Het was aan de Costa Blanca (Tingelingeling!)
Spanje
Europa
Neretslok
Het was aan de Costa Blanca (Tingelingeling!)
Na onze eerste maand Spanje wordt het eens tijd om die eerste maand te evalueren. Spanje verschilt wat het alledaagse leven betreft eigenlijk niet zo veel van Nederland. Het is al lang niet meer het land waar je uit moet kijken voor overstekende ezeltjes met oude chagrijnig kijkende mannetjes er op. De gebouwen, de steden ogen modern en goed verzorgd, er is een overvloed aan winkels met ongekend veel producten (eigenlijk kun je hier alles krijgen behalve zoute haring), de wegen zijn goed, de mensen bijzonder aardig. Daar heb ik dan meteen het eerste verschil met Nederland te pakken.
Winkelbediendes nemen de tijd voor je, antwoorden beleefd op je vragen en kijken niet zoals in Nederland voortdurend op hun smartphone (als ze jou al antwoorden), maar kijken je ook echt aan. In de auto’s worden ook Spanjaarden horken. Maar het gebeurt evengoed dat op de zeer drukke kustweg Denia-Alicante een auto in een dorp stopt, waarna de bestuurder rustig gaat pinnen, en daarna weer kalm instapt. De lange sliert auto’s erachter probeert er rustig langs te komen of de bestuurders accepteren de tijdelijke file. Want allemaal kennen ze dit probleem: een kleine boodschap moeten doen en geen lege parkeerplek kunnen vinden. Want die laatste zijn er nauwelijks. De parkeerdruk is hier bijzonder hoog en je moet erg creatief zijn als je je auto kwijt wilt.
Het is over het algemeen prima weer. En ook al stijgt de temperatuur nog vaak naar 20 graden: de Spanjaard loopt in een dikke trui, muts op, wanten en das bij zich (hoe denken ze die hier nodig te hebben), dikke jas aan. Want het is november. En dus draag je deze kleren, want het is november, dus winter en zo hoort het in de winter! Eigenlijk het omgekeerde van Nederland: het is april, 9 graden, waterig zonnetje, fletsblauwe lucht, windstil. Je ziet dan al mannen in T-shirt en de korte broek. Nog vóór rokjesdag! Want de kalender zegt dat het lente is, en de zon schijnt. Dus….
En dan de ouden van dagen. Ze lopen - en vooral rijden - hier massaal rond. Meestal zie je ze in supermarkten, want ze moeten toch iets doen. Deze streek is zo gewend aan al die verschillende nationaliteiten bejaarden dat er voor ieder land veel voorzieningen en activiteiten voorhanden zijn. De Hollandse winkel, hollandse dokter, hollandse fysio, hollands restaurant. Maar je hebt dit alles ook in de variant Belgisch, Noors, Engels etc.
In het wekelijkse krantje met de knap verzonnen naam ‘De week’ lezen we de advertenties. Er is een Nederlandse vereniging die schrijft dat de indruk bestaat dat de leden van de vereniging alleen maar oud en bejaard zijn. Niets was minder waar!! Er waren er zelfs bij die vroeggepensioneerd zijn en zelfs enkele die nog WERKEN! Een sprankelende wervelende club dus. We lezen verder. De vereniging organiseert een feestavond voor de ouderen. Keurig staat de plaats vermeld, de dag en het tijdstip, en dan volgt het programma. 1. Welkom en opening. Vanzelfsprekend, veel anders kan het niet. Maar dan gaat het verder. 2. Aanmelden nieuwe leden en BLOEDDRUKMETEN!!! We liggen beide krom van het lachen. Dat wordt een programma om van te smullen. We mogen hopen dat het bloeddruk meten klaar is voordat nr. 3 De Bingo van start gaat. Eventueel kan de bloeddruk ook NA de polonaise gemeten worden. Lijkt ons veel verstandiger…..
En zo vermaakt iedereen zich prima. Het leven is hier goed. Dat wil zeggen: vooral langzaam. De siësta lijkt het enige te zijn dat men hier in de moderne tijd niet heeft afgeschaft. Funest voor de economie natuurlijk. Men probeert het al heel lang, maar het wil er bij de Spanjaarden nog niet echt in. Van half twee tot vijf gaat alles potdicht. Voordeel is dat wij dan overal gratis kunnen parkeren, maar verder niets kunnen in een stad. Op het strand liggen dan maar. Je gaat mee in de flow of niet. Het is ongelooflijk dat een land dat economisch toch al zwak presteert, het zich kan veroorloven om midden op de dag alle economische activiteit uit te schakelen. Vaak staan wij voor dichte deuren, maar zo langzamerhand wennen ook wij er aan.
Veel buitenlanders hebben restaurantjes hier. Onze buren (Nederlanders) hebben een restaurant. We bellen, want we willen reserveren voor ‘komende zondag’. ‘Dat kan niet’, zegt de man aan de andere kant van de lijn, ‘op zondag is de kok er niet’. Nu dat kan, denken wij denkend aan een overwerkte kok die ook wel eens een dagje rust wil, dus we zeggen dat we dan wel een keer terugbellen voor een andere zondag. ‘Is goed’ zegt de restauranthouder. Een week later bellen we weer voor zondag. Of we kunnen reserveren ‘Ja hoor dat kan wel’ zegt de man, ‘maar zondag zou een probleem kunnen zijn. De kok is er niet.’ ‘Dat was vorige week ook al zo’ zeg ik. En dan zegt de man: “De kok is weggelopen, wij hebben helemaal geen kok’. Dat had je ook eerder kunnen zeggen, denk ik dan, maar: ‘We zijn met een kok bezig en daarna gaan we hem inwerken’. We vermoeden dat dit nog maanden gaat duren, tja op dit gebied is het overal Spanje hier!!, en we besluiten om er maar helemaal nooit te gaan eten.
Verder gaan veel dingen hier zoals thuis. Met net een beetje meer mooi weer, een beetje meer vriendelijkheid, en een beetje meer rust. Volgende week gaan we Andalusië maar eens verkennen. We blijven maar aan de kust want in het overgrote deel van het binnenland is het koud en ligt er al sneeuw. Ook dat is Spanje. Eigenlijk is het gewoon Europa in het klein. De Alpen van het Spaanse binnenland mijden we deze winter dus maar, want daarvoor kwamen we dit keer niet. Maar het blijft op de bucketlist. We proberen deze winter wel heel veel te zien van dit megagrote land, dat zo veel mooie verborgen, onbekende plekken heeft. Een paar hebben we al ontdekt. Het smaakt naar meer.
Foto's
