Barga
Op wandel met de...kr
Een geweldige ervaring hebben we meegemaakt tijdens onze safari in de Masai Mara. We zijn getuige geweest van een migratie van een leeuwen familie. Zeer schattig met het kleintje voorop.
IJsschotsen kijken
Jokulsarlon, een van de grootste en mooiste gletsjermeren op IJsland. Vanuit Reykjavik is het ongeveer 4,5 uren rijden. Een plek om nooit te vergeten. Sommige ijsschotsen zo prachtig ijzig blauw. Je krijgt er het gevoel in het poolgebied te ziftten. Je kunt wandelen er wandelen, maar je kunt ook het water op. Let wel: dit kan alleen bij goed weer en vaak alleen in de maanden mei t/m september. Dit gebeurt met een zodiac of amfibi boot. De tocht duurt ongeveer 30 tot 40 minuten. Je beleeft het meer als in een droom, varend tussen de ijsschotsen en af en toe een kopje van een zeehond.
Ervaar Karijini
Ongeveer 300 kilometer landinwaarts vanaf de westkust van Australië ligt prachtig, ongerept Karijini National Park. Je kunt hier komen met een gewone auto, maar dan mis je een paar plekken die ook zeer de moeite lijken. Wij hadden hier 'slechts' de beschikking over een campervannetje, en voor mij is dat reden om hier nog eens terug te willen keren, om te kunnen zien wat ik nog niet zag. Want dit park staat - met Purnululu - voor mij op een betwiste eerste plaats als het gaat om wonderlijk Australisch natuurschoon. Gelukkig konden we, soms vrijwel stapvoets, Hancock gorge wel bereiken. Door de overweldigende, imposante kloof leidt de Hancock trail je uiteindelijk tot Kermit Pool, die je hier op de foto ziet. De wandeling is uitdagend maar goed te doen. Het eerste stuk gaat deels door water tot aan je knieën (hoe hoog dat water staat zal wellicht ook afhankelijk zijn van de hoeveelheid regenval). Als je daarna niet nat wilt worden (want je kunt een deel zwemmend afleggen) kun je over smalle richeltjes boven het water de track droog afleggen. En ja, dat is soms balanceren, maar wel superleuk! Zwemmen wilde ik niet want ik wilde perse mijn camera mee. De richels kunnen nat zijn van het water en dat maakt ze soms glad; wij droegen rifschoenen en dat is erg goed bevallen. Om bij Kermit Pool te komen leg je het laatste stukje af door het 'spider' pad. Zo genoemd omdat je als een spin met armen en benen gespreid en geklemd tussen de kloofwanden boven een stroompje water hangt. Wat allemachtig mooi was de beloning!!!
Caracal
In Zuid-Afrika heb ik voor de eerste keer een caracal gezien. Supermooie middelgrote kat die soms woestijnlynx wordt genoemd vanwege de pluimpjes op zijn oren. De Caracal leeft in Afrika en Zuidwest-Azië. De kleur van de vacht varieert van zandkleurig tot roodbruin aan de rugzijde en wit op de buik hierdoor valt hij niet gemakkelijk op. Zoals de meeste katten beschikt de caracal over goede ogen en een zeer scherp gehoor, dat hem tijdens zijn strooptochten van pas komt. Hij is ook sneller dan de meeste andere katten van zijn grootte. Het is geen zeldzame kat maar toch kom je deze niet vaak tegen.
Drie op een rij
Eerst landen de Saharaanse bijeneters [ hier op de foto ] bij ons plekje, maar ze waren ook weer snel weg en daarna kwamen de gewone bijeneters uit het noorden afgezakt. Het resultaat was een stijve nek van al dat omhoog turen en fotograferen.
Lumbini
Lumbini is een onooglijk plaatsje, enkele kilometers verwijderd van de grens tussen Nepal en India. Een verzameling kleine huisjes langs een doorgaande weg, met knusse rommelige erven, waarop altijd wel mensen en vee rondscharrelen. Enkele kleine hotels en winkeltjes completeren het oord. Lumbini zou totaal onbekend zijn gebleven als men rond 1970 niet bedacht had dat de geboorteplaats van Boeddha meer grootsheid en bekendheid verdiende. Hier moest een indrukwekkende wereldplek van te maken zijn. Want zoals de Christenen hun Bethlehem hebben en de moslims Mekka, zo hebben de Boeddhisten recht op hun Lumbini, was de terechte gedachte. Lumbini ontwikkelde zich – met behulp van veel buitenlands geld - tot de belangrijkste bedevaartplaats voor Boeddhisten. Vlakbij het dorpje verrees op een immens terrein een eerbetoon aan Boeddha, dat beslist de moeite van een bezoek waard is. Toeristen heb ik hier niet veel gezien, maar des te meer pelgrims uit Nepal en India.
Datoga vrouw met kind
In de buurt van Lake Eyasi leven de Datoga, semi-nomadische veetelers zoals de Masai. De vrouwen van de Datoga dragen gewaden van geitenhuid, en versieren hun gezicht en lichaam met litteken-tatoeages. We bezochten deze stam met zijn tweeën, begeleid door de lokale campingeigenaar die is opgegroeid in deze streek. Overigens waren we vrijwel de enigen die van het kampeerterreintje gebruik maakten, waar we zeer gastvrij werden onthaald en waar dagelijks met veel zorg een maaltijd voor ons werd bereid. Ook het bezoek aan de kleine Datoga stam was bijzonder. De mannen zagen we niet; die waren op jacht. Maar de vrouwen lieten ons welwillend hun onderkomen zien en vertelden (vertaald door onze lokale gids) wat timide over hun gebruiken. Bovenal vond ik ze prachtig en innemend.
De torii op Miyajima
Het eiland Miyajima is 1 van de hoogtepunten van Japan. De in het water gelegen toegangspoort of torii genaamd is een echte toeristentrekker met zonsondergang. Maar dit zou je niet mogen afschrikken om hier naartoe te gaan. Het water trekt zo ver terug bij eb dat je zelfs naar de poort kunt lopen. Je kunt dit eiland makkelijk als dagtocht doen vanuit Hiroshima maar een nachtje op het eiland is zeker aan te raden. 's Morgensvroeg een wandeling maken zonder toeristen is zalig (als het niet regent) ;-)
Stokstaartjes
Tijdens ons bezoek aan de stad Oudtshoorn zijn we op stokstaartjes safari geweest. Wat ontzettend leuk om te doen. Oke, je moet er vroeg voor je bed uit maar dan heb je ook wat. Rond half 6 stap je in een jeep om korte tijd later bij de nesten van de stokstaartjes uit te komen. Hier begint het wachten. De stokstaartjes komen hun nest pas uit als de zon schijnt en ze het warm genoeg vinden. Bij ons wat het wat bewolkt dus we moesten tot 7 uur wachten voordat ze langzaam een voor een hun nest uitkomen. Eenmaal uit net nest staan ze met hun gezicht en buik in de zon op te warmen. Als ze warm genoeg zijn, en dat duurt meestal een half uur, dan vertrekken ze de woestijn in op zoek naar eten en dan zie je ze de rest van de dag niet meer terug. Dus ben je ooit in Oudtshoorn, overweeg dan zeker deze ontzettend leuke beestjes te bezoeken,
Duitsland • Sleeswijk-Holstein
Duitsland • Sleeswijk-Holstein
De vleugels uitslaan
Afgelopen weekend heb ik voor het eerste 'sinds Corona' mijn vleugels echt kunnen uitslaan. Onze trip naar Helgoland, die ik al geboekt had in november, stond lange tijd op losse schroeven. Zo'n 10 dagen geleden ontving ik bericht van onze accommodatie dat ze vanaf de 18e mei weer toeristen mogen ontvangen en dat de boot vanaf 20 mei weer gaat varen. Wij hadden de boot geboekt voor de 21e dus alles viel precies op zijn plek. Op het eiland is tot op heden nog niet 1 geval van corona geconstateerd en alle veiligheidsmaatregelen worden er goed nageleefd. Kortom een echte aanrader voor mensen die er op korte termijn toch ff uit willen. Het was heerlijk rustig op het eiland en we hebben enorm genoten van vooral de Jan van Genten die daar nu volop zitten te broeden. Maar ook de zeehonden op het nabij gelegen Dune zijn een traktatie. Verrassend genoeg is mijn telelens de meeste tijd in mijn tas gebleven. Dat is dan ook direct een tip, gebruik ook regelmatig je groothoek of mid-range lens voor wildlife. Bijgaand een Jan van Gent die zijn vleugels even uitslaat met de warme kleuren van de zonsondergang op de achtergrond.
Thee drinken
Thee drinken in Marokko is ook een soort ritueel. Muntthee [ NANA] of ook wel Berberwiskey genoemd. Eerst handen wassen. Dan groene thee die uit China komt in de pot en een beetje kokend water erop. Dit walsen en water weer weggooien omdat de thee best bitter is. Flinke brok suiker erbij, heet water en laten trekken. Soms verschillende keren van glas in pot visie versa. De pot goed hooghouden bij het inschenken. Dat heeft met respect voor de gast te maken en er komt een mooi schuimlaagje op de thee. En dan de mierzoete thee drinken en als het goed is krijg je vele kopjes. Ook dat is respect hebben voor je gast. En soms heb je geluk en mag je dit hele ritueel fotograferen.
Moeder met welp
In de Masai Mara hebben we in dec 2019 veel leeuwen gezien. We zijn ook getuige geweest van een verhuis van een leeuwen pride.De jongste welp wordt meegenomen in de muil van de moeder.
Het klooster van Petr
Ad Deir is het klooster van Petra en is één van de bekende bouwwerken in de oude stad. Het is het grootste monument van de site. Met 50 meter breed en 39 meter hoog is het zelfs nog iets groter dan de beroemde schatkamer. Persoonlijk vond ik het klooster zelfs indrukwekkender dan de beroemde schatkamer. De ligging van het klooster is boven op een berg. De wandeling vanaf het visitor center is 11km (return) zonder af te dwalen van het pad en 850 treden moet je overwinnen om hier te geraken. Sommige stukken kun je te paard doen, met een kameel of met een ezeltje. Laat svp de ezeltjes voor wat ze zijn en smeer je benen in en doe deze wandeling te voet. Ik heb dit zelfs met een voet brace allemaal te voet gedaan dus iedereen kan dit op zijn eigen tempo. Het beste licht heb je in de late namiddag. Voor deze foto te nemen moet je wel nog een bergje beklimmen schuin over het klooster ;-)
Vrolijke mursi
De mursi zijn veruit de meest onvriendelijkste stam dat we bezocht hebben in Ethiopië. Deze vrouw met haar kinderen waren daar een uitzondering op, super vrolijk en heel enthousiast. De kinderen waren aan het spelen in het as van het vuur. De kleinste vond het super leuk om mij aan te raken met zijn handjes vol met as. Zijn manier om te tekenen zeker. ;-)
Feest van de Benna
In Ethiopië kregen we te horen dat de eerstvolgende dagen geen bull jumping van de Hamer volkeren zou plaatsvinden... wat een teleurstelling. Maar nadat onze gids wat rondgebeld had konden we wel naar een bull jumping gaan bij de Benna. Super blij dat we dit dan toch konden meemaken. In de namiddag was hun voorbereiding van het feest al volop aan de gang. Allemaal potten op het vuur en er werd al stevig gedronken. Sommige familieleden hadden al dagen gestapt om hier toe te komen. De uren liepen voorbij en nog steeds geen aanstalten om te beginnen met de bull jumping. Om een lang verhaal kort te houden, de bull jumping hebben we gezien als het pikkedonker was. (niet echt gezien dus) Al de voorbereidingen voor het feest en het toekomen en verwelkoming van de familieleden was wel de moeite om mee te maken, maar er waren te veel toeristen aanwezig. Tja elke toerist in de omovallei zullen ze naar hier gestuurd hebben zeker? Bij elke stam dat we bezocht hebben waren we zo goed als alleen dus nu was het even wennen om 50 blanken rondom je te hebben.
Spectaculaire luchten
Misschien wel de mooiste route om te fietsen in Nieuw Zeeland is de 'Around the Mountains Cycle Trail'. Vanaf het Fjordland National Park fiets je door een leeg en indrukwekkend berglandschap naar Lake Wakapitu. Wij fietsten deze route in twee dagen en pas op de oversteek naar Queenstown kwamen we andere mensen tegen. Een prachtige plek om de de route te onderbreken is het Mavora Lakes Park. Een wild landschap van bergen, meren, bossen en grasland. We waren druk bezig met ons kampvuur om de vele zandvliegen uit te roken toen de hemel in de fik begon te staan. Een spectaculair einde van één van de meest spectaculaire fietsdagen in Nieuw-Zeeland.
Frankrijk • Languedoc-Roussillon-Midi-Pyrénées
Frankrijk • Languedoc-Roussillon-Midi-Pyrénées
Moeders mooiste
Reigers, ik vind ze prachtig. Zo sierlijk in de lucht, statig stappend in kleine slootjes en dan in een oogwenk een kikkertje verschalken. Maar de jonge vogels zijn lang zo mooi niet als hun ouders. Een gekke kuif op hun kop maakt dat ze eruit zien alsof ze net uit hun nest komen. Het is een genot om naar te kijken hoe de ouders af en aan vliegen om het hun kroost naar de zin te maken. Het lijkt wel of ze continue honger hebben. De vogels op de foto zijn in afwachting van een nieuwe lading eten. Ook deze reigers kun je goed observeren in Parc ornithologique du Pont de Gau, RD 570 13460 Stes Maries de la mer. De in het wild levende vogels maken daar hun nesten.
Costa Rica • Centraal Costa Rica (hoogland)
Costa Rica • Centraal Costa Rica (hoogland)
Gefladder
Tijdens onze rondreis in Costa Rica verbleven we de laatste dagen in San Gerardo de Dota. Hier zouden we op zoek gaan naar de quetzal. Gelukkig hebben we die ook gezien. Bij onze lodge zaten er ook verschillende soorten kolibries die over en weer vlogen. Dit is de vulkaankolibrie. Het is een zeer kleine vogel met glanzend groene bovenzijde en overwegend witte onderzijde. Hij heeft een korte zwarte staart met bruine randen en een dunne zwarte rechte snavel. Hij is ongeveer 8 cm groot.