De ziel van Andalucia
Málaga
Spanje
Inmalaga
De ziel van Andalucia
De huiskamer van Antonio is vermomd als concertzaal. De keuken doet dienst als bar en de eetkamer is het rokersdomein. Alleen het toilet is vanavond gewoon zichzelf. Het huis, of beter gezegd het appartement op twee hoog achter, is verstopt in een pijpenla in het historisch centrum van Malaga.
Psychedelisch blauwe muren creëren een bange aanname over het komende optreden dat naar verwachting alleen met een flinke portie geestverruimende middelen dragelijk zal zijn. Voor vijf euro entree krijgen we gelukkig iets geheel anders dan het interieur doet vermoeden; een gitaarspelende Esteban Cuesta die samen met zijn broer Sergio zingt over la Malagueña, de liefde en corazón.
In de initimiteit van de pauze gaat het gesprek over flamenco, de ziel van Andalusië. De conversatie gaat kabbelend naar het binnenland, waar de dorpelingen op nog geen dertig km rijden van het strand nog nooit de zee gezien hebben. Over analfabetisme, het Andaluz, de angst voor alles wat nieuw is en de tijd die daar 50 jaar geleden is blijven stilstaan. Een Spanje dat ik ken van buiten maar niet van binnen.
Kaarsjes verlichten het kleine meisje dat danst, ritmisch al golpe. Het is middernacht. Flamenco uit Malaga, Cadiz en Huelva, op sommige momenten klinkt het meer Arabisch dan Spaans totdat het over gaat in rumba…con mucha alegría. Olé, takketak, takketaktak. Spaanse heupen, las caderas no mienten*
Dansen, klappen, gitaar, zang, alma en mucho corazón. De muziek kruipt onder mijn huid. Toch is dit het moment dat ik realiseer dat ik nooit een echte Malagueña zal worden, hoeveel ik ook van deze stad hou.
De kaarsjes doven langzaam uit. Tijd om het hallucinerende blauw te verruilen voor een ‘trip’ door het zwart van de stedelijke nacht, naar huis naar mijn eigen Nederlandse huiskamer.
* vrij naar Shakira, hips don’t lie. Verwijst naar het filmpje, waarin na ongeveer drie minuten Spaanse vrouwen beginnen te dansen.
Foto's
