Deze foto is genomen van het strand in Marbella in Spanje, op maandag 21 februari 2011 rond 15.45 uur.

`Na een aanzienlijke rit van veertig minuten vanuit Torremolinos dropt de lokale bus ons bovenaan de heuvel aan de andere kant van de snelweg, op het allerminst sfeervolle centrale busstation. Niet echt de levendige Spaanse badplaats Marbella waar we voor kwamen. We lopen bergafwaarts naar volgens ons de boulevard en het bekende Zuid-Europese strand omlijst door palmbomen. Het groene speeltuintje dat we passeren is verlaten. In een smalle steeg vinden we nog één boetiekje dat ook tijdens de siësta open is. Ik slaag in deze winkel voor een zwarte satijnen galajurk in het typisch Spaanse maatje dat een meisje van amper 1 meter 40 perfect past. De avondkleding zal ik dragen met het eindexamenfeest van het VWO, over iets meer dan drie maanden. Ik vind bij de buren nog een bijpassende chique shawl, in dezelfde glanzend zwarte kleur. We lijken de goede weg naar de eindeloze fijne zandstrook aan de Middellandse Zee gevonden te hebben. Tegen het muurtje liggen rieten parasols te wachten totdat ze in de zomer weer massa’s toeristen mogen beschermen tegen de zon. De witgeschilderde houten strandhut doet me denken aan de trap van Mollie en Bollie. Als meisje van drie jaar durfde ik niet verder dan deze trap het strand van Praia da Oura in de Zuid-Portugese Algarve op. Vijftien jaar later zorgt het geluid van de brekende golven voor allesbehalve angstaanjagende emoties. Door de serene omgeving raakt ook mijn lichaam vervuld met rust. De winterzon weet al een flinke kracht op mijn huid uit te oefenen, nog net niet genoeg om me te laten verbranden. Bescheiden palmbomen en een strakblauwe lucht bevestigen het mediterrane plaatje. Dan volgt dezelfde weg terug. Ik staar naar de zee. De rijksweg AP-7 kronkelt met de kustlijn mee.’