Deel 1 van de avonturen van de amigos complicados in Cuba
Cuba
Noord en Midden Amerika
ALopezBlanco
Deel 1 van de avonturen van de amigos complicados in Cuba
In 2010 gingen we met een bevriend stel naar Cuba. Dit was een reis met veel memorabele momenten. Te veel om in een blog te beschrijven!
Het begon al op Schiphol........
We stonden bij de gate voor de controle van de handbagage toen Rodney grote ogen opzetten en verschikt keek. Que pasa?
‘Uhhhh, volgens mij ben ik mijn rijbewijs vergeten’
Wat?!
‘Oke, rustig blijven. Check even goed.’
Nee hoor en hij wist het echter ook al zeker.‘s Ochtends bij zijn spullen pakken had hij heel bewust zijn rijbewijs uit zijn portemonnee gehaald want die had hij toch niet nodig. We gingen toch met twee huurauto’s 10 dagen zelf door Cuba rijden? Hoezo GEEN rijbewijs nodig!!
‘Ik, heb wel een kopie bij mij.’ Grote smile!
Dit op ons advies om kopietjes van belangrijke documenten te maken en deze in hardcopy en op een USB stick mee te nemen, want je weet maar nooit. Nee, nooit inderdaad.
Tja, nu konden we niets meer doen. Over een half uur zou het boarden beginnen. We zouden op Cuba wel zien welk staartje dit eerste obstakeltje zou krijgen.
Zijn vrouw, Abby, had gelukkig wel haar rijbewijs bij zich. Dus ook nog geen reden tot paniek.
8 uur later op het vliegveld in Cuba.....
Een voor een moesten we langs de streng kijkende immigration ambtenaar. Stempel in je paspoort en je kon door de deur waarna je officieel in Cuba was. Bij mij duurde dat nog al lang.
Ik was de laatste van het viertal die op mocht voor haar stempeltje.
Op dat moment had ik nog een Spaans paspoort. Ik overhandigde deze samen met het ingevulde visumformulier. Ik had braaf ingevuld dat ik bij het Ministerie van Buitenlandse Zaken werk. Dat bleek heel verdacht, een Spaanse die bij de Nederlandse overheid werkt. Strenge blik van de ambtenaar.
‘Wat doet u precies bij het ministerie?’
‘Waar houdt dit ministerie zich mee bezig?’
Deze ondervraging duurde wel 15 minuten en ik deed mijn nationaliteit eer aan, ik kreeg het Spaans benauwd.
‘U kunt rustig blijven hoor mevrouw.’
‘Ik ben rustig’, stotterde ik.
‘Legt u het nog eens uit?’
Aan de andere kant van de deur was mijn vriend Wim, lichtelijk in paniek.
‘Waar blijft ze nou!’ ‘Wat is er aan de hand’ .
Ik, met een niet meer zo zekere stem, het nog een keer verteld. Daar kwam een tweede wat vriendelijk kijkende ambtenaar die kwam vragen wat het probleem was.
‘Que es el problema?'
Hij zag el problema gelukkig niet en zei dat het goed was. Stempel in mijn paspoort en ik mocht door.
Gracias señor!
Ja, ik kon door de deur om weer te herenigd te worden met mijn nog zenuwachtigere Wim.
WAAR WAS JE NOU!!
Het was wel schattig dat de mensen achter mij in de rij, die binnen 2 minuten voet in Cuba mochten zetten, ongerust kwamen vragen wat er nou precies aan de hand was.
We waren het vliegveld echter nog niet af.
Eerst maar eens die 1250 euro (!) die we bij ons hadden zien om te wisselen voor CUC’s, de Cubaanse munt voor toeristen.
We gingen naar een wisselkantoortje. De onverschilligheid straalde af van de dame aan de andere kant van het loket. Dit zouden we vaker zien tijdens onze reis.
Waarom hard werken, iedereen verdient toch hetzelfde of je nou de straatveegt, dokter bent of geld wisselt op een wisselkantoortje. Wat je dan wel goed kan doen is 100 euro achterover drukken zonder dat de toeristen dat door hebben en met een stalen gezicht nog een keer het geld tellen en doen of jij gek bent!!
Ik was goed aan het kijken toen ze het geld telde maar werd afgeleid door Wim die iets niet kon vinden, ik weet niet eens meer wat maar het was vast geen 100 euro! Op dat onbewaakte moment heeft ze haar kans gegrepen. Laat je dus niet afleiden!
Dat waren al 3 memorabele momenten en de vakantie moest nog beginnen!
Daarna was het even redelijk rustig op 2 ‘incidentjes’ na:
Tijdens de transfer naar Habana stootte Abby vreselijk haar hoofd, ze stond en de bus reed over een hobbel. Waarom mocht je eigenlijk niet staan in de bus?
Mijn grote teen was toch nog niet bijgekomen van het paard van 500 kilo dat 5 dagen voor vertrek op mijn teen was gaan staan, na de eerste dag lopen door Habana was zij (het is een teen van een vrouw he, :-) ) onwijs dik en rood. Daar heb ik bijna de hele vakantie nog last van gehad.
Dag 3 van de vakantie gingen we de huurauto halen. Was het een probleem dat Rodney alleen een kopie van zijn rijbewijs bij zich had? Ningun problema!
De staat van de auto was niet geweldig, de banden zagen er niet echt goed uit. Lekker rijden deed ie ook niet. De bestuurderstoel ging met geen mogelijkheid naar achter, Wim kon nauwelijks achter het stuur zitten. De eerste km’s terug naar het hotel heb ik gereden. Bij het hotel kregen we de stoel gelukkig naar achter en konden we onze vakantietraditie, Wim de chauffeur en ik de bijrijdster, weer in ere herstellen.
Autootje volgeladen, walkie-talkies gecheckt. Breaky, breaky! Over! Check! Over...en uit, we konden met elkaar communiceren!
Daar gingen we over de verlaten wegen van Cuba, richting Viñales. Wat een belevenis!
De weg was redelijk goed, soms wat hobbelig, maar wat er zich allemaal op voortbewoog! Fietsers, paarden, paard en wagen, koeien, schapen, lifters.
Deze dag was ook de eerste dag dat Wim zijn darmproblemen begonnen. Hij had al aangegeven dat hij zich niet helemaal lekker voelde. Na de lunch kwam het er uit...en zo volgden nog 2 weken met gelukkig ook goede momenten.
In Vinales aangekomen is hij gaan rusten en ‘s avonds niet mee gaan eten om hopelijk wat op te knappen voor de geplande paardrijtocht voor de volgende dag.
Lees er meer over in mijn volgende blog, daarin ook het verhaal achter de naam ‘amigos complicados’.
Foto's
