Miriam Lancewood: 'Onthaasten is afkicken!’
‘Ik ben net zo goed onderdeel van de natuur geworden als het hert waarop ik jaag,’ zegt de 33-jarige Miriam Lancewood, die al ruim zes jaar in de Nieuw-Zeelandse wildernis bivakkeert. Nu is ze voor even terug in haar geboorteland Nederland, om haar boek ‘Mijn leven in de wildernis’ te promoten.
Miriam Lancewood trekt sinds 2010 door de wildernis van
Nieuw-Zeeland
(Foto: © Miriam Lancewood)
‘Mijn leven hiervoor was zo gereguleerd en volgepland. Heel monotoon en saai eigenlijk. Ik zocht het avontuur op om aan die saaiheid te ontkomen. Avontuur betekent voor mij de onveiligheid opzoeken. Er is geen avontuur zonder risico. We plannen bijvoorbeeld niks. We beginnen met een leeg vel en vullen het vervolgens zelf in.’ Zo gezegd, zo gedaan. Na jaren rondtrekken door Azië streken Miriam en haar Nieuw-Zeelandse man Peter in 2010 neer in de wildernis van Nieuw-Zeeland om hun nomadenleven te beginnen. Een vaste woonplaats hebben ze niet en ze slapen in een tent, ver weg van de bewoonde wereld. De laatste plek waar ze zich ophielden was in de buurt van Mount Taranaki, aan de westkust van het Noordereiland. Moderne technologie is slechts een vage herinnering. Ze jaagt liever. ‘Ik sta nu dichter bij de mens. Niet de hedendaagse maar de oermens!’
Toeval
Een leven in de middle of nowhere bouw je natuurlijk niet zomaar op. Het begint allemaal met een 'digitale detox', een tijd zonder telefoon en dergelijke. ‘Gek genoeg duurt het wel twee weken voordat je eraan went en je geest zich verlangzaamt. Onthaasten is afkicken, zeg ik altijd. Ik was in het begin echt bang voor de verveling. Maar uiteindelijk is een leven zonder technologie voor mij veel beter, omdat ik veel meer ruimte in mijn hoofd heb nu ik me geen zorgen hoef te maken over mijn computer of telefoon.’ Hieruit valt een belangrijke les te trekken: wees je bewust van het effect van technologie en vraag jezelf af of je zonder kunt. ‘Het is heel bijzonder wat er kan gebeuren als je vertrouwt op het toeval. Maar dat betekent dus dat je niet moet plannen’, zegt Miriam. ‘Ruimte over laten voor spontane dingen, dáár gaat het eigenlijk om. Dan wordt het leven al veel interessanter. Nu worden reizen nog vaak volgepland. Er mag niks fout gaan. Onzin. Laat het maar een keer fout gaan, want daar begint het avontuur’. Als je leert loslaten gebeuren vaak precies de juiste dingen, vindt Miriam. ‘Je komt bijvoorbeeld de juiste mensen tegen of de juiste dingen worden je aangeboden.’
Boek schrijven
Miriam had naar eigen zeggen nooit het idee om een boek te gaan schrijven. Pas toen een uitgever haar benaderde voor een boek over haar leven in de wildernis ging ze erover nadenken. ‘'Probeer het gewoon’, zei Peter tegen me. Misschien kan het boek anderen inspireren om hun eigen vrijheid te zoeken. Of het blijkt juist iets te zijn wat anderen nóóit willen doen.’ Toen Miriam ging schrijven had ze een laptop en elektriciteit nodig. Luxes die in de wildernis overbodig zijn. Ze nam een lift aan van een lokale boerin die haar een klein huisje aan op haar landgoed aanbood, mét elektriciteit, een laptop en internet. Het boek schreef zich natuurlijk niet zelf. Tegen degenen die het leven in de wildernis willen uitproberen, zegt ze: ‘Ga bijvoorbeeld een tijdje wildkamperen en blijf dan lange tijd op één plek. Dan zal je zien hoe moeilijk dat is! Het is één grote spiegel: je komt jezelf tegen en je kunt heel veel over jezelf leren.’
Het boek ‘Mijn leven in de wildernis’ van Miriam Lancewood ligt nu in de boekhandels, € 19,99.
