AnneKetelaars
Wadi Rum – Jordanië..
Een geweldige local, Hamdan, onze gids tijdens onze rondreis door Jordanië in 2014. Tijdens de eerste kennismaking op het vliegveld van Aqaba wisten we eigenlijk al dat we een goede gids hadden getroffen. Dit werd tijdens de samenkomst in het hotel nog eens dubbel en dwars bevestigd. Maar in de loop van de week zou mijn beeld van een gids volledig bijgesteld worden. Alle verwachtingen die ik had bij een gids, werden door Hamdan overtroffen. Zonder hem hadden we een mooie reis gemaakt door Jordanië, door zijn toevoeging werd het een prachtreis. Met zijn warme en enthousiaste persoonlijkheid heeft hij zich erg geliefd gemaakt, want overal waar we arriveerden verscheen een glimlach op het gezicht van de baliemedewerkers, café- of restauranteigenaren en marktkooplui. Op een hartelijke ontvangst mag je in Jordanië al snel rekenen met de gastvrije bevolking, maar dat stapje meer was voelbaar ;) Hamdan regelde alles tot in de puntjes en daar waar het reistechnisch gezien even tegen zat kwam hij met een oplossing waar iedereen van ons dertienkoppige reisgezelschap zich in kon vinden. Daarnaast bleek hij geregeld een wandelende encyclopedie en vond hij het maar wat leuk om zijn kennis over de geschiedenis van Jordanië en diens bezienswaardigheden met ons te delen. Ook onderwerpen als de Jordaanse religies, demografie en geografie kwamen aan bod. We hebben veel van hem geleerd en we konden geen van allen genoeg krijgen van zijn mooie verhalen. Vroeg uit de veren is zijn credo, waardoor we op ons gemak, vaak in alle rust en in koelte konden rondwandelen langs en tussen de highlights van zijn thuisland. Daarnaast was het erg bijzonder dat Hamdan uitstekend Nederlands spreekt, hetgeen hij zichzelf geleerd heeft. Hij heeft een zwak voor spreekwoorden en is altijd op zoek naar nieuwe aanwas voor in zijn notitieboekje. Op onze laatste avond van de rondreis gaf hij ons allemaal een tasbih, een Arabische gebedssnoer, als aandenken. We hadden voor hem in Petra een fles met zand laten beschilderen. Hij was er enorm blij mee en het bleek dat wij de eerste groep waren die een presentje voor hem hadden. Daar snapten we achteraf niks van. Ons aandenken ligt op de kast bij de andere souvenirs uit Jordanië en doet me geregeld met een glimlach terug denken aan die lieve Hamdan.
Chichén Itzá –...Mexi
Altijd tof om een mooi souvenir mee te nemen naar huis. Een blijvend aandenken aan die prachtige reis en bij voorkeur iets authentieks en typisch van daar. In Mexico vonden we die op een plek waar ik het niet verwacht had, Chichén Itzá. Naast het aanschouwen van dit wereldwonder, kun je er terecht voor een al dan niet passend souvenir. Het is een kleurrijke maar ook opdringerige drukte bij de kraampjes. Echt authentiek voelt het niet aan en het handelswaar passeert opvallend vaak de revue. Totdat we op een rustiger en schaduwrijk plekje deze kraam voorbij lopen. Hé wat leuk, alleen maar maskers. En wat zien ze er prachtig uit. Bijzonder die kleuren, dat lijkt niet op verf en wat oogt het mooi met de houttinten. We worden aangesproken door de marktverkoper van deze kraam, als echte verkoper pur sang heeft hij ons in no-time overtuigd dat je de Mayamaskers niet veel authentieker zult aantreffen. Ze worden allemaal met de hand gemaakt en gekleurd met natuurlijke materialen. Hij demonstreert met een onbewerkt stuk hout en bloemetjes en blaadjes hoe dat in zijn werk gaat. Ik hoor mezelf vragen hoe de kleuren vervolgens behouden worden. Dan staat er een man op achter de kraam, hij komt met een potje was naar voren gelopen. We hadden hem niet eens opgemerkt, hij blijkt de maker van de maskers te zijn en zat ongestoord te werken aan zijn volgende meesterwerk achter de kraam. De verkoper vertelt dat ze broers zijn en hier dagelijks komen. Terwijl hij uitleg geeft over de Mayakalender, laat zijn broer voorzichtig zien hoe het houtsnijwerk vervaardigd wordt. Hij voelt zich niet op zijn gemak in de verkopersrol. Ik vind het aandoenlijk en Peter ook. We maken duidelijk dat we sowieso tot aankoop overgaan. Je ziet hem ontspannen. Prijstechnisch gezien was dit misschien geen goede zet, maar het persoonlijke had toch al gewonnen. Nadat we een keuze hadden gemaakt, vroeg ik of ik nog een foto mocht maken. De houtbewerker stapt buiten beeld en de verkoper wil zijn voorbeeld volgen. Ik maak hen duidelijk dat ik het leuk zou vinden om een foto te nemen van hen samen met hun kraam. Dat mag, graag zelfs. De houtbewerker wordt enthousiast en pakt zijn nieuwste project en gereedschap erbij. Ik moet voortmaken nu want de verkoper heeft nieuwe potentiële kopers op het oog en die zijn sneller de kraam voorbij dan goed is voor de verkoop. Wat een geweldig stel deze maskerbroers ???? Als we later die middag bij de bushalte richting Merida staan te wachten, stopt er een busje om toeristen een in doeken gewikkeld Mayamasker te overhandigen. Drie keer raden wie het zijn, de maskerbroers. Ze herkennen ons en zwaaien enthousiast. Muchas gracias.
Gewande - Unfinished.
Begin april besloten Peter en ik een kijkje te gaan nemen bij de monding van het Máximakanaal in de Maas. Na sluis Empel kun je te voet deze waterkruising bereiken. Aan de westelijke zijde bij Empel of aan de oostelijke zijde bij Gewande. Wij kozen voor Gewande. Het eerste gedeelte van het pad is goed te bewandelen, daarna hangt het een beetje van het weer af hoe het erbij ligt. Er vinden hier nog baggerwerkzaamheden plaats (of iets in die richting), waardoor de grond wat drassig kan zijn. Niets wat een goede wandelschoen niet kan handelen, was onze ervaring. Zodra je de Maas hebt bereikt, lijkt het of er verder niet veel te beleven valt op dit stukje gecreëerd schiereiland. Maar ik zou je toch sterk aanbevelen je weg naar rechts te vervolgen. Al snel kom je dan bij diverse baaitjes voor mini strand-wandelingetjes. Bij een van de laatste baaitjes troffen we de boom op de foto. Meneer de Bever is hier duidelijk aan het werk geweest, maar zoals je ziet is zijn taak nog niet volbracht. De wandeling zelf duurt niet al te lang. Zodra je weer terug bent bij sluis Empel kun je je wandeling voort zetten over de Empelse Dijk om erachter te komen wat Gewande nog meer te bieden heeft. Met als afsluiting een drankje, hapje of lunch op het buitenterras van restaurant De Blauwe Sluis.
Krakau – Polen –...Sm
Dit is Smok, de nu bronzen draak, aan de voet van de Wawel-burcht vlak langs het water van de Wisla in Krakau. De foto is genomen vanaf de ingang van de drakengrot. Volgens de overlevering de voormalige schuilplaats van de draak (in het Pools smok). In de Middeleeuwen leefde koning Krak in het kasteel van de Wawel samen met zijn dochter Wanda. Op een dag nam een draak zijn intrek in de grot onder het kasteel. Hij terroriseerde de stad en verwoeste alles wat op zijn pad kwam. Om hem koest te houden werd de draak dagelijks gevoerd met vee. Maar het bleek niet genoeg, hij verslond ook mensen, waarbij meisjes zijn favoriete hapje werden. Vele probeerden de draak te doden, maar niemand slaagde erin, zelfs de beste ridders uit het land moesten hun meerdere erkennen. Uiteindelijk waren er geen andere meisjes meer over dan prinses Wanda. De stad was in rouw om het aanstaande verlies van hun prinses, het was in hun ogen onmogelijk de draak te doden. In een laatste poging zijn dochter te redden beloofde de koning dat de dappere ridder die de draak kon doden met haar zou mogen trouwen. Het hielp niet, de ridders kwamen niet levend uit de grot. Toen alle hoop leek vervlogen, vroeg de jonge schoenmaker Dratewka toestemming aan de koning om de draak te doden. Zijn plan was om bij de slager een schapenhuid te regelen, welke hij zou vullen met zwavel en pek. Hij zou de huid dicht naaien, zodat het leek op een echt schaap. ’s Nachts zou hij het ‘schaap’ bij de ingang van de grot leggen. En zo geschiedde. De volgende ochtend verslond de draak het ‘schaap’. Al snel bleken de ingewanden van de draak niet bestand tegen de inhoud van het maaltje. Hij sleepte zich naar de Wisla in een poging zijn buik te kalmeren met water. Hij dronk zoveel dat de rivierbedding zichtbaar werd. Het dier spatte met een enorme knal uiteen. Dratewka en Wanda trouwde met elkaar en leefde nog lang en gelukkig. Vandaag de dag is de drakengrot in de zomerperiode te bezoeken (kosten € 1 p.p.) en kun je er een deel van het kasteellabyrint bezichtigen. Helaas was die begin april nog gesloten. Ter herinnering aan de periode dat de draak Krakau in zijn greep had, plaatste men een bronzen beeld. Uit de bek van de draak komt geregeld rook en vuur, het werd spectaculair beschreven, maar bij ons was het een karig zuchtje zonder vuur. Wij vonden het in ieder geval leuk om ons bezoek aan de Wawel-burcht te beginnen met een wandeling langs de Wisla en een bezoekje aan Smok.
Auschwitz II-Birkenau
Een rode veetransportwagon op het spoor van Auschwitz II-Birkenau. Beeld je eens in dat in deze bewuste wagon maar liefst honderd Joodse mensen werden vervoerd. Het is lastig voor te stellen en vervoeren kun je het niet eens meer noemen. Bijeen gedreven en samengeperst in een veelste kleine ruimte voor zoveel mensen. Een benarde staanplaats met te weinig water, eten én lucht. Dat de aanstichters van dit leed hen niet meer kwalificeerden als mensen moge duidelijk zijn. Een ware hel als je vanaf Athene ruim 2100 kilometer voor de boeg had. In een reeds verzwakt en ziek lichaam is het moeilijk vechten tegen ontbrekende elementen. Zij die hun strijd hadden afgelegd werden, zodra er wat bewegingsruimte gecreëerd kon worden, opgestapeld aan een zijkant van de wagon. De levenloze lichamen boden een zit- of slaapplaats aan de kinderen uit de trein. Er schijnt een transport vanuit Griekenland hartje zomer te hebben plaatsgevonden, waarbij niemand het overleefde. Een aantal mensen haalde het tot hun eindbestemming, maar strompelde daarna totaal verzwakt zonder pardon de gaskamer in. Bij aankomst in het kamp zou je eigenlijk een medaille moeten krijgen dat je het überhaupt overleefd hebt, maar daar begon de ware hel pas echt. Met een snelle selectie werd bepaald of je je moest voegen in de rij voor de zogenaamde douche of dat je het kamp in kon. Je zou denken dat als je zelf de keuze had, je zou kiezen voor het kamp mét een kans op overleving. Maar toch zijn er genoeg verhalen van overlevenden bekend die achteraf liever hun plek hadden afgestaan voor een plek in de rij voor de gaskamer. Zij hadden liever hun laatste restje vertrouwen in de menselijkheid behouden, hun hoop dat familieleden het ook overleefd hadden en verlost te zijn van de gruwelijkheden die nu voor de rest van hun leven in het geheugen stonden gegrift. Als je van plan bent een bezoek te brengen aan Auschwitz, ga dan zowel naar Auschwitz I als Auschwitz II-Birkenau. De verschillen tussen beide kampen zijn erg groot en geven je een completere indruk van de gruwelijkheden. Kort samengevat gloort in Auschwitz-I in de verte een sprankeltje hoop aan de horizon, in Auschwitz II-Birkenau is alle hoop verdwenen. Troosteloosheid, de dood en een duidelijke intentie om een compleet volk uit te willen roeien, namen hier bezit van de omgeving.
Beringen - België -..
Een paar maanden terug schreef ik een tip over Todi, Europa's eerste indoor snorkel- en duikcentrum mét vissen in Beringen - België. Todi liet een diepe indruk achter, maar de locatie in Beringen zeker ook. Deze foto is genomen vanaf de Avonturenberg, waar je al wandelend, klimmend, spelend of per mountainbike de voormalige mijnterril in je op kunt nemen. Eenmaal boven kun je genieten van een fraai uitzicht over de vroegere mijn en het aangrenzende Beringen. Het industriële erfgoed krijgt nu langzaam maar zeker een nieuwe functie in de maatschappij. Naast de historische waarde, komen sport, ontspanning en beleving daarbij. Deze gemeente startte namelijk het project Be-Mine, waar Todi en de Avonturenberg deel van uit maken. Gelukkig blijft de machtige industriële parel daardoor ook grotendeels behouden ;)
Monteveglio - Italië.
Rechts naast de boom op de foto zie je een stukje van de oprijlaan naar Casa Ca’Driano. De oprijlaan voegt zich daarna bij het hoofdweggetje dat door het fraaie heuvellandschap van de Italiaanse provincie Emilia-Romagna meandert. Tegenliggers vormen een uitdaging, maar je moet gewoon veel vertrouwen hebben in je auto en je rijkunsten, dan komt alles goed ;) Treuzelen wordt dan ook niet gewaardeerd, gas geven is het credo voor het autoverkeer. In een streek die gedomineerd wordt door Maserati’s en Ferrari’s is dat niet zo gek. De fabrieken in Bologna, Modena en Maranello hebben heel wat staaltjes autokunst voortgebracht, die vervolgens hun plek op het wegdek hebben geclaimd. De Italianen zijn er hier zichtbaar trots op en je zult de beroemde drietand en het steigerend paard op meer plekken aantreffen dan je aanvankelijk zou verwachten. De voornamelijk rode pk-duivels vormen een flink contrast met dit rustige en vriendelijke uitzicht dat ik vorig jaar september laat in de middag had. Even bijkomen na een magnifieke dag tussen de klassiekers van beide automerken (waaronder dus mijn geliefde Maserati A6GCS). Vanaf de heuvel kijk ik naar beneden, het dal in. Er is flink wat verkeer onderweg, vermoedelijk keert men huiswaarts. De auto’s worden weldra geparkeerd op de oprit of in de garage, want dan is het tijd voor die andere Italiaanse passie. Een heerlijk bord pasta met een goed glas wijn. In Parco Regionale Abbazia di Monteveglio onder het portiek van Casa Ca’Driano kun je daar prima van genieten in goed gezelschap met een rustgevend uitzicht. Op het goede leven!
Zwitserland • Kanton Sankt Gallen
Zwitserland • Kanton Sankt Gallen
Rapperswil-Jona -...Z
De Zürichsee is een groot meer ten zuidoosten van Zürich, rondom het meer zijn diverse dorpjes en een paar steden te vinden. Een van die steden is Rapperswil-Jona, waar je Schloss Rapperswil kunt bezoeken, een drankje kunt drinken in één van de vele restaurants langs de haven of er terecht kunt voor wat boodschappen. Uiteraard zijn er ook winkels te vinden om kleding en accessoires voor in huis te kopen, maar houdt er wel rekening mee dat de levensstandaard in Zwitserland een stuk hoger is en je relatief duur uit zult zijn. De foto is genomen vanaf Schloss Rapperswil en biedt een mooi uitzicht over het meer en de brug die Rapperswil-Jona verbindt met de dorpjes en steden aan de andere kant van de Zürichsee. Overigens is dit de enige brug over de Zürichsee voor auto- en treinverkeer, waardoor het een druk punt is. Het andere alternatief is omrijden rond het meer van 88,7 km2. Op de foto zie je naast auto's ook een trein de brug passeren.
Caye Caulker - Belize
Net uit de watertaxi gestapt van Belize City naar Caye Caulker. We staan ons te vergapen aan dit heerlijke bounty eiland en wachten op onze koffers. Ik loop de steiger verder op en af en maak wat foto's. Dan zie ik deze pelikaan op één van de paaltjes vlak langs de steiger staan. Wat staat hij er mooi bij en wat is ie dichtbij. Hij moet op de foto. Terwijl ik de foto maak, word ik aangesproken door een eilandbewoner. 'Dat is Harry.' 'De Pelikaan?' 'Ja. Harry is hier opgegroeid op het eiland, op Caye Caulker. Toen hij nog klein was, werd hij daar op het strand gevonden zonder moeder. Een aantal eilandbewoners ontfermden zich over hem en brachten hem groot, totdat hij zelfstandig op pad kon. Hij is nooit meer weg gegaan, net zoals wij dat nooit meer zullen doen.' 'Wat een mooi verhaal!' 'Harry zit daar vaak op dat paaltje, hij begroet graag de nieuwe en tijdelijke eilandbewoners.' 'Hallo Harry', hoor ik mezelf zeggen en dan zijn de koffers er. We verlaten de steiger en ik zwaai nog een keer naar Harry en de man. Wellicht tot ziens.
San Ignacio - Belize
Onze eerste kennismaking met Belize, San Ignacio vlakbij de grens met Guatemala. Een fijn en in onze beleving authentiek stadje dat een mooie uitvalbasis vormt om de omgeving te verkennen. De multiculturele inwoners zijn enthousiast, vriendelijk en behulpzaam. San Ignacio kent weinig bezienswaardigheden, maar de hoofdstraat en de brug tussen buur-stadje Santa Elena, zjjn de moeite waard. Op de foto zie je hoofdstraat, Burns Avenue. Dit gedeelte van de straat is niet toegankelijk voor auto's etc., waardoor je ongestoord van winkel naar winkeltje kunt hoppen of een terrasje van een eettentje kunt opzoeken.
Tikal - Guatemala - d
Om half 5 's ochtends vertrok ons busje vanuit Flores naar Tikal. Nadat we een kaartje hadden gekocht, volgde nog een aardig ritje met gematigde snelheid naar de ingang van het 576km2 grote park. Onderweg werd het steeds lichter, van een zonsopgang kon je niet spreken, het was bewolkt en mistig. In het busje hadden we ons meegebrachte ontbijt al op, hetgeen achteraf een top beslissing bleek. Bij aankomst stonden er al diverse busjes met toeristen, ons plan om alleen op ontdekkingstocht te gaan langs de toegankelijk ruïnes die verspreid liggen over ongeveer 16km2, leek in het water te vallen. Maar wat bleek, iedereen ging eerst ontbijten. We liepen met z'n tweetjes naar de kaartcontrole en daar gingen we dan alleen het park in. Wat een belevenis! Naast het hoofd-pad kon je geregeld smalle jungle-paadjes volgen en hoorde je diverse vogels om je heen fluiten en kwetteren, brulapen en andere geluiden die je niet thuis kon brengen. Op de foto zie je de eerste tempel die opdoemde tussen de bomen voor ons op het pad. Het is de achterzijde van de 47 meter hoge Piramide van de Grote Jaguar ofwel Tempel I van het complex. De tempel ligt op het centrale plein, tegenover Tempel II en omgeven door de centrale en noordelijke akropolis. Van 06:00 tot 08:30 uur deelde we het park met wel geteld drie gehaaste gidsen op weg naar de ingang en het wildlife van Tikal. We voelden ons net echte ontdekkingsreizigers in een fenomenale Maya-jungle-setting.
Flores - Guatemala -.
Van 8 tot 15 januari viert Santa Elena haar Patroonsfeest, het aangrenzende stadje dat zich nog net een schiereiland mag noemen, Flores, feest in die periode net zo hard mee. Toen we op zondag 15 januari terug kwamen uit Tikal vielen we met onze neus in de feestboter. De laatste dag van het Patroonsfeest wordt afgesloten met een grote processie door de straten, een waar feestmaal bij de eetstalletjes langs de kade en rond middernacht een vuurwerkshow. Op de foto zie je een gedeelte van de stoet van inwoners die deelnamen aan de processie. Het beeld van Jezus Christus wordt door een groep wisselende mannen meegedragen tijdens de processie.
Cataratas de Agua Azu
Watervallen van blauw water, oftewel Cataratas de Agua Azul. Op de achtergrond zie je een klein stukje van twee van de vele plateaus waar het water naar beneden stroomt. Langs de rivier waar het water zich ontspannen van plateau naar plateau laat meevoeren te midden van jungle-achtig groen, heeft zich een waar dorp aan straatverkopers en eettentjes gevestigd. Het geeft een sfeervolle en gezellige dimensie aan het natuurschoon. Bij sommige eettentjes gaan de zaken goed, zij kunnen zich een bescheiden terras met plastic stoeltjes en een dak van gedroogde palmbladeren veroorloven. Voor de straatverkopers en andere eettentjes volstaat een zeil of dak van golfplaten. Wij kozen voor een kleine tussenstop bij een eenvoudig en knus tentje met empanada's. De authentieke buitenkeuken mét het verkoopwaar waren een foto meer dan waard, het uitzicht behoorlijk jaloersmakend ;) De reden dat ik jullie een foto van de te bakken empanada's laat zien i.p.v. de watervallen zelf? Al van kleins af aan wilde ik naar Mexico, niet vanwege de cultuur, natuur, de vriendelijke bevolking, de Maya-schatten, het fijne klimaat of het kleurrijke straatbeeld. Nee, ik wilde naar Mexico vanwege het eten. Zo lang als ik me kan herinneren is Mexicaans mijn favoriete keuken en hoe fijn was het dat ik me de hele dag tegoed zou kunnen doen aan het beste van die keuken in het land van herkomst zelf. In de loop van de jaren zijn bovengenoemde redenen er stuk voor stuk bij gekomen voor een reis naar Mexico. Vandaar, bij deze een kleine ode aan mijn eerste reisreden voor deze prachtige bestemming ;) Niet dé lekkerste maaltijd of het meest typerende eten, maar de beste food-foto van onze reis.
Chichén Itzá -...Mexi
Er zijn leuke verjaardagscadeaus, mooie verjaardagscadeaus en misschien zelf ontroerende cadeaus. En dan zijn er nog onvergetelijke verjaardagscadeaus. Dit jaar op 10 januari tijdens mijn 27ste verjaardag, mocht ik er één ontvangen uit die laatste categorie. Een bezoek aan één van de zeven nieuwe wereldwonderen, Chichén Itzá in Mexico. Op de foto zie je de piramide van Kukulcán of El Castillo. De dertig meter hoge tempel voor de god Kukulcán ("gevederde slang") heeft aan vier kanten traptreden. Aan de voorkant wordt de onderkant van trap gesierd door twee grote slangenkoppen. Op 21 maart en 21 september levert de schaduw van de zon het wereldbekende verschijnsel van de kruipende slang op, de zogenaamde equinox. Maar de tempel heeft aan de voorzijde nog een leuk trucje, als je er niet toevallig op 21 maart of 21 september bent of wilt zijn met massa's toeristen. Je kunt als je in je handen klapt namelijk de 'Quetzalecho' horen. Door de speciaal ontworpen akoestiek kun je dan het geluid van deze prachtige vogel, symbool van de vrijheid voor de Maya's (inmiddels Guatemala's nationale en financiële trots) beluisteren.
Het Padrão dos...Desc
Het Padrão dos Descobrimentos, het monument voor de ontdekkingsreizigers van Portugal, te vinden in de wijk Belém op de kade langs de Taag in Lissabon. Op de boeg van het schip zie je Hendrik de Zeevaarder, dé persoon achter de Portugese ontdekkingsreizen, met een miniatuur-schip in zijn hand, turend over de Taag. Zijn gevolg bestaat uit andere ontdekkingsreizigers, waaronder Vasco da Gama en zij die verbonden waren met deze reizen, zoals stuurmannen, cartografen, wetenschappers en Koningen. Aan beide zijden van het monument zal je in totaal 33 personen tellen. Met nog slechts een half etmaal te gaan, voordat we 2016 achter ons laten, wordt het tijd terug te kijken op het afgelopen jaar. Om in het thema te blijven, was het voor mij een vruchtbaar jaar qua ontdekkingen. Allereerst ontdekte ik de schoonheid van Zwitserland. Gevolgd door deze site, met als boegbeeld een zeer sociaal, trouw en inspirerend reisgenootschap, mijn (inmiddels) mede-Reisreporters ;) Toen kwam de ontdekking van het ‘suppen’, Pocahontas-style op het water (:D) maar ook in (net niet onder) water… Vervolgens ontdekte ik met wat omwegen alsnog de pracht en praal van het nachtduiken. Het meest memorabel was de aankomst bij mijn droomauto en bucketlist-kapitein, dé Maserati A6GCS, gedurende welke reis ik ook een graantje meepikte van een nieuw stuk Zwitserland en Italië en ik Liechtenstein aan deed. Tot slot verkende ik onze (sterren)hemel, telde vallende sterren en spotte ‘the bright-side of the moon’ door een telescoop en lokaliseerde maankraters. Langzaam varen we 2017 in en zal die horizon ons allen beetje bij beetje verklappen wat het jaar van de Haan in petto heeft. Peter en ik zetten volgende week koers naar Mexico, Guatemala en Belize, dat had per zeilschip gekund vanuit Belém – Lissabon, maar zonder vaargeschiedenis kozen we voor een luchtwaardig alternatief ;) Wens jullie allemaal een voorspoedig en welvarend 2017, dat we maar veel persoonlijke ontdekkingen mogen doen, in goede gezondheid, omringt met liefde, geluk en hoop ;) Tot over een paar weken, maatjes, ahoi!
Jordanië - de...plaat
Na de dag doorgebracht te hebben in het indrukwekkende Jerash, gingen we met het busje weer terug naar Amman, naar het hotel. Onderweg wilde onze gids Hamdan even stoppen bij het tuincentrum voor potgrond. Dan kon hij straks nog wat werken in zijn tuin in Amman, door zijn baan als gids kwam door vaak niet zoveel van. We mochten in het busje wachten, want het zou niet lang duren. Dat deed het ook zeker niet, maar het was toch wel prettig even de benen te strekken. Daarnaast was ik wel nieuwsgierig naar deze lokale Intratuin ;)
Rosmalen – De...super
Vandaag neem ik jullie mee op een mini -met een beetje fantasie- ruimtereisje. Sinds enkele weken zijn Peter en ik in het bezit van een telescoop. Na een aantal onheldere nachten en een beetje testen, was het woensdag tijd voor het echte werk. De supermaan stond er prima voor aan de sterrenhemel. Een supermaan is een volle maan in het zogenaamde perigeum (de periode waarin de maan het dichtst bij de aarde staat). Met een oculair van 25 mm kregen we al een erg goed zicht op de enige natuurlijke satelliet van de aarde. Hierdoor werden de inslagkraters en vulkanische vlakten die zich op de maan bevinden, waarneembaar. Met een maan-map kun je er al snel een heleboel ontdekken (want uiteraard heeft het allemaal een naam gekregen). Aangezien de maan rond de aarde draait, kunnen wij haar vanaf onze positie niet helemaal zien, 59% van haar oppervlak is voor ons zichtbaar. Een leuke en handige gadget van ons speeltje van National Geographic is dat er een speciale houder is voor je smartphone waarmee je foto’s kunt maken van je ruimte-ontdekkingen. Dat fotograferen bleek nog niet zo makkelijk. Gezien de afstand is het lastig een scherpe foto te maken. Een steady-iPhone-vinger was vereist. Je zou het misschien niet zeggen, maar de maan draait ook behoorlijk snel om de aarde heen. Waardoor continu bijstellen van de telescoop noodzakelijk is. Op je dooie gemak foto’s proberen te maken is er dan ook niet bij. Persoonlijk vond ik het mooier de maan niet helemaal in beeld te hebben, vandaar dat je haar op de foto niet volledig ziet. De blauwe gloed is afkomstig van het maanfilter dat we tussen de oculair hadden geplaatst ;) Op de foto zijn zoal maankraters Tycho, Keppler, Copernicus en Plato te zien. Hier vindt je een maan-map: https://commons.wikimedia.org/wiki/File:Moon_names.svg Wel goed om te weten dat op de foto en map noord en zuid ongeveer omgedraaid zijn, door de spiegelwerking van de telescoop. Zo zul je Tycho op mijn foto rond 11:00 uur aantreffen en op de map rond 06:00 uur. Succes!
Beringen – België...–
Dit is Todi, Europa’s eerste indoor snorkel- en duikcentrum waar je tussen de vissen kunt zwemmen. Todi is gevestigd in Beringen, België, op een zeer indrukwekkend plekje naast de vroegere steenkoolmijn. We waren wat aan de vroege kant en liepen zodoende eerst een rondje langs de voormalige mijn. Wat een machtig industriële parel is dat! De gemeente Beringen draagt hun industrieel erfgoed een warm hart toe en startte zodoende het project Be-Mine. Een van de pijlers van het project is om ontspanning en sport mogelijk te maken. Deze vonden hun uitwerking in Todi, de Avonturenberg (waar je kunt wandelen, klimmen, spelen en mountainbiken over de voormalige mijnterril) en een zwembad. Todi opende eind oktober van dit jaar haar deuren en is gehuisvest in de twee voormalige indikkers van de steenkoolmijn. Op de vierde verdieping begint daar je duik-, snorkel- of freedive-avontuur. Als je wilt kun je een basisduikuitrusting huren. Een duikfles, trimvest en lood worden sowieso door Todi ter beschikking gesteld en zitten bij de duikprijs inbegrepen. Wel goed om te weten dat je hier alleen met vinnen met een gesloten hiel het water in mag en een fullsuit van 6mm wordt geadviseerd. Nadat de set in elkaar zit en de buddycheck gedaan is, kunnen we het water in. Afdalend krijg je een prima eerste indruk hoe men er in geslaagd is een spannende en afwisselende duikomgeving te creëren in een groot rond bassin van 8 meter diep. Een grote variëteit aan tropische zoetwatervissen zwemt er fier rond, sommige zijn alleen op pad, andere zijn echte schoolgangers. De meeste dieren zijn inmiddels aardig gesocialiseerd en komen nieuwsgierig een kijkje nemen, de ‘haaien’ zijn wat schuwer en verstoppen zich in het diepste stukje van de oude indikker. Het door ons als ‘haai’ bestempelde dier, bleek achteraf de meer dan één meter lange pangasius (die van de wel bekende -filet) te zijn, een prachtige meervalsoort uit Zuidoost Azië. Naast vissen maken de decorstukken ook zeker indruk. Er liggen een paar witte autocarrosserieën op de bodem, een mijntunnel mét spoorlijn en gemaakte rotsformaties, waar je alle doorheen kunt zwemmen. Ook zijn er stenen zuilen, steenkorven, kunstmatig koraal en een barretje op houten palen. Achter de bar kun je een mooi denkbeeldig pint’je tappen naast barman de baardmeerval. Wij vonden het een geslaagde duik in een zeer mooi bassin. Todi, maar ook Beringen op zich, zeker een bezoekje waard ;)
Rosmalen – Torenvalk.
In de top van de hoogste boom is ze neergestreken, mevrouw de torenvalk. Vanaf hier kan ze het Kanaalpark goed overzien. Ze zitten hier dat weet ze zeker, die lekker muisjes. En ze komen wel hoor, die nieuwsgierige hapjes. Eentje duikt nog wel op voordat de zon onder is… wacht maar af. De tak omklemt zoals alleen een vogel dat kan. Wachtend, zoekend, klaar om uit te vliegen naar haar volgende prooitje.
Rosmalen - Hemelse...
De winter, al van kinds af aan is het mijn favoriete seizoen. Tegenwoordig probeer ik mezelf wijs te maken dat ik meer een lente- of zomertype ben, maar dat is slechts innerlijke schijn, stiekem blijft de winter mijn lieveling. Prachtige bloesems aan de bomen, een heerlijke dertig-graden-aan-tikkende zonnestraal, ze moeten het voor mij afleggen tegen slechts één sneeuwvlok. Intens blij en gelukkig word ik ervan, hoe meer hoe beter, hoe langer hoe fijner. Dat ons land op zijn kop staat, het best irritant en zelfs gevaarlijk kan zijn als je de weg op moet, toch blijf ik hopen, nog één dagje, toe… Mijn mooiste wintermoment kan ik me zo voor de geest halen, het was 4 februari 2012, een zaterdag. Ik werd vroeg wakker die ochtend en dat had onbewust een prima reden. Buiten was het veranderd in een winter-wonder-spektakel van jewelste. Er lag een krakend pak sneeuw en op wonderlijke wijze waren de takken van alle bomen omringd met een laagje sneeuw. Zoiets had ik nog niet eerder gezien…wauw! Sprakeloos en helemaal in de ban van de schoonheid van dit winterse sprookje was het tijd voor foto’s. Ik kan niks zonder ontbijt, dus ik heb snel wat naar binnen gewerkt, snowboots en ski-jack aan en actie. Ik was ervan overtuigd dat het niet beter kon worden, de witte mistige ochtendlucht was subliem. Maar nee, dit moet je overlaten aan de enige echte professional op dit gebied, moedertje natuur herself. Eerst verscheen de zon ten tonele, daarna gevolgd door een machtig mooie blauwe lucht. Hemels? Ja, hemels! Nederland, niet je eerste gedachte of voorkeur waarschijnlijk bij een winterreis. Het wordt hier steeds zeldzamer, maar als het dan gebeurt, we de tijd nemen ervan te genieten en met een beetje geluk zo’n dag treffen als 4 februari 2012, dan hoeven we niet op reis. Dan kun je hier uren, misschien wel dagelijks de fijnste wandelingen maken. Thuis wacht dan een warm kopje thee, chocolademelk (met of zonder slagroom), voor de liefhebbers een kom erwtensoep, of wat te denken van een heerlijke glühwein, op je. Daar kunnen Oostenrijk, Zwitserland, Frankrijk, Italië, Tsjechië, Polen, Finland, Zweden, Noorwegen, Andorra, Canada en de VS wat mij betreft dan best een puntje aan zuigen op winter(sport)gebied… ;) Begrijp me niet verkeerd, ik heb genoten van onze wintersportvakanties in Andorra, Oostenrijk en Zwitserland, maar genoten zoals op die bewuste dag in februari? Nee die ere komt toch Rosmalen in Nederland toe.
Arona - Tenerife -...
Op Tenerife was ik helemaal weg van de kleine smaakvolle bananen. Toen ik in het hotel een foldertje zag liggen over een bananenplantage met die bananen in de buurt, was voor mij de keuze snel gemaakt, daar moest ik wezen ;) Wij bezochten Jardines del Atlantico (tegenwoordig heet het Aloë Park) gelegen in Arona. Deze ranch was van oorsprong al een bananenplantage, maar inmiddels verbouwt men ook aloë vera en kun je deze mooie plek bezoeken ;) Een gids die aardig wat talen beheerst, leidt je rond over het terrein. Ze heeft er behoorlijk de pas in, dus foto's maken doe je maar in je eigen tijd. Hier kun je na de rondleiding rustig en uitgebreid de tijd voor nemen ;) Naast bananen en aloë vera, kun je genieten van een fraaie ruime tuin vol met een diversiteit aan bomen, planten en bloemen (met bordjes die hun namen en land van oorsprong verklappen). Ook zijn er diverse (boerderij-)dieren te vinden en leer je ook nog wat over de geschiedenis van de eilanden. Met een bananenlikeurtje erbij en fijne zachte handjes toe, was het een leuk en verrassend uitje op Tenerife ;)
Notting Hill - Londen
Notting Hill verwijst niet alleen naar de titel van de romantische film uit 1999 met Julia Roberts en Hugh Grant, maar is ook een bestaande wijk in Londen. Toen ik er was, tijdens de Olympische Spelen in 2012 was het erg druk in de Britse hoofdstad. Hoe fijn is het om je dan even terug te trekken in een rustiger deel. Notting Hill bood ons die plek. We stapten uit bij metrostation 'Notting Hill Gate' en liepen een rondje door de wijk. Het blokje om werd steeds langer, aangezien ik inmiddels vastberaden was het huis met de blauwe deur uit de film te spotten. Een bewoner legde ons uit dat de echte eigenaren van dat beroemde huis hun deur een ander kleurtje hadden gegeven om de toeristen te weren. Toch hebben sommige bewoners van Notting Hill iets met opvallende deuren, zoals te zien is op de foto ;) Wij waren gecharmeerd van deze mooie, rustige wijk. Je kunt hier ook goed eten in één van de sfeervolle restaurant(je)s, bijvoorbeeld bij Portobello Ristorante Pizzeria op het overdekte terras met een heerlijke plaatpizza.
Den Bosch - Tuin der.
In het kader van het Jheronimus Bosch-jaar is er in 2016 van alles in en rond Den Bosch te beleven dat te maken heeft of geïnspireerd is op de van oorsprong Bossche schilder en zijn oeuvre. Voor de Bosschenaren zelf worden de tentoonstellingen, uitjes en andere feestelijkheden groots aangekondigd in een lokale krant. Nou ja, bijna alles wordt zo aangekondigd... Een naar mijn mening waardevol en verrassend uitje is daarbij onderbelicht gebleven. In de Raadskelder in Den Bosch in het winkeltje 'Jheronimus forever yours' kun je namelijk met een VR-bril en koptelefoon een 3D 360 graden tour maken door De Tuin der Lusten-triptiek. Voor slechts € 3,50 kun je plaats nemen op één van de krukjes van het inimini-zaaltje. Benodigdheden op, en dan zit je opeens op een vis. Deze gevinde vriend begeleidt je al zwemmend door de drie schilderijen. Om je heen is van alles te zien en horen. Ik heb me tien minuten lang verwonderd terwijl meneer de vis en zijn gevolg de wonderlijke wereld van Jheronimus Bosch tot leven lieten komen. Als je er geen genoeg van kunt krijgen, is er in het winkeltje van alles te koop, van pennen, magneten en boeken tot wijn, bier en lampen. Ben je binnenkort in de buurt van Den Bosch dan is het wat mij betreft zeker de moeite een kijkje te gaan nemen onder het Stadhuis. Reserveren schijnt niet nodig te zijn, je wordt hoogstens voor een kwartier of half uur de Markt op of rond gestuurd. Mocht je in het bezit zijn van een VR-bril, dan is er ook een app te downloaden en hoef je niet naar Den Bosch te komen. Zie hiervoor: https://jeroenbosch500.wordpress.com/2016/05/22/futuristische-trip-door-tuin-der-lusten/
Lissabon - Portugal -
In Lissabon kun je Castelo de Sao Jorge bezoeken. Het bekendste kasteel van de stad ligt op de hoogste heuvel en biedt een mooi uitzicht over de stad en rivier de Taag. Hier zie je het uitzicht van één van de hoeken van de tuin bij het kasteel. Op reis of tijdens een stedentrip vinden we het leuk een passend souvenir te kopen voor thuis. Zo ook in Lissabon, het bleek echter nog niet zo eenvoudig iets origineels en toch typisch Portugees te vinden, althans dat vonden wij. Castelo de Sao Jorge hielp ons aan dat passende souvenir. Meestal is daar namelijk meneer E. Roberto aan het werk. Gekleed in herenkostuum compleet met hoed en vlinderdasje schildert hij tafereeltjes uit Lissabon. Op het eerste gezicht lijkt het gewone verf die hij gebruikt, maar dit is een speciale soort, 100% Arabica wel te verstaan. Na zijn toelichting verklaart dat de heerlijke koffiegeur die rond de schilderijtjes hangt. De fraaie kunstwerkjes op zich hadden ons al geprikkeld om te blijven kijken, zijn enthousiasme hakte de knoop door. Hij had er en klant bij en wij een mooi souvenir voor thuis ;)
Community-updates
NEEM DEEL AAN DE COMMUNITY OP FACEBOOK
01-11-2022 Zoals jullie weten, gaat de community stoppen. Wil jij graag nog in contact blijven met de andere communityleden? Word dan lid van de speciale Facebookgroep, die wordt beheerd door communityleden!
UPDATE: COLUMBUS COMMUNITY GAAT STOPPEN
27-08-2022 Helaas hebben we moeten besluiten dat we de community niet voort gaan zetten. We leggen je graag uit waarom. Lees verder >
