezet. We zetten stug door, al roepen we om en om wanhopig dat we ermee stoppen, en uiteindelijk bereiken we dan toch de top op ruim 5.000 meter hoogte. Mission accomplished! Boven staat een mooie oude man met hete cocathee met kilo’s suiker erin op ons te wachten, wat smaakt dat goed op dat moment. Dat de kleuren van de Rainbow Mountain in de verste verte niet lijken op de kleuren van de poster bij het boekingskantoortje wisten we gelukkig van tevoren en maakt ons eigenlijk ook niet zoveel uit. De kleuren op mijn foto zijn de echte kleuren bij helder weer, ze zijn ontstaan door verschillende mineralen in de grond zoals koper, ijzer en malachiet. De Rainbow Mountains (er zijn er meerdere) zijn sinds 2016 opengesteld voor publiek. De meeste trips gaan naar Vinicunca, maar wil je de inmiddels grote aantallen medetoeristen liever ontwijken, kies dan voor Palccoyo.
Mist rondom Amantaní
Ons bezoek aan het Titicacameer verliep nat, kletsnat. Vanuit Puno brachten we eerst, vanwege de hevige regenval, een héél kort bezoekje aan de Uroseilanden. Daarna voeren we in ca. 3 uur door naar ons overnachtingseiland Amantaní, waar alle geplande activiteiten werden geannuleerd. Het was niet alleen nat, maar ook steenkoud en op het hoogste punt van het eiland sneeuwde het zelfs. Als kruik kregen we van onze zorgzame gastvrouw een frisdrankflesje met heet water mee naar bed. Na een memorabel verblijf op Amantaní, stonden we de volgende ochtend al vroeg bij het haventje om de boot naar Isla Taquile te halen, het “handwerkeiland” waar de mannen breien en de vrouwen weven. Terwijl we stonden te wachten brak er een waterig zonnetje door. De rest van de dag is er geen druppel regen meer gevallen en hebben we optimaal van het prachtige Taquile kunnen genieten. Tip: Ook al is de kans op neerslag volgens de statistieken nihil in het gebied en in de periode van de reis (in ons geval juli), neem toch maar een regenjas mee :-) (Geopend komt de foto beter tot z'n recht).
Machu Picchu, ge- en.
Machu Picchu, de “oude berg”, mag natuurlijk niet op het programma ontbreken als je een bezoek aan Peru brengt. Wij bezochten de beroemde Incastad vorig jaar en er golden/gelden nogal wat regeltjes die doorlopend worden aangescherpt, hieronder een aantal ervan. Het toegangsbewijs is slechts een dagdeel geldig, wil je de hele dag blijven dan moet je twee tickets kopen. Elk bezoek duurt minimaal 2,5 en maximaal 4 uur vanaf aankomst bij het toegangshek. Koop je een ticket voor Machu Picchu Mountain of Waynapicchu, dan krijg je daar extra tijd voor. Eenmaal op de site mag je niet meer naar “buiten” voor b.v. een toiletbezoek. Ga dus van tevoren, “binnen” kan het niet meer. Een officiële Machu Picchugids is verplicht, je mag de site niet op eigen houtje verkennen, ook niet voor of na de rondleiding. De rondleiding volgt een standaard route. Je kunt ervoor kiezen om voor de rondleiding sites te bezoeken die geen onderdeel uitmaken van de standaard rondleiding, zoals de Zonnepoort of Incabrug. Dit mag echter alleen onder begeleiding van je gids en hier zijn dan ook extra kosten aan verbonden. Teruglopen om iets nogmaals te bezichtigen mag ook niet meer. De gids hoeft je niet te begeleiden tijdens je bezoek aan Machu Picchu Mountain of Waynapicchu. Alleen in de citadel van Machu Picchu dient de gids altijd bij je te zijn. Je moet altijd je paspoort meenemen om binnen te komen. Voor de ticketcontrole, nabij de toiletten, kun je een speciale Machu Picchustempel in je paspoort laten zetten. Met uitzondering van een flesje drinken mogen er geen consumpties worden meegenomen. Roken is niet toegestaan en het meenemen van een wandelstok is ook verboden (voor bejaarden en mensen met een handicap wordt een uitzondering gemaakt). Laat je door al deze ge- en verboden het plezier niet ontnemen, Machu Picchu is absoluut de moeite waard!
Let the sun shine
Het is een druilerige dag vandaag, naar ik heb begrepen ligt er over heel Nederland een grijze sluier. Ik kan me goed voorstellen dat veel mensen alweer verlangen naar het voorjaar en de zomer, terwijl er dan natuurlijk ook een kans op minder mooi weer bestaat (zijn we na afgelopen jaar bijna vergeten). De Vakantiebeurs is ook weer van start gegaan (10 t/m 13 januari in de Jaarbeurs in Utrecht, Columbus is er ook te vinden), daar zullen velen wegdromen bij de meest aantrekkelijke bestemmingen. Gelukkig hoef je niet altijd (ver) weg te gaan om te genieten, dat kan ook gewoon van b.v. de “bloemetjes en de beestjes” in ons eigen kleine kikkerlandje.
Dames in klederdracht
Van een sneeuwwit, letterlijk, Chivay in de Colca Cañon reden we naar een kletsnat Puno bij het Titicacameer, waar we vanwege de vele ongelukken onderweg pas laat in de avond aankwamen. De volgende morgen stapten we in de stromende regen op de boot voor een lange tocht over het Titicacameer. De eerste stop na ca. 25 minuten was bij de Uros rieteilanden, daarna voeren we in ca. 3 uur door naar het eiland Amantaní. Helaas werden de geplande activiteiten op Amantaní ( wandeling naar Pachatata & Pachamama en het dorpsfeest) geannuleerd, het was steenkoud, het regende en op het hoogste punt van het eiland sneeuwde het zelfs. Helaas hebben we dus zo goed als niets van het eiland gezien, want de volgende morgen vertrokken we alweer vroeg naar het verderop gelegen eiland Taquile. Bij het haventje zaten deze vier prachtig traditioneel geklede dames, zij hadden een lekker beschut plekje uitzocht. Tip: Ook al is de kans op neerslag volgens de statistieken nihil in het gebied en in de periode van de reis (in ons geval juli), neem toch maar een regenjas mee :-)
Condor in Colca Cañon
Natuurlijk mag een bezoek aan Cruz del Condor in de Colca Cañon niet op het programma ontbreken als je in Peru bent. Zoals ik gisteren al schreef waren de weersomstandigheden nogal wisselend. In de Colca Cañon hadden we sneeuw en regen en de kans om dan condors te zien vliegen/zweven is klein. In overleg met onze lokale gids besloten we een wandeling te gaan maken, dat leek ons beter dan onze tijd gaan staan te “verdoen” op het uitkijkpunt. Net op het moment dat we uit het busje wilden stappen vlogen er in een fractie van een seconde drie (!!) condors voorbij, mooi om gezien te hebben, wel balen dat we niet genoeg tijd hadden om een foto te maken. Na de wandeling, die eindigde net onder het uitzichtpunt, hadden we het geluk toch nog één condor, tegen een adembenemende achtergrond, voorbij te zien zweven, wat een imposant dier, onze dag kon niet meer stuk! Als je de foto opent is de condor beter zichtbaar, maar ik wilde, vanwege de mooie achtergrond, niet teveel croppen.
Mama Flora op...Amant
Van een sneeuwwit, letterlijk, Chivay in de Colca Cañon reden we naar een kletsnat Puno bij het Titicacameer, waar we vanwege de vele ongelukken onderweg pas laat in de avond aankwamen. De volgende morgen stapten we in de stromende regen op de boot voor een lange tocht over het Titicacameer. De eerste stop, slechts kort vanwege het weer, was bij de Uros rieteilanden. Daarna wachtte ons een flinke zit, ca. 3 uur, naar ons overnachtingseiland Amantaní. Daar werden we uitermate vriendelijk onthaald door Mama Flora en haar zoon Arturo, bij hen thuis mochten we eten en de nacht doorbrengen. Als bedankje hadden we, zoals gebruikelijk, wat levensmiddelen meegenomen die op Amantaní niet of slechts mondjesmaat verkrijgbaar zijn (fruit, rijst, pasta, suiker). Hiervoor werden we, door zowel moeder als zoon, uitgebreid geknuffeld. Alle geplande activiteiten op Amantaní werden geannuleerd, het was steenkoud, het regende en op het hoogste punt van het eiland sneeuwde het zelfs, als kruik kregen we een frisdrankflesje met heet water mee naar bed. Helaas hebben we helemaal niks van het eiland gezien, maar het gezelschap van Mama Flora en Arturo maakte veel goed. De volgende ochtend moesten we al vroeg naar het haventje om de boot naar Isla Taquile te halen. Mama Flora liep met ons mee naar “beneden”. Op de foto staat ze, in haar prachtige traditionele kleding inclusief mooi geborduurde hoofddoek/sjaal (bij geopende foto beter te zien), te wachten tot onze boot vertrekt. Mocht iemand nog een tip wensen… Ook al is de kans op neerslag volgens de statistieken nihil in het gebied en in de periode van de reis (in ons geval juli), neem toch maar een regenjas mee :-)
Landschap Heilige...V
Alvorens ’s middags vanuit Ollantaytambo in de trein naar Aguas Calientes (Machu Picchu) te stappen, maken we een excursie naar de landbouwterrassen van Moray en, aansluitend, naar de zoutterrassen van Maras. Onderweg genieten we in alle vroegte en met volle teugen van de schitterende landschappen die op een hoogte van ca. 3.500 meter in de Heilige Vallei aan ons voorbijtrekken.
Sarawak Cultural...Vi
In de buurt van Damai bezochten we het Sarawak Cultural Village, een "levend" openluchtmuseum. Je vindt er tot in detail nagebouwde traditionele huizen van zeven bevolkingsgroepen; Bidayuh, Iban, Penan, Orang Ulu, Melanau, Maleiers en Chinezen. Bij de entree krijg je een boekje/paspoort met allerlei wetenswaardigheden en bij elke bezochte woning krijg je een stempel in je paspoort. De huizen op zich zijn interessant om te bezoeken, maar de mannen en vrouwen in klederdracht die diverse demonstraties geven zijn absoluut van toegevoegde waarde. Twee maal per dag wordt er in het lekker koele theater een culturele show met traditionele dansen opgevoerd. Spreekt me normaal niet zo aan, maar dit was echt de moeite waard. De show heeft al diverse prijzen in de wacht gesleept. Mocht je in 2019 van 12-14 juli in Damai zijn dan kun je in het Sarawak Cultural Village genieten van diverse workshops en optredens van vele artiesten uit allerlei landen tijdens het jaarlijkse Rainforest World Music Festival. Helaas vertrokken wij in 2016 net voor dit evenement plaatsvond.
Mánesbrug en...Rudolf
Vanuit de joodse wijk Josefov in de Oude Stad wandelen we via het Rudolfinum, de thuishaven van het Tsjechisch Filharmonisch Orkest (grote concertgebouw in neo-renaissancestijl aan het eind van de brug), over de Mánesbrug naar de Kleine Zijde. Hier hebben we vanaf de oever van de Moldau c.q. Vltava prachtig zicht op de Oude Stad incl. de Mánesbrug (links) en de beroemde Karelsbrug (rechts, niet op de foto). Het licht aan het eind van de middag is prachtig. Een voordeel van een stedentrip in najaar/winter is het relatief geringe aantal medetoeristen, een ander pluspunt is het feit dat het vroeg donker is, je kunt extra lang genieten van de bijzondere sfeer die de verlichte gebouwen en bruggen met zich meebrengen. Enige nadelen zijn aangepaste (kortere) openingstijden van bezienswaardigheden, minder terrasjes (wel enige met heaters) plus dat je minder van parken en tuinen kunt genieten.
Silvered leaf monkey.
We maken een uitstapje naar het Bukit Melawati Historical Complex in Kuala Selangor, op ca. een uurtje rijden van Kuala Lumpur. Kuala Selangor was vroeger de koninklijke hoofdstad van het sultanaat Selangor. Het fort “Kota Melawati” werd 1784 door Nederlanders veroverd die de naam meteen veranderden in "Fort Altingsburg" , maar reeds in 1785 werd de stad heroverd door sultan Ibrahim en zijn mannen. Allemaal heel interessant, net als de overblijfselen van de oude muur, de kanonnen etc. maar mijn hart gaat pas echt sneller kloppen van de aanwezigheid van de tientallen silvered leaf monkeys en een aantal van hun oranje jongen. De vacht van volwassen dieren is zilverzwart en bovenop hun koppie hebben ze een mooie kuif. De kleur van pasgeboren dieren is knaloranje. Na een maand of drie verkleuren de jongen langzaamaan naar de uiteindelijke zilverzwarte kleur. Het exemplaar op de foto is zo vertederend, niet alleen door zijn mooie wollige oranje vacht, maar ook door zijn lieve ogen en schattige flapoortjes (geopend nog beter te zien).
Mossy Forest
Tegen de helling van de Gunang Brinchang in de Cameron Highlands (2.031 meter hoog), ligt Mossy Forest. Het is er doorlopend vochtig en mistig waardoor o.a. mossen, korstmossen, varens en orchideeën hier uitstekend gedijen. Na onze lunch op de Sultan Ahmad Shah Golf Club (ja ja, klinkt chiquer dan het was, wel mooi uitzicht over het terrein), worden we met jeeps opgehaald en over een "bumpy road" naar de top van de berg gereden. Daar beklimmen we eerst een uitkijktoren, maar door de mist is het uitzicht beperkt. Aansluitend staat er een wandeling met een gids door Mossy Forest op het programma. We hebben de keus uit een moeilijke of een makkelijke wandeling. Het eerste stuk van de wandeling (beide opties) gaat over houten plankieren en is prima te doen (wel met trapjes, dus niet geschikt voor minder validen). De makkelijke route houdt in dat je teruggaat daar waar de houten plankieren eindigen, totale wandeltijd niet meer dan 30 minuten. Bij de moeilijke route ga je klimmen, klauteren, glibberen en glijden. Het is aan te raden goede schoenen aan te trekken en kleding die tegen een stootje kan en vies mag worden. De hoogteverschillen zijn vaak aanzienlijk, soms kom je klem te zitten tussen enorme boomwortels en glijpartijen in modder of over het mos zijn geen uitzondering. De duur van deze enerverende wandeling is naar keus, in overleg met je gids kun je teruglopen wanneer je wilt of helemaal naar beneden wandelen naar het dorp, maar dan ben je wel 4-5 uur onderweg.
Dusky Leaf Monkey c.q
Onze rondreis door Maleisië sloten we af op Langkawi in het Berjaya Resort, mooi gelegen tegen de helling van de berg Mat Cincang en aan de Burau Bay. We verbleven in een paalwoning, soort boomhut, middenin het groen van de jungle (een paalwoning boven het water behoort ook tot de mogelijkheden, maar daar hangt een "iets" ander prijskaartje aan). Op "verkenningstocht" werden we vanuit het niets verrast door een groepje van vijf dusky leaf monkeys (volwassenen en baby's), ook wel brillangoeren genoemd (vanwege de lichte kringen rond hun ogen). Wat een leuke apen, voor mij de eerste keer dat ik ze zag.
Orang asli
Vlakbij de Cameron Highlands maakten we een stop bij een klein orang aslidorp waar deze man ons bezoek vanuit zijn deuropening gade sloeg. Orang asli zijn de inheemse minderheden van Maleisië, bestaande uit 18 stammen, maar voor het gemak (taal en gebruiken komen veelal overeen) onderverdeeld drie groepen; de Semang Negrito (grootste groep, voornamelijk wonend in het noorden), Senoi (op een na grootste groep, voornamelijk wonend in het midden) en Proto-Malays (kleinste groep, voornamelijk wonend in het zuiden). De bewoners waren enigszins verlegen, maar erg vriendelijk, we kregen zelfs een stuk doerian aangeboden dat ik lekkerder vond smaken dan verwacht.
St.-Nicolaaskerk...Kl
Medio november, een heerlijk rustige periode, maakten we een stedentrip naar Praag. Onderweg naar de Praagse Burcht keken we uit op de mooi verlichte St.-Nicolaaskerk aan de Kleine Zijde. In 1703 werd met de bouw ervan begonnen door vader en zoon Dientzenhofer, die beiden helaas stierven voor de kerk af was (geopend komt de foto beter tot z'n recht).
Wenkkrab
Aan het eind van onze rondreis door Maleisië verbleven we een paar dagen op Langkawi waar we een mangrovetour door het Kilim Geoforest Park maakten (een natuurreservaat van ca. 100 km2). Een leuke tour, in hotels en bij diverse plaatselijke boekingsbureautjes te reserveren. Tijdens het boottochtje zagen we o.a. tal van wenkkrabben, ze komen voornamelijk voor in mangroven en op stranden langs tropische en subtropische kusten. Mannetjes hebben een grote schaar die wordt gebruikt voor uiterlijk vertoon en tijdens gevechten. Eten doen mannelijke wenkkrabben uitsluitend met de kleine schaar. Het vrouwtje kiest meestal een partner uit meerdere mannetjes die stuk voor stuk met hun grote schaar voor hun holletjes staan te wenken. Hun ogen dragen ze op steeltjes, ik blijf het een grappig gezicht vinden.
Na Tcha tempel en...g
Op het schiereiland Macau, het Las Vegas van Azië, staat schuin achter de gevel van de beroemde São Paulo-kerk de kleine Chinese Na Tcha tempel (een kamer, 8,4 meter diep en 4,51 meter breed). De tempel stamt oorspronkelijk uit 1898, maar is herbouwd in 1901. Het altaar is van 1888 en de wierookbrander van 1898. De tempel is gebouwd ter ere van kindgod Na Tcha. Je komt hier, en dus ook bij de gevel van de São Paulo-kerk (een van de grootste bezienswaardigheden), via een van de smalle steegjes die leiden vanuit een prachtig plein met mooie Portugese huizen, het Largo do Senado (Macau heeft een Portugese geschiedenis die in 1513 begon toen de Portugese ontdekkingsreiziger Jorge Alvarez de zuidkust van China bereikte). Nog wat info over de São Paulo-kerk; dit was ooit de grootste kerk van Macau, in 1602 gebouwd en gelegen naast het jezuïtencollege van São Paulo. In 1835 werden basiliek en college door een tyfoon, gevolgd door een grote brand, grotendeels verwoest. Alleen de gigantische trap die naar de basiliek leidde en de prachtige gevel in barokstijl uit 1627 bleven gespaard. Achter de gevel zijn archeologische resten onder glas te zien. Er is ook een klein museum, Museum of Sacred Art, te bezoeken (gedurende ons bezoek helaas gesloten). Tip voor de ferry: Als je een dagticket koopt voor de ferry van Hong Kong naar Macau en v.v. houd er dan rekening mee dat je, als je níet kiest voor een vaste terugvaartijd, je bij de terminal hoogstwaarschijnlijk in een `standbyline` komt te staan. Je kunt pas terug als er voldoende plaatsen beschikbaar zijn, mensen met een vaste vertrektijd gaan vanzelfsprekend voor. Je kunt dus een aantal vaarten moeten wachten. Vergeet ook niet je paspoort mee te nemen!
Orang-oetan Semenggoh
Wilde orang-oetans zijn in Maleisië te vinden in de regenwouden van Sabah en Sarawak en in Indonesië in Kalimantan en Sumatra. Het Semenggoh Wildlife Center, gelegen op een half uurtje rijden van Kuching, is in 1975 opgericht als opvang voor gewonde, verweesde en uit gevangenschap bevrijde dieren waarvan orang-oetans de bekendste soort zijn. Het doel was ze uiteindelijk weer in hun natuurlijke habitat uit te zetten. Het project was erg succesvol en na verloop van tijd bleek de opnamecapaciteit van de bossen rondom de opvang onvoldoende voor het aantal apen. De rehabilitatiefaciliteiten werden daarom overgeheveld naar het Matang Wildlife Center. Het Semenggoh Wildlife Center is nu meer een onderzoekscentrum geworden. De reeds uitgezette apen zijn gebleven en worden twee keer per dag op speciale platforms van fruit voorzien. Dit is het moment waarop je als bezoeker de grootste kans hebt om ze, vanaf een soort houten tribune, te zien, maar garanties krijg je natuurlijk niet. Als er in de bossen veel voedsel wordt gevonden blijven de enigszins “verlegen” dieren lekker daar en als het regent komen ze ook niet naar “beneden”. De voedertijden zijn ’s morgens tussen 09.00-10.00 uur en ’s middags tussen 15.00-15.30 uur, tussen 12.30-14.00 uur is de opvang gesloten. Wij hadden het geluk twee moeders en twee baby’s/peuters te zien. Voor vertrek naar Maleisië had ik gedacht dat het zien van deze semi-wilde orang-oetans het hoogtepunt van de reis zou gaan worden, en geweldig was het zeker, maar eigenlijk heb ik veel meer genoten van de proboscisapen, de silvered leaf monkeys met hun knaloranje jongen en de dusky leaf monkeys met hun mooi getekende snoetjes.
Sarawak Cultural...Vi
In de buurt van Damai bezochten we het Sarawak Cultural Village, een `levend` openluchtmuseum. Je vindt er tot in detail nagebouwde traditionele huizen van zeven bevolkingsgroepen; Bidayuh, Iban, Penan, Orang Ulu, Melanau, Maleiers en Chinezen. Bij de entree krijg je een boekje/paspoort met allerlei wetenwaardigheden en bij elke bezochte woning krijg je een stempel in je paspoort. De huizen op zich zijn interessant om te bezoeken, maar de mannen en vrouwen in klederdracht (zie dame op de foto) die diverse demonstraties geven zijn absoluut van toegevoegde waarde. Twee maal per dag wordt er in het lekker koele theater een culturele show met traditionele dansen opgevoerd. Spreekt me normaal niet zo aan, maar dit was echt de moeite waard. De show heeft al diverse prijzen in de wacht gesleept. Mocht je in 2017 van 14-16 juli in Damai zijn dan kun je in het Sarawak Cultural Village genieten van diverse workshops en optredens van vele artiesten uit allerlei landen tijdens het jaarlijkse Rainforest World Music Festival. Helaas vertrokken dit jaar wij net voor dit evenement plaatsvond
Wandelen in Bako NP
Bako NP is het oudste beschermde natuurgebied van Sarawak, opgericht in 1957. Het relatief kleine park (27 km2) ligt op een schiereiland op ca. een half uurtje rijden van Kuching. Vanaf het plaatsje Bako Bazaar vaar je met een motorbootje over de rivier Bako en open zee naar het park, het is een mooi tochtje, zeker als het weer meezit (en dat deed het bij ons). De begroeiing in Bako NP bestaat uit mangroven, moeraswoud en tropisch regenwoud en met wat geluk kun je er dieren zoals b.v. Borneo-gibbons, beschermde proboscisapen, muisherten, zwijnen, varanen, otters en neushoornvogels spotten. Er zijn diverse wandelroutes door het park uitgezet. Wij hebben de slechts 1,2 km lange route naar Cove Beach gelopen, maar het was evengoed een pittig tripje. Er zijn geen goed begaanbare paden, je klautert over boomstronken en rotsblokken en baant je door dichtbegroeide stukken. Het grootste deel van de route is nog flink modderig ook, er wordt flink geglibberd en gegleden. De beloning is echter groot, het eindpunt is adembenemend. Vergeet niet om genoeg water en een insectenwerend middel mee te nemen en, indien nodig, regenkleding. Op de foto het begin van de route (polarisatiefilter gebruikt).
Weemoed Ibandame
Vorige week heb ik een foto geplaatst van een meisje dat behoort tot de jongste Ibangeneratie (voormalige koppensnellers in Borneo), vandaag een foto van een dame die waarschijnlijk tot de oudste generatie behoort. Onverstoorbaar zit ze op de gemeenschappelijke veranda van het longhouse (dat door meerdere families wordt bewoond) mandjes te vlechten, niet afgeleid door de zoveelste invasie van nieuwsgierige toeristen. Ik neem aan dat deze mevrouw de hele ontwikkeling van traditionele leefwijze naar toeristenattractie van dichtbij heeft meegemaakt en ik kan me zo voorstellen dat ze vaak met weemoed aan die goede (?) oude tijd terugdenkt.
Onder moeders vleugel
Op een koude zondag in mei bezochten we Slot Loevestein in Poederoijen. We hebben niet alleen genoten van het prachtig gelegen en goed onderhouden slot, maar ook van de meerkoeten met hun kleurrijke jongen in de slotgracht. Jonge meerkoeten zijn een gewilde prooi voor reigers, meeuwen en snoeken. Vaak overleeft er slechts een of zelfs geen jong per nest. Per broedseizoen doen ouderparen 2 tot 3 pogingen om een nest jongen groot te brengen. Ben je meer geïnteresseerd in Slot Loevestein dan in meerkoeten dan heb ik nog de volgende tips: T/m 4 september is Slot Loevestein dagelijks geopend en vinden er tal van (kinder-)activiteiten plaats (op 24 augustus, 27 augustus en 2 september worden er b.v. struintochten georganiseerd). Na 4 september kun je op 11 september deelnemen aan een bierproeverij, op 22 en 23 oktober vindt er een riddertoernooi plaats en in de kerstvakantie tref je Loevestein in winterse sferen aan. www.slotloevestein.nl
Eigenwijze silvered..
Bij het plaatsje Kuala Selangor, op een uurtje rijden van Kuala Lumpur, zagen we deze eigenwijze silvered leaf monkeys. Ze worden ook wel bladapen genoemd vanwege de grote hoeveelheden bladeren die ze eten, aangevuld met fruit en groente. De vacht van de volwassen dieren is zilverzwart en bovenop hun koppie hebben ze een mooie kuif. De kleur van pasgeboren dieren is knaloranje. Na een maand of drie verkleuren de jongen langzaamaan naar de uiteindelijke kleur. De beestjes op de foto lijken een beetje boos te kijken, maar het zijn bijzonder vriendelijke dieren (in tegenstelling tot de hondsbrutale makaken).
Community-updates
NEEM DEEL AAN DE COMMUNITY OP FACEBOOK
01-11-2022 Zoals jullie weten, gaat de community stoppen. Wil jij graag nog in contact blijven met de andere communityleden? Word dan lid van de speciale Facebookgroep, die wordt beheerd door communityleden!
UPDATE: COLUMBUS COMMUNITY GAAT STOPPEN
27-08-2022 Helaas hebben we moeten besluiten dat we de community niet voort gaan zetten. We leggen je graag uit waarom. Lees verder >
