Henneke
Optimisten
Wij wilden wel eens dat prachtige duin in de Sossusvlei beklimmen. Het was nog vroeg, lekker frisse temperatuur, moet lukken, dacht ik zo. Maar o, dat mulle zand! Dat valt tegen. We kwamen niet verder dan halverwege. Zoon en schoondochter kregen driekwart gedaan en hielden het toen ook voor gezien. We vervolgden onze weg naar de Deadvlei. Wat een bijzonder landschap toch! Namibië heeft ons verbaasd qua landschap, zó divers. Soms alsof je op de maan bent, dan weer bergachtig, dan weer zand. Een geweldig land. Ik zou er graag nog eens terugkeren.
San vrouwen
Met een gids, tevens tolk maakten we een wandeling met 2 San mannen, die in hun speciale klik taal ons alles vertelden over hun jachtmethodes. Tot slot kwamen we in een klein 'dorpje' waar een San gezin in traditionele kleding verbleef en we nog meer leerden over hun gewoontes. Het is voor de toeristen, want in Namibië leeft de San niet meer op deze manier. De vrouwen hielden zich bezig met het maken van sieraden van de schaal van struisvogelei, stukjes stekels van het stekelvarken en ander natuurlijk materiaal. We hebben 2 mooie kettingen gekocht en maar vriendelijk geknikt naar de schuchter kijkende dames.
Eifel
De Eifel is een gebied in Duitsland, en ook nog een stukje in België. In Duitsland ligt het zowel in de deelstaat Nordrhein-westfalen als Rheinland-Pfalz. Het is een heel afwisselend gebied met diverse landschappen. Rondom de plaats Daun noemt men het de Vulkaneifel. Ooit waren hier vulkanen en de kraters zijn nu meertjes geworden. Tussen Adenau en Mayen vind je de hoogste top van dit gebied, de Hohe Acht, 747 m. hoog. Door de gehele Eifel vind je diverse ruïnes en kastelen. Het Ahrdal met Altenahr als bekendste plaats is een prachtig gebied met rotsachtige hellingen. De foto is in de buurt van Altenahr en laat gelijk zien dat hier op de zonnige zuidhellingen de wijnranken groeien, terwijl er aan de andere kant beboste hellingen zijn. Bij Altenahr kun je de 'Rotwein Wanderweg' lopen, die tot aan Bad Neuenahr gaat. Vind je dat te ver, dan is het mogelijk de route te verlaten en in één van de gehuchten de trein terug te pakken. Het spoor volgt nl. dezelfde route. Lang geleden liepen wij hier met onze nog kleine kinderen. Na een fikse tippel maakten wij ze wijs, dat het hele stuk ook weer teruggelopen moest worden. Wat een verrassing en opluchting was het voor hen toen we naar beneden gingen en de trein namen! ;-) In september zijn de druivenranken al mooi aan het kleuren en in oktober kun je (in betere tijden) genieten op een terras van de heerlijke wijnen uit het gebied. Het landschap van de Eifel kan ook weer heel lieflijk zijn en dat maakt het voor ons tot één van de favoriete gebieden, niet al te ver weg. Ook bekend is de Nürburgring, een circuit, waar vooral in het weekend veel motoren naar toe gaan. De hoofdwegen zijn dan erg druk met motorrijders, maar onze ervaring is, als je de kleinere wegen neemt is het weer helemaal rustig. Máár wij boeken nooit een onderkomen in de buurt van de ring! De laatste paar keer hebben we gemerkt dat de wandelroutes verbeterd zijn voor wat betreft de routebordjes. Waar het voorheen nogal eens zoeken was, is dat nu een stuk beter voor elkaar. De Eifel, dichtbij, rustig en prachtige natuur!
Manderscheid
Gelukkig hebben we de foto's nog! Vandaag werd er wéér een vakantie geannuleerd. Voor mei de Eifel in de planning.Helaas is Duitsland streng en is toerisme in elk geval tot 23 mei niet toegestaan. Even slikken weer, juist de meimaand is het er zo mooi. Dan maar even in oude foto's duiken, 2019, een bezoek aan de ruïnes van Manderscheid. Leuk om te bekijken. Je kunt tot boven in de toren klauteren en ook de achterste ruïne is te bekijken. Eind augustus 2019 waren hier ridderspelen, heel leuk voor de kleintjes. In normale toestand de laatste week van augustus dus. Eind juni Zwitserland in de planning...zou het lukken? :-(
Cottonwood Narrows
De Cottonwood Canyon Road heeft diverse zijpaden, niet alle paden zijn een trail. Sommige brengen je naar de Cottonwood Creek om heerlijk aan het water je lunch te gebruiken. Andere zijn wel trails. Wij hebben een deel van de Cottonwood Narrows North gelopen. Eerst door bossages en dan wordt het een canyon met steile wanden. Doordat de wanden zo hoog zijn lastig te fotograferen. Eén kant geheel in schaduw is altijd lastig. Voor ons eindigde de wandeling na zo'n 2 km. al. De smalle doorgang werd versperd door grote rotsblokken. Niet erg, we moesten toch weer verder en dat was geen straf, dat moge duidelijk zijn. ;-)
Tamarix, Cottonwood..
Tot slot nog 2 foto's van de Cottonwood Canyon Road, die net weer iets anders laten zien. En dan houd ik er over op! :-) Zoals gezegd stroomt de Cottonwood Creek een heel eind parallel aan de weg, maar niet altijd zichtbaar. Op de foto kwamen we er dicht langs en hadden we geluk dat de tamarixen bloeiden. Of een tamarinde nou hetzelfde is, daar ben ik niet achter. Het is geen boom, maar een struik. Ook in Zuid-Europa kun je ze tegenkomen bij warme gebieden en vaak bij de kust. Ik had ze nog niet eerder gezien en de paars-lila bloeiwijze is prachtig. De Creek is nog een beetje zichtbaar achter de tamarix.
Cottonwood Canyon Roa
Een 2e indruk van de Cottonwood Canyon Road, eveneens aan het begin van de route. Hier hebben we beide keren dat we er waren deze mooie runderen gezien, waarvan sommigen indrukwekkende horens hadden. Wat heerlijk om als koe zo'n ruimte te hebben om te grazen!
Cottonwood Canyon...R
Na het plaatsen van mijn review over Cottonwood Canyon Road en 2 foto's daarvan, dacht ik bij mezelf: ja, maar nu ziet men nog niet hoe mooi én divers deze route is. Daarom vandaag, verdeeld over de dag om anderen niet te belemmeren, nog wat indrukken. Op deze 1e foto is het begin van de route in beeld gebracht. Dit was eind april 2017, we hebben toen slechts een deel van de route gedaan, want, hoewel bijna niet te geloven, was de lucht 's middags donker en dreigend. Plus dat we nu niet op doorreis waren en voor een heen-en-weertje is de route wel te lang. Het begin van de route beschrijf ik in de review als wat grijs en eentonig. In 2017 stond er héél veel in bloei, dus was het prachtig! Zelfde tijd 2018: er bloeide helemaal niets! Alles moest nog beginnen. Dus een beetje geluk moet je wel hebben.
Pinetum
Soms ontdek je iets vlak bij huis, wat er al héél lang is, maar waar je geen weet van hebt. Zo hebben wij gisteravond voor het eerst door het Pinetum in Lunteren gewandeld, nog geen 10 km van ons huis. Een Arboretum bijv.in Wageningen is een park van bijzondere bomen en struiken. In Wageningen ook bekend om de vele rododendrons die nu beginnen te bloeien. Een Pinetum is een park met enkel naaldbomen. Nooit geweten dat er zo'n verscheidenheid aan naaldbomen was. Er staat hier ook een sequoia uit 1935 en al reusachtig groot, maar ook naaldbomen met piepkleine naalden, hangende takken, kruipende takken. Kortom een feest voor mij om hier doorheen te wandelen, ik ben gek op bomen. Het is geen heel groot park, maar met hier en daar een bankje om even te luisteren naar de vele vogels, maakt het tot een aangenaam uurtje in het mooie late avondlicht. Een goudvink liet zich ook nog even zien om het feest compleet te maken.
Grosvenor Arch
Aan het einde van Cottonwood Canyon Road (vorige foto) heeft de route nog een verrassing in petto. Uit het groene landschap van boompjes en struiken steekt ineens een aantal lichte rotsen hoog boven het groen uit, Grosvenor Arch. Verschillende rotsen hebben bogen, arches, zoals op de foto te zien is. Een mooi stukje om doorheen te dwalen.
Cottonwood Canyon Roa
Eén van de (vele) mooie wegen die we in West-Amerika reden was de Cottonwood Canyon Road. Ruwweg van Page naar Bryce kun je voor deze route kiezen, onverhard, dus droog weer is belangrijk, anders wordt de weg een glibberige klei. Het is een prachtige route vol afwisseling en mogelijkheden om trails te lopen. De weg gaat omhoog en op het hoogste punt is er een adembenemend uitzicht, zoals op de foto te zien is. Na dit mooie gedeelte wordt het wat 'gewoner' met bomen en struikgewas, om dan bijna aan het eind weer te verrassen met hoge lichte rotsen, Grosvenor Arch, rotsen met mooie bogen. Ook hier moet natuurlijk worden gestopt en wandelen we door dit aparte gebiedje (2e foto) Cottonwood Canyon Road, totaal zo'n 45 mijl, is zeer de moeite waard om te rijden en neem daar ruim de tijd voor. Zie ook mijn review.
Warm zand
Ons plan was vroeg te vertrekken richting Deadvlei, voor het mooie licht natuurlijk en de aangenamere temperatuur. Helaas hadden we bij het boeken van ons onderkomen in Sesriem vergist. We dachten binnen het hek een kampeerplek te hebben geboekt. Dat bleek echter niet het geval. Dus moesten we wachten tot het hek open was en was het al iets later. Niettemin was de weg er naar toe prachtig en rustig. Aangekomen bij Deadvlei was het een komen en gaan van mensen, tja, mooie plekjes heb je niet alleen meestal. Na een bezoek aan de smerigste wc ooit (een mens moet wat met zo veel publiek) gingen we richting Deadvlei, prachtig plekje met kale oeroude dode bomen. Daar was het wonder boven wonder redelijk leeg en konden we foto's maken zonder veel mensen. De terugweg besloten we anders te doen, in plaats van dezelfde weg terug liepen we linksom verder de vallei in. Daar was het totale stilte en mooi. Maar we moesten toch een keer een duin over om weer bij de parkeerplaats te komen. Met gps wisten we ongeveer waar, want je raakt je oriëntatie kwijt. Dat was een heel moeizaam tochtje door het mulle zand. Voor de sandalenvoetjes van onze kleinzoon was het zand te zwaar én inmiddels te heet. Hij mocht op een paar sterke schouders. Al met al is het een prachtig gebied met die hoge rode duinen en natuurlijk die bijzondere vallei.
Een gewaarschuwd...me
Er zal maar onverwacht een zebra van achter de...van achter wat? Totale leegte, maar we zijn in elk geval gewaarschuwd. Dit zijn de leuke, kleine dingen naast de grootse ervaringen die je hebt in Namibië. Mijn zoon heeft van alle bijzondere verkeersborden een foto gemaakt, o.a. de olifant, de giraffe, wrattenzwijn, ze staan allemaal op een waarschuwingsbord. De zebras hebben we daadwerkelijk hier gezien, heel ver weg, dat wel.
Leeuwenfamilie
Eén van de hoogtepunten in Etosha was toch wel dat we deze leeuwenfamilie tegenkwamen. Zeker voor onze kleinzoon van 3, die dat boven aan zijn lijstje had staan. Ze waren slecht te fotograferen, bleven veelal in de schamele schaduw van het muurtje liggen. Zo te zien recent gegeten en sloom van de middaghitte. Wat ons verbaasde was dat er 2 mannetjes bij waren. Over het algemeen zie je leeuwinnen met jongen en komen de mannetjes alleen langs in de paartijd. Mannetjes leeuwen zijn vaak ook een serieuze bedreiging voor de welpen. Ze worden zelfs gedood soms. We hebben er geen verklaring voor kunnen vinden, wél heel lang genoten van deze indrukwekkende dieren. De volwassenen dan, kleinzoon was na 10 minuten weer met zijn speelgoed aan het spelen :-)
Bestemming dichtbij
Zeker in het voorjaar maak ik elke dag een ronde door de tuin, ben niet heel lang onderweg, zo groot is het nu ook weer niet. Wat mij enorm boeit, zeker in het voorjaar is de bloeiwijze van doodgewone planten en struiken. Ik kan genieten van de bloemetjes van de dovenetel, het knalgele speenkruid en op dit moment van de bloeiende laurierkers. Op een afstand zie je wittige toortsen op de takken. Bekijk je het van dichtbij dan is elke toorts een verzameling prachtige bloemetjes. Genieten dichtbij huis, in eigen tuin dus!
Langzaam verkeer
Gelukkig is onze snelheid in het Krugerpark amper 20 km. Daardoor zagen we deze mede weggebruiker langzaam zijn eigen weg gaan. Hij liep keurig netjes aan de kant. Het schild heeft een prachtige tekening. Ben er niet achter welk soort het is, maar mooi is hij wel, deze trage wandelaar.
Mogen we er langs?
Nog steeds onderweg naar de Bifertenhütte bij Ilanz in de buurt. Het is een hut die je pas op het allerlaatste moment ziet liggen. Ik weet dat ie érgens links bovenin staat, we zijn er dus nog niet. Behalve genieten van de wandeling en de mooie bloemen onderweg, is het ook altijd leuk om tussen de koeien door je weg te vervolgen. Ze werken niet altijd mee en vinden dat jíj maar even om moet lopen!
Moeraspluis
Onze wandeling naar de Bifertenhütte in de buurt van Ilanz, Graubünden, was een pittige wandeling, met aardig wat hoogtemeters. Gelukkig is er onderweg veel moois te zien, wat afleidt van dat zware geklim. Foto's maken is niet alleen leuk voor thuis, maar ook even een reden om stil te staan en uit te rusten én om je heen kijken, hoe mooi het in de Zwitserse bergen is. Deze moeraspluis kom je tegen op vochtige plekken, moerassig, drassig en bij bergmeertjes. Er is een variant met ronde bolletjes, dit heet wolgras. Van beide soorten staan soms hele velden vol, prachtig!
Bodie
2e foto van de spookstad Bodie, zie voor de info de eerste foto. Het gebouw met het torentje is de school. Het stadje ligt in een mooie heuvelachtige omgeving. Maar 's winters was het hier koud en guur.
Bodie, het wilde...we
Ten oosten van de Sierra Nevada, Californië, bevindt zich het spookstadje Bodie. Wij zijn gek op dat soort verlaten plekjes en in Amerika zijn er best veel, al is niet elk spookstadje iets bijzonders. Bodie is echter een groot restant van een mijnstad van ooit zo'n 10.000 inwoners en 2.000 gebouwen. Het begon allemaal met de vondst van goud in 1859 door de goudzoeker Bodey. Veel later in 1876 werd ontdekt dat er een geologische goudlaag liep. En al snel werd het geïsoleerde mijnkamp van enkele goudzoekers een snel groeiende plaats in het Wilde Westen. Doordat er grote hoeveelheden goud werd gevonden trok het stadje nog meer mensen aan. Behalve vanwege het goud was Bodie vooral bekend om zijn losbandigheid, er waren in 1880 wel 60 saloons. Moorden en gevechten kwamen veelvuldig voor. De stad ontwikkelde zich door en had ook een eigen Chinatown, de chinezen verdienden hun geld met verkopen van groente, kappen van hout, wasserijen. Eveneens was er een 'red light district'. Rond 1880 begonnen de gelukszoekers Bodie te verlaten doordat er andere vondsten werden gedaan in o.a. Utah en Arizona. In 1910 woonden er nog slechts 700 mensen in Bodie, voornamelijk gezinnen, die besloten hier te blijven. In 1932 heeft een grote brand een groot deel van de stad verwoest, maar tot 1942 hebben er nog enkeke mensen gewoond. Vanaf 1961 werd het restant officieel een monument. Er zijn 170 gebouwen bewaard gebleven en je kunt hier tussendoor dwalen, naar binnen gluren in de school, de huizen, die eruit zien of de mensen net vertrokken zijn. Slechts enkele gebouwen, zoals de kerk kun je binnengaan. De rest is gluren door de ramen. De mijn zelf is met gids ook toegankelijk, maar beperkt. Wij hebben dit niet gedaan. Erg interessante spookstad, die een indruk geeft hoe het leven toen geweest moet zijn. Voor een indruk plaats ik er 2 foto's van.
Squirrel
Tijdens onze reizen door Zuid-West Amerika kwamen we ze altijd wel tegen, deze squirrel, of eekhoorn. Ik heb even opgezocht want squirrel en chipmunk houd ik niet uit elkaar. Die laatste zijn de kleine gestreepte grond eekhoorntjes met van die schattige kraaloogjes. Deze squirrel is best groot, in de drukke parken zijn ze eigenlijk veel te tam, doordat ze door toeristen gevoerd worden. Er wordt dan ook gewaarschuwd, dat hoe lief ze ook lijken, ze fiks kunnen bijten. Het blijven hoe dan ook leuke pluizebolletjes.
Roadrunner
Ken je de tekenfilm Coyote and Roadrunner? Miepmiep en daar stuift de renkoekoek, zoals hij in het Nederlands heet er vandoor, om de coyote te slim af te zijn. Zo hard als in de tekenfilm hebben we hem niet zien rennen, maar hij kán het wel. Om te imponeren zet hij vaak de kuif op zijn kop rechtop. De renkoekoek wordt door andere kleinere vogels niet gewaardeerd. Tijdens onze lunch in Snow Canyon hebben we de roadrunner uitgebreid kunnen observeren. Dan weer trok hij een sprintje, dan weer vloog hij een boom in, in een poging jongen uit een nest van een glansspreeuw te pikken, die hier luidkeels tegen protesteerde. Vliegen is niet zijn sterkste kant, veel verder dan 200 m komt hij niet. Bij gevaar vliegt hij niet weg, maar rent al zigzaggend weg, miepmiep, zoefff....
Horseshoe Bend
Zoals bij de 1e foto van Horseshoe Bend beschreven is het hier heel toeristisch en is het moeilijk de omgeving zonder mensen op de foto te krijgen. Deze foto heb ik juist genomen om de hoeveelheid mensen te laten zien én een beetje een indruk van de omgeving aan de rand van Horseshoe Bend.
Community updates
COMMUNITYLEDEN IN THE SPOTLIGHT
13-05-2021 Morgen valt hij bij de abonnees op de mat: Columbus editie 99, met daarin een prachtige selectie communitybeelden. Deze editie vind je de mooiste foto's terug van Corriedewinter, Antwan, Zandkorrel, Mirandanoomen, Esthers, Ameerakker en Wisseschout. Verder trakteren we je op de mooiste verhalen uit onder andere Brazilië, Griekenland, Marokko en Papoea-Nieuw Guinea en geven we volop tips hoe je een wereldreis aanpakt. Veel lees- en kijkplezier alvast!
COLUMBUS COMMUNITYWEDSTRIJD 2021 IS VAN START
06-05-2021 Met een beetje vertraging is het dan eindelijk zover: we trappen af met de Columbus communitywedstrijd 2021! Sinds maart 2020 leven we in een nieuwe realiteit: een wereld waarin Corona niet alleen het gesprek van de dag is, maar onze levens er ook significant anders uit zijn gaan zien. Wij willen daar graag een tijdsdocument van maken met jullie foto's. Elke maand kunnen jullie foto's uploaden in een specifiek thema: het thema van mei is 'Steden in tijden van corona'. Niet alleen maak je kans op publicatie in Columbus, maar ook op fantastische reizen! Lees alles over de wedstrijd hier
EEN KLEINE INTRODUCTIE ...
11-01-2021 Nu Saphira hopelijk lekker met de voetjes omhoog zit te genieten van haar verlof, wil ik graag de kans aangrijpen om mezelf even te introduceren bij jullie als tijdelijk vervangster van Saphira. Een aantal van jullie zal me (hopelijk) nog herinneren, want ik heb van 2008 tot 2011 jullie ook mogen helpen bij het wel en wee van de community. Na omzwervingen via o.a. National Geographic en Riksja Travel ben ik terug bij Columbus en zal ik jullie het komende half jaar zoveel mogelijk met raad en daad bijstaan. Heb je vragen, opmerkingen, kritiek of complimenten: mail me gerust! Ik zal m'n best doen je zo snel mogelijk te beantwoorden. Hartelijke groet, Vellah
week 19 | Community-toppers
Zonsondergang op de immense zoutvlakte van Danakill. Foto: Dreamer666
1. Topfoto & -tip: Zonsondergang op de immense zoutvlakte van Danakill door Dreamer666
2. Review: n.v.t. (geen nieuwe reviews)
3. Communitylid van de week: Graaf
4. Nieuwkomer: Livali
Doe mee aan onze fotowedstrijden
DE COMMUNITY-WEDSTRIJD IS VAN START!
Columbus Travel wil graag een tijdsdocument maken om de wereld in tijden van corona vast te leggen en dat willen we doen met behulp van de community. We willen heel graag jullie foto’s zien die reflecteren hoe de wereld er sinds maart 2020 uit is gaan zien. Daarom starten we vandaag met een fotowedstrijd, die tot het einde van het jaar zal lopen. Elke maand kunnen jullie binnen een bepaald thema foto’s uploaden die geschoten zijn tussen 13 maart 2020 en 31 december 2021. Lees meer over de wedstrijd >
WIN EEN WEEKENDJE WEG
Je hoeft niet naar het buitenland te gaan om onvergetelijke reiservaringen te hebben. Waar ga jij in eigen land graag naartoe voor een dagje, weekendje of weekje weg om even te reconnecten met de natuur? Stuur ons een leuke foto van jouw favoriete Nederlandse reistip. Elke maand belonen we de beste tip met een avontuurlijk weekendje weg in Nederland. Deze maand maak je kans op een avontuurlijk weekendje weg + een Natuurhuisje in Drenthe. Zo doe je mee >