EllenvanderMark
Uit de hand
Wij liepen een rondje door het Ueno Park in Tokio, toen we vogelgekwetter langzaam dichterbij hoorden komen. Het bleek het getjilp van een paar honderd mussen te zijn die in lage boompjes zaten. Een groepje oudere mensen hield hun handen op en daarin lag een soort samengekneed brood. De mussen fladderden rond de handen op zoek naar een plekje om van de broodbal te kunnen eten. Deze meneer heeft halve mouwen over zijn jas, waarschijnlijk om deze te beschermen tegen mussenuitwerpselen.
Caracara langs de weg
Vanuit Curacao besloten wij een dagje heen en weer te vliegen naar Aruba, om daar het Arikok National Park te bezoeken. Eenmaal in het park speurden we de omgeving af, op zoek naar de caracara. Het Arikok NP was echt de moeite waard en we hebben genoten, maar zonder de caracara te kunnen turven... Twee dagen later reden we in het noorden van Curacao, toen daar ineens, vlak voor de auto, een caracara neer streek. We waren helemaal blij met deze onverwachte ontmoeting.
Verenigde Staten • New York City
Verenigde Staten • New York City
Wie durft er nog...?
Wij hebben hier zo onze eigen, toch vaak onschuldige parkeerproblemen. Op 5th Avenue in New York valt er niet met de parkeerwacht te spotten...daar bedenk je je wel twee keer.
Uit de Maya-tijd?
In een van de ruïne's van Palengue zag ik ineens dit pré-historische beest langs een muur lopen. Ik moest eerst even goed kijken, want hij zat nogal in de schut. Via google heb ik het beestje van zo'n zeven centimeter lang niet kunnen vinden. Ik ben benieuwd of een collega-reisreporter dit diertje misschien weleens heeft gezien.
Nederlandse Antillen • Curacao
Nederlandse Antillen • Curacao
Vuurtoren op Klein...
Deze vuurtoren op het onbewoonde eiland Klein Curacao, stamt uit de tijd dat het bewoond werd door vissers en enkele hoeders die er geiten en paarden lieten grazen. Dit was rond 1850. Klein Curacao ligt slechts tien kilometer ten zuiden van de grote broer. Het eiland verloor zijn vegetatie toen een Engelse mijningenieur, John Godden, in 1870 begon met fosfaatwinning. Een foto maken van de vuurtoren is niet zonder gevaar. Ik moest bijna plat op de grond liggen om langs scherende sterns te ontwijken die tussen de stenen op de grond hun nest bleken te hebben. Onderweg naar het fotostekje was ik er echter geen een tegengekomen.
Menu-etalage
In Osaka, op onze eerste avond in Japan, waren we op zoek naar een plek om iets te eten. We waren er al een paar voorbij gelopen, voor tot ons doordrong dat veel restaurants in Japan hun menu in de etalage uitgestald hebben. We konden er dus naar binnen. Het eten in de etalage is van plastic en niet van echt te onderscheiden. Men kan buiten een gerecht aanwijzen. Vervolgens wordt dit binnen voor de klant bereid.
Nederlandse Antillen • Curacao
Nederlandse Antillen • Curacao
Tweeling
Tijdens een rondrit over het noordelijk deel van Curacao zagen we deze flamingo's staan. Er waren er nog veel meer, maar ze fotograferen is weer heel iets anders. Ze bewegen hun nekken razendsnel. Van de zeventig foto's die ik aan de rand van het meer maakte, waren er maar op enkele koppen en snavels te zien. De rest toonde bovenstaand beeld.
Te koop
Dit linker huis aan de Waterkant in Paramaribo, wordt nog steeds bewoond. Gids Rodney, met wie wij voor deze wandeling hadden afgesproken, vertelde dat men in Suriname niet snel een huis sloopt. Een huis kan volgens hem überhaupt pas verkocht worden als alle familieleden ermee instemmen. Daarom kan het gebeuren dat tijdens de tijd die dit in beslag neemt, het huis vanzelf al "teruggegeven wordt aan de natuur". Je ziet dan soms huizen staan die bijna helemaal begroeid zijn met planten uit de omgeving.
Ontspanning na de...B
De tweede dag van ons verblijf in Denpasar op Bali, keken we naar een uitvoering van de Barong-dans. Als ik het op televisie thuis wel eens voorbij zag komen trok het me helemaal niet. In het echt is alles natuurlijk anders en was de dans, die gebaseerd is op de balans tussen het goede en het kwade, heel indrukwekkend. Na afloop ontspande de dansers zich en was er tijd voor een grapje.
Kiten
Vandaag met het stevige windje was het een drukte van belang in/op de Zandmotor. De golven zijn daar zeer geschikt voor het beoefenen van deze sport. Voor hoelang weet niemand. De zandmotor is aangelegd in het kader van de kustversterking. De natuur gaat de rest doen; wind, golven en stroming zullen het zand verspreiden en zo nieuw strand en duingebied vormen.
Panorama
Zo tegen zonsondergang heb je vanaf een met gras begroeid heuveltje een mooi uitzicht op het Colosseum en de Arco di Constantino (links). Deze triomfboog is in 315 na Christus ter herinnering aan de overwinning van keizer Constantijn op Maxentius
De laatste.
Uit mijn collectie hier de laatste Fiat 500. Het is eigenlijk zo'n grappig autootje, dat hij bijna aandoenlijk is. Tenminste dat vind ik. Ik kan me voorstellen dat de eigenaar hem vertroetelt. Hij glimt in ieder geval van alle kanten.
Hier is ie
In het kader van de "Dagen van de groene fiat uit Rome" hier dan mijn exemplaar. De inmiddels ook bekende kleine zwarte fiat heb ik ook nog "staan".
Heilige Rita
In de Sint Carolus Borromeuskerk in Antwerpen zag ik op Eerste Paasdag dit bijzondere rijtje lichtjes staan. Vooral die van Heilige Rita viel op. Na een slecht huwelijk waarbij haar man op gewelddadige wijze om het leven kwam en haar zoons eveneens overleden, trad Rita tot het klooster toe. Dit gebeurde in het Maria Magdelenaklooster in Cascia. Driemaal werd haar de toegang geweigerd. In een visioen zag zij Johannes de Dooper met twee vrienden. Deze leidden haar naar het klooster waar de deuren zich vanzelf openden. Op Goede Vrijdag in 1442 zou zij zijn gestigmatiseerd aan het voorhoofd door een doorn uit Christus' doornenkroon, een wond die niet meer heelde. Zij staat nog steeds bekend als patrones van hopeloze gevallen en wordt tot op de dag van vandaag over de hele wereld nog steeds aangeroepen bij examenvrees of vruchtbaarheidsproblematiek.
Ssssst, no photo.
Bekende woorden voor iedere fotograaf denk ik die stiekem in de Sixtijnse Kapel in Rome een foto wil maken. Juist omdat het niet mag wil je het, ik tenminste. Bibberend zat ik op een bankje tegen de muur met het fototoestel losjes op schoot. Hand op de knop. Constant roepen de bewakers "Ssssst, silence." of harder "No photo!!". Uiteindelijk heb ik een paar foto's kunnen maken zonder commentaar van de heren. Wel zie je mij op een aantal daarvan angstig kijkend in de linkerbovenhoek van het kiekje.
Lente.
Gisteren met dat mooie weer was er op en rond de bloemen al heel wat activiteit. Deze zweefvlieg ging alle dotterbloemen af die langs het poeltje stonden en dat waren er al heel wat.
Van onderen.
Vandaag kwam ik in het bos ineens op een open plek een aantal kievitsetijes tegen. Ik vond dit zeer verrassend en heb ze meteen vastgelegd. Vooral de paarse zijn mooi, maar gecombineerd met een witte variant en het groene gras in de zon was het ook een prachtig gezicht.
Hofvijver on ice
Vandaag was het misschien voorlopig de laatste mooie winterdag. Ook op de Hofvijver voor het Binnenhof was men lekker aan het schaatsen. Een aparte ervaring om even twee meter van het torentje van Rutte te staan en eens het eilandje in de vijver te betreden!
Twee werelden.
De straten van en rondom de Chandni Chowkmarkt in het oude deel van Delhi zijn een belevenis om doorheen te lopen. Kleine straatjes waar van alles te koop is. Je ziet van alles. Fietsen, auto's, brommers, riksja's vol schoolkinderen of winkelende mensen. En dan dit rustpunt. Twee mannen die ieder in hun overweging zitten. De man met het paarse shirt denkt misschien aan het werk wat morgen wacht en de pelgrim in de witte kleding misschien over wanneer hij zijn route zal gaan vervolgen...
Even natellen.
Bij de Sikh-tempel Gurdwara Bangla Sahib in New-Delhi zat deze man op de stoep. Er was net een drukbezochte ceremonie begonnen. Wat voor fortuin hij aan het natellen was weet ik niet, maar ik denk dat hij wel een paar dagen vooruit kan.
Vrienden.
In Agra was in de straat van ons hotel een feest bezig. Muziek, lichtjes, lekker eten en vooral veel mensen. Ons hotel lag daar precies naast, dus liepen we het straatje in om even een kijkje te nemen. Toen de kinderen mijn camera zagen gingen ze helemaal los. Ik heb zo'n veertig foto's gemaakt en was helemaal omringd door kinderen. Een politie-agent sloeg op een gegeven moment met een houten stok tegen een tuk tuk om de aandacht op zich te vestigen en riep: "En nu is het genoeg!". Tenminste dat denk ik, want de kinderen vlogen als een speer alle kanten op.
Geen voorruit.
We waren een uur onderweg vanuit Puskar toen er ineens een knal klonk en de hele voorruit in diggelen lag. De chauffeur en bijrijder zaten helemaal onder het glas. In no-time had de chauffeur de bus aan de kant. Waar iedereen vandaan komt weet je niet, want we reden op het platteland, maar binnen de kortste keren stond het hele naburige dorp naast de bus. Ze keken alleen, hielpen niet. De chauffeur en bijrijder begonnen het glas te verwijderen. Wij gingen ook maar naar buiten. Gelukkig waren de mannen niet gewond. De resten van de voorruit werden bij elkaar geveegd en vervolgens in de berm gegooid. Nadat de cabine weer schoon was vertrokken we weer. Nu hadden we al die dagen nog geen regen gehad, maar toen kregen we natuurlijk een enorme moessonbui. Regenjassen, Zuidwestertjes, poncho's werden de heren vanuit de medereizigers aangeboden, maar ze wilden het niet. Uiteindelijk leek een paraplu toch wel handig. Met in één hand de paraplu en in de andere het stuur, stond de chauffeur erop verder te rijden. Toen het toch steeds harder ging regenen, stopte hij. De paraplu diende toen als bescherming voor het dashboard.
Op een rij.
In Delhi zat deze groep dames op een rij voor een tempel afwisselend in gebed en gesprek. Met wat oogcontact gaven zij toestemming voor een foto. Grappig was dat we aan de praat raakten en zij er per sé op stonden nog een groepsfoto te maken, maar dan met ons erbij.
Wie zijn dat?
Op het platteland van India kijk je je ogen uit. Het landschap is prachtig groen en langs de weg is er van alles te zien. In de middle of nowhere dachten wij een pretpark te zien. Een enorme figuur van een aap van zo'n 15 meter hoog, met aan zijn voeten een geopende leeuwenbek. Het leek gemaakt van een soort kunststof. De gids vertelde echter dat het hier om een tempel ging. Een beetje beschaamd vanwege onze verkeerde waarneming en het gejoel daarna, verlieten we de bus om even rond te kijken. De geopende leeuwenbek bleek de ingang te zijn. Tientallen schoenen stonden voor de tanden opgesteld. Dit meisje keek haar ogen uit toen ze ons zag. Waarschijnlijk begreep ze helemaal niet wie al die verbaasde mensen waren die ineens de bus uit kwamen.
Community-updates
NEEM DEEL AAN DE COMMUNITY OP FACEBOOK
01-11-2022 Zoals jullie weten, gaat de community stoppen. Wil jij graag nog in contact blijven met de andere communityleden? Word dan lid van de speciale Facebookgroep, die wordt beheerd door communityleden!
UPDATE: COLUMBUS COMMUNITY GAAT STOPPEN
27-08-2022 Helaas hebben we moeten besluiten dat we de community niet voort gaan zetten. We leggen je graag uit waarom. Lees verder >
