Tasmanië - Tiger Tales
Tasmanië is Australië’s kleinste deelstaat maar met een overdosis natuur vol merkwaardige beesten. Columbus zwierf er rond met de grootste trofee voor ogen: een blik op de Tasmaanse Tijger. Uitgestorven of niet? Een reisfabel.
Tekst Fred Vermeulen, Fotografie Gerritjan Huinink
Tiger Tales
Iets had zijn komst aangekondigd, maar het duurde even eer ik door
had wat precies. Het was niet die merkwaardige atmosferische
trilling die je soms bekruipt als iemand stilletjes een kamer
binnenstapt. Het was ook geen vleugje wind - de bladeren van de
eucalyptusbomen om het huis hingen slap en bruin als steeds
tevoren. Nee, het was de stilte die ineens opviel. De stilte van de
waakhond. Dat mormel van de naburige boerderij dat al urenlang naar
de lucht had staan keffen - alsof die er wat aan kon doen dat het
beest z’n werk moest doen aan een roestige ketting en op de plaats
van z’n halsband nogal veel haar had weggesleten. Maar stilaan was
het rauwe geluid weggeebt tot wat angstig gepiep en tenslotte
helemaal weggestorven.
Iets had de hond doodsbang gemaakt, maar wat?
Het antwoord stapte uit de schemering alsof het de normaalste zaak
van de wereld was. Een slank gebouwd dier met een krachtig gebouwde
kop. Een paar meter lang, een paar voet hoog en met een staart die
zodanig met het achterlijf vergroeid leek dat het ietwat onhandig
achter het beest aanzwaaide terwijl het langzaam op de veranda
afkuierde. Dodelijk langzaam haast. Zodat de strepen makkelijk te
tellen waren die vanaf de staart tot ongeveer aan het begin van de
schouders verticaal over het zachtbruine lijf liepen. Ik telde er
achttien, en met elke streep méér dacht ik dat ik gek werd. Want
wat hier - op een meter of wat van me af - vervolgens rustig in het
gras ging liggen was niets minder dan een Tasmaanse Tijger. Een
Thylacinus cynocephalus. Een Thylacine. Een buidelwolf, hoewel het
genetisch noch iets met een wolf dan wel een hondachtige van doen
had waar het zo sterk op leek. En waarvan het laatst bekende
exemplaar in 1936 in een dierentuin z’n adem had uitgeblazen en
officieel was uitgestorven. Maar waarvan sindsdien wonderlijk
genoeg honderden, nee duizenden, meldingen waren binnengekomen. Tot
op de dag van vandaag.
Klik om te kijken of de papieren
editie of
de digitale
editie nog
beschikbaar is.
