Cobinho
Zuid-Afrika • Blyde River Canyon
Zuid-Afrika • Blyde River Canyon
Uitzichtje
Zo da's was weer een fijne nacht... zo heerlijk geslapen. Da's dan lekker wakker worden, zo uitgeslapen. Eens kijken wat de dag ons gaat brengen? Even alvast naar buiten koekeloeren... het ziet er weer goed uit! Het gaat vast weer een mooie dag worden! Ik beeld me in dat onze Lieve Heer 's ochtends zo opstaat en het volgende ziet als hij naar `buiten' kijkt. Geen slecht begin van de dag... De Blyderivierspoort (Engels: Blyde River Canyon) is een kloof in Zuid-Afrika, gelegen in de provincie Mpumalanga en staat bekend als een bijzonder natuurverschijnsel. De kloof is zo'n 26 kilometer lang en ongeveer 800 meter diep. De hoge wanden van de kloof bestaan voornamelijk uit rood zandsteen waarin de rivier de Blyde de kloof heeft uitgesleten. Een bijzondere uitzicht biedt de canyon ter hoogte van de "Drie Rondawels", drie reusachtige, ronde rotsen, die sterk doen denken aan de ronde hutten - rondavels - van inheemse volken. De Blyderivierspoort maakt deel uit van de zogenoemde "panorama roete". Deze beroemde route begint bij de plaats Graskop en omvat "God's Window", de "Pinnacle" en potholes (kolkgate) bij Bourke's Luck ("Bourke's Luck Potholes"). (bron:Wikipedia)
Korte productielijn
Een paar jaar geleden wilden Eefje en ik fftjes te gaan relaxen en kozen voor het eilandje Sal op Kaapverdië. Er was niet veel te doen en te zien op het eilandje. Ons werd aangeraden om naar het vissersdorpje Santa Maria te gaan. We moesten er voor zorgen om rond een uur of elf op de pier te zijn, want dan zouden de eerste vissersboten terugkeren. We waren niet de enigen, maar het liep ook zeker niet vol. Tegen een uur of 12 kwamen de vissersbootjes binnen. De vissen werden op de pier schoongemaakt, gewogen en met afgevoerd.... wellicht aten we diezelfde avond een vis die eerder op de dag was binnengebracht? (De foto is bewerkt met een een zachte focus)
Amber
De dag loopt ten einde. Eefje en ik besluiten om naar het centrum van Paphos te lopen. Er is een groot winkelcentrum en Eefje wil er dolgraag een kijkje nemen. We lopen in een grote mall en eerlijk gezegd heb ik het al snel wel gezien. Eefje is nog niet zover en we spreken af dat ik buiten een kijkje ga nemen. Ook hier ben ik snel uitgekeken en besluit om wat verder door te lopen. Ik kijk wat en het is niet echt boeiend wat ik zie, zeg maar, het is eigenlijk behoorlijk saai! Ineens zie ik wat torentjes. Mijn interesse is gewekt en loop in de richting van die torentjes. Het is de Agioi Anargyroi kerk, een opvallende Grieks-Orthodoxe kerk. Helaas was de kerk gesloten en kon ik geen blik binnen werpen. Bij navraag bleek dat de kerk niet open is gesteld voor het publiek. De vormgeving is fraai, maar de kleuren vind ik prachtig, zeker zo in het avondzonnetje. Het gebouw krijgt een amber-achtige kleur. Ik krijg er helemaal het zomergevoel van…
Nederlandse Antillen • Curacao
Nederlandse Antillen • Curacao
Duitse leguanen?
Bij ons eerste bezoek aan Caracao besloten Eefje en ik een dagje te gaan relaxen bij Lagun. Lagun is een rustig dorpje, gelegen aan de westkust van Curaçao, op ongeveer 30 kilometer afstand van Willemstad. Het dorpje ligt aan een kleine baai, waar dagelijks vissers uitvaren en met heerlijke verse vis terugkeren. Behalve relaxen is dit een mooie plek om leguanen te spotten. Ze lopen over het strand, maar zitten ook in de bomen. De leguanen zaten verspreid over een aantal bomen, behalve op één bepaald plekkie. Het zal een heerlijk plekkie zijn geweest… lekker in het zonnetje en een geweldig uitzicht. Ik moest direct denken aan een rapportage die ik ooit gezien had. Voor veel vakantiegangers is het een grote bron van ergernis: ligbedden bij het zwembad die door anderen geclaimd zijn met een handdoekje. Volgens reisorganisatie Zoover is dit het grootste irritatiepunt van 73 procent van de vakantiegangers. Bij sommige hotels begint de ligbeddenrace al om 6.00 uur ‘s ochtends. De eerste fanatiekelingen ‘reserveren’ een ligbed, gaan vervolgens weer even terug naar bed om vervolgens uitgebreid te ontbijten en eventueel nog een ochtendexcursie te doen. Rondom de lunch hebben ze dan een perfect plekje in de zon. Vaak hebben Duitsers de reputatie dit te doen, maar Nederlanders kunnen er ook wat van. De reisorganisatie is een petitie gestart tegen het handdoekje leggen. (bron: Hart voor Nederland)
Glimmende glimlach
Eefje en ik lopen rond bij de hindoeïstische Koneswaram Tempel van Trincomalee. De locatie is prachtig, gebouwd op een rots aan het uiteinde van het schiereiland waar ook Fort Frederick op staat. We hebben een prachtig uitzicht op kaap Trincomalee. Ik kijk mijn ogen uit niet alleen vanwege het uitzicht, maar ook vanwege alle sierlijk houtsnijwerk, kleurrijke figuren. Ik vind die levendige kleuren leuk, het geeft me een vrolijk gevoel. Eefje daarentegen vindt het te. Tja, meningen verschillen nu eenmaal. Ook hier valt het me op hoe aardig de mensen zijn. Het maakt niet uit van welke geloof ze zijn, wat voor beroep ze uitoefenen… men is altijd vriendelijk. Een foto mag altijd gemaakt worden!
Oud en Nieuw
De Kaiser-Wilhelm-Gedächtniskirche is een beroemde kerk in Berlijn, die in de Tweede Wereldoorlog door een bombardement zwaar werd beschadigd. De oorspronkelijke kerk werd tussen 1891 en 1895 gebouwd en was een symbool van Pruisen. Het ontwerp kwam van architect Franz Schwechten, de opdracht kwam van keizer Wilhelm II. De kerk moest een herinnering zijn aan diens grootvader keizer Wilhelm I. Schwechten tekende een kerk in neo-romaanse stijl, waarbij de Romaanse stijl als basis diende. Voor een protestantse kerk was het een ongewoon rijkelijk versierd bouwwerk. Een grote mozaïek die de geschiedenis van Pruisen uitbeeldt, sierde het interieur van de kerk. Op 18 november 1943 schoot de kerk in brand nadat het getroffen werd door een geallieerd bombardement. Enkel een deel van de westelijke toren bleef overeind staan. Na de oorlog kreeg architect Egon Eiermann in maart 1957 de opdracht de ruïnes te herbouwen. Hij wilde de restanten volledig afbreken, maar dit stuitte op veel verzet. Als compromis werd de ruïne hersteld en tot monument verklaard. Daarnaast werd een achthoekige nieuwe kerkzaal gebouwd, net als een zeer opvallende achthoekige nieuwe klokkentoren. De kerkzaal heeft in de acht muren circa 20.000 ramen van gebrandschilderd, blauwkleurige glas. De opvallende kerk is tegenwoordig een symbool voor de vrede. Hij staat aan de Breitscheidplatz, in het centrum van het voormalige West Berlijn. Een derde gebouw, kleiner en rechthoekig, maakt ook nog deel uit van de nieuwe kerk. De resterende westelijke toren van de vernielde kerk doet nu dienst als gedenkzaal. Hier wordt de geschiedenis van de kerk gedocumenteerd en vindt men verscheidene originele objecten van in de kerk terug evenals foto’s van voor en na het bombardement. Een deel van het mozaïek dat de brand overleefde is ook zichtbaar. Door de Berlijners zelf wordt de combinatie van ruïne en nieuwbouw soms oneerbiedig "poederdoos en lippenstift" genoemd. De toren van het oude deel staat ook wel bekend als "de holle kies" (der hohle Zahn). (bronnen: http://www.droomplekken.nl/europa/duitsland/berlijn, http://www.stadsverkenner.com/berlijn & Wikipedia)
Op de uitkijk
We gaan het volgende doen. Het is ochtend en de meeste toeristen zijn nog niet echt uitgeslapen, niet op hun wakkerst! Een groepje gaat voorzichtig de eetzaal in en probeert, daar waar mogelijk, voedsel van de borden te plunderen. Wellicht dat een enkele toerist ons wat voedsel aanbied… iets wat ik nooit echt heb begrepen, maar sla nooit een gratis maal af! Ik zal op de uitkijk gaan staan en houdt het naderende personeel in de gaten. Indien nodig zal ik alarm slaan. Het geplunderde eten wordt centraal, de open plek onder het terras van de eetzaal, verzamelt. Succes en op een volle maag!
Steenmannetjes
Af en toe komt het voor dat je ergens in een vreemde en onbekende stad loopt en je ziet iets dat je aan het denken zet. Ik heb dat wanneer ik bungelende schoenen zie hangen aan telefoonlijnen of hoogspanningskabels… geen idee! Ook heb ik dit met van die gestapelde stenen die ik geregeld zie… ook nu geen idee! Dat zijn van die dingen waar je aan blijft denken, nog net zo dat je er niet van kan slapen. Het houdt me toch wel bezig en ga dan, wanneer de kans er is, op zoek. Lees: GOOGLE! Een steenmannetje is een stapel van natuursteen. Steenmannetjes komen wereldwijd voor. Vaak komt de conische vorm voor, zoals een kegel, maar er komen ook andere vormen voor. Een steenmannetje wordt wel gebruikt om een pad of de top van een heuvel te markeren. In het verleden zouden reizigers die onherbergzame gebieden doorkruisten, de gewoonte hebben gehad om onderweg stenen op te rapen en toe te voegen aan het eerstkomende steenmannetje dat ze tegenkwamen. Vooral in het mistige klimaat van Engeland, Schotland, Wales of de hoogvlaktes in Scandinavië waar paden niet of nauwelijks zijn te herkennen zijn deze steenmannetjes bijzonder nuttig om de weg te kunnen vinden. Men loopt van het ene steenmannetje naar het volgende (zichtbare) steenmannetje. Ook in bergachtige gebieden worden steenmannetjes veel gebruikt. (bron: Wikipedia) Het is dus zoals de broodkruimeltjes van Hans en Grietje. Nu zal het voor veel toeristen een soort van ontspanning zijn… een mooier/groter steenmannetje bouwen dan die er reeds staan.
Privé-eilandje
Ondanks dat het qua temperatuur best lekker is, word ik toch niet al te vrolijk als ik naar buiten kijk. Het is bijna augustus en al weer een grijze dag! Meer dan op andere dagen, denk ik dan aan reizen die Eefje en ik hebben gemaakt. De trouwe lezertjes onder u hebben vast al opgemerkt dat de locaties altijd een heerlijke temperatuur hebben, met veel zon. Dit is een vereiste van mijn Eefje... In gedachte ben ik nu in Sri Lanka. We zijn op weg naar Galle en passeren het dorpje Weligama en mijn oog valt op een eilandje... dat moet een privé-eilandje zijn en in mijn achterhoofd hoor ik Harry Belafonte zingen: This is my island in the sun Where my people have toiled since time begun I may sail on many a sea Her shores will always be home to me Oh, island in the sun Willed to me by my father's hand All my days I will sing in praise Of your forest, waters, Your shining sand As morning breaks The heaven on high I lift my heavy load to the sky Sun comes down with a burning glow Mingles my sweat with the earth below Hoe gaaf zou het zijn om zo'n eilandje voor jezelf te hebben. Hopelijk is de 10e van de aankomende maand me eindelijk eens goed gezind en kan ik mijn eigen privé-eilandje kopen, mijn baan opzeggen... ach een mens moet blijven dromen! Het kleine eilandje is Taprobane-eiland. Taprobane wordt ook wel het duivelseiland genoemd, kwade geesten zouden het als schuilplaats gebruikt hebben. In 1866 werd dit eiland gekocht door een Franse graaf en een Engelse lady. Zij lieten in 1927 een prachtig huis bouwen, dat zij Taprobane noemden. Na de dood van de edelman heeft er nog een schrijver gewoond en een rijke zakenman. (bron: www.vanverre.nl) Het eilandje kan gehuurd worden en blijkbaar ook nog betaalbaar, mits voor een grotere groep. Het eiland heeft een luxe villa waar verschillende koningshuizen en beroemde schrijvers eerder hebben geslapen. De vijf slaapkamers hebben allemaal een balkon met uitzicht op zee. De villa is te huur vanaf 5106,25 euro per week voor tien personen. (bron: www.telegraaf.nl) Vanaf het strand kan je naar het eiland lopen, maar dan wel het laatste stukje door de zee. Wegdromen is ineens een stuk dichterbij gekomen!
Fashionchick's moeder
De afgelopen dagen heb ik al een paar foto's van fashionchick en haar familie geplaatst. Ze heeft een aardig grote familie (maak jullie geen zorgen... zoveel zijn het niet!) ... dus tijd voor het volgende familielid! Net als haar dochter en in tegenstelling tot haar zoon heeft ze echt ze prachtige outfit, die alleen gedragen kan worden op een speciale bijeenkomst! So with further ado, let me introduce: mum!
Fashionchick's...broe
Gisteren gaf ik al aan dat Eefje en ik `getuige' waren van een trouwerij van een dochter van Gambiaanse hoogwaardigheidsbekleder, op de laatste dag van onze relax-vakantie. De meest prachtige geklede mensen liepen/paradeerden langs. Sommige van hun showden hun outfit aan ons, anderen negeerden ons en liepen snel door, of men had niet in de gaten dat wij er (ook) waren. Het waren natuurlijk voornamelijk de dames die er prachtig uitzagen. Ze hadden er heel veel werk van gemaakt. Echter af en toe...
Fashionchick
Het is de laatste dag van onze relax-vakantie. Altijd een beetje vreemde dag. Echt relaxen zit er niet meer in,want in je achterhoofd ben je al met de terugreis bezig. Het is zo'n dag die maar langzaam omvliegt. Als je pech hebt moet je ook nog eerder uit je kamer, ondanks je beste pogingen om de kamer langer aan te houden. Je bagage geef je dus met frisse tegenzin af en je kan je opfrissen een soort van gezamenlijke ruimte. Een ruimte die voor dat moment ff voor jou is, maar vaak niet de meest schone kamer is. Nee, zo'n laatste dag is niet helemaal ons dingetje. Ook nu weer, echter plots zien Eefje en ik de meest prachtige geklede mensen. Een voor komen ze langs. Sommige showen ons hun prachtige outfits. Voor een moment zijn we helemaal vergeten dat we dadelijk moeten vertrekken en kijken onze ogen uit. Het blijkt een trouwerij te zijn van een dochter van Gambiaanse hoogwaardigheidsbekleder. We zijn er (nog) niet achter gekomen wie die hoogwaardigheidsbekleder eigenlijk is... but who cares!
Dodenstad
Myra (dicht bij het hedendaagse stadje Demre) is een klein dorpje ten zuidwesten van Antalya in de zuidwestelijke kuststreek van Lycië in Turkije. Aanvankelijk lag Myra aan de kust, maar door de modder van de Myrosrivier ligt het nu 5 km landinwaarts Naast de ruïnes van de Lycische en Romeinse stad, de Acropolis op het Demre-plateau, het Romeinse theater en de Romeinse baden, zijn er twee Lycische dodensteden (rotsengraven). Deze zijn uitgehakt in de verticale zijde van de kliffen in Myra. De graven zijn veelal uitgehakt in de vorm van het vooraanzicht van een tempel met pilaren. Echter sommige graven hebben de vorm van een huis, met meerdere kamers. De overledene werd op een stenen podium geplaatst en omringd door haar/zijn geliefde bezittingen, sieraden, kleding en voedsel. De rotsgraven bevatten reliëfs waarop het beroep van de overledene is afgebeeld. Een dodenstad, ofwel een necropolis of necropool (van het Griekse woord nekropolis dat letterlijk betekent "stad van de doden" of "dodenstad") is een grote begraafplaats. Het woord necropolis wordt vooral gebruikt voor begraafplaatsen vlak bij het centrum in oude beschavingen, zo had elke Romeinse stad een necropolis buiten haar muren liggen. (bron: Wikipedia)
Kwijt!
Waar kan het nou toch liggen? Het moet hier ergens zijn, maar waarom kan ik het dan niet vinden? Waarom? Waarom? Even terug in de tijd! Ik liep op het strand en ik ben er heel zeker van dat ik het toen nog had. Zeker weten, want ik zag die andere vogel er ook mee lopen en dacht nog zo iets heb ik ook, maar dan veel mooier! Vervolgens zag ik die toeristen op het strand, die een allemaal zo'n lekker broodje aan het eten waren. Daar valt wat te halen, dacht ik nog. Eenmaal op weg naar die toeristen moet ik het kwijt geraakt zijn. Dat moet toch hier zo'n beetje zijn geweest, maar waarom kan ik het dan niet vinden? Okay, ik ben ondertussen al aardig op leeftijd aan het raken, maar het zou toch moeten opvallen. Zelfs met mijn minder wordende zicht. Ik kan me ook niet herinneren dat een ander hier heeft gelopen en het dan heeft gevonden. Ik ben de enige geweest, maar waarom kan ik het dan niet vinden? WAAROM? Misschien toch maar weer helemaal terug naar het begin in mijn stappen opnieuw na gaan...
The Ocean Juice Bar
Ik snap het niet. Mijn businessplan was toch goed en volledig? Het bevatte: - Introductie - Inhoudsopgave - De onderneming voorstellen - Ondernemingsdoelstellingen - Mijn doelstellingen en mijn missie, volgens de SMART methode (Specifiek, Meetbaar, Acceptabel, Realistisch en Tijdsgebonden) - Voorstelling van de nieuwe dienst - Marktanalyse en marketing Ik heb eigenlijk een monopolistische positie. Er zijn geen enkele concurrenten. Zo ben ik alle punten van de checklist voor een businessplan afgegaan... succes verzekerd! Toch zit het hier dag na dag leeg. Misschien terug naar de `drawing board'? Of een consultant inhuren? Of wellicht een interieurstylist?
Tokkie
Aankomende september gaan Eefje en ik naar Zuid-Afrika. We zullen er meerdere dagen in het Krugerpark vertoeven. Ik ben dol op dieren spotten, waarbij naar de katachtigen mijn allergrootste interesse uit gaan. (Roof-)vogels vind ik ook machtig! Jaren geleden waren Eefje en ik in Kenia. We zagen heul, heul veul dieren, helaas geen luipaard, maar ook geen neushoornvogel. Ik vind de neushoornvogel toch wel de meest interessante vogel. Helaas hebben we 'em destijds niet gespot. Ruim twee jaar terug waren Eefje en ik in Sri Lanka... we gingen op safari in Yala National Parc. Dit betekende een hernieuwde poging om een neushoornvogel te gaan spotten. Onze gids was op de hoogte van mijn interesse en wist waar ze zouden kunnen zitten. En ja, hij spotte er eentje. Dolblij! Ik probeerde 'em vast te gaan leggen. Dit lukte, maar omdat 'ie zo verscholen zat, zijn de opnames niet geweldig. Who cares... ik had er eentje gezien. Afgelopen december waren Eefje en ik voor een zonvakantie in Gambia. En wat zie ik... een neushoornvogel. Ik haalde snel mijn cameraatje en schoot mijn plaatjes. Zo totaal onverwacht en zo goed te fotograferen. De roodsnaveltok behoort tot de familie van neushoornvogels. De soorten uit dit geslacht komen uitsluitend in Afrika voor. De roodsnaveltok is 43 tot 46 cm lang. Deze tok is van boven bruinachtig zwart en de kop en de hals zijn bijna wit, waarbij opvalt dat het wit van de hals als een witte streep doorloopt tot op de rug. De staart lijkt van onder wit, maar de middelste staartpennen zijn zwart. De snavel is dofrood gekleurd, naar beneden gebogen en (voor een neushoornvogel) vrij smal. De ondersnavel wordt bij de basis donkerder tot zwart. De nominaat heeft rond het oog en op de keel een geel tot roze gekleurd stuk naakte huid. Hij heeft zijn naam te danken aan zijn roep, die klinkt als 'tok-tok'. Roodsnaveltokken kunnen uitstekend vliegen, maar vertoeven veel op de grond, waar ze hun kostje bij elkaar scharrelen. Ze eten grote insecten, zoals kevers en sprinkhanen, maar ontpoppen zich soms ook als nestrovers. (bron: Wikipedia)
Up & up
Gisteren was ik bij het concert van Coldplay... wat een feestje (een enorme understatement)! Ze sloten af met het nummer "Up&up" van hun laatste album. we’re going to get it get it together right now going to get it get it together somehow going to get it get it together and flower oh oh oh oh oh oh we’re going to get it get it together I know going to get it get it together and flow going to get it get it together and go up and up and up (https://www.youtube.com/watch?v=BPNTC7uZYrI) Vandaag was ik een beetje aan het bladeren door mijn foto's. Ik zag deze opname en moest direct aan het concert van gisteren denken. Zomaar, geen idee waarom. Twee hele fijne herinneringen! Ik zou zo weer terug gaan naar Suriname. Aan de andere kant zou ik zo ook weer naar het concert van Coldplay willen gaan!
Zeekoeien
Afgelopen december waren Eefje en ik voor een zonvakantie in Gambia. Om toch niet helemaal niets te doen, besluiten we om dagelijks een stukje over het strand lopen. Een gewoonte waar we ooit mee begonnen zijn toen we op Kaapverdië waren. Het zijn leuke wandelingen, er valt veel te zien. Elke dag weer andere dingen, mensen en dieren. Ineens zien we een verrassend beeld. Als Nederlander(/Brit) ben ik gewend om koeien te zien grazen op grote graslanden. Graslanden op vlak terrein, of op dijken, of in een glooiend terrein. Echter, niet op een strand! Dan weet ik het... het zijn natuurlijk zeekoeien! Zeekoeien zijn een kleine orde van plantenetende, in zee levende zoogdieren. Deze koeien worden tot de Afrotheria gerekend en zijn daarbinnen het nauwste verwant aan de slurfdieren. Naast de walvisachtigen en de zeeroofdieren zijn de zeekoeien de derde grotere groep zeezoogdieren. Ze houden zich steeds in de buurt van de kust of zelfs in zoet water op. (bron: Wikipedia)
Nederlandse Antillen • Curacao
Nederlandse Antillen • Curacao
Klauteraar
Hè hè, eindelijk boven. Wat een klim! Moet ik eigenlijk ook niet meer doen op mijn leeftijd. Telkens weer, vergeet ik dat ik een dagje oude word en overschat ik mijn klimkunsten toch wel behoorlijk. Maar ja, ik ben eindelijk boven. Wat is er aan de hand? Waar is al die reuring goed voor? Valt er nog wat te halen? Echt waar! Al die moeite gedaan en dan staat er zo'n blanke te fotograferen, in z'n zwemshort. Dat ziet er toch niet uit. En natuurlijk heeft ook niet iets mee genomen om me te paaien... een lekker hapje of zoiets. Dit is de laatste keer. De volgende keer blijf ik beneden!
Job well done
Hah... jullie dachten dat ik klaar was met mijn schildpaddenavontuur! Mispoes... euh miszeeschildpad. Nadat we eerste zeeschildpad hebben aangetroffen, vonden we er nog 2. Een vierde kwam net uit zee, maar zag ons een keerde terug de zee in. Dit bewees maar weer dat ze niet gestoord moesten worden. Onze gids legde uit dat het leggen van eieren in 7 fases gaat. Bij het maken van mijn fotoboek over deze reis heb ik dit gecheckt. Nergens kwam ik zijn verhaal tegen. Een ieder blijkt zijn eigen fase-theorie hierover te hebben. In onze gids z'n beleving zijn dit de fases: 1. komt aan land; 2. kruipt naar het hogere deel van het strand; 3. een kuil wordt gegraven; 4. de eieren worden gelegd (in trance); 5. kuil wordt dichtgemaakt; 6. nepkuilen worden gemaakt, tegen rovers; 7. terug naar zee. Tijdens fase 4 kunnen er foto's worden gemaakt, maar ook tijdens fase 7. Echter niet van voorkant! Door de flits raken ze namelijk verblind. Tijdens de laatste fase kon ik ook weer gebruiken maken van mijn camera en was niet afhankelijk van mijn mobieltje. We hebben in totaal 8 zeeschildpadden gezien die avond. Alle 7 fases hebben we mogen aanschouwen. In de boot terug naar ons `resort' wisten Eefje en ik al dat dit hét hoogtepunt van deze rondreis zou zijn en waren nog maar op dag 4.
Suriname • Marowijne en Galibi
Suriname • Marowijne en Galibi
Ei-nd goed al goed
We zijn er klaar voor. We hebben geleerd van ons boottochtje eerder op de dag. Zoveel mogelijk waterafstotende kleren. Plastiek zaken om de waardevolle spullen te beschermen en grote plastiek doeken om onder te schuilen. Op naar de riviermonding... op naar de zeeschildpadden! De groep die er een dag eerder was, had behalve een ruw tochtje ook nog eens regen, veel regen... dat bleef ons gelukkig bespaard. Hopelijk hadden we meer geluk dan dat zij hadden. Ze hadden geen enkele zeeschildpad gezien! Het tochtje is wederom bijzonder ruw. Na een uurtje komen we aan bij het eerste van twee stranden. Onze gidsen turen het strand af. Niets! Voor de zekerheid toch nog maar een keertje heen en weer, langs het strand. NIETS! Ik krijg flashbacks. In Kenia zag ik geen enkele luipaard of cheeta tijdens één van de vele game-drives die hadden gedaan. In Yala National Parc, Sri Lanka, spotte ik ook al geen enkele luipaard. Déjà vu. We varen door naar het tweede en laatste strand. Weer niets. Ook hier toch nog maar besloten om een extra keertje heen en weer te varen. NIETS! Er wordt besloten om maar aan land te gaan, we zijn er immers toch. De stemming is niet al te best als we op strand lopen, maar dan horen we ineens iets dat lijkt op graven. We hebben mazzel een grote soepschildpad is bezig om een nest te graven. We zijn muisstil. We mogen haar niet storen, want dan is de kans heel groot dat ze zal stoppen en terug gaat keren naar zee. We hebben haar gelukkig niet gestoord. We houden onze adem in. Ze begint haar eieren te leggen. Dit is een moment dat we haar beter kunnen en mogen zien. Tijdens het leggen van eieren is ze in een soort van trance en merkt ze niets van wat om haar heen gebeurt. De gids pakt een lamp... niet al te sterk licht. We kunnen foto's gaan maken. Mijn toestel kan zich niet focussen. Ik krijg alleen maar zwarte beelden. *@#$%^&! Heb ik weer. Ik sleutel aan de instellingen van mijn camera, maar tevergeefs... zwarte plaatjes. Ik ben niet de enige met dit probleem. Ik besluit om dan maar plaatjes te proberen te schieten met mijn mobieltje...
Suriname • Marowijne en Galibi
Suriname • Marowijne en Galibi
Ruw weer bounty stran
Eefje en ik stappen in ons bootje en gaan natuurlijk helemaal voorin zitten, het beste zicht! We zijn klaar voor Galibi. De `kapitein' waarschuwt voor een ruw tochtje: klein bootje, stevige stroming en slecht weer. Ach, we zijn wel wat gewend en we vinden dat het tijd is om te gaan... waar wachten we nog op! Al binnen de minuut slaan eerste golven de boot binnen. Geen enkel plekje op het lijf is nog droog. Plastiek zeilen worden uitgerold en over de mensen gedaan. Eefje is intussen al naar achter gevlucht! Ik laat me niet kennen en blijf zitten! Dat houd ik ook niet al te lang vol, ondanks al het plastiek en verkas ook snel naar achteren, waar het een stuk minder nat is. De tocht duurt bijna anderhalf uur. Iedereen is tot op het bot kletsnat en heeft last van een `houten kont'. Uiteindelijk komen we aan in Christiaankondre. De volgende 3 dagen zullen we hier verblijven... ver weg van de bewoonde wereld, alleen te bereiken per boot. In de avonduren hebben we elektriciteit en er is geen WiFi. Ik zie het wel zitten, weg van de hectiek. Heerlijk wat een rust en tijd om te lezen. Ik heb een genoeg boeken van mijn (huidige) favoriete schrijver, Chris Kuzneski, bij me. Er staan natuurlijk ook een aantal excursies gepland, waaronder vanavond, op zoek naar zeeschildpadden. Ik heb er echt zin in. We worden weer gewaarschuwd voor zwaar weer... dit keer duurt het maar een klein uurtje en natuurlijk geen garantie dat we daadwerkelijk zeeschildpadden gaan zien...
Suriname • Marowijne en Galibi
Suriname • Marowijne en Galibi
Een beetje stiekem
Na een verrassende bustocht (zie de foto's van de afgelopen dagen) zijn Eefje en ik aangekomen in Albina. Dit is de hoofdplaats van het district Marowijne, het ligt in een bocht van de rivier Marowijne, tegenover Saint-Laurent-du-Maroni (Frans-Guyana). (bron:Wikipedia) We maken hier een stop om te lunchen en dan zullen we allemaal per bootje vervoerd worden naar Galibi... in de hoop om zeeschildpadden te zien. Eefje en ik zijn dol op boottochtjes, maar voor deze zijn we gewaarschuwd, meer dan een uur en in een niet al te groot bootje met veel mensen, hun bagage en proviand. WACHT... we zijn gewaarschuwd, dus ineens is de grootte van de groep verdubbeld! Ik maak me toch geen zorgen, want ik ben dol op boottochtjes... hoe dan ook. De lunch is verorberd en we wachten op ons boottochtje. Ik besluit om een after-lunch-loopje te gaan doen. Het is me verteld dat men het niet leuk om op de plaat gezet te worden. Ik zie een groepje... ik heb geen idee wat ze aan het doen zijn, waar ze bezig mee zijn. Ik ben natuurlijk razend benieuwd, maar ik weet dat ze het niet echt op buitenstaanders hebben... maar ik vind de setting wel aardig (location, location, location). Dus ik schiet mijn plaatje en vervolg stilletjes mijn weg!
Suriname • Marowijne en Galibi
Suriname • Marowijne en Galibi
Bloedig dieptepunt
Eefje en ik vervolgen onze weg naar Galibi en laten Moengo achter ons. Onderweg maken we een stop in Moiwana. Hier vond het bloedige dieptepunt van de binnenlandse oorlog plaats. Het bloedbad van Moiwana (1986) werd aangericht in het Oost-Surinaamse marrondorp Moiwana door het Nationaal Leger van Suriname. Troepen van Bouterse waren geïnformeerd dat rebellenleider Brunswijk zich in het dorpje bevond. Maar toen de militairen Brunswijk niet konden vinden en geen van de dorpelingen kon of wilde vertellen waar hij was, schoten de militairen ten minste 39 onschuldige dorpelingen, onder wie voornamelijk vrouwen en kinderen, dood. Ook werden veel huizen in het dorp in brand gestoken. (bron: Wikipedia) Het monument heeft een aantal unieke zuilen. Deze zuilen zijn klein, groot, dik of dun en symboliseren de omgekomen baby’s, kinderen, (zwangere) vrouwen en mannen van Moiwana. Op de zuilen staan de namen van de slachtoffers –in westers schrift en in Afaka, de geheime taal waarin de vroeger ’weggelopen slaven’ schriftelijk met elkaar communiceerden.
Community-updates
NEEM DEEL AAN DE COMMUNITY OP FACEBOOK
01-11-2022 Zoals jullie weten, gaat de community stoppen. Wil jij graag nog in contact blijven met de andere communityleden? Word dan lid van de speciale Facebookgroep, die wordt beheerd door communityleden!
UPDATE: COLUMBUS COMMUNITY GAAT STOPPEN
27-08-2022 Helaas hebben we moeten besluiten dat we de community niet voort gaan zetten. We leggen je graag uit waarom. Lees verder >
