Horror hotel Overlook
Colorado
Verenigde Staten
Neretslok
Horror hotel Overlook
Hoewel ik er altijd het beste van heb proberen te maken in het leven, heb ik zeker wel ‘ foute’ dingen gedaan. Ik ga hier niet alles onthullen - een blog mag immers niet meer dan 1000 woorden bevatten - maar 1 ondeugd bekennen durf ik wel. Ik heb hier lang over nagedacht, maar hier is-ie dan. Sometimes a man has gotta do, what he has gotta do.
Colorado, USA, Rocky Mountains. Toen ons volgende reisdoel vaststond, legde ik onmiddellijk de link met het Overlook Hotel in Estes Park, Colorado. De film ‘ The shining’ , een van mijn favoriete films. Jack Nicholson speelt schrijver, die een betaalde baan nodig heeft en huisbewaarder wordt in het Overlook Hotel. Hij neemt samen met zijn vrouw en zoontje de intrek voor de winter. Een eindeloos lange winter waarin het gezin door de overvloedige sneeuwval compleet van de buitenwereld zal zijn afgesloten. Jack moet de verwarmingsinstallatie aan de praat houden en kan zo eindelijk eens tot het schrijven van zijn boek komen. Veel ga ik er verder niet over vertellen. De film is bloedstollend spannend. Jack’s vrouw ontdekt na een paar weken dat hij al die tijd niets anders heeft opgeschreven dan ‘ Iedere dag werken en niet betaald krijgen, maakt van een man een saaie jongen ‘. Korte tijd daarna wordt Jack psychotisch, gewelddadig en….Nee, hier stop ik even.
Dat hotel dus. In 1997 is er een mini TV-serie opgenomen. Ik wil hier heen. Dwalen door de gang waar Jack met zijn bijl schreeuwend rondrende. Het sfeertje proeven bij een kop koffie. Kijken of de levende doden in het hotel ook aan mij verschijnen. Paar foto’s maken. Als we in Estes Park aankomen, doen we eerst de dingen die altijd eerst moeten. Wat eten, pinnen, hotelletje zoeken en dan begint de opwinding bij mij toe te nemen. Het is een paar straten omhoog vanuit de hoofdstraat en dan ligt het er echt: het Overlook Hotel. Een groot wit hotel met rode daken en met de kolossale bergen op de achtergrond. Op het grasveld voor het hotel zie ik in gedachten Jack (‘ Here comes Johnny!’) met zijn sneeuwscooter in razernij rondjes over de meters hoge sneeuw draaien. We willen naar binnen. Ah, daar is een parkeerplek vrij. Achterwaarts insteken, nee wacht, dat plekje is nog beter. Eerst even omdraaien. En dan gebeurt het.
Een zachte boem, iets zit mijn achterkant in de weg, nog een beetje gassen, misschien een kei waar ik overheen moet. Nog een boem. Uitgestapt. En ja hoor. Onze grote stoere Amerikaanse SUV heeft het met het grootste gemak voor elkaar gekregen. Het was geen kei die hij had weggewerkt, maar een paal van zeker een meter hoog. Daar ligt hij: DE PAAL…..TOTAAL... HORIZONTAAL…Een gele markeringspaal. Een grote lelijke gele kras op mijn huurauto. Weg is de illusie, weg is het enthousiasme, weg enchanted moment. Hier geldt maar 1 oplossing: wegwezen!! In nog geen twee seconden flitst het door mij heen: hotel ingaan, opbiechten, iemand loopt mee, schade opnemen, meteen betalen, schade in Nederland zien te verhalen, oponthoud, misschien wel uren lang. Vandaag geen zin in.
Ik scheur weg, het pad af richting de grote weg, vergeet bijna voorrang te geven (wat hier heel erg opvalt, want Amerikanen zijn heer in het verkeer) en schiet de weg op, de bergen in, in volle vaart. Ik zie mezelf al als fugitive zitten in de bergen totdat een peloton van Estes Park Vice mij dwingt mijzelf over te geven. ‘ Come on out with your hands right up, mister!”. En op het nieuws van Estes Park Channel Two: “ Breaking news, ladies and gents, we’ve got him”. Ik kijk geregeld achterom om te zien of de sherrif mij al in de picture heeft.
Later die middag doen we de plaatselijke Wallmart aan. Op zoek naar een schuursponsje. Waarom onthouden we nooit woorden in een andere taal die er echt toe doen? Schuursponsje, wat is dat in godsnaam in het Engels. We vinden er eentje en met wat water uit onze flessen proberen we voorzichtig de grote kras weg te poetsen. Niet te hard natuurlijk. Als dieven in de nacht werken we op een afgelegen parkeerplaats aan onze macabere missie: er mag geen spoortje geel meer te zien zijn! Maar onze scourer (natuurlijk: scoure, schuren) doet niet wat wij willen.
‘s Avonds parkeren we onze auto, met grote gele streep die steeds groter lijkt te worden, in het centrum van het stadje. In een parkje treedt een countryzanger op die verdacht veel op John Denver lijkt. Nee hij is het niet, hier geen levende doden. Geroutineerd deelt hij handtekeningen uit aan zijn fans. En dat zijn er nogal wat. Meestal oudere dames met mooi aangeklede hondjes in hun arm. Lione wil een foto van de man nemen en glimlachend en bereidwillig poseert hij. En mijn gedachten gaan uit naar het Estes Park Police Department. De sheriff zal ongetwijfeld het parkeerterrein gecontroleerd hebben en de gele vlek over mijn hele achterkant onmiddellijk in verband gebracht hebben met het Overlook Hotel. Er is immers maar 1 hotel dat die kleur geel gebruikt. Op zoveel sheriffslimheid zal die dader vast niet hebben gerekend…..
Terwijl pseudo John Denver aan een nieuw stuk begint, dwalen mijn gedachten af naar San Quentin, de uiterst beruchte en gewelddadige gevangenis ten noorden van San Francisco. ‘ San Quentin, you’re al living hell to me’ , zong Johnny Cash ooit. Ik wil niet naar een Amerikaanse gevangenis, nu niet, nooit niet. Ik heb eens beelden gezien van het publiek van Johnny in die gevangenis. Wat een woeste rauwe koppen. Ze lusten je levend, zo veel is wel duidelijk. En daar moet je dan iedere ochtend mee douchen. Een koude douche, ongetwijfeld.
Na een rusteloze nacht rijden we de volgende dag de staat Colorado uit, Wyoming in. ‘Howdy stranger, this is Wyoming, the last of the wild west’, vertelt een bord ons. Maar ja liever nog het wilde westen dan een douche in San Quentin. We gaan er voor.
Foto's
