Ciska van Geer
Loungebank tussen...V
"Brandaris, Talisman Terschelling. We gaan eruit voor een rondvaart." klinkt het over de marifoon. "Is begrepen." Wij weten inmiddels wel waar dat tochtje vanuit Terschelling naar toe gaat. De snelle boten Geus en Northern Diver varen vanuit Vlieland met hetzelfde doel: een tochtje langs de zeehonden op een bank West van Terschelling. De route is niet met tonnen aangegeven. Die loungebank ligt in het zeegat tussen Terschelling en Vlieland, daar waar het stevig kan stromen en waar de hoogteverschillen in de onzichtbare ondergrond erg groot zijn. Je moet er je eigen weg zoeken en als je dat daar niet dagelijks doet ... dan ligt het voor de hand om op Vlieland of op Terschelling een robbentocht te boeken. Wil je meer zien van ons werelderfgoed Waddenzee, dan kun je ook een paar dagen met één van de meer dan honderd historische zeilschepen boeken. Wij grijpen op een windstille dag onze kans. We zijn vroeg, ruim een uur na laagwater. Dan weet je in ieder geval dat er voorlopig alleen water bijkomt. Mocht je aan de grond geraken, dan kom je met goede stuurmanskunst wel weer zonder kleerscheuren los. Gelukkig hebben we geen grond gehad. Toen wij langs de bank voeren lagen er geen honderden zeehonden, maar dat maakt voor het kijken geen verschil. De meeste zeehonden zijn in diepe rust, lekker relaxed. Ze keuren je geen blik waardig. Wie doet je wat?
Avonturieren op...Ame
Een mistige winderige dag op Ameland; voor de sportieve gasten is er genoeg te beleven. Onervaren mensen spelen in de golven, met kano of als team in een grote rubberboot. Anderen hangen aan een kite in de lift bij de duinen, of slaan tegen een golfbal. Er is voor mij genoeg te beleven om het spektakel vast te leggen zonder schending van de privacy regelgeving ... ook een soort uitdaging. Ieder zijn eigen plezier.
Bij t Ailand...Lauwer
't Ailand is ‘een eiland, gebouwd door vissers en gevoed door de zee’, en werd opgebouwd naar het idee van twee bijzonder gedreven mensen. Op de dijk in Lauwersoog creëerden ze een authentieke plek met eigen sfeer, een plek ook met een prachtig uitzicht over het wad en de Waddenzee, maar dat is onderdeel van de sfeer. Waar het hen vooral om gaat is bewust, eerlijk en lokaal eten vangen, leveren en serveren. Barbara Geertsema-Rodenburg en haar man Jan hebben veel oog voor de natuur en dragen het wad een warm hart toe. Daar was ik tijdens Natura 2000 bijeenkomsten wel van overtuigd geraakt. Zo kwam het dat ik jaren na die eerdere kennismaking daar op een vrijdagochtend eens een kijkje nam. Wat ik zie overtreft mijn verwachtingen. Kunnen zij ons dezelfde dag wel ontvangen, dat was voor mij de vraag. Het antwoord luidt een duidelijk ja. Als ik op het afgesproken tijdstip binnenga zijn alle tafels op één na bezet. Die ene tafel staat naast een grote kast vol boeken over de Waddennatuur. Veel tijd om een boek in te kijken krijgen we niet. Het gerecht met rode poon staat in een handomdraai op tafel. De zorg die aan het eten besteed is betaalt zich uit, maar als de borden kunnen worden afgeruimd gaat het personeel juist aan tafel. De gezelligheid straalt ervan af. Het is tegen sluitingstijd. We kunnen blijven, maar de koffie laat nog even op zich wachten. Eten bij 't Ailand is meer dan een maaltijd bestellen en lekker eten. Het is een unieke ervaring
Avondrood op...Schier
Het leuke aan een eiland is dat er altijd wel een plek is waar op enig moment de zon in de zee zakt. De zonsopkomst geeft een vergelijkbaar verhaal, met dat verschil dat je de zon uit de zee ziet verrijzen. Om de een of andere reden lijkt het wel of dat minder vaak voorkomt. Het valt minder op. Te vroeg. Op elk eiland zijn de kansen weer anders. Het ligt er maar net aan waar je verblijft. Redeneer je vanuit de jachthaven van enig Nederlands waddeneiland met als enig vervoer de benenwagen, dan is Schiermonnikoog een absolute winnaar. Daar kun je de zonsondergang eigenlijk niet missen. Je gaat op het dijkje zitten, of je strijkt neer in Wadanders, het havenrestaurant, en het spektakel voltrekt zich voor je ogen. Met windstilte en/of bij laagwater is het dubbel genieten. Schitterende reflecties maken het plaatje compleet.
Groei en krimp,...Ame
Een eiland is een landoppervlak dat aan alle kanten omringd is door water, maar kleiner is dan een continent en groter dan een rots of een zandbank. Dat is de omschrijving die Wikipedia hanteert. Ameland voldoet hoe dan ook in ieder geval tweemaal per etmaal aan de voorwaarden. Dan kan het water tegen duinen en dijken klotsen. Met laagwater is het andere koek. Dan is water aan de waddenkant ver te zoeken. Je kunt zelfs vanaf de Friese kust naar het eiland toelopen of visa versa. Ver is het niet; hemelsbreed een kilometer of 10. De wadloper die met afgaand water vanuit Holwerd vertrekt, komt ruim 4 uur later aan op Ameland. De duur van die tocht geeft wel te denken. Wadlopen is geen kinderspel. Je moet een aardige conditie hebben en onder geleide van een ervaren gids gaan. Die gids kent het wad op zijn duimpje. Hij bepaalt de route en houdt de planning in de gaten. Niet te lang uitpuffen of rondkijken dus. Doorlopen is het devies. Je komt aan land bij de Blinkert en dan is het nog zo'n kilometer of 8 naar Nes. Je kunt afsluiten met een rit over het strand op de door een tractor voortgetrokken kar, tenminste, als je dat tevoren boekt. Een vaste lijndienst is het niet. Minder zwaar is een wadwandeling die begint bij dat hoogste duin van Ameland. Dan is er meer tijd om wat langer rond te kijken, indrukken vast te leggen en naar een uitleg over de natuur en meer te luisteren. De gids legt dan graag even uit hoe dat schip op die zandplaat terecht is gekomen. Terugkeren voor het water te hoog staat blijft een must. En bij hoogwater kun je vanaf de Oerder Blinkert erop toezien dat het schip weer vertrekt en het eiland weer eiland wordt.
Welkom op Vlieland
Daar sta je dan. De Vlieland legt aan. Zitten ze op deze veerboot, of ... ? Het is zoeken naar een bekend gezicht ... lastig, die mondkapjes ... niemand zwaait. Zouden ze ons niet herkennen? Ze verwachten ons ook niet. Wij hebben ons plan niet gedeeld. Ik maak een foto, kijk naar het resultaat op het kleine scherm, zoom in. De gezichten komen dichterbij, onscherp. Het helpt niet. Die meeuwen, ze leiden de aandacht mooi even af. De veerboot naar Vlieland stroomt leeg. Mondkapjes worden afgenomen of in de wellesnietes stand gezet, weg ermee of onder de kin, met een lusje aan een oor... kan ook. Er volgen hartelijke begroetingen. De één stoot de ellebogen, de ander omhelst. De bagage staat klaar. De vakantie kan beginnen. Tijdens de overtocht zijn de laatste gedachten aan werk en dagelijkse beslommeringen weggewaaid. Dat is het leuke van een vakantie op een eiland. En ja hoor. Onze vrienden zijn met deze veerboot aan gekomen. Plotseling staan ze naast ons, dat wil zeggen, op ruim 1.5 meter. We schudden geen handen, stoten geen ellebogen, namaste. Ze stonden op het achterschip bij de balustrade, keken nog even uit over de Waddenzee en gingen als één van de laatsten van boord. Tenslotte moet je drukte niet opzoeken. Al zijn we geen van allen ziek, Corona heeft ons wel in de greep. Het mondkapje kan terug in de tas. De lachende gezichten staan niet op deze foto. De mensen van de foto zijn slecht herkenbaar en dat maakt dat deze foto naar mijn idee niet strijdig is met de privacy wetgeving.
Natuurlijk...Schiermo
Ineens valt je oog erop. Nooit eerder zo'n spin gezien. Onwillekeurig slaat de fantasie op hol. De fauna van een eiland is vaak uniek, daarom. Schiermonnikoog is bijzonder, niet die spin met zijn felle kleuren. Best groot is hij,. De macro opname doet hem nog eens extra groot lijken. En waarom dat opvallende patroon. Het lijkt wel een wesp. Nu slaat de schrik toe. Zou het dier kunnen steken? Nog een keer goed kijken. Hij doet ook wel wat denken aan een tijger. Dan bijt hij vast. Voorzichtig sluip ik naderbij, met de camera dan. Blij met de foto keer ik weerom en ga op zoek. Wat lees ik. Die opvallende spin komt oorspronkelijk alleen voor rond de Middellandse zee, maar heeft zijn werkgebied inmiddels uitgebreid naar het noorden. Je kunt hem blijkbaar op veel plekken in Nederland tegenkomen. Dat ik dat niet eerder zag. Ik lees verder. Het dier is zelfs de Noordzee al over en heeft Engeland veroverd. Op een eiland voelt hij zich blijkbaar toch thuis. Hij is trouwens een zij. Het mannetje van de soort valt in het niet bij de vrouwtjes. Hij wordt vaak direct na de paring haar prooi. Lekker, zo'n snack. Een beetje bedreigend zijn deze echte spinnen dus wel, al is het niet voor mij. Ze kan bijten, maar daar was geen kans toe. Ik benaderde haar voorzichtig met mijn camera. Ze staat er gekleurd op.
Droomeiland
Op het eerste gezicht zie je een paalwoning op een eiland, dat wil zeggen een bult zand omringd door water. Het is afgaand tij. Op deze plek maakt een tuintje weinig kans. Bij hoogwater verdwijnt het virtuele eiland geheel onderwater. Ooit was hier wel een echt eiland, met duintjes van één meter hoog en met plantengroei. Er kwamen vogels, die hun nesten bouwden, broedden en hun jongen grootbrachten. Nu is er een zandplaat, bij hoogwater nog niet eens een hectare groot. Wind en stroming hebben in de loop van tientallen jaren van het eiland een plaat gemaakt. De begroeiing is verdwenen, net als de vele nesten in het voorjaar. Alleen op het oostelijk gedeelte van de plaat. waar de voeten ook bij vloed droog blijven, doen sterns en scholeksters af en toe een poging om een gezin te stichten. Voor mensen is een plek op de plaat gebleven; geen drenkelingenhuis, maar een plek waar mensen waarnemen. Die plek groeit mee met de tijd. Het optrekje van nu staat er pas een jaar of 6, 7. Deze paalwoning kwam in de plaats van de vogelwachtershut die er sinds 1981 stond. Er is stroomvoorziening door zonnepanelen, een ijskast en kookgelegenheid. De gaslamp heeft plaatsgemaakt voor electrisch licht. Je moet wel meegaan met de tijd. De tijdelijke bewoners van dit huis zitten niet de hele dag duimen te draaien. Naast duizenden vogels zien ze grote groepen mensen komen en weer gaan. De meesten worden rond laagwater vanuit Lauwersoog per boot gebracht, maar er zijn er ook die komen lopen of varen. Elementen, tij en tijd hebben elk een eigen dynamiek. Geen dag, geen nacht is hetzelfde. Verandering is waar het leven op werelderfgoed Waddenzee om draait. De naam van het huis herinnert aan andere tijden. Kalkman is de Friese benaming voor Engelsmanplaat, het eiland dat geen eiland genoemd mag worden.
Bounty van eigen bode
Bij eiland hoort strand. Wuivende palmbomen en een turquoise blauwe zee, het kan allemaal maar niet allemaal op Schiermonnikoog. Je vindt daar weinig lui liggende mensen op het strand. Misschien was het daarvoor ook net een tikje te koud die dag. Ideaal wandelweer, dat is het. Van het dorp naar de oostpunt is best ver. Ik stap op de fiets en parkeer die bij de Koppeduinen; 10 km tot de oostpunt is voor mij ruim genoeg. Je moet ook nog terug. Dat wordt dus 20 km lopen. Heen wandel ik over de kleurrijke zoute kwelder, terug over het strand. Het is op slag van laagwater. Onderweg kom ik weinig mederecreanten tegen. Een enkeling maakt een strandrit met een fatbike. Het strand is op zijn breedst, het zand als beton. Onder die omstandigheden is het zo te zien goed te doen. Heen is het stevig trappen tegen een straffe oostenwind, terug gaat als vanzelf. Die wind en de ruimte is ook in trek bij blowcarters. Zo te zien zijn het geen geoefenden, maar het plezier straalt van de gezichten. Voor wie al dat bewegen te veel van het goede is ... er rijdt ook een strandexpres. Op Schiermonnikoog is genoeg te beleven en je zou er rondom hoogwater zelfs per kano of bij laagwater onder geleide lopend over het wad kunnen komen. Hoe Coronaproef en duurzaam is dat! Er is genoeg te kiezen, weet wat je doet.
Omzien naar Schokland
Voorjaar 2021 stelt geduld op de proef. Een dagtocht naar het tulpenfestival moet keer op keer worden uitgesteld, niet vanwege Corona, maar vooral omdat het koud is. De tulpen willen maar niet ontluiken. Op de dag van de arbeid, 2 weken later dan gepland, is het eindelijk zo ver. Op de website valt te lezen dat 70 % van de velden langs de route op kleur is. We gaan met onze oudste kleindochter op excursie in de polder, de NO polder. Twee fietsen op een rek achter de auto en één fiets in de achterklep. Het past allemaal net. Een fiets in de polder voor haar huren was niet gelukt, maar zo kan het ook. Na een korte autorit belandt die auto al weer aan de kant van de weg. We stappen uit. Een schapenboer brengt ooien en lammeren naar de wei. Wat een gemekker. Veel lammeren zijn in het gedrang hun moeder uit het oog verloren en dat is wat je hoort. Als de rust is weergekeerd, pakken we de aangegeven route van het tulpenfestival weer op. De eerste tulpenvelden worden gespot, maar we worden weer afgeleid, nu door een bord langs de weg. Er is een pluktuin en dat lijkt leuk. Attracties mogen de deuren niet openen, maar dit heet een winkel. We kopen twee lege emmers, plukken naar hartelust en verlaten de tuin met 2 kleurrijke boeketten. Water erbij en gauw in de schaduw met de bloemenpracht. Het restaurant is tijdelijk omgedoopt tot afhaalkiosk, en daar strijken we neer voor de lunch. Toch de routekaart ook nog maar eens bekeken. Bij Schokland kunnen we de auto mooi parkeren en de fietsroute oppakken. Het museum is helaas gesloten, dat is beleid. Maar als je even van het plaatsje vandaan rijdt en omkijkt is toch wel duidelijk te zien dat Schokland hoger ligt dan het land eromheen en dan kun je het toch niet laten om dan zelf maar te vertellen dat Schokland vroeger een eiland was in de Zuiderzee. Dat de bewoners van dit eiland al in 1859 de strijd tegen de zee verloren en in armoede dit eiland moesten verlaten vertellen we niet. Je hoeft niet alles te weten. Op het fietspad langs de Ramspol hebben we het wel weer over de inpoldering van 1942. Schokland is dus een eiland op het droge. Snel gaan we over tot de orde van het moment. In de berm van het fietspad en op de dijk zijn grote groepen ganzen, ouders en jongen. Die ouders zijn best fanatiek in het verdedigen van hun jongen. De eerste aanval wordt ontweken, de tweede ook. Onze kleindochter kijkt de kat liever uit de boom en stapt af. Het ganzengezin steekt het pad over en wij vervolgen onze weg. De tulpenvelden kleuren rood, wit, geel en roze. Die blauwe velden, dat zijn blauwe druifjes.
Aan land op de Richel
De Richel is een wadplaat zuid van Vlieland, geen onbewoond eiland. Van juli tot en met augustus wonen er mensen in een huis dat meebeweegt met het tij. Op hoogwater klotst het water tegen de sokkel. Met laagwater staat het huis op zand. Met hoogwater passeren schepen in de priel rond het eiland, een relatief veilige route, een route die niet over het zeegat voert. Met matige wind is zuid of oost van de Richel een mooie plek om te overtijen, zoals dat heet. Bij laagwater, als de schepen droogvallen, komen opvarenden aan land om de benen te strekken, of om de honden uit te laten. Een deel van het eiland is afgesloten voor publiek. Daar bouwen vogels hun nesten en een broedende vogel moet je niet storen, is het idee. Het huisje is een logische plek om naar toe te wandelen, een plek waar mensen elkaar ontmoeten. Vanaf het balkon heb je een schitterend uitzicht over de plaat. Het is daar waar een gesprek op gang komt. Een dame vertelt me dat Natuurmonumenten de vogelwachterspost heeft overgedragen aan Rijkswaterstaat. De gastvrouw en gastheer van het eiland verwelkomen nu bezoekers en leggen zo nodig uit. Ik ben er stil van, weet even niet wat te zeggen of denken. Er komt een hond aangelopen. De gastvrouw neemt een spurt. snel de trappen af. Ze vult een bak met drinkwater en de hond begint dankbaar te lebberen. Als zijn baasje ter plekke is gearriveerd ontspint zich een nieuw gesprek.
Pionieren op de...Mar
Het zal een jaar of vijf zijn, dat ik rijdend over de Houtribdijk getuige ben geworden van de aanleg van kunstmatige eilanden op een kilometer of vier zuid van die dijk. Het begon met bergen keien in het Markermeer. Later verschenen er ook vrachtwagens, bulldozers en graafmachines. In de loop van die tijd hoor ik een enthousiaste Roel Posthoorn in een door Natuurmonumenten Fryslan georganiseerde lezingenavond vertellen over zijn grote droom: een robuust stuk nieuwe natuur in het hart van Nederland, dat bovendien het Markermeer als gebied aantrekkelijker moet maken. Zijn idee wordt door velen omarmd, waardoor de droom werkelijkheid kon worden. Ik werd ook nieuwsgierig en in het vroege voorjaar van 2021 zette ik er voet aan wal, d.w.z. op het haveneiland. De andere 4 eilanden zijn gereserveerd voor de natuur. In de haven is het niet druk. Twee schepen, dat was het dan. De boot vanuit Lelystad was uit de vaart genomen. Het restaurant was wegens Corona gesloten en bij de vakantiehuisjes was geen leven te bespeuren. Het eiland is als je de onderwaternatuur meerekent 250 ha groot, dus over besmettingsgevaar had ik hier geen zorgen. De opvallende vogelkijkhut Steltloper is gewoon open. Er zijn twee etages met uitzicht, echt heel mooi. Bij het havenkantoortje, waar ook wat eerste levensbehoeften gekocht kunnen worden, hangt wel een kaart, maar eigenlijk wijst de weg zich vanzelf. Onderweg kom ik nog twee vogelkijkhutten tegen: de Lepelaar en de Duikeend. In een rondwandeling zie ik heel wat vogels van verschillende soorten, maar door het schoolbord met notities van waarnemingen wist ik wat ik kon verwachten. Groothoefblad en riet werd niet vermeld, maar was wel nadrukkelijk aanwezig. Het vogelparadijs kleurde knettergeel. De veranderingen die zeker gaan plaatsvinden, zullen vast nauwlettend gevolgd worden. Zeker is, dat het slib zal inklinken en hoe mooi zou het zijn als er via de washovers nieuw slib kan worden aangevoerd.. Ik kom er graag nog een keer op zo'n rustige dag een kijkje nemen, met camera.
Verliefd op...Vogelei
De sluis bij Den Oever ligt nog maar net achter ons als we de zeilen hijsen. We koersen aan op Enkhuizen. De vaart zit er mooi in, maar ter hoogte van het op onze IJsselmeerkaart editie 2003 nog niet voltooide vogeleiland laat de wind ons in de steek. Tijd dus om ons eens te verdiepen in aanlegmogelijkheden. We passeren het eiland bovenlangs en gaan dan stuurboord uit de haven in. De ingredienten voor de komende uren zijn vele tientallen meters steiger, een enkele boot, een vriendelijke ontvangst van de havenwacht en vogels, veel vogels. Op een steen vlakbij de steiger wacht een visdiefje. De poel even verderop lijkt bezaaid met boeitjes. Pak de kijker erbij en je weet snel beter: honderden ganzen - Grauwe en Canadese - doen zich tegoed aan een maal. Het is hen goed voor de wind gegaan; de vele jongen zijn al aardig groot, maatje kokmeeuw valt erbij in het niet. Hun rustig gakken wordt overstemd door het geluid van die groep kleinere schreeuwers: honderden kokmeeuwen. Plotseling klinkt een crescendo. Onder schril gegil gaat de club schreeuwend op de wieken, waarom? Een vos kan het niet zijn geweest, denk je dan. We kijken immers uit op een waterrijk eiland. Daar kun je met de beste wil van de wereld geen hol graven. Geen buizerd te bekennen. Is er misschien een uit de hand gelopen intern conflict? Of loos alarm? Ineens ontdek je dan die ene zilvermeeuw. eerder door de vele ogen opgemerkt. Ja, die is dus niet welkom in de groep. Vele snavels brengen de boodschap over. Niet lange tijd later is de relatieve rust weergekeerd, kan er weer nestmateriaal worden ingevlogen. Voor de kokmeeuw moet het broedseizoen nog beginnen. Het visdiefje heeft inmiddels gezelschap gekregen. Er is een soortgenoot naast haar neergestreken, zonder visje. Of heb ik iets gemist? Samen staan ze op een steen, zij aan zij. Ze keuren elkaar geen blik waardig. Even verderop lijkt echtpaar kuifeend wat meer oog voor elkaar te hebben, al moet worden opgemerkt dat zij nogal wat tijd nodig heeft om haar verenkleed in model te brengen. Man wacht en wacht, wijkt alleen van haar zij als er een andere man in het spel is ... die moet toch echt op afstand gehouden worden. Krooneend en tafeleend kunnen wel ongestoord passeren, maar aan onze aandacht zijn die niet ontsnapt. Vogeleiland de Kreupel heeft ons verrast en veroverd. Het is er rustig, maar stil ... nee dat niet echt. Op een windstille morgen kiezen we het ruime sop. Op naar Friesland. Grote groepen ganzen hebben hetzelfde idee. Er wordt stug doorgezwommen, maar als een boot de groep te dicht nadert is er even vertwijfeling, wordt tijdelijk een andere koers ingezet. Een enkeling gaat op de wieken, en laat de jongeren even aan hun lot over. De grazige groene weiden van Friesland zijn van levensbelang. Van rust alleen kun niet leven.
Nieuwe natuur in Oude
Bakkeveen is een mooi startpunt voor een natuurwandeling. In het voorjaar loop ik graag in de richting van de Duurswouderheide, altijd leuk om bij de heideschapen te gaan kijken. Lammeren heb ik er nooit gezien. In de herfst staat de Slotplaats hoog op mijn keuzelijst, want dan is het gebied rijk aan paddenstoelen. Meestal kom je weinig andere wandelaars tegen, zelfs niet in Coronatijd. En toch was in het najaar van 2020 de rust in Oude Bosch bij Alddiep ver te zoeken. Zware vrachtwagens reden af en aan, graafmachines gingen grondig te werk, gillende zaagmachines maakten het feest compleet. Het leek op landbewerken en in zekere zin was het dat ook. Percelen bomen werden geruimd, de vruchtbare bovenlaag verwijderd en de grond omgeploegd. Op het eerste gezicht zou je kunnen denken: nu aardappels poten maar. Op een informatiebord is te lezen dat deze braak getrokken stukken grond op den duur de baan vrij moet maken voor heidegroei. Er zijn ook poeltjes gegraven en er moet een nieuw wandelpad worden aangelegd. Voor tijdelijke overlast werd gevreesd, maar bij mij overheerste op dat moment de verbazing. Kosten noch moeite worden gespaard om de diversiteit ten goede komen. We gaan het zien.
Gaasterland in de...k
De oude beuk is bezweken, tenonder gegaan aan de tonderzwam. Langzaam is hij gesloopt. Wat in 300 jaar werd opgebouwd is niet in een klap weg. De natuur neemt de tijd. Toen er geen Covid 19 bestond, althans niet dat wij ervan wisten, ging ik elk jaar wel een keer op ziekenbezoek. Soms was het even zoeken. Waar staat die boom ook weer? Dan lijkt het Rijsterbos ineens even groot. In het afgelopen jaar kon ik mijn weg steeds sneller vinden. Dat krijg je als je vaak in het Gaasterland uit wandelen gaat. Inmiddels is de boom gespleten, zijn takken zijn ter aarde gestort rond de stam. Op het dode hout heeft zich een keur aan paddenstoelen gevestigd, een landschap in het klein. Toch is de boom nog niet verslagen. In het voorjaar van 2021 vallen de felgroene blaadjes extra op.
Schiermonnikoog bij..
De jachthaven van Schiermonnikoog is uitzonderlijk. Met de fiets of te voet kun je er altijd wel komen, maar om er per boot te komen moet het geen laagwater zijn. Ben je te laat dan blijf je in de toegangspriel steken en kan er met een beetje pech dus niemand meer langs. Er zijn ook schippers die op voorhand kiezen om buiten te blijven, maar ook daarvoor moet je rekening houden met het getij. Ben je te laat, dat kom je niet meer op de plaat en loop je het risico om in de blubberige prielrand te blijven steken. Het landschap van schepen op het drooggevallen wad is dynamisch, elke dag weer anders. Wat niet anders is, zijn de lepelaars die dagelijks komen foerageren in de priel, tenminste als de vogels in het land zijn. In februari arriveren ze vanuit hun winterverblijfplaats langs de West-Afrikaanse kust. In september/oktober houden ze het bij ons weer voor gezien. Dan trekken ze via de Franse en Spaanse moerassen weer terug naar zuidelijker streken. Elke najaar weer. Dat zijn heel wat vlieguren en mijlen in een jaar. Petje af.
Ameland per fiets
Op een zonnige windstille dag stappen we in Nes op de fiets voor een rondrit in westelijke richting. We rijden op ons dooie akkertje, nemen heen het pad door de duinen. Terug rijden we via de mooie lommerrijke dorpjes Hollum en Ballum, alles bij elkaar een km of 25. De eerste stop is al snel. Bij strandpaviljoen Sjoerd laten we ons de koffie goed smaken. Met het Corona gerelateerd ontvangstbeleid zit het wel goed. Ingang en uitgang zijn keurig gescheiden, er moeten briefjes met contactgegevens en gezondheidscheck worden ingevuld, om ontsmettingsgel kun je echt niet heen en de tafeltjes staan ruim uiteen. Betalen doe je bij de uitgang, liefst contactloos. We vervolgen onze rondrit over een pad dat in strak beton is gegoten. Er rijden niet alleen fietsen met en zonder trapondersteuning, maar ook scooters. Die zijn breed en rijden best hard. Zoals opgemerkt doen wij het rustig aan, stappen regelmatig ergens af. Als we bij de kunstmatige duinvallei bij Zwanenwater afstappen horen we zeggen
Wadden per boot
Terschelling bij N/NO 6 bft met uitschieters naar 7, stormwaarschuwing. Op de steiger in de jachthaven loopt een jongeman. Hij wil zijn vriendin de volgende dag verrassen met een boottocht naar een ander eiland, maar kreeg al een tiental keer 0 op rekest. Een laatste poging ... eindelijk beet. Het wordt droogvallen op de Boschplaat en dan teruglopen naar het eiland. De volgende morgen staan twee jongeren klaar om aan boord te gaan. Er worden twee reven gestoken in het grootzeil en ruim twee uur voor hoogwater verlaat het schip de haven voor een spetterende zeiltocht in oostelijke richting. Zuid van de Boschplaat wordt het zeil gestreken. Op de motor wordt op 30 cm water geankerd, althans. Dat was de bedoeling. Vier pogingen mislukken. Met deze harde wind houdt het normaal prima werkende denforth anker het 16 ton zware schip niet op de plek. Gelukkig pakt het stokanker direct. Het is nu wachten tot het water weg is. Honderden vogels foerageren op de grens van land en water. Die grens komt steeds dichterbij. Als het water enkeldiep is, wordt besloten om van boord te gaan. De vogels reageren direct. Er ontstaat ruimte om naar de kant te komen. Terug naar West komen blijkt eenvoudiger dan gedacht. Meteen al bij het eerste huis is iemand die toevallig net die kant op rijdt. Ze mogen zo instappen.
Slufter, Texel
Vanuit Oudeschild naar de ingang van de Slufter is een afstand van zo'n 13 km. Je kunt natuurlijk de auto nemen en deze daar parkeren. Dan ligt het voor de hand om het centrale pad te lopen en daar ben je in goed gezelschap. Wij zijn op de fiets en stappen min of meer bij toeval af bij een ander toegangspad. Het geeft een mooie eerste indruk. Je loopt op een klein dijkje waardoor je op de druk bezochte kwelder kijkt. In de verte zien we een 2 pk aangedreven huifkar ons pad kruisen. Daar waar zij het duin uitkwamen nemen we een zandpad. Een stuk van de kwelder is met opvallend oranje draad afgezet, maar verder mag je je eigen weg zoeken op de door engels gras roze gekleurde vlakte. Het is mei; dwergsterns vliegen af en aan met visjes voor hun jongen. Wie de priel over wil moet de schoenen even uitdoen. Tenslotte wil elke bezoeker toch even naar de zee. De duinen bij de zee zijn niet vrij toegankelijk, maar de daarachter gelegen struinnatuur lokt. Om de dag compleet te maken besluiten wij om via de Cocksdorp en dan terug over de waddendijk te rijden. Het is laag water en dan zie je lepelaars foerageren. In een rustgevend regelmatig tempo bewegen ze snavels heen en weer in het water, haast onverstoorbaar. Een grote groep eidereenden met tientallen jongen wordt nauwlettend gevolgd door de meeuwen. Als een meeuw te dichtbij komt sluit de groep de gelederen, allemaal bijeen op een kluitje. Wij kunnen niet al te lang staan kijken. Aan het eind van de dag hebben we al met al toch zo'n kleine 40 km gefietst op vouwfietsjes zonder trapondersteuning.
Mokbaai, Texel
Een vouwfiets geeft niet alle comfort, maar brengt je waar je wezen wilt, in mijn geval van de haven naar de Mokbaai op Texel. We rijden via binnenwegen met bloemige bermen en velden waar stoom op het land lijkt te staan. Bij het vogeluitkijkpunt maken we een eerste stop. De drukte doet ons besluiten om aan de andere kant van de weg neer te strijken. Op de top van een duintje heb je mooi uitzicht over de baai, een prachtplek om onze lunch te eten. Over een pad aan de voet van het duin lopen mensen. Aan de overkant van de drooggevallen vlakte ligt ook een wandelpad. Het opstappunt waren we op de heenweg gepasseerd, maar op de terugweg zetten we de fietsjes daar tegen de vangrail. Het pad is niet favoriet bij automobilisten. Het is er rustig lopen met een mooi uitzicht. Ter hoogte van vogelreservaat de Petten is ons keerpunt, maar niet voordat we even vanaf de dijk het vogelrijke meertje hebben gezien. Schapen dringen zich op, hoe kan het ook anders. We zijn op Texel. Op de terugweg doen we een verrassende ontdekking. In een van de schapenboeten die we passeren worden geen lammeren geboren of hooi opgeslagen, maar is een oesterzwam kwekerij. Ze zijn te koop, maar dan moet je wel cash geld hebben om in het daarvoor bestemde doosje achter te laten. In tijden van Corona is cash betalen alleen wat op de achtergrond geraakt. Geen oesterzwam voor ons, helaas.
Recreatie zonder...sp
Doel van de wandeling is een bezoek aan de bloeiende heide van Groenplak Terschelling. Vanuit de jachthaven Terschelling loop je zo het bos in en daar stuit je zonder twijfel op het Bunkermuseum. In 2014 zag ik dit project nog in de kinderschoenen staan, maar nu staat het museum als een huis..De toegang tot diverse bunkers is vrij en vrij goed geregeld met potjes ontsmettingsgel bij elke deur. Van wat er binnen te lezen. zien en beluisteren is ben je wel even stil. In gedachten verzonken loop ik door over een zandpad tot bij een fietspad mijn aandacht getrokken wordt door een gebruiksvoorwerp in de bekende blauwe kleur. De twijfel slaat toe. Moet ik dit oprapen of doorlopen ... De heide is prachtig paars. Libellen en andere insecten leiden de aandacht af. Dit landschape en deze natuur is een bron van inspiratie.
Kroon's polder,...Vli
De Kroon's polder van Vlieland is in ieder jaargetij een bezoekje waard. Je kunt er natuurlijk met de bus komen, maar op de fiets zie je onderweg meer. Via de Oude Postweg, het pad van dertig rijd je in deze tijd van het jaar - augustus - langs bloeiende heidevelden vol kleine rondfladderende Icarusblauwtjes - vllinders-. Direct achter de duinen kun je door over Veenpad en Malgumpad, en kom je via het pad van zes bij het Posthuys om daar de fiets achter te laten en te voet over de dijk langs de polder te lopen. Ook daar overheerst de kleur paars, maar nu van bloeiend lamsoor. Loop je hoog op de dijk, dan zie je zowel de kwelder als de polder. Om rond de polder te komen zul je toch laag door moeten lopen over min of meer begaanbare paden. In augustus voeren de kleuren zilver en paars de boventoon, maar een maand later is dat rood van het afstervende zeekraal. Via een smal pad door de duinrand tussen polder en militair terrein kom je terug op de Polderweg. Wil je snel terug naar de fiets of de bushalte, dan neem je die asfaltweg, maar je kunt ook kiezen voor terug over het strand. Het Posthuys is een uitstekende plek om je tussendoor te verpozen. Al met al ben je inclusief terugtocht naar het dorp een dag mooi onder de pannen.
Wandeling...Noordsvaa
De wandeling over Noordsvaarder Terschelling beginnen we met afgaand water, als kanoers bij het monument voorzeelieden aan land komen. Aan sporen in het droogvallende wad kunnen we zien dat karren voortgetrokken door paarden ons voorgingen. Mooi dat je dit ook kunt beleven als je minder goed ter been bent of als de afstand gewoon te groot is voor kleine beentjes. Voor de terugweg kiezen we voor lopen over oud militair oefenterrein. Nog voor de eerste duinen slaan we rechtsaf en vinden het boswachterspad. Terugkeren naar de wadvlakte is nog even zoeken. De karrensporen terug zijn al gezet. Bij het zeelieden monument ligt een verdwaald surfzeil. De kinderen hebben nog even de tijd om de vondst te inspecteren. Het is op slag van laagwater..
Terschelling wandelin
De wandeling over Noordsvaarder Terschelling beginnen we met afgaand water, als kanoers bij het monument voor zeelieden aan land komen. Aan sporen in het droogvallende wad kunnen we zien dat karren voortgetrokken door paarden ons voorgingen. Mooi dat je dit ook kunt beleven als je minder goed ter been bent of als de afstand gewoon te groot is voor kleine beentjes. Voor de terugweg kiezen we voor lopen over oud militair oefenterrein. Nog voor de eerste duinen slaan we rechtsaf en vinden het boswachterspad. Terugkeren naar de wadvlakte is nog even zoeken. De karrensporen terug zijn al gezet. Bij het zeelieden monument ligt een verdwaald surfzeil. De kinderen hebben nog even de tijd om de vondst te inspecteren. Het is op slag van laagwater..
Community-updates
NEEM DEEL AAN DE COMMUNITY OP FACEBOOK
01-11-2022 Zoals jullie weten, gaat de community stoppen. Wil jij graag nog in contact blijven met de andere communityleden? Word dan lid van de speciale Facebookgroep, die wordt beheerd door communityleden!
UPDATE: COLUMBUS COMMUNITY GAAT STOPPEN
27-08-2022 Helaas hebben we moeten besluiten dat we de community niet voort gaan zetten. We leggen je graag uit waarom. Lees verder >
