Het zijn houten herinneringen aan een voorbije tijd: de tonnen op daken en bij gebouwen in Chicago (en New York). In tegenstelling tot wat velen (waaronder ikzelf) denken, hebben de tonnen niets te maken met de lokale drinkwatervoorziening. Het zijn de ceder of redwood houten voorgangers van de moderne brandkraan.

In Chicago zijn er nog ongeveer 150 van deze landmarks over. Ooit waren het er duizenden die na de Grote Brand van 1871 in elkaar zijn getimmerd door speciaal ingevaren immigranten uit Zweden en Duitsland.

Het moet een kabaal van jewelste zijn geweest in die dagen met als uiteindelijk resultaat een nieuw soort dakvegetatie: een bos van watertonnen op de skyline van Chicago.

Met een levensduur van 50 tot 100 jaar vallen de tonnen nu langzaam uit elkaar. De bomen van Chicago's stadswoud vallen om. Bezorgde burgers wisten de autoriteiten te overtuigen van het bewaren van deze tastbare herinneringen.

Daarom is nu weer een sprankje hoop voor het inmiddels tot bosje gedecimeerde deel van Chicago's rijke verleden. En hoop is in goede handen bij het Leger des Heils.