Cobinho
Groen aquaduct
Phaselis is een oud-Griekse stad in de Turkse provincie Antalya, enkele kilometers ten zuiden van Kemer. Phaselis ligt in een baai en aan beide kanten is er strand. De meeste ruïnes van Phaselis dateren uit de Romeinse tijd. Behalve de ligging tussen stranden, liggen de ruïnes in een zeer mooie en vooral groene omgeving. Hier bevinden zich onder andere Romeinse baden, een marmeren poort en een aquaduct. Het aquaduct dat de stad met een bron op het landinwaarts gelegen plateau verbond, is nog gedeeltelijk te zien. Ik kan geen genoeg krijgen van ruïnes in een groene omgeving… getuige mijn oudere opnames. Een aquaduct is een brug voor een waterloop of waterleiding, waarbij andere verkeersstromen onder het water door worden geleid. Ruim voor het begin van de jaartelling werden aquaducten al gebruikt als belangrijk onderdeel van irrigatiesystemen. Bekend zijn ook de grote Romeinse aquaducten (aqua=water, ducere=leiden), die grote steden van drinkwater voorzagen. In Rome worden enkele Romeinse aquaducten zelfs vandaag de dag nog voor dit doel gebruikt. De arcaden, een reeks bogen, die algemeen als aquaduct zelf worden afgeschilderd, mogen niet met het eigenlijke aquaduct worden verward. Deze spaarbogen, soms in verscheidene rijen boven elkaar, werden samen met tunnels geconstrueerd om de doorstroming van het water te garanderen over onregelmatig terrein. De bogen vormden een cruciaal punt voor de stabiliteit van het aquaduct: de steunberen mochten bijvoorbeeld niet in het midden van een boog eronder worden geplaatst, anders zou het bouwwerk instorten. (bron: Wikipedia)
Klooftrofobisch
Akamas is een schiereiland op het meest westelijke punt van Cyprus. Er wonen niet veel mensen, maar de fauna en flora is er des te meer. De naam Akamas is afkomstig van een strijder uit de Trojaanse oorlog. (bron: http://www.euroreizen.be/) Je kan het schiereiland op 2 manieren `doen': wandelend of met een 4x4 (jeep safari). De volgende bezienswaardigheden zijn zeker de moeite waard: de Baden van Aphrodite (legende vertelt dat wie zich er in wast, de eeuwige jeugd zou vinden), Lara Beach (een natuurgebied is waar zeeschildpadden hun eieren leggen en laten uitbroeden) en de Avakas kloof. De kloof is in de winter niet toegankelijk omdat er water doorstroomt. In de zomer is de kloof wel toegankelijk, echter deze doet soms een beetje claustrofobisch aan.
Fris en fruitig
Op reis mag ik altijd graag naar (lokale) marktjes gaan. De bedrijvigheid is boeiend om te zien. Het geeft een ander beeld van een land/stad... een niet commerciële kant en daardoor veel authentieker! De veelkleurigheid spreekt me ook heel erg aan... het geeft zo'n fris en vers gevoel. Helaas kan een opname niet de geuren oproepen, ik moet het (achteraf) dan maar doen met de kleurtjes. In de buurt van Nuwara Eliya, te midden van de theeplantages, zien we een stalletje staan met groente en fruit. Het geeft mij eenzelfde gevoel als wanneer ik op een markt ben. De frisse kleuren en al die versheid. Zoals altijd maak ik er een foto van!
Mij ontgaat niets!
Ons dagtochtje door het Trodos-gebergte zit er bijna op. We hebben veel van het authentieke Cyprus gezien. We stoppen in het dorpje Omodhos. Het dorpje is bekend van een jaarlijks wijnfestival, maar ook van de smalle steegjes waar veel zelfgemaakt handwerk te koop wordt aangeboden. Het is een prachtig dorpje en inderdaad ademt dit één en al authenticiteit uit. Ik zie een oud vrouwtje zitten. Ze houdt alles in de gaten, er ontgaat haar niets, bijna niets halve dat yours truly haar op de plaat wilt gaan zetten! Ze neemt me mee, een paar decennia, terug in de tijd. Thuis bekijk ik de opname... en in kleur, nou nee. Zwart-wit ook niet, want dan vallen toch te veel dingetjes (in de achtergrond) weg. Sepia levert ook niet op wat ik er van had verwacht. Het is `jaren 60' geworden. Normaliter houd ik me niet zo bezig met bewerkingen, maar deze vroeg er om... toch?
Bruidsmeisjes
Op onze eerste dag in ons resort waren we getuige (woordgrapje) van een bruiloft. Ons resort bleek een prachtige plaats te zijn om bruiloften te vieren... Het ja-woord geven in een liefelijk prieeltje aan het strand. In de stralende zon met de zee in de achtergrond. Familie en vrienden waren overgevlogen om dit heugelijke moment bij te wonen. Het bruidje zag er prachtig uit, maar eigenlijk trokken de bruidsmeisjes de meeste aandacht!
Net een schilderijtje
Wanneer Eefje en ik een zon/relax-vakantie houden, maken we ook een aantal uitstapjes/excursies. Dit is dan meer mijn dingetje... De camera gaat mee. Om een goed beeld te krijgen van onze vakantie maak ik natuurlijk niet alleen foto’s van deze uitstapjes, maar ook van de omgeving waar we verblijven. Een paar dagen geleden trok ik erop uit om opnames te maken van onze ‘vakantie’omgeving. Mijn oog was al gevallen op een groot vrachtschip dat al een paar dagen voor de kust lag. Op 23 maart 1998 is de onder Hondurese vlag varende “MV Dimitrios II”, tijdens een zware storm, gestrand op de rotsen voor Paphos in de buurt van de vuurtoren. Het schip was met een lading hout op weg van Griekenland naar Syrië. De acht bemanningsleden, bestaande uit Grieken, Pakistanen en Syriërs, werden door de Britse marine met helikopters van boord gehaald (De Britten hebben twee basissen op Cyprus). Later bleek dat een aantal bemanningsleden vervalste zeemanspapieren hadden. Tevens bleek dat een deel van de lading bestond uit namaak merkartikelen uit Liberia.. Het wrak is inmiddels een toeristische attractie, er zijn bootdagtochten die een bezoek aan het wrak op het programma hebben. Dat wil zeggen je kunt het op een afstandje bekijken. Ooit heeft iemand zelfs het plan gehad om er een disco op te beginnen, maar daar is nooit toestemming voor verleend. Het bergen van het wrak stuit inmiddels op weerstand van de bevolking. Het maakt voor veel mensen deel uit van het dagelijkse leven (uitzicht) van Paphos en de dorpen er om heen. Bovendien is het bergen of slopen erg moeilijk omdat het schip zo hoog op de rotsen ligt. Ook uit milieu-overwegingen is sloop een groot risico. er blijft altijd wel wat troep achter in zo’n schip. (bron: www.ikfotograaf.nl)
Kleurrijk beschut
Eefje en ik zitten op Cyprus. Thuis hadden we al een beetje in ons hoofd wat we op het eiland wilden gaan zien/bezichtigen. Een beetje van alles, maar ook veel tijd om te nixen... Lekker luieren in de zon en een boekje lezen. Sinds kort ben ik helemaal fan van Chris Kuzneski, dus ook een tweetal van zijn boeken gingen mee. Ik dwaal af. We hadden dus zo’n beetje in het hoofd wat we wilden zien. Op de reis van 10 dagen hadden we 3 of 4 trips gepland. Het werden er uiteindelijk 3, voor Eefje, en 4 voor mij. Eefje haakte af bij Nicosia, vanwege de lange reistijd. Na een reis van bijna 2 ½ uur kwamen we aan in de hoofdstad van Cyprus. ’s Ochtends stonden een aantal bezienswaardigheden van het Griekse deel op de planning en ’s middags van het Turkse deel. Tevens kregen we tijd om zelf door beide delen te lopen en op onderzoek uit te gaan. Het Turkse deel spreekrecht me iets meer aan. Het ziet er iets authentieker uit, ondanks de grote hoeveelheid commercie. Ineens zie een straatje waarbij ik word ‘overvallen’ door heel veel lichte kleurtjes. Niemand anders lijkt dit op te vallen, maar ik word er als het ware heen getrokken. Ik vraag aan een omstander wat het moet voorstellen, maar of hij begrijpt me niet of hij weet het niet. Ik doe nog een poging bij een ander, maar ook deze persoon weet het niet. Terug in ons appartementje besluit ik te gaan googelen. Veel verschillende zoektermen probeer ik, maar tevergeefs. Ik kan niet achterhalen het hoe, wat en waarom...
Honeymoon in... Papho
Gisteravond/nacht kwamen Eefje en ik aan op Cyprus. Het idee is een beetje te genieten en te relaxen, maar ook dingetjes te gaan zien en ondernemen. Thuis hadden we ook al wat huiswerk gedaan. Natuurlijk gaf onze reisorganisatie ook nog een korte presentatie met mogelijke uitstapjes. Vandaag stond echter zon en zee op het programma... Helemaal niets dus! Ons onderkomen is aan de zijkant van het complex... Heerlijk rustig, weg van alle hectiek rond het zwembad. Er staat een klein prieeltje, waar men druk bezig is. "Dat is ook waar" zegt Eefje. Ze gebruiken deze locatie ook om te trouwen. Het heeft wel wat om zo aan het strand te trouwen...
Boven water komen
Jaren geleden zagen Eefje en ik een reisprogramma over een zeilbootcruise, langs de zuidkust van Turkije. We waren meteen enthousiast en wilden dit zelf ook een keertje gaan meemaken. Jaren later was het dan zover. 8 dagen op het water... relaxen (zonnen, zwemmen en snorkelen), diverse excursies/uitstapjes, elke dag vers bereid eten en slapen op het dek. We hadden we helemaal zin an! Het was inderdaad heerlijk. We genoten van het leven op water en keken onze ogen uit. Op één van de stops waren we wat aan het zwemmen en aan het snorkelen. Ineens diep onder ons zag we een grotere schaduw. Onze nieuwsgierigheid was geprikkeld. Het bleek een grote schildpad te zijn. Het bleek, achteraf, niet de enige keer te zijn dat we een schildpad zagen. Dit was een bonus, want hier had ik absoluut niet op gerekend! Op vorige snorkeltochtjes (Brazilië, Egypte, Kaapverdië, Thailand,) was ik altijd op zoek om een schildpad te spotten. Nooit slaagde ik in mijn opzet en toen ik het niet verwachtte... De schildpad die in Zuid-Turkije in de zee leeft is de Caretta caretta of de Onechte karetschildpad. De Onechte karetschildpad is een beschermde diersoort en de stranden waar eieren worden gelegd zijn beschermde stranden. Vooral het Iztuzu strand bij Dalyan is het best beschermde strand van Turkije. (http://www.turkijeweb.info/schildpadden) Het schild wordt ongeveer een meter lang, en het dier kan dan bijna 150 kilogram wegen. Er zijn echter nog veel grotere exemplaren aangetroffen tot wel 500 kilo. De onechte karetschildpad lijkt op de soepschildpad, maar heeft een dikkere kop en het schild en de poten zijn bruin tot oranje en de nettekening op de kop ontbreekt meestal. Ook het schild van de soepschildpad loopt veel schuiner af en is gladder aan de bovenzijde. Het voedsel bestaat uit slakken, kreeftachtigen, vissen en ook wel planten uit de zeebodem. De habitat bestaat uit wat ondiepere delen van de zee, meestal bij koraalriffen. De schildpad dient op het land met ontzag benaderd te worden; een beet kan ernstige verwondingen veroorzaken, hoewel hij onder water niet snel bijt. (https://nl.wikipedia.org/wiki/Karetschildpad)
Mooi in verval
Op één van de laatste dagen van onze zeilbootcruise langs de Turkse Rivièra leggen we aan bij een schiereiland waar Phaselis ligt. Phaselis (een oud-Griekse stad in de Turkse provincie Antalya) is een toeristische trekpleister waar zowel ruïnes te vinden zijn als ook strand. De ruïnes (o.a. een brede hoofdstraat, twee badhuizen, een theater en een aquaduct) worden bezocht door toeristen, maar ook door Turkse dagjesmensen. De stranden, aan de beide randen van het schiereiland, worden voornamelijk bezocht door Turkse toeristen en dagjesmensen. Ik ben klaar met mijn bezichtiging en slenter langzaam terug naar de steiger aan het strand, waar ons motorbootje ons zal oppikken. Er staat een enorme rij en ondanks mijn Engelse roots, voel ik er weinig voor om mee te gaan doen aan één van onze nationale volkssporten `queueing up.’ Ik besluit om het rustige deel van het strand te gaan bekijken. Wat een tegenstelling met het deel waar ik zo-even vandaan kom. Het is er rustig en mijn oog valt op een klein vissersbootje. Het zal nooit meer uitvaren, maar het heeft een prachtig plekje gekregen voor haar `oude dag’.
Selfservice?
Eefje en ik gaan graag naar Egypte (lees: zon). We zijn beide er niet van om de hele dag bij het zwembad te hangen of om op het strand te liggen. We gaan graag de plaatselijke stadjes in, het liefst naar een lokaal marktje, of een drankje te doen op een terrasje en hapje te gaan eten in een gezellig restaurantje. Het enige waar we dan (letterlijk) tegenaan lopen zijn de verkopers. Het merendeel is behoorlijk opdringerig. Als je niet oplet krijg je parfum opgespoten of wordt je versiert met shawls. Je wordt als het ware hun winkeltje binnengetrokken. Ik snap dat ze natuurlijk graag iets willen verkopen. Op dat moment ben ik dan ook bijzonder populair, want ik ben ieders `best friend' en wordt overdonderd met `special prices'. Het is eigenlijk niet eerlijk, in andere landen kom je ook dergelijke taferelen ook tegen. In Pattaya boden niet de heren, maar de dames (althans daar ga ik vanuit) hun koopwaar aan. Ook hier zag je dat de dames een redelijke opdringerige verkooptactiek gebruikten. Eefje gaf ze echter haar `boze oog' en we werden met rust gelaten! Wat een verademing was Sri Lanka. Je kon daar rustig rond lopen, zonder telkens te worden aangeschoten. Uiteindelijk werkt dit veel beter. We kunnen op ons gemak rondkijken en zijn dan eerder geneigd om iets te kopen. Elders willen we snel weg... en kopen dan ook niets! Eefje en ik zijn in Petra... we gaan de `roze stad' bewonderen. Een langgekoesterde wens van mij! Ik kijk mijn ogen uit en loop langs de diverse uitstallinkjes/kraampjes en ook hier ben ik ineens ieders `best friend' en de `special prices' zijn niet te tellen. `Come, have a look!'. Ik kijk daarentegen al vast verder vooruit. Ik zie een leeg uitstallinkje. Dat had ik niet verwacht... zou ze hier dan het concept van `selfservice' kennen...
Niet verwacht
Zwarte gier is een roofvogel die wijdverspreid over het Amerikaanse continent voorkomt. De zwarte gier wordt ook wel raafgier of American black vulture genoemd. Het is een zwarte vogel met een donkergrijze, sterk geplooide kop en nek. De snavel en de poten, die meer bedoeld zijn op te lopen dan om prooidieren te grijpen, zijn zwak. Verder hebben de brede vleugels een wit uiteinde en is de staart kort. De zwarte gier is in staat zich gemakkelijk aan te passen aan de omstandigheden en hierdoor is het een algemene soort die in vele verschillende biotopen voorkomt, waaronder bossen, kustgebieden, savannes en stedelijk gebied. Dichte regenwouden en berggebieden worden echter vermeden door de zwarte gier. De zwarte gier vooral aas en menselijk afval. Deze soort is het minst kieskeurig van alle gieren en neemt bijna elk afval aan. Zwarte gieren leven in grote groepen en zijn de meest sociale soort van alle Amerikaanse gieren. Vooral in bewoonde streken, zelfs aan de rand van grote steden, vormen ze groepen van soms wel honderden individuen. Ze zitten meestal op een dak of in de bomen te wachten tot ze kans zien een stuk aas of afval te pakken krijgen. (bron: Wikipedia) Ik had deze roofvogel dus nooit verwacht in Tikal. Wel verwacht waren pauwkalkoenen, toekans, ara’s en buizerds. Gehoopt was op een quetzal. Het spotten van een quetzal en natuurlijk het vastleggen van deze magnifieke vogel zou een fles whisky opleveren. Deze was uitgeloofd door onze reisleider. Helaas, niet gezien en dus geen fles whisky! Echter een zwarte gier had ik niet verwacht… en daarom des te verassender deze `ontmoeting’.
De herders van de...g
Bij het maken van deze opname moest (onbedoeld) aan het spreekwoord “de schapen van de bokken scheiden” denken. Ik dacht hierbij niet aan de betekenis van het spreekwoord an sich, want dan is het niet zo bijzonder aardig van deze RR’er. Ik zou het nog kunnen proberen te gooien op het spreekwoord “'s Lands wijs, 's lands eer”, maar ook dit komt niet al te aardig over. Hoe ik het ook verder probeer uit te leggen, het wordt een kwestie van “appels met peren vergelijken”. Ik vond het wel een apart gezicht… dichtbij en toch afstand met een soort van groepjesvorming. Ik zal stoppen met het smijten van spreekwoorden. “When in Rome, do as the Romans do” en “let bygones be bygones”.
Land ahoy
Zeven dagen geleden zijn we opgestapt op een traditionele Turkse Gület, traditioneel gebouwde houten boot. De Turkse naam Gület is vermoedelijk afgeleid van het Franse 'Goulette', een scheepstype dat in de 18e eeuw langs de Franse kusten voer. Er zijn ook mensen die zeggen dat de naam afstamt van de Veneziaanse 'Galiota'. De Gület werd vroeger gebruikt als vrachtschip, vissersboot en als uitvalsbasis van de sponsduikers. Een echte Gület heeft twee masten en is gaffelgetuigd. (bron: http://www.zonnigzeilen.nl/html/schip/Gulet.php) De bemanning (een kapitein, matroos en een kok) is Turks en spreekt geen woordje over de grens. Onze medepassagiers is een bont gezelschap van Nederlanders, Italianen, Turken en Franstalige Canadezen. Het is lastig communiceren. Dagenlang zitten we op het water en komen niemand tegen. Overal waar je kijkt… water en nog eens water. Zo ver het oog oog reikt! Ik begin te begrijpen hoe eenzaam het leven op zee (vroeger) geweest moet zijn. Er is geen elektriciteit, geen bereik en geen WiFi… we zijn afgesloten van de bewoonde wereld. Contact met anderen is er bijna niet vanwege taalbarrières. Gelukkig heb ik Eefje nog. Op de 7e dagen zit ik onze kajuit onze situatie te overdenken. Hoe zijn we in deze situatie terecht gekomen en beter nog… hoe komen we hier uit? Plotseling hoor ik `Land Ahoy’. Ik kijk door de patrijspoort en zie gelukkig land… Mijn fantasie is weer eens op hol aan het slaan. Het is heerlijk aan boord van een Gület, een prachtige manier om de prachtige Azuurblauwe baaien te verkennen. Tijdens het varen genietend, op het dek, in de zon en van de prachtige omgeving. Ook is er geregeld de gelegenheid om af te koelen en een verfrissende duik te nemen in het kristal heldere water. Elke dag wordt er meerdere keren gekookt met versie producten, vaak (verse) vis! Er worden stops gemaakt om excursies te doen, om de om eeuwenoude geschiedenis te bezichtigen. `s Nachts slapen aan dek, onder de sterren. Kortom een heerlijke `cruise’.
The colorful beyond
We gaan vandaag naar Lagún om te relaxen en te snorkelen. Eefje was er al eerder geweest en vertelde me dat er leguanen over het strandje liepen. Ik was natuurlijk reuze benieuwd en wilde dit natuurlijk zelf ook zien. Lagún is een dorpje, gelegen aan de westkust van Curaçao, op ongeveer 30 kilometer afstand van Willemstad. Onderweg komen we door het dorpje Soto. Er valt niet veel te zien, behalve een klein kerkje en een kleurrijke begraafplaats. Natuurlijk stoppen we om dit te bekijken. Het geheel oogt behoorlijk fris en vrolijk omdat veel van de graven prachtig versierd en in pastelachtige kleuren beschilderd zijn. Dit blijkt een typische Curaçaose begraafplaats te zijn waar de overledenen vanwege de harde ondergrond niet begraven worden, maar boven de grond worden ingemetseld.
Damn Those Eyes
We zijn onderweg van Kandy naar Bandarawela, maar onderweg passeren en stoppen we in Nuwara Eliya, om langs theeplantages te rijden en een kijkje te nemen in een theefabriek. Persoonlijk heb ik me hier enorm op verheugd. In al die jaren heb ik de prachtigste opnames van theevelden van de diverse RR`(st)ers gezien. Vandaag gaan Eefje en ik het zelf meemaken en beleven. Geregeld maken we een stop om ons te vergapen aan de schitterende landschappen en uitzichten. Al die al groentinten… zo helder en fris! Bij één van de stops ontmoeten we een zeer extraverte man. Wat opvalt, zijn zijn heldere lichtblauwe ogen. Eigenlijk is dit een understatement… die ogen hebben bijna een hypnotiseerde aantrekkingskracht. Je blijft er naar kijken. Onze gids vertelt dat dit is gekomen omdat hij als jonge knaap tl-buizen at. Hij probeerde op te vallen en toeristen naar zijn act te lokken. Het is een mooi verhaal, maar we geloven dit natuurlijk niet echt. Een broodje aap, of in met `s lands eetgewoonte… curry aap. De oude man heeft iets van een vleugje tragiek om hem hangen. Veel toeristen(-bussen) mijden hem vanwege zijn extraversie. Onze gids stopt altijd bij hem en maakt een praatje en introduceert de man aan zijn groep. De man maakt een praatje, vraagt waar we vandaan komen. Hij maakt wat grapjes, doet een aantal kaarttrucs en heeft een zwaardslik-act. Na een kwartiertje nemen we afscheid en vervolgen onze weg naar de theefabriek. Kane zong er al eens over… “Damn Those Eyes” (https://www.youtube.com/watch?v=j61t6PYgrbg)
Was ik maar daar!
Het is juli, bijna augustus, en ik kijk naar buiten. Het lijkt wel herfst! Van dit weer word ik toch behoorlijk mistroostig. Nu nog meer dan wanneer het echt herfst is. Het is ook de periode dat bij tennisverenigingen hun Open tennistoernooien plaats vinden. Deze vallen letterlijk in het water. Bah… wat een natte ellende! Het enige positieve puntje is dat ik niet vrij ben, maar aan het werk ben. Helaas was het afgelopen weekend al niet veel beter. Op dit soort moment denk ik dan terug aan mijn vakanties… aan zonnige oorden, aan fijnere tijden… maar ook aan de komende vakanties. Ondertussen droom ik weg…
Loerend
“Het was weer niet veel afgelopen nacht!” “Tja, daar heb ik niets aan toe te voegen. Het wachten is op de Grote Trek.” “Waarom begin je nou over eten… ik krijg er honger van. Wanneer begint die Grote Trek eigenlijk?” “Ik heb geen idee. Eerlijk gezegd had ik ‘em al lang verwacht. Het lijkt wel of ie elk jaar later begint, maar dat kan ook mijn gevoel zijn. Ik heb ook zo’n honger of liever gezegd grote trek.” “Wat is het toch met ons? Het lukt ons zelf niet om een prooi van een cheeta af te pakken.” “Wellicht moeten we gaan kijken of we een nog makkelijkere prooi kunnen vangen.” “KIJK! Een open busje met toeristen. Ze zitten niet echt beschermd. Ze hebben nooit in de gaten dat we hun in het vizier hebben. Zullen we maar?” “Wacht, ik zie een jeep met toeristen. Da’s nog makkelijker.”
A Room with a View
Petra stond al jaren op mijn lijstje. Ik weet nog goed toen ik studeerde (heel lang geleden… de vorige eeuw zelfs), dat we met een groepje naar de bioscoop gingen om de Indiana Jones-film “The Last Crusade” te gaan kijken. Tijdens de film doemde ineens daar “De Schatkamer” (Al Khazneh) op... en wist meteen, dat wil ik in het echt zien. Jaren later was het dan zover. Eefje en ik hadden (eindelijk) een reis naar Jordanië geboekt. Mijn plannen voor de bezichtig van Petra had ik dan ook snel gemaakt. Naast de reguliere manier om “De Schatkamer” te gaan bekijken, wilde ik deze ook van boven zien. Deze beklimming is iets lastiger dan de beklimming naar “Het Klooster”(Ad Dier), maar zeker goed te doen. Eenmaal boven trof ik daar een klein tentje aan, met een prachtig uitzicht op de “De Schatkamer”. Ik moest direct aan het boek “A Room wit a View” van E.M. Foster denken. Dolblij dat een lang gekoesterde droom in vervulling was gegaan, kon ik het niet helpen om tijdens de afdaling te neuriën: Dun-da-dun-tah, dun-da-ta, dun-da-dun-ta, dun-da-ta-ta-ta Dun-da-dun-tah, dun-da-taaah Dun-da-ta-ta, da-ta-ta, da-ta-ta, da-ta-ta-ta-taaah (https://www.youtube.com/watch?v=-bTpp8PQSog&list=RD-bTpp8PQSog#t=11)
Nederlandse Antillen • Curacao
Nederlandse Antillen • Curacao
Levend helikoptertje
Een paar dagen geleden zag ik tips de RR’er Deerik gaf om kolibries te fotograferen. Hij gaf aan o.a. “Ik kies 1 positie bij een voeder of plant, wat tot ze daar naartoe komen. 1 focuspunt, op het oog.” Da’s precies wat ik ook heb gedaan om `mijn levende helikoptertje’ vast te leggen. Begin van het jaar waren Eefje en ik op Curaçao om eigenlijk niet veel te doen, behalve luieren en genieten. Nabij ons zwembad kwam een kolibrietje meerdere keren per dag om `bij te tanken’. Op een gegeven moment bedacht ik dat het een poging waard zou zijn om dit prachtige vogeltje vast te leggen. Vanaf dat moment nam ik dagelijks mijn camera mee. In een relax-houding, wachtend op een volgend bezoek. Eefje, hoofdschuddend, ergens in of aan het zwembad. Het kostte wat tijd en heel wat pogingen… De mannetjeskolibrie is bont, meestal metaalachtig groen gekleurd, met een glanzend rode, blauwe of smaragdgroene keelkleur. Het vrouwtje is onopvallend gekleurd. De kolibrie heeft een lange snavel, waarmee hij in de kroonbuis van de bloem kan komen. Om bij de nectar te raken moet hij zijn tong uitrollen. De punt van de tong is gespleten en heeft de vorm van een strohalm. Hierdoor kan hij bij nectar komen waar zelfs insecten niet bij kunnen. De bloemen hebben een zeer lange kroonbuis en hebben zich voor hun bestuiving aangepast aan de kolibrie en de kolibrie aan de bloemen. Om het voor deze vogel extra aantrekkelijk te maken is er veel nectar aanwezig. Kolibries hebben een sterke voorkeur voor oranje en rode bloemen. De kolibrie kan door de zeer snelle vleugelslag (15 tot 80 slagen per seconde, afhankelijk van de grootte van de vogel) in de lucht stil blijven hangen. Door de snelle vleugelslag kan de kolibrie als enige vogel ook achteruit vliegen. Ze kunnen zelfs recht omhoog en recht omlaag vliegen. De 'helikopter' onder de vogels. Deze manier van vliegen vraagt echter zeer veel energie die verkregen wordt uit de suikers die in de nectar zitten. (bron: Wikipedia)
Walking on water?
Onderweg in Sri Lanka… ik zit weg te dommelen in ons busje. Verbeeld ik het me of lopen die mannen op het water. Mijn fantasie begint te werken (heb ik wel vaker last van). We zijn in Sri Lanka. Land van het Boeddhisme. Boeddhisme dat leidt naar een staat van verlichting. Als je maar licht genoeg bent, kan je vast op water lopen: Het overgrote deel van de Singhalezen, die driekwart van de bevolking uitmaken, is boeddhist. Dit betekent dat ze aanhangers zijn van de leer van Siddhartha Gautama, een prins die zo'n 2500 jaar geleden in Noord India een levensleer verkondigde, die in feite bedoeld was om het verstarde hindoeïsme van die tijd te hervormen. Hij bereikte in zijn leven de verlichting en ging de geschiedenis in als de boeddha. Zijn levensleer zegt al dat het wel of niet bestaan van een god of goden feitelijk van ondergeschikt belang is voor de boeddhisten. In navolging van het hindoeïsme beweert Boeddha dat alles wat bestaat een eeuwige opeenvolging van ontstaan en vergaan is, waaraan in principe niets kan ontsnappen: niet de goden, niet het universum, niet de mensen. Het is hem, Boeddha, echter wel gelukt om uit dit eeuwige rad van wedergeboorten los te komen. Zijn leer is een ontsnappingsmethode naar het nirvana, een staat van tijdloze rust en eenheid met alles. De eerste grote boeddhistische waarheid is dat alle leven lijden is. Dit lijden is het gevolg van onze begeerten. Door het opheffen van die begeerten kan men een einde maken aan het lijden. De laatste grote waarheid verwijst dan naar de manier om die verlangens op te heffen, namelijk door het bewandelen van de juiste weg. Die juiste weg bestaat uit een systeem van denken en handelen dat ervoor zorgt dat het karma van degene die hem bewandelt, verbetert. Karma is een soort optelsom van alle goede en slechte gedachten en handelingen uit dit en vorige levens; een verantwoording voor het geleefde leven. Naarmate het karma verbetert door het bewandelen van de juiste weg, reïncarneert men in reinere vormen. Tenslotte bereikt men het stadium van bodhisattva, waarin men niets anders meer verlangt dan het geluk van alle anderen. Vervolgens lost men op in het nirvana, de staat van verlichting waarin men beseft dat alles wat bestaat illusie is en slechts een luchtspiegeling van een ondeelbare eenheid die in zichzelf rust. (bron: https://shoestring.nl)
Koel en verfrissend
Met dit warme weer denk ik nog dikwijls terug aan Eefje's en mijn rondreis door Sri Lanka. Overal in centraal Sri Lanka zagen we watervalletjes. Lokale bevolking gebruikte de watervalletjes als douche of washok. Terwijl de toeristen langs de watervalletjes omhoog probeerde te klimmen. Voor beide gold echter dat de watervalletjes een verkoelend effect hadden. Als ik, de afgelopen dagen, met Mats aan het lopen was, dacht ik wel eens “Oh, wat zou een watervalletje nu toch lekker zijn geweest”. De meertjes en poeltjes waar we omheen liepen nodigden namelijk niet uit om er een duik in te nemen. Dus sjokte ik klam en bezweet maar weer verder! Bandarawela ligt in de bergen in centraal Sri Lanka. Het is een stadje met nog veel kenmerken uit de Britse koloniale tijd. Door het gematigde klimaat (gemiddelde 20°-25° C.). Bandarawela is zeer multicultureel. De omgeving van Bandarawela is groen en natuurrijk en bezaaid met vele thee plantages. Daarnaast bevat deze omgeving de mooiste en grootste watervallen van Sri Lanka. (Bron: dereizigersgids.nl)
Schrikbarend
De afgelopen tijd heb ik een aantal maal foto’s van o.a. neushoorns langs zien komen, waarbij de (terechte) aandacht werd geschonken aan hard achteruitlopend aantallen van een populatie van een diersoort. Helaas geldt dit voor een heleboel diersoorten. Katachtigen liggen mij bijzonder na aan het hart. Om die reden ben ik al jaren geleden donateur/vrijwilliger geworden van SPOTS: Het is lastig in te schatten hoeveel leeuwen er vroeger waren en nu nog zijn. Uitgaande van de meest conservatieve cijfers waren er 100 jaar geleden nog meer dan 200.000 leeuwen en zijn dat er nu nog maar 32.000-34.000. Dat is een afname van meer dan 80%. Het aantal Aziatische leeuwen staat op ca. 410. Iedereen is het er echter over eens dat de neergaande lijn schrikbarend is en dat de populatie de afgelopen 20 jaar met tenminste 30% is afgenomen (aldus het IUCN, International Union for the Conservation of Nature). Volgens andere wetenschappers zou het zelfs om een afname van 48,5% in 20 jaar gaan. Dit kan betekenen dat onze kleinkinderen wel eens de laatste generatie kunnen zijn die leeuwen in het wild kunnen bewonderen. (bron: http://www.stichtingspots.nl) Wat is de natuur zonder zijn of haar koning en koningin?
Nederlandse Antillen • Curacao
Nederlandse Antillen • Curacao
Heimelijk
Eerder in de week plaatste ik foto waarbij ik er niet was van uitgegaan dat er een vervolg op verwacht werd. In mijn naïviteit plaatse ik deze met in het achterhoofd het huidige maandthema... dus dan toch het vervolg op “Wat ruist er door...”. Op mijn slippers door de struiken op zoek. Ineens dacht ik aan een soortgelijke zoektocht waar ik ooit in de buurt van de vulkaan Arenal (Costa Rica) mee bezig was. Op gegeven moment stond ik (ook op mijn slippers) tussen een aantal Blue Jeans kikkertjes mijn plaatjes te schieten. Ik was zo druk met mijn camera bezig dat ik er niet bij stil stond dat die toch wel giftige kikkertjes waren. Dat schoot door mijn hoofd. Het zou toch niet zijn dat hier ook... nee vast niet... of toch? Misschien toch niet zo handig dat ik op mijn slippers op pad ben gegaan. Tja, ik had ook geen ander schoeisel bij me. Dom dom dom en op dat moment, door een soort van kloofje zag ik 'em zitten. Stilletjes en wat verscholen. Weg waren mijn eerdere gedachten...
Community-updates
NEEM DEEL AAN DE COMMUNITY OP FACEBOOK
01-11-2022 Zoals jullie weten, gaat de community stoppen. Wil jij graag nog in contact blijven met de andere communityleden? Word dan lid van de speciale Facebookgroep, die wordt beheerd door communityleden!
UPDATE: COLUMBUS COMMUNITY GAAT STOPPEN
27-08-2022 Helaas hebben we moeten besluiten dat we de community niet voort gaan zetten. We leggen je graag uit waarom. Lees verder >
