'Die Chinese' continued

Door: Reefje

Geplaatst op Oct 19, 2012

Behalve het prullenbak-, mijn documenten- en het computer icoon op mijn desktop, zie ik een blauw scherm voor me. Alle ontvangen en verzonden e-mails van Outlook zijn inmiddels verdwenen in cyberspace. Veel spullen had ik niet op mijn bureau, maar ook dat ziet er inmiddels leeg uit. Ik heb Manager Paul een e-mail gestuurd en uitgelegd dat het toch eens tijd wordt voor tekst en uitleg over wat er zich hier eigenlijk afgespeeld op de afdeling. Hopelijk heeft hij hier wel oren naar, want mijn contactpersoon bij het uitzendbureau (Nicola) liet duidelijk merken dat haar prioriteit bij het vinden van een vervanger voor de universiteit ligt en niet bij mij. En zo zit ik maandag weer achter mijn computer met een nep glimlach.

Een beetje raar is het wel, mijn collega’s doen net alsof er niets aan de hand is. Aangezien ze confrontaties uit de weg gaan, had ik ook niet anders van ze verwacht. Ik vind het wel zo netjes om iedereen op de hoogte te brengen, dus besluit ik een rondje over de afdeling te doen. Zoals verwacht, weet niemand ergens iets van en zijn ze gechoqueerd wanneer ik vertel dat ik midden in ‘Big Brother’ ben beland. Helemaal verbaasd zijn ze eigenlijk niet, wanneer alle puzzelstukjes op hun plaats vallen. “Er waren wel roddels dat er bij jullie van alles gaande was, maar nu weten we waarom de vorige 4 tijdelijke krachten zo snel weg waren.” “Niemand kan toch zo werken wanneer je constant in de gaten gehouden wordt?”

Sneller dan verwacht krijg ik op dinsdag, een uur voordat ik klaar ben met werk, te horen dat dit mijn laatste dag is. “Oh, heb je wat anders voor me gevonden?” vraag ik nog laconiek. “Uhm nee, maar we hebben wel een vervanger voor de universiteit gevonden.” Fijn. En zo loop ik om 15.30 uur richting huis, met gemengde gevoelens. Ik had een mooi plaatje in mijn hoofd waarbij ik mijn ‘lieve’ collega fijn kon vertellen dat ze het maar uitzoekt, omdat ik een nieuwe baan heb gevonden. Nu mag ik weer zelf gaan zoeken, want het lijkt erop dat Nicola andere prioriteiten heeft. Ik kan het nog steeds niet geloven dat een uitzendbureau zo te werk gaat. Iedere keer nieuwe ‘Big Brother kandidaten’ casten, wetend wat er hier op de werkvloer afspeelt.

We zijn inmiddels een week verder en Manager Paul belde net om koffie te gaan drinken. Een paar uur later zit ik tegenover hem met een schuimende kop cappuccino. Blijkbaar hebben mijn ‘lieve’ collega’s na het incident meteen het uitzendbureau gebeld en voor een vervanger gevraagd, zonder Paul erbij te betrekken. Als manager voelt ie zich letterlijk gepasseerd en vraagt daarom aan mij wat er is gebeurd. Ik leg hem het briefje met tijden en activiteiten neer dat ‘die Chinese’ over mij heeft bijgehouden. Verbaasd kijkt hij mij aan. Hij kan het maar niet geloven, biedt namens de uni zijn verontschuldigingen aan, roept dat dit herrassment is en dat hij ervoor zal zorgen dat ik een vergoeding krijg of dat ‘die Chinese’ gedisciplineerd wordt. Wat een opluchting, denk ik bij mezelf. Ik was al blij dat hij naar mijn verhaal wilde luisteren, laat staan dat hij actie gaat ondernemen!

We zijn inmiddels een paar weken verder en na een 4/5 tal smsjes en mailtjes naar Paul te hebben gestuurd, geef ik het op. Blijkbaar was de nood toch niet zo hoog bij hem om actie te ondernemen!