Dominicaanse Republiek - Zoeken naar Rosita
De bijzondere kleuren van de huisjes, de mensen en de stranden hebben er door de eeuwen heen tot de verbeelding van mening Europees schilder gesproken. En dat doet het nog steeds, al neemt tegenwoordig vooral de inheemse bevolking van de Dominicaanse Republiek er het penceel ter hand. Zo ook ene Rosita, die opvallende etnische schilderijen maakt. Maar zou deze Rosita ook echt bestaan?
Tekst: Helen Johnson, Fotografie: Louise ten Have
Rosita
‘De taal die het oog doet luisteren’, was hoe Gauguin het in zijn
tijd beschreef; het effect dat het poederwit en het okergeel van
Caribische bungalows op hem had. En poederwit en okergeel zijn ze
nog steeds, die huisjes met hun palmbladeren daken – ook op de
Dominicaanse Republiek. Het Caribische eiland Hispaniola, dat
naast deze republiek ook uit Haïti bestaat, heeft vanwege zijn
kleurrijkheid tot de schildersverbeelding van menig Europeaan
gesproken. Door de eeuwen heen hebben schilders als Lucien Price,
William Scott, Dewitt Peters en Manolo Pascual er gewoond, gewerkt,
genoten.
En de
Dominicaanse Republiek blijft tot de schildersverbeelding
spreken. Maar vandaag de dag is het vooral de inheemse bevolking
die er het penceel ter hand neemt. In mijn eigen poederwitte
bungalowtje in Las Terrenas hangen vier werken die, afgaande op de
beeltenissen en het kleurgebruik, van een Dominicaan moeten zijn.
Vier donkere vrouwen in gele, rode, paarse en blauwe rokken, zoals
de vrouwen ze hier dagelijks dragen. Op hun hoofden doeken,
strohoeden, hout of manden met bananen, mango’s en papaja’s. Op de
achtergrond bergen, palmbomen of de zee. – Alles gezien, begrepen
en weergegeven, zoals alleen een inwoner dat kan.
Rosita heet ze, de maakster van de vier schilderijen. Althans, met
die naam zijn de werken gesigneerd. Maar zou ze ook bestaan,
Rosita? Zou ze zelf zo donker zijn als de vrouwen van haar
verbeelding, zou ze kleding dragen zoals zij en zouden haar ogen
dezelfde vermoeide, maar vriendelijke uitdrukking hebben? Zou ze
schilderen om te bestaan, of bestaan om te schilderen? Zou ze
misschien zelfs in de buurt kunnen wonen?
Meer palmbomen dan mensen
Ook Las Terrenas is van een schilderachtige schoonheid. Gelegen
bovenop het schiereiland Samaná aan de Noordoostkust van de
Dominicaanse Republiek, kijkt de strandstad uit op de Atlantische
Oceaan, in de richting van Noord-Amerika. Maar land is er nog lang
niet in zicht. Enkel water, zo ver het oog reikt, geflankeerd door
kilometers strand...
Klik om te kijken of de papieren
editie of
de digitale
editie nog
beschikbaar is.
