Lkoedam

Papoea-Nieuw-Guinea

Door: Columbus Travel

Monday, July 30, 2012

Mysterieus, romantisch en wild. Papoea-Nieuw-Guinea, het rechterdeel van het grote eiland Nieuw-Guinea, is een van de laatste gebieden ter wereld dat wacht op ontdekkers. Zonder enig toerisme van betekenis, heb je de grootste biodiversiteit onder en boven water, actieve vulkanen, paradijselijke stranden en een lieve bevolking helemaal voor jezelf.

Tekst Matthijs de Groot, Fotografie Louise ten Have

Het wilde eiland

Geen service. Dat is wat mijn telefoon aangeeft als we in de banana boat naar een van de buitenste eilanden in het uiterste noorden van Papoea-Nieuw-Guinea vertrekken. We waren al ver van huis, maar nu gaan we nog verder. Ons vertrekpunt was het eiland New Ireland. Wat een prachtige naam. De meeste eilanden van Papoea-Nieuw-Guinea hebben indrukwekkende namen gekregen: New Hanover, New Britain, de Duke of York-eilanden en de Bismarck-archipel. Namen uit een bewogen verleden, bedacht door kolonisten die kennelijk heimwee hadden.

Eindelijk ben ik hier. Papoea-Nieuw-Guinea is een land dat ik altijd al hebben willen bezoeken. Een land dat mij altijd al heeft gefascineerd, mede omdat het door oude ontdekkingsreizigers als laatste bewoonde land ter wereld werd ontdekt. En omdat hier zelfs tot voor kort nog volksstammen werden gevonden, die nooit contact hadden gehad met de buitenwereld. Ik heb niet de illusie dat ons dat gaat overkomen - dat zou ik ook niet willen - maar mijn gevoel van ontdekken wordt steeds sterker naarmate de boottocht vordert. We varen langs tientallen onbewoonde en bewoonde eilandjes. En langs de riffen van deze eilanden, die de meest biodiverse koralen ter wereld hebben. Onderweg stoppen we bij Lissenung Island, met een tweehonderd meter breed huisrif. Oostenrijker Dietmar, die hier een duikschool heeft, vertelt dat wetenschappers onlangs in één enkele ochtend 178 soorten koraal vonden. Dat is meer dan alle koraalsoorten in de gehele Cariben bij elkaar.

‘Wat het nog mooier maakt, is dat al twee jaar lang elke dag om vier uur een schildpad naar ons eiland komt om te zwemmen en spelen met mijn hond Shiba’, vertelt Dietmar met een grote glimlach op zijn gezicht. ‘Ze is al oud en kan nauwelijks meer lopen, maar elke middag tuurt ze naar de zee wachtend op haar vriendje (...)