AnneKetelaars
Campeche – Mexico...–
Peter en ik lopen een rondje over het Plaza de la Independencia in Campeche, achter ons hoor ik druk gefladder. Ik stop, kijk om en van alle kanten vliegen duiven op een gezin af. Een meisje voert ze brood, haar broertje kijkt met haar vader toe. Moeder en hoogstwaarschijnlijk oma doorzoeken moeders tas naar haar mobiel zodat ze foto's kunnen maken van dit leuke tafereel. Met een beetje fantasie is er heel wat te ontdekken op de foto die ik ervan maakte. Oma wijst haar dochter op het nut van een opgeruimde tas, zodat ze in het vervolg die mobiel in dat fel blauwe hoesje nog eerder tevoorschijn kan halen. Vader telt met zijn zoon de duiven. Zoonlief heeft allang door dat hij nog niet zover kan tellen en geniet gewoon van het vrolijke ge-roekoe van de duiven. Links op het bankje achter het gezin, is een vrouw in gesprek met haar man, hij heeft echter meer oog voor het vogel-schoon. Op het bankje daarnaast appt een vrouw met haar zus, een vriendin of wellicht een collega. Gezien de afstand is de vrouw daar weer naast geen bekende, zij kijkt in stilte toe. Tot slot maakt op het bankje rechts een andere oma met haar kleinzoon foto's van de duiven. Een mooi verhaal voor bij het avondeten straks als haar zoon en schoondochter een vorkje meeprikken. En wie weet zijn deze Mexicaanse pigeons ook nog druk in gesprek met elkaar ;)
Merida – Mexico –...b
De kerstdagen zijn weer voorbij, bij de meeste mensen zullen de kerstboom en alle versieringen rondom deze dagen nog blijven staan/hangen tot in het nieuwe jaar. Als uiterlijke houdbaarheidsdatum geldt voor zover ik het altijd heb begrepen 6 januari ofwel Driekoningen. Dit jaar bleek dat ze in Mexico niet met die regel werken. Wij verbleven tot 14 januari in Mexico, voordat we de Guatemalaanse grens overstaken, en overal doken ze op: kerstbomen, losse ballen, lichtjes en kerststallen (klein én groot). Stiekem vond ik het wel wat hebben zo’n verlenging van de feestvreugde en bijbehorende gezelligheid. Hoe lang je echt kunt genieten van de kerstperikelen in Mexico weet ik niet, maar in ieder geval tot medio januari ;) Op de foto het mooiste kerstpronkstuk dat ik tegen ben gekomen, de kerststal in Merida. Met nog slechts uren te gaan, vind ik het ook altijd mooi terug te kijken, om te zien wat 2017 gebracht heeft. Het jaar begon voor ons gelijk sterk met een rondreis door Mexico, Guatemala en Belize waarbij verwachtingen aan alle kanten werden overtroffen. Daarna verruilde ik mijn baan bij Hoffspoor Notarissen voor een nieuwe uitdaging met printers en printeronderdelen én een internationaal tintje. Nog geen dag spijt gehad van mijn keuze om mijn juridische carrière een zijspoortje op te sturen ;) Vervolgens ging ik met matka en sjostra (m’n moeder en zus) op pad naar Krakau, een zeer geslaagde en gezellige stedentrip. In augustus zette ik mijn zinnen op een Suzuki Vitara uit 1992 die last had van een ‘klein’ roestprobleempje. Ik had niet verwacht dat we ons aan een vier maanden durend project zouden verbinden, maar wat is het tof dat ie nu de weg weer op mag en Peter en ik dat samen geflikt hebben ;) En last but not least, mochten we tussen het klussen door in oktober ook nog op pad om Noord-China te ontdekken. Wat een mooie reis, wat een totaal andere wereld en cultuur dan de onze! En 2018? Er staat het een en ander nog op losse schroeven, maar één ding is zeker. Eind juli vertrekken Peter en ik voor een rondreis door Peru, Noord-Chili en Paaseiland. Bij deze wens ik jullie allemaal een fantastisch 2018. Dat het maar een fijn jaar mag worden vol geluk, liefde, een goede gezondheid en een heleboel mooie reizen op de planning ;)
Rosmalen - offroad
Er zijn van die projecten waar je super fanatiek en gemotiveerd aan begint en waarvan je hoopt dat je ze binnen de door jou gereserveerde tijd kunt afronden. Maar dan blijkt er toch meer werk aan de winkel en zal die planning bijgesteld moeten worden. Momenten waarop je denkt waar ben ik aan begonnen en waarom wilde ik dit ook alweer persé? Je stelt een definitieve deadline en besluit alles op alles te zetten om het af te krijgen. De laatste loodjes zijn uiteraard het zwaarst en stellen je volledig op de proef. En dat is hét moment daar, het is af! In sommige gevallen lever je het project dan in ter beoordeling/goedkeuring en moet je nog eventjes in spanning afwachten op dat verlossende telefoontje... Zodra ook dat getakeld is, betekent het GO! In ons geval betekende het sleutel in het slot en starten maar ;) Ons project bestond namelijk uit het in 4 maanden opknappen van een Suzuki Vitara uit 1992 met een 'klein' roestprobleempje. Sinds afgelopen donderdag mag ie officieel de weg weer op en dit weekend konden we op een braak liggend terrein in ons dorp eindelijk testen wat deze 4x4 behalve asfalt allemaal nog meer aankan ;) De reden waarom ik een paar weekjes offline was. We hopen er naast offroad-avonturen ook zeker een paar toffe roadtrips mee te kunnen gaan maken, waaronder een rondje winterse Noordkaap. Maar nu eerst lekker genieten van deze toffe bak!
Eindhoven - Nederland
Alweer voor de 12e keer organiseert onze lichtstad het in november plaats vindende festival om diens bijnaam eer aan te doen. Glow, waarbij kunstenaars uit binnen- en buitenland uitgedaagd worden om een expositie samen te stellen met kunstwerken waarbij licht de hoofdrol speelt. En dat levert een dynamische tentoonstelling op die je zelf ook alles behalve statisch gaat beleven, middels een looproute van tussen de 5 à 6 km door het centrum van de stad. Bij de zogenaamde Glow spots kun je in stijl op krachten komen, middels een drankje, hapje of diner. Naast de kunstenaars zorgen studenten van Fontys en TU/E voor leerzaam spektakel met licht, hetgeen een krachtige mix oplevert met het product waar Philips groot mee is geworden. Een erg leuke, mooie en leerzame manier om Eindhoven nog t/m 18 november te beleven en m.u.v. drank & spijs ook nog eens gratis toegankelijk! Lichtjes komen pas goed tot zijn recht als het donker is, vandaar dat het festival op doordeweekse dagen te bezoeken is van 18:30 tot 23:00 uur en op vrijdag en zaterdag een uurtje langer. Op de foto een momentopname uit de lichtprojectie op de Sint Catharinakerk tijdens Glow editie 2016. In het kader van het Boschjaar in zusterstad ’s-Hertogenbosch werden de schilderijen van Jheronimus Bosch indrukwekkend tot leven gebracht op de kerk.
Xi'an - China - eten.
Voor je avondmaaltijd in Xi'an is de moslimwijk the place to be. Stap uit bij Zhonglou (metrolijn 2 – rood) en volg daarna de bordjes richting ‘Muslimquarter’. Als je in Beijing de nightfoodmarket bezocht hebt, zul je hier aangenaam verrast worden. De keuze is hier naar onze mening ruimer, de (meeste) verkopers zijn hier enthousiaster en bovendien is het eten nog beter van kwaliteit en ja dat levert ook meer drukte op, maar dat is onderdeel van de beleving en de gezellige sfeer. Hier kun je je prima een paar uur vermaken, slenterend van eetstalletje naar eetstalletje of afgewisseld met een souvenirzaakje. Bij sommige eetstalletjes is het een drukte van belang en moet je wat geduld hebben voor je hun specialiteit kunt proeven. Wat de eetcultuur betreft, zijn de verkopers minstens gematigd moslim, gezien de grote hoeveelheid varkensvlees op houten spiesen die hier verkocht wordt. De karkassen van de dieren worden ten overstaan van bezoekers van de eetstalletjes netjes en volledig uitgebeend. Hier is van verspilling geen sprake ;) Naast varkensspiesen, zijn hier inktvissen op stokjes, gefrituurde krabspiesjes, roujiamo’s (een soort pitabroodjes met lam- of rundvlees), krokante tofu, dumplings, aardappelblokjes, diverse soorten brood & banket, ijsjes of ander lekker zoets toe, te vinden. Alle verkopers geven je een kijkje in hun keuken en dat maakt het ook een leuke en/of interessante eetervaring. Terwijl wij stonden te wachten op onze varkensspies, zojuist aangeprezen door een verkoper met een goed stemvolume die daarmee al een aardige rij bij zijn stalletje had weten te verzamelen, was het bij dit stalletje even wat rustiger met de klandizie. De stoere macho voor het kraampje riep geregeld wat om aandacht te trekken, terwijl hij zelfverzekerd op zijn plek bleef staan. De twee mannen achter het kraampje hadden besloten even geen nieuwe voorraad meer te bakken, tijd voor een praatje. Dit mooie drietal verkoopt inktvis en nog wat anders op een stokje met een staartje. Geen idee wat dat was en sommige dingen kun je beter zo laten ;) Hopelijk hebben ze toch genoeg verkocht die avond, ondanks de flinke concurrentie van de buren.
Xi Can Lu – China...–
Na onze belevenissen bij het druk bezochte deel van de Chinese muur bij Badaling, waren wij nog niet uitgekeken. Maar nu wilde we graag een rustiger stuk bekijken, liefst een vervallen gedeelte. Op ongeveer 8 km en om en nabij 20 minuten rijden vanaf ons hostel in Chadao ligt een ander gedeelte van de muur op ons te wachten. Het is hier erg rustig want bijna niemand kent het, een deel is opgeknapt en een deel ook niet, wordt ons verteld. Als we arriveren bij de ingang, wekt de entree niet de indruk dat we hier hebben te doen met een onbekend stuk van de muur. De mooi aangelegde toegangsweg met Chinese omroepster door de geluidsinstallatie versterkt dat beeld alleen maar. Toegegeven na de kaartcontrole bij het begin van de muur zelf, ligt dit deel er inderdaad betrekkelijk rustig bij. De aanblik van een touringcar die naar boven komt gereden, doet bij ons de hoop vervliegen dat we hier nog lang alleen zullen zijn. Vlug haasten we ons de muur op, zodat we in ieder geval wat foto’s hebben van de muur zonder andere toeristen of een enkeling als het toch niet anders kan. Je begeeft je hier in het dal van twee heuveltoppen, met aan beide kanten van het wandelpad een gedeelte van de muur die het landschap inslingerd. En nee de muur is hier niet doorkruist voor de aanleg van het wandelpad, koning Chuang ging ons hier heel wat jaartjes terug al voor (maar daarover een andere keer meer). Links het toch net voor ons iets interessantere vervallen stuk en rechts een eveneens gerestaureerd stuk. Wij kiezen voor links, maar helaas is dit gedeelte afgesloten en moeten ook wij naar rechts. De restauratie is hier wel in wat minder vergaande vorm doorgevoerd, de onveilige delen zijn opgeknapt en je vindt ondersteuning van een trapleuning daar waar nodig, maar de oudheid is nog waarneembaar en het karakter grotendeels behouden. Er zijn hier echt weinig bezoekers en je kunt hier in alle rust genieten van de muur. De gevreesde busladingen toeristen komen niet, het zijn er slechts een handjevol en daar valt prima mee te akkederen. Op de foto een detail van het vervallen stuk. Beplanting, struiken en wellicht een enkele boom neemt hier weer bezit van de muur, welke op diverse plaatsen afgebrokkeld is en omwille van de veiligheid terecht niet langer toegankelijk is. Toch hadden Peter en ik ons graag ook even op dit gedeelte begeven... ;)
Yanqing – China –...C
De Chinese muur, met zijn grootsheid, diens oneindige uitgestrektheid over een heuvelachtig landschap, imposant vakmanschap waar men enkele eeuwen vóór Christus een aanvang mee maakte. Zonder twijfel het meest ontzagwekkende bouwwerk dat ik ooit zag. En wat doet dat ontzag dan met je? In ieder geval word ik er stil van. En met uitzondering van een kleine toelichting bij deze foto, is dat precies wat ik nu ga zijn, stil. Deze foto is genomen op het meest bewandelde deel van dé muur in heel China, die van Badaling. Hier is goed te zien hoe stijl de afdaling is om bij de wachttoren in dat fraaie herfstlandschap te komen. En als je goed kijkt, zie je de muur rechts in beeld nog eens over een heuveltop slingeren.
Beijing – China –...b
Van tevoren had ik bedacht wat het meeste indruk zou gaan maken tijdens onze reis door Noord-China. Uit de Verboden Stad, het terracottaleger en de Chinese muur, koos ik voor de laatste. De grootsheid, de oneindige uitgestrektheid over een heuvelachtig landschap, het imposante vakmanschap waar men enkele eeuwen vóór Christus een aanvang mee maakte, ja dat moest ’t zijn. En toch zou het niet die beroemde muur worden die op mij het meeste indruk zou maken. Want ik kreeg geen kippenvel op de muur, ik werd er niet tot tranen geroerd. Nee, die emoties wisten alleen een groep zingende Beijingers op een zondagmiddag in het Jingshan Park bij mij los te maken. We hoorden ze al vanaf het Wanchu Paviljoen in dit park, vanaf de bijbehorende tempel die op een heuvel is gelegen heb je een fenomenaal uitzicht over de Verboden Stad. Nadat we het 360 graden uitzicht vanaf deze plek in ons hebben opgenomen en het vastgelegd is, stel ik voor de kant van het mooie gezang op te gaan. Eerst passeren we een klein groepje zingende mannen, het klinkt mooi, maar ik hoorde toch echt meerdere stemmen daar boven en daar zaten ook vrouwen tussen. We slaan linksaf, want we horen nu een grotere groep hun zangkunsten vertonen. Rond een pleintje staat een behoorlijke club van mannen en vrouwen onder leiding van een bevlogen dirigent en met muzikale begeleiding van een accordeonist, typisch Chinese liederen ten gehore te brengen. Het wandelpad dat langs het pleintje voert staat eveneens vol met Chinezen en een paar westerse toeristen. Een aantal van hen bracht zelfs hun liederenboek mee voor deze samenkomst. Van een afstandje maak ik een paar foto’s, aangezien ik het niet gepast vond het koor te onderwerpen aan een fotoreportage. Daarna begeven we ons wat dichter naar het koor toe, zodat we wat beter naar hen kunnen luisteren. Al snel komt de camera toch weer tevoorschijn, want dit is té mooi en té bijzonder. We besluiten één nummer te filmen. Peter vindt het welletjes en trekt zich terug voor een sigaretje. Ik besluit nog even te blijven. Dat moest zo zijn, want het werd hun beste optreden. Gepassioneerd beginnen drie vrouwen op opera-toonhoogte aan het lied, afwisselend bijgevallen door de mannen of de rest van de vrouwen. Als ze daarna gezamenlijk verder gaan, blijken de toeschouwers dit nummer allemaal te kennen en iedereen zingt uit volle borst mee. Ik kijk om me heen en moet concluderen dat ik de enige westerse toerist ben te midden van hen. Het is magisch! Kippenvel en twee traantjes rollen langs mijn gezicht. Wauw, dat ik hier deelgenoot van mocht zijn! Als je je ook wilt verwonderen, raad ik je aan op zondag naar het Jingshan Park te gaan. Doordeweeks wordt er in parken ook gezongen, gedanst en spelletjes gespeelt door de locals, maar zo’n groot koor als die zondag heb ik op andere dagen niet meer gezien ;)
Krakau - Polen - zich
De dag begon met een blauwe lucht en wat stapelwolken, de temperatuur was aangenaam voor begin april in Krakau, Polen. Later op de middag keren we terug in Krakau na een dagexcursie naar Auschwitz. Zoals zoveel toeristen belanden we op het beroemde plein ‘Rynek Glówny’, hier drinken en eten we wat en dan vinden we het hoog tijd om wat souvenirs te verzamelen. We kijken in wat winkels rond het plein en zodra we een kledingzaak willen verlaten (occupational hazard van een moeder-dochter-weekend ;)) blijkt het weer totaal omgeslagen te zijn. Het giet en de lucht is donkergrijs gekleurd. De regencapes komen nu handig van pas, maar eenmaal buiten zetten we het toch op een lopen richting de Sukiennice (Lakenhal). Onder de arcaden van de markthal bergen we de tijdelijke regenkleding weer op en werp ik nog een blik over het plein. De lucht rondom de imposante Mariakerk klaart weer wat op, waardoor die erg mooi tot zijn recht komt in dit gure voorjaarsweer. Uiteraard moet zoiets even vastgelegd worden, waarvan deze foto. In de Sukiennice zijn erg veel stalletjes te vinden met allerlei souvenirwaardige artikelen in de vorm van Poolse kunstnijverheid. We hebben ons er kostelijk vermaakt en voor onszelf en het thuisfront wat inkopen gedaan bij de lokale exploitanten van de betreffende stalletjes. Aan het eind van de Lakenhal blijkt het nog steeds te miezeren, waarop we besluiten terug te gaan naar het hotel. Onderweg hebben de wolken rondom Krakau nog meer water in petto en valt het er in no-time met bakken uit. De regencapes kunnen de druk niet aan, waardoor schuilen noodzakelijk is, wachtend op een miezer-tempo. Gelukkig tast het ons humeur niet aan en kunnen we er met z’n drieën al meteen om lachen. Achteraf hebben de regencapes hun investering meer dan opgebracht, aangezien ze vaker tevoorschijn zijn gekomen dan de weersverwachtingen voorspeld hadden, maar het mocht de pret niet drukken ;) Een regencape hoort tot mijn standaard reisuitrusting (met het Nederlandse klimaat als voorbeeld ben ik liever voorbereid) zodoende ligt ie alweer klaar om aankomende week met Peter en mij af te reizen naar Beijing - China. Bedankt lieve reisreporters voor de leuke en gezellige reacties de afgelopen periode. Ik ben even een weekje offline en hoop terug te komen met mooie foto’s én verhalen uit een week door Noord-China.
Lissabon - Portugal -
Na twee dagen in Lissabon hadden we al aardig wat bekeken in en rond de stad. We vroegen de host van ons hotel naar een interessante bezienswaardigheid voor die ochtend. Hij raadde ons het Parque das Nações aan, een bijzondere en moderne wijk in Lissabon. Je vindt het ‘Park der Naties’ in het oosten van Lissabon aan de Taag. De wijk werd speciaal voor de wereldtentoonstelling Expo ’98 in de hoofdstad van Portugal gebouwd. Wonen, werken en vrijetijdsbesteding zijn hier zoveel mogelijk samen gebracht. Die vrije uurtjes zijn hier inderdaad prima te besteden. Shopaholics kunnen terecht in winkelcentrum Vasco da Gama, waar je overigens ook terecht kunt voor een koffiebreak, lunch of de nieuwste films in de bios. Een mooi uitzicht is te verkrijgen vanaf Torre Vasco da Gama. Rond slenteren kan over de promenade en het Atlantisch paviljoen. En voor wie het lopen beu is, dol is op Oostenrijk of gewoon graag bijzondere vervoersmiddelen in een stad uitprobeert, neemt de kabelbaan (Telecabine Lisboa). Architectonisch is er ook van alles te beleven met bijvoorbeeld torens S?o Gabriel, S?o Rafael en de huisvesting van het winkelcentrum. Een leuk uitstapje vormt het Oceanário de Lisboa. Dit op een vliegdekschip lijkende gebouw bevat één van de grootste aquaria van Europa. Hier vind je naast vissen, haaien en roggen ook pinguïns, papegaaiduikers en amfibieën in een fraaie leefomgeving ingericht volgens een thematiek. Op de foto, die vanaf de entree van het Oceanário gemaakt is, zie je links S?o Gabriel of S?o Rafael, in het midden MEO Arena (althans de koepelvormige bovenzijde ervan), direct ernaast Torre Vasco da Gama, een stuk brugdeel met pijlers van Ponte Vasco da Gama, met wat moeite een zestal cabines van de kabelbaan en op de voorgrond het Oceanário. Al met al een mooie, leuke én bijzondere wijk voor een dagdeel naar keuze in Lissabon ;)
Egypte - vanuit de...
We zijn met het vliegtuig onderweg naar Jordanië. Een bestemming waar we enorm naar uit hadden gekeken. Onze eerste reis buiten Europa, onze langste vlucht tot dan toe, voor de eerste keer een groepsrondreis, onze eerste ontmoeting met een totaal andere cultuur dan de onze. Kortom een reis met een heleboel first-time-experiences. Tot nog toe ook onze meest bewogen reis, want in 2014 waren de spanningen in de buurlanden rondom Jordanië al behoorlijk opgelopen. IS voerde er een bloedige en verschrikkelijke strijd, waarop de wereld besloot in te grijpen, Jordanië stemde toe met een rol als uitvalsbasis door de missies. Dit alles maakte dat mijn familie totaal niet gelukkig was met onze keuze voor deze reis. Daardoor stapte ik met lichtelijk gemengde gevoelens in het vliegtuig, want wij gingen toch. De twijfels van mijn familie liet ik achter me en ik focuste me op de geweldige reis die nu heel snel een aanvang zou nemen in Aqaba. Vanuit deze badplaats door naar de Dode Zee, dan hoofdstad Amman, archeologisch pareltje Jerash, gevolgd door wereldwonder Petra, een nacht in de Wadi Rum en last but not least duiken in Aqaba. Prachtige vooruitzichten en daarnaast was ik ook erg nieuwsgierig naar het fenomeen woestijn op zich. Een grote geelachtige zandbak was mijn visuele beeld daarbij. Dankzij een tussenlanding in Egypte kon ik dat al eerder aanschouwen, maar helaas was er door de bewolking niks te zien van die woestijn. Dichter naar Hurghada is de bewolking ineens verdwenen en staar ik vol verbazing uit het raampje. Ja er is zand, veel zand, maar er zijn ook rotsformaties of nee zelfs een soort bergketens. Hier begon de fascinatie. Zodra die is aangewakkerd en ik me besef dat ik mijn beeld drastisch bij moet stellen, probeer ik het intrigerende landschap door het vliegtuigraampje zo goed mogelijk vast te leggen. De toon is gezet, Jordanië we komen eraan, Egypte tot een volgende reis ;)
Rosmalen - de...klimr
Op de foto twee segrijnslakken, die via een stenen borderrand in onze tuin op zoek zijn naar een nieuw plekje en tevens veilig onderkomen. Deze buikpotigen moesten dit noodgedwongen, nadat ik ze voorzichtig van hun vorige verblijfplaats had geplukt. Want dit zijn geen gewone huisjesslakken, nee dit zijn fanatieke klimrek-lovers. Een trouw clubje van 6 leden had zich verzameld op het klimrek in onze tuin dat onder een zeil stond te wachten op een tweede leven. Het klimrek dat zich in ieder geval twee en misschien zelfs wel drie decennia lang dienstbaar had gemaakt als fervent speeltoestel in de gymzaal van mijn oude basisschool. Vanwege de nieuwbouw van diezelfde basisschool moest de oude gymzaal tegen de vlakte en dat betekende dat het klimrek afgevoerd zou worden naar de vuilnisbelt. Toen ze tijdens de sloop één muur plat hadden liggen, zag ik dat de wandspeeltoestellen zich nog in de gymzaal bevonden. Mijn oog viel op het linkerklimrek, die zich in mijn basisschooltijd had ontwikkeld tot mijn favoriete speeltoestel. Aanvankelijk begon de eerste ontmoeting op mijn zevende zeer angstvallig, maar toen ik eenmaal wat vertrouwen had in mijn klimkunst, was ik bij voorkeur op, onder of rond dit klimrek te vinden. Ik kon dan ook niet anders dan een reddingsactie op touw zetten via de aannemer van dit nieuwbouwproject. Die man vond het zeer vermakelijk dat ik mijn zinnen had gezet op het klimrek uit mijn basisschoolperiode en stemde toe. Zodoende werd de bouwvakkers verzocht om dat bewuste klimrek met uiterste precisie van de wand te slopen. En zo kwam dat klimrek in onze tuin terecht, tijdelijk onder een zeiltje toegedekt, totdat er voldoende plek was op zolder. Toen dat eenmaal zo was en we het zeil eraf haalde, zag ik dat er meer klimrek-lovers zijn zoals ik ;)
Scheveningen –...uitw
Midden juli besloten Peter en ik na onze visumaanvraag voor China om even lekker uit te waaien aan zee in Scheveningen. Het was al jaren geleden dat ik hier voor het laatst was en bovendien hadden we mooi strandweer. Na een lekkere lunch lopen we met de schoentjes in de hand en de voetjes in het zand richting de zee. Het blijkt dat wij niet de enige zijn met Scheveningen als idee, het strand ligt vol met zonaanbidders op badlakens of strandstoelen, hier en daar met een parasolletje of windscherm erbij. Er wordt zelfs gezwommen en ook gesupt. We zien de voor Scheveningen zo kenmerkende Pier en het reuzenrad dat zich nu ruim één jaar Europa’s eerste reuzenrad boven zee mag noemen. Maar het zijn niet deze bouwwerken die mijn aandacht trekken, nee die credits gaan naar de vrolijke afbeeldingen uit Dick Bruna’s Nijntje-collectie. Ik had ze al wel eerder gezien deze iconische figuren op palen, maar niet eerder zo bewust als nu. Het was deze zebra die me deed stoppen voor een eerste foto van de zogenaamde verdwaalpalen die ervoor moeten zorgen dat kinderen gemakkelijk hun papa en mama kunnen terug vinden. Parasolherkenning kan je immers bij de verkeerde handdoek en daarbij behorende paps en mams uit laten komen. En waarschijnlijk is het als ouder zelf ook wel gemakkelijk om een duidelijk herkenningspunt te hebben. Als ik een plekje uit had moeten kiezen op dit strand, was ik hier gaan liggen. Dankzij ‘Nijntje in de dierentuin – op z’n Brabants’ verschijnt er direct een glimlach op mijn gezicht bij het zien van dit dier dat hierin beschreven wordt als een heel schón pèrd mee striepkes op de rug.
Matt – Zwitserland...
Het is vroeg in de avond, we zijn net per auto aangekomen bij de plek waar onze route naar de afgelegen berghut begint. Onderweg passeerden we de kleinste kantonnale hoofdstad van Zwitserland, Glarus, om daarna bij het nog kleinere Glarus Süd linksaf te slaan de Sernftallstrasse op. Deze mooie dalstraat verandert verderop in de Kantonsstrasse en vormt de hoofdweg door het op ruim 800 meter gelegen dorpje Matt. Het werd steeds rustiger op de weg, hoogstwaarschijnlijk alleen bestemmingsverkeer en misschien een enkele toerist die op zoek is naar een hikeavontuur. Dan slaan we een landweggetje in en parkeren we de auto’s. Terwijl de rest de bagage gereed maakt voor de tocht naar boven, kan ik het niet laten even wat foto’s te maken. Want het is hier genieten in het dal! De zon is zakkende en licht de bergtoppen daarbij nog even prachtig uit. Op dit moment ging ik er nog vanuit dat het slingerende karrenspoor rechts op de foto onze route naar de berghut zou zijn. Dat mooie glooiende pad konden we wel aan voor 50 minuten op onze simpele sneakers. Iets te optimistisch, want dat was niet de weg naar de berghut, dat bleek al snel een steile, ongelijke en behoorlijk uitdagende versie te zijn van dat karrenspoor. Met zeg maar gerust geen conditie, geen ervaring op het gebied van hiken en waardeloze schoenen voor dit soort tochten, waren we blij, opgelucht en uiteindelijk ook wel een beetje trots toen we bij de berghut arriveerden. Maar één blik op deze idyllische plek is genoeg om te weten dat het het afzien dubbel en dwars waard was en ik mezelf gelukkig mag prijzen dat ik hier de nacht door mocht brengen ;) En wat die simpele sneakers betreft? Vrijwel direct bij terugkomst geïnvesteerd in fatsoenlijk bergschoeisel.
Krakau - Polen -...ui
Het uitzicht vanuit onze hotelkamer in Krakau, gelegen op de oostelijke hoek van de kruising tussen de straten Józefa Dietla en Starowi?lna. Aparthotel Globus, centraal gelegen tussen de Oude Stad en de Joodse wijk Kazimierz in, waardoor beide prima lopend te bereiken zijn. Samen met mijn moeder en zusje verbleven we in een driepersoonskamer met een praktische inrichting. Drie losse bedden ter beschikking met na één nachtje proefslapen een goed bevonden matras en een prima badkamer. De ontbijtzaal was i.v.m. renovatiewerkzaamheden gesloten waardoor we iedere ochtend een lunchbox op mochten halen met daarin een gevarieerd en dagelijks wisselend vrij ruim ontbijt. Wat ons betreft een prima hotel op een voor ons ideale locatie en ook nog eens voor een mooie prijs ;) Op het kruispunt was het ’s ochtends al vroeg een levendige bedoeling, inwoners van Krakau op weg naar hun werk of al aan het werk, kinderen met hun moeders of vaders onderweg naar school en studenten met rugzak of laptoptas met als eindbestemming de collegezaal. Hierdoor passeren diverse auto’s, vrachtauto’s, bussen en trams deze kruising. Van de zebrapaden wordt goed gebruikt gemaakt door de vele inwoners die de benenwagen als vervoersmethode kiezen en soms door een sporadische fietser. Tijdens het halfuur dat ik uit het raam heb zitten kijken en fotograferen heb ik heel wat trams voorbij zien komen, die hier in drie varianten voorkomen, bijna nieuw, redelijk modern en nostalgisch. Mijn favoriet, die laatste variant, zie je op deze foto voorbij tuffen. Eveneens is er een voor deze site erg toepasselijk café te vinden op deze foto te midden van het woon-werk-verkeer van deze leuke Poolse stad ;)
De Biesbosch -...wild
Een dagje back to basic, even tot rust komen in de Nederlandse natuur, ja dat leek ons wel wat. Zodoende huurden we een kano voor twee dagen en trokken erop uit in de Biesbosch voor een wildkampeertrip. Het was maar goed dat de Canadese kano gemaakt was voor drie personen, want voor één nachtje wildkamperen hadden we toch aardig wat bagage bij ons. Eenmaal in de kano bleek het prima te werken, Peter achterin, ik voorin en de spullen op de plek tussen ons in. Even omschakelen dat we met een enkele peddel aan de slag moesten in plaats van met een dubbele zoals die in een kajak gebruikt wordt. Al snel hadden we onze slag wat dat peddelen betreft te pakken en gingen we enthousiast op zoek naar de paalkampeerplaats. Het Pocahontas gevoel kwam weer helemaal boven bij mij. Aanvankelijk deelden we het vaarwater met kleine motorbootjes, grotere jachten en een paar rondvaartboten, maar er waren waterweggetjes die we helemaal voor onszelf hadden. Deze zijn namelijk zo ondiep en relatief smal dat ze alleen per kano toegankelijk zijn en ik kan je vertellen dat het daar echt genieten is! Rimpelloos water, diverse begroeiing aan weerszijden van je vaarroute en een verscheidenheid aan kleine en grotere dieren die hier hun veilige thuishaven vonden. Verschillende soorten libellen, watervogels, vissen en reigers zullen sowieso je kano passeren. We bereiken met onze kano de paalkampeerplaats bij de Bevert waar ons wildkampeeravontuur gaat beginnen. Gelukkig hebben we ons plekje voor onszelf en blijft dat gedurende de overnachting zo. De bewoonde wereld is niet ver weg, maar vervaagt gemakkelijk in deze natuurlijke omgeving. De tent wordt opgezet, slaapspullen gereed gemaakt voor overnachting en de omgeving kort verkend. Terwijl onze avondmaaltijd pruttelt op de primusbrander, dekken we een eenvoudige tafel op het picknickkleed. De avond valt, de Biesbosch opent voorzichtig haar deuren voor avontuurlijke achterblijvers waarbij natuurlijke bewoners hun vertrouwde habitat opzoeken. Op de foto onze kano in de ochtend ;) Kanoverhuur en biesboschkaart te koop via Visserhang te Hank: https://www.vissershang.nl/ https://www.vissershang.nl/index_htm_files/Biesboschkaart%202017%20gebruik%20download%20site.pdf
Krakau - Polen -...Wa
We zijn neergestreken op het overdekte terras tegenover de Wawelkathedraal met koffie en thee. De uitnodigende kleedjes op de stoelen hebben we ons snel toegeëigend, want het is koud op deze donderdagochtend in april. Boven op de 228 meter hoge heuvel waarop Wawel gebouwd is, heeft de (lichte) wind de overhand genomen, hetgeen de gevoelstemperatuur zeker niet ten goede komt. Ik zie een paar tienermeisjes op het terras met een muts op en handschoenen aan, ik kan ze geen ongelijk geven. Terwijl we een beetje opwarmen bij een warm drankje, nemen we ook uitgebreid de tijd de omgeving te verkennen. En dat is zeker de moeite, naast de kathedraal zijn het kasteel, het museum en de fraai aangelegde en goed onderhouden tuin het waard bekeken te worden. Op de kathedraal, die tussen 1320 en 1364 gebouwd werd, raak je sowieso niet snel uitgekeken, het is een bijzonder exemplaar, zoals op de foto te zien is. Daarnaast zijn op de foto ook twee oudere mannen te zien (recht voor het lichtgrijze gedeelte van de kathedraal met de gouden koepel), zij stonden ruim een kwartier op dat plekje gezellig met elkaar te keuvelen voordat ze terug liepen richting kathedraal. Tegen die tijd waren wij ook weer wat opgewarmd ;)
Caye Caulker –...Beli
Alweer de eennalaatste dag van onze rondreis door Mexico, Guatemala & Belize, en dit was de dag waar ik het meest naar uit had gekeken. Duiken in Belize. Met een gezonde dosis spanning op zak en een volle tas met zwem- en duikspullen zitten we langs de waterkant te wachten op de rest van de groep, alvorens we koers zouden zetten naar Eagle Ray Wall met ‘Menippe’. Toch nog maar wat foto’s maken om de wachttijd door te komen. Een kwartier later vaart ‘Menippe’ onder begeleiding van de kapitein de haven uit en ik schat een uur later gaat hij voor anker, duikstek nr. 1 is bereikt. De duiksets zijn opgebouwd, de groepen zijn bekend en veiligheidsprocedures zijn doorgenomen. Nu is het een kwestie van aantrekken/opzetten, buddy-check en te water. Mijn zen-momentje komt zodra ik in het water ronddobber en door mijn masker naar beneden kijk, dan is alles oké en ben ik er klaar voor. Het werd een prachtige duiktrip, die het helemaal waard was om naar uit te kijken. Een grote club (zeer) bontgekleurde vissen in allerlei vormen, maten en scholen. Koraal in klein schattig formaat of in zijn indrukwekkende grote of bijzonder gevormde tegenhanger. En dan zijn er nog de zeedieren die net wat meer ontzag wekken door hun formaat. Om te beginnen de gracieuze adelaarsroggen, die moeiteloos door het water zweven en waar je wel uren achteraan kunt blijven zwemmen. En wat te denken van grootse verpleegsterhaaien of zwemmende murenes. Dan zit mijn duik erop, Peter is al eerder naar boven gegaan vanwege het bereiken van de luchtlimiet, nu geeft mijn meter diezelfde limiet aan. Ik laat de instructeur weten dat ik een veiligheidsstop ga maken. Maar in plaats van ‘n ‘oké’, gebaart hij me mee te komen. Ik snap er aanvankelijk niks van, maar volg hem toch. Er blijkt een prima reden voor te zijn, onder een rots ligt een schildpad te slapen. Tof dat ik die nog even op het laatste nippertje gespot heb. En dan moet duik nr. 2 nog komen ... Als je dit ook wilt beleven, ga dan op pad met Belize Diving Services. http://www.belizedivingservices.com/
La Democracia - Beliz
Het was een drukte van belang met dierenverzorgers, dierenartsen en andere genodigden in de Belize Zoo in La Democracia – Belize. Het is dan ook geen standaard halfjaarlijkse controle voor tapir Xing. Nee dit is een serieuze tandheelkundige ingreep. Gelukkig merkt de tapir zelf op dit moment niks van het medische circus om hem heen, volledige narcose voor deze patiënt ;) Ik hoop maar dat hij niet teveel last heeft gehad van de naweeën, nadat de verdoving was uitgewerkt. De bezorgde verzorgers zijn vast lief voor hem geweest met een voedzame smoothie van takjes en twijgjes toe. De Belize Zoo werd opgericht in 1983 als een laatste toevluchtsoord voor een groep wilde dieren die na het vervaardigen van een serie films over het tropisch regenwoud, afgedankt waren. De ‘dierentuin’ in achtertuin-formaat trok al snel veel lokale bezoekers, waarbij het opviel dat de Belizanen maar weinig wisten over hun vierpotigen of gevleugelde medelandgenoten. Dat zorgde ervoor dat de kleine dierentuin vast besloten was om een dynamisch wildlife educatiecentrum te worden. Vandaag de dag wonen meer dan 45 inheemse dierensoorten in de inmiddels 29 hectare grootte zoo. Een thuisbasis voor dieren die helaas redding nodig hadden uit een hachelijke situatie in of buiten hun natuurlijke leefomgeving of daar als wees achterbleven, maar ook bewoners die van baby af aan in de dierentuin verblijven. De Belize Zoo probeert haar bezoekers en bewoners dichter tot elkaar te brengen en een band te creëren die ervoor zorgt dat mensen zich met trots willen inzetten om deze diersoorten en hun leefomgeving te beschermen. Een bezoek aan een reservaat was voor ons een te grote en lange omweg, waardoor wij kozen voor dit mooie alternatief. We spotten er krokodillen, harpijen, toekans, jaguars, andere bijzondere katachtigen en natuurlijk tapirs (al dan niet in bijzondere omstandigheden) ;)
Flores – Guatemala...
Net aangekomen in ons hotel in Flores, waar we tot de ontdekking komen dat onze toch al zeer ruime kamer ook nog een balkon heeft. De houten fauteuils nodigen uit om plaats te nemen, dus we nemen het er van ;) Al snel heb ik genoeg fraaie fotowaardige zaken gezien en verruil ik de fauteuil voor een staanplaats aan de reling van het balkon. Ik maak wat foto’s van het meer van Péten, de bootjes en boten die erover varen en het uitzicht aan de overkant. Dan trekt geronk mijn aandacht. Beneden zie ik naast de tuk tuk’s, twee motoren, twee scooters en een auto de hoofdweg langs het water passeren. Het blijken de motoren te zijn die het geronk veroorzaken. Vooral de dames op de voorste motor vond ik er stoer uitzien, het was dat de tuk tuk voor hen er een slakkentempo op na hield, anders had de bestuurster graag het tempo wat opgevoerd. Tijdens de laatste dag van het Patroonsfeest van Santa Elena bleek dat de bewoners van Flores en omgeving echte motorliefhebbers zijn. Na een grote processie, een feestmaal bij de eetstalletjes langs de kade en de vuurwerkshow, is het tijd om naar huis te gaan. In grote getallen klommen hele gezinnen op hun motor. Vader achter het stuur, oudste zoon of dochter op de tank, moeder achterop met jongste zoon of dochter op schoot. Echte motormuizen dus in Flores ;)
Bethel - Guatemala -.
De grensovergang tussen het Mexicaanse Frontera Corozal en Guatemala, zijnde een rivier, ligt achter ons. Een groot contrast tussen beide zijden van de rivier. Hier geen asfalt maar een zandpad en golfplaten daken op de huisjes van het stoffige dorpje. Onze vervoer naar Flores stond al klaar, vol goede moed stapten we in, bagage op het dak en gaan. Natuurlijk hadden we al wel gemerkt dat het busje zelf ook ingeleverd had aan kwaliteit en comfort op de Mexicaanse variant tot aan de grens. Het mocht de pret niet drukken, dit oude beestje kon ons vast ook op de plaats van bestemming krijgen en arko (alle ramen kunnen open) werkt ook. De bus begint zijn route over een hobbelig zandpad, we slaan rechts af en voor me zie ik nog een stuk zandpad. Aan het eind van de weg meen ik een kruising te zien, daar zal de weg vast beter worden. Verderop blijkt de kruising een scherpe bocht te zijn, ons opnieuw verder over het hobbelige pad leidend. Het landschap wordt glooiender, stukken jungle komen tevoorschijn. Zo nu en dan passeren we een gemoedelijk gehuchtje waar de tijd al heel wat jaartjes stil lijkt te staan. Het uitzicht vanuit het raam wordt steeds interessanter en daarmee blijken ook de hobbels toe te nemen. Onze chauffeur lijkt het vertrouwen in de bus te verliezen, want bij extreme hobbels (het waren er geloof ik 3) maken we een stop en checkt hij of de banden nog intact zijn, de veringen het nog niet begeven hebben en/of ander onheil zijn bus heeft getart. Gelukkig is het alle keren loos alarm. De medepassagiers zijn gewend geraakt aan het landschap, een dutje doen zit er niet in en daarom wenden de meeste zich tot een (reis)boek. Het lezen daarvan vergt nu ook enige oefening, maar dat terzijde. Een ieder heeft berusting gevonden in het feit dat een nog lange hobbelweg ons naar Flores zal leiden en dat deze buschauffeur zijn uiterste best doet ons daar naartoe te loodsen. En dan ineens weg hobbels! Iedereen kijkt uit het raam. Ja het is er echt, asfalt onder de wielen van de bus. Het gaspedaal gaat verder in, de kilometerteller stijgt en nu lijkt eindbestemming Flores voor 16:00 uur geen mythe meer. Foto's maken was een uitdaging gedurende de busrit, maar wat was het uitzicht vanuit de bus de moeite waard ;)
Xcalacoop - Mexico -.
Een kijkje vanaf de waterkant in cenote Ik-Kil. Dit natuurlijke sinkhole heeft een diameter van 60 meter en is ongeveer 40 meter diep. Het helder blauwe grondwater kwam tevoorschijn nadat kalksteenrotsen het begaven. De Maya’s wisten wel raad met deze plek, ontspannen rond dobberen ging immers prima samen met rituele doeleinden. Tegenwoordig is dit het domein van zwarte meervallen en busladingen toeristen, want een plek als deze heb je helaas niet voor jezelf. Aangezien het op loopafstand van onze haciënda bij Chichén Itzá lag en we waarschijnlijk geen kans meer hadden om een andere cenote te bekijken, besloten we toch een bezoekje te brengen aan deze hotspot. Ondanks dat de bussen op het parkeerterrein me afschrokken, viel het bij de cenote zelf mee. Deze prachtige plek in jungle setting brengt je vanzelf in een ontspannen stemming, waarbij een mannetje meer of minder niet meer uitmaakt. In de souvenirwinkel konden ze het sfeertje vasthouden, maar op het fraaie terras en in het restaurant was het bij mij rap verdwenen. Ik zou je niet aanbevelen hier neer te strijken voor een drankje of lunch. De drukte is hier storend, het buffet zag er niet bepaald Mexicaans uit en de kans is groot dat je je weggekeken voelt door de volgende gast die een plekje probeert te bemachtigen. Zodoende kozen wij voor restaurant Kasta-Kan aan de overzijde van de ingang van Ik-Kil. Op het eerste gezicht zou je hier misschien niet zo snel plaats nemen, maar het authentieke eten is er zeer smakelijk, voor een prima prijsje én je kunt er heerlijk rustig zitten. Daarnaast maken de tuin van het rondom gelegen hotel en de voorbijkomende locals het nog aantrekkelijker.
Campeche – Mexico...–
Een van mijn favoriete hobby’s is het zelf maken van kleding. Hoe leuk dat ik in Campeche een stoffenzaak tegen kwam. Peter zag de bui al hangen, dit ging even duren… En tja ik moet toegeven dat stof uitzoeken een tijdrovend klusje kan zijn. Hier in Mexico was ik nog geen stoffenzaak of -kraam tegen gekomen, dus ja dit gaat even duren, want echt niet dat ik hier weg ga zonder stof ;) En dan moest ik ook nog foto’s maken, want hier bergen ze de stof anders op dan bij ons. Dat is leuk om te laten zien op de naailes. Voor wie nog nooit in een stoffenzaak in Nederland is geweest: stof wordt rond een rechthoekige kaart van karton of plastic gewikkeld, welke keurig per stofsoort op kleur of motief bij of op elkaar gelegd worden. In Mexico gebruikt men kartonnen kokers om de stof omheen te rollen, waarbij het uiteinde van de lap over de koker heen wordt gedrapeerd. De kokers staan ongeveer per stofsoort bij elkaar. Het levert een kleurrijk tafereel op, zoals op de foto te zien is ;) Na een tijdje heb ik mijn stof gevonden, nu is het even wachten op een medewerker om de stof af te knippen. In mijn ronde(s) door de winkel had ik al meegekregen hoe dat hier in zijn werk gaat. Een dame op leeftijd staat drie stappen van ons vandaan ook te wachten op die medewerker. Ze vraagt wat ik ga maken. Ik begrijp haar niet meteen, maar na wat gebaren over en weer, leg ik in mijn beste Spaans uit dat ik het nog niet zeker weet, maar waarschijnlijk een rokje of shirtje. Ik vraag haar wat zij gaat maken. Trots vertelt ze dat ze voor haar jongste kleindochter een doopjurkje gaat maken. Ze twijfelt tussen twee lappen stof. Samen keuren we welke nu het meest geschikt is en wil ze weten of mijn vissenrok ook zelf gemaakt is. Ik bevestig dat en ook haar jurk blijkt een eigen creatie. Dan komt de medewerker om de stof te knippen. We nemen afscheid en wensen elkaar succes met onze projecten. Ik weet niet of Peter er blij mee is, maar ik voel een nieuwe reistraditie opkomen ;)
A’dam Lookout –...pra
Afgelopen donderdag (op Hemelvaartsdag) bezochten Peter en ik de A’dam Lookout aan de IJpromenade in Amsterdam. Vanaf het 360 graden skydeck heb je een geweldig uitzicht over onze hoofdstad. Daarnaast kun je er Europa’s hoogste schommel testen, ‘Over the Edge’. A’dam Lookout is gemakkelijk te bereiken vanaf het Centraal Station. Neem de uitgang richting IJzijde, stap aan boort van Veerpont Centraal Station-Buiksloterweg die je in 5 minuutjes gratis naar de overkant brengt (afvaart 24 uur per dag, minimaal 5 keer per uur voor voetgangers en (brom)fietsers). De sfeer aan de overkant is sfeervol en gemoedelijk. Volg de IJpromenade langs het water en binnen een paar minuutjes sta je voor de ingang van A’dam Lookout. De entreekosten zijn € 12,50 per persoon, maar daar krijg je een hoop voor terug. Eerst mag je per gezelschap plaats nemen op een stalen balk voor een tweetal foto’s. Daarna volgt de lift, die je onder het genot van een mooie lasershow 20 verdiepingen hoger brengt. Je kunt nu eerst een drankje en/of hapje doen in panoramabar en -restaurant Ma’dam of ga direct naar het skydeck. Op het deck zal het schitterende uitzicht over A’dam je zeker verrassen. Om bij te komen kun je er chillen in één van de vele zitzakken. Als je geen last hebt van hoogtevrees en dat uitzicht net iets spectaculairder wil beleven, kies je voor ‘Over the Edge’. Schommelen op 100 meter hoogte, waarbij je zelf niets hoeft te doen aangezien hydrauliek het werk doet. Voor € 5,- p.p. extra kun je dit meemaken, echt een aanrader! De medewerkers van A’dam Lookout maken graag foto’s van je schommelrit, mocht je dat willen. Terug met beide beentjes op de begane grond kun je de eerder gemaakte foto’s op de stalen balk bekijken. Je kunt ze ter plekke tegen betaling laten afdrukken, maar sowieso kun je ze thuis gratis digitaal uploaden ;) Op de foto o.a. de achterzijde van het Centraal Station, Nemo, het IJ met diverse bootjes en de veerpont. Laat je niet afschrikken door de drukte op de veerpont, slechts een handje vol mensen kwam uiteindelijk bij A’dam Lookout terecht ;)
Community-updates
NEEM DEEL AAN DE COMMUNITY OP FACEBOOK
01-11-2022 Zoals jullie weten, gaat de community stoppen. Wil jij graag nog in contact blijven met de andere communityleden? Word dan lid van de speciale Facebookgroep, die wordt beheerd door communityleden!
UPDATE: COLUMBUS COMMUNITY GAAT STOPPEN
27-08-2022 Helaas hebben we moeten besluiten dat we de community niet voort gaan zetten. We leggen je graag uit waarom. Lees verder >
