Frankannette

Verenigde Staten • Arizona

Verenigde Staten • Arizona

Frankannette

Dankzij lottoballetje nummer twee 'And the first winner is...number two!', roept de Ranger van het Kanab Field Office als het lottoballetje in het gootje is stilgevallen. 'Yes! That’s us!', juichen wij daar meteen achteraan. We behoren tot de twintig gelukkigen die de volgende dag een bezoek mogen brengen aan The Wave. Een zeer uitzonderlijk gevormd rotslandschap op de grens van Utah en Arizona. Als we de volgende ochtend vanuit ons motel in Kanab in onze gehuurde Chevrolet stappen is het buiten nog donker. We gaan zo vroeg op pad omdat ons herhaaldelijk duidelijk is gemaakt dat ons een loodzware voettocht door de bloedhete steenwoestijn van de Coyote Buttes North staat te wachten. Het startpunt van die wandelroute bevindt zich op ruim een uur rijden van Kanab (Utah) in de richting van Page (Arizona) en is alleen met een stevige auto bereikbaar. Gelukkig hebben we een betrouwbare en comfortabele SUV gehuurd waarmee we al zonder problemen grote delen van Zuidwest VS doorkruist hebben. Beladen met vier liter water per persoon, een noodrantsoen van koekjes en crackers en een flinke fles zonnebrandolie verlaten we de Wire Pass Trailhead Parking en stappen een droge kreek (Coyote Wash) in op weg naar The Wave. We passeren verschillende waarschuwingsbordjes die duidelijk maken dat het betreden van dit afgelegen gebied levensgevaarlijk is zonder een goede routebeschrijving. Voor ons maakt dat de tocht nog spannender en bijzonderder. Het A4-tje met foto’s van markante rotsformaties, een toelichtende tekst en enkele GPS-punten die we van de Ranger hebben gekregen blijkt gelukkig een goede gids door het fascinerende landschap. De wandeling van ruim drie mijl naar de ingang van The Wave is het avontuur al meer dan waard. Nadat we in het begin wat moeten zwoegen over een zandig pad tussen stekelige struiken stappen we de rest van de tocht vooral op een hardere ondergrond van rood-gele rotsen. Om ons heen bizarre, grillige rotsformaties van zandsteen waartussen hier en daar een kurkachtig boompje of uitgedroogd struikje een plek heeft gevonden. De hitte valt eerst nog mee, maar halverwege duiken we toch flink zwetend een van de schaarse schaduwplekjes in voor een pauze. De eerste liter water is daar al snel weggeslobberd en voor de zekerheid brengen we ook nog maar een nieuwe laag zonnebrand aan. En dan, na een steile klim, staan we er opeens midden in: The Wave. Een perfect gekozen naam, want je bevindt je voor je gevoel in een versteende golf met prachtige doorgroefde, geribbelde wanden. Het zeer poreuze Navajo Sandstone kleurt rood, roze, geel en wit, mede afhankelijk van de invalshoek van de zonnestralen. De kleuren die schitterend afsteken tegen de knalblauwe hemel komen van mineralen en oxidanten die via het grondwater in de steenlagen zijn doorgedrongen. Als je er midden in staat kun je wel juichen van opwinding. Wat we dan ook doen! Na het juichen en rondlopen genieten we nog lang in stilte van dit wonderschone landschap. Het besef dringt door dat we iets heel bijzonders hebben gezien en meegemaakt, dankzij balletje nummer twee uit het ouderwetse lotto-apparaatje van een Amerikaanse Ranger. Wil je The Wave ook meemaken? Je vindt alle informatie op de website http://www.thewave.info/index.html . Daar lees je ook hoe je ingeloot kunt worden.

Verenigde Staten • Arizona

Verenigde Staten • Arizona

Frankannette

Het landschap van de Coyote Butts in het uiterste noorden van Arizona is ronduit fascinerend. Ook als je niet naar The Wave kunt (zie onze andere foto met tip) is het de moeite waard om een wandeling in het gebied te maken. Check wel goed waarvoor je wel of geen Permit nodig hebt, bijvoorbeeld in het Kanab Field Office van het Bureau of Landmanagement.

Verenigde Staten • Utah

Verenigde Staten • Utah

Frankannette

Tussen de versteende paddenstoelen van Wahweap Wahweap is de naam van zo’n typisch Amerikaanse Creek in het uiterste zuiden van Utah, die in de bloedhete zomermaanden geheel droogvalt. Voor bewonderaars van bijzondere landschappen erg handig, want dan kun je er doorheen wandelen op weg naar de markante, gelijknamige Hoodoos. Dit vraagt wel om enig doorzettingsvermogen, want de wandeling van ruim veertien kilometer (heen en terug) is zwaar. Het is continu laveren tussen losliggende rotsen, stukken met grof grind en heel af en toe vlakke plakken opgedroogde klei. Er is geen schaduw dus je krijgt het in de zomer al snel behoorlijk warm en het is zaak om veel water mee te nemen. Je loopt echt in the middle of nowhere en het is maar goed dat we regelmatig hazen (met enorme oren) voor ons zagen wegsprinten, zodat we ons niet de enige levende wezens waanden in dit maanlandschap. De start van de wandeling is niet moeilijk te vinden en bevindt zich vlakbij het plaatsje Big Water aan de weg van Kanab naar Page (Highway 89). Je hebt geen permit nodig en het is dus een prima alternatief als je even geen zin hebt om (veel) geld uit te geven aan een van de vele landschapsattracties in deze regio. Na een uurtje of twee wandelen door de Wahweap Creek in noordelijke richting, zie je aan de linkerkant van de rivierbedding als eerste een spierwitte steenformatie. Van een afstandje lijkt het net alsof een deel van het witte gesteente is gesmolten en langzaam naar beneden is gedropen. Als je dichterbij komt zie je tussen dit witte ‘kaarsvet’ de wonderlijke aardpiramides staan met bovenop bruine platte stenen die er elk moment vanaf lijken te kunnen vallen. Als je nog dichterbij gaat kijken zie je in de witte pilaren en paddenstoelvormen ook bruine kiezels zitten en zijn de platte stenen bovenop in werkelijkheid pakketjes samengedrukte kleinere steentjes. De Hoodoos vind je hier in allerlei soorten en maten. Ze zijn ontstaan doordat het zachtere kalksteen meer is geërodeerd dan het hardere bruine gesteente er omheen. Een vergelijkbaar fenomeen hebben wij eerder gezien in Italië (bij Segonzano in de Dolomieten). Wat de Wahweap Hoodoos indrukwekkender maakt is dat het spierwitte kalksteen met de bruine deksels prachtig afsteekt tegen de knalblauwe lucht. Bovendien kun je hier gewoon tussendoor lopen en zijn er geen andere mensen in het gebied wat het gevoel van ‘uniekheid’ verder versterkt. Wat ons betreft echt een aanrader voor degenen die niet opzien tegen een stevige wandeling.