New York - New York pizza
De Bronx, rond het middaguur. 'Stupid tourist!' roept een man uit het raam van zijn grote zwarte terreinwagen. Terwijl ik het zebrapad oversteek kijkt hij afkeurend naar mijn misschien inderdaad wat al te toeristische Reef teenslippers. Ergens langs Arthur Avenue zou een lieflijk Italiaans wijkje moeten liggen, maar voorlopig voert de straat enkel langs armoedige ongeverfde huizen en half gedemonteerde autowrakken. Mijn blanke huidskleur is een uitzondering in dit deel van de Bronx. 'Loopt Arthur Avenue achter dit park nog verder?' vraag ik aan een dikkig Dominicaans meisje. Ze pulkt de koptelefoontjes uit haar oren en roept met een volume alsof de muziek nog aan staat: 'Huh?'. Ik herhaal de vraag. Ze knikt en maakt met haar arm een omtrekkende beweging. Eenmaal aan de andere kant blijkt het park de demarcatielijn van twee werelden. Krakend wit geverfde huizen met keurig door al even witte hekjes omzoomde grasperken staan aan weerszijden van de straat. Een bejaarde man zet zijn zilvergrijze Honda sedan in het sop terwijl zijn vrouw in een blauw-wit gestreepte schommelstoel op de veranda de krant zit te lezen. In de tuin van de buren spelen kinderen en een wit hondje met de tuinslang. Oma, een gebruinde vrouw met dikke bovenarmen in een blauwe jurk, spreekt ze streng toe en zwaait naar de buurvrouw in de schommelstoel. 'Ciao, Cristina.' 'Ciao, Maria, come stai?'
Tekst Kasper Verkaik, Fotografie GerritJan Huinink
Culinair themapark
'Welcome to Little Italy of the Bronx', staat op grote vanen in de
Italiaanse driekleur aan weerszijden van de straat. Een overbodige
boodschap eigenlijk, want vanaf hier herinnert bijna ieder pand aan
het Italiaanse vaderland. De cafés en koffiehuizen hebben
spijlraampjes, sierlijke vitrage en gevels met houten lambrisering
in fleurige kleuren. Naast cafés en koffiehuizen zijn overal
Italiaanse restaurants en pizzeria's. Op Arthur Avenue zelf zijn er
alleen al twaalf. Bij vishandel Consenza's liggen de bakken vol met
krab, garnalen en mosselen. Het is halverwege de middag en de
meeste restaurants zijn nog leeg. Een man met een gebruind gezicht,
witte haren en een dito overall staat op een ladder het uithangbord
van het restaurant bij te schilderen. Met dunne lijntjes
accentueert hij de blauwe golven van een tekening die
waarschijnlijk een strand ergens langs de Adriatische kust moet
voorstellen.
Op een paar zaken in Italiaanse confectiekleding, schoenen, leren
tassen en huishoudelijke artikelen na, is voedsel het voornaamste
product van de winkels in Little Italy of the Bronx. De wijk heeft
iets van een culinair themapark. Talloze kruideniers, traiteurs en
speciaalzaken verkopen bijna ieder denkbare Italiaanse lekkernij.
Verse broden, banketspecialiteiten, huisgemaakte mozzarella,
provolone, enorme parmigiani kazen, reusachtige parmahammen,
salamiworsten, olijven in alle kleuren en pasta in alle soorten en
maten. Veel winkels zijn al sinds het begin van de vorige eeuw
eigendom van dezelfde families. Achter de houten toonbank in het
midden van de wit betegelde pastawinkel Borghatti's staan vier
generaties. Oma Borghatti geeft de antieke kassa een poetsbeurt.
Moeder staat de klanten te woord. Haar zoon steekt vanachter het
gordijn tussen de keuken en de winkel zijn hoofd om het hoekje en
wacht tot de kleinzoon hem een zak meel komt brengen. Op een stuk
karton staat getekend in welke lengte en breedte de verschillende
soorten pasta's te koop zijn. 'Fetuccini, nr. 4, graag'. Moeder
loopt naar een tafel met grote plakken verse pasta. Ze haalt een
plak door een handbediende snijder, vangt de dunne sliertjes op in
een vetvrij papier, bestrooit ze met een handje maïsmeel en maakt
er een keurig pakketje van.
Klik om te kijken of de papieren editie of de digitale editie nog beschikbaar is.
