Sint - Petersburg - Stad van de illusie
Achter de tsaristische pracht en praal van de voormalige Russische hoofdstad Sint-Petersburg gaat een wereld schuil waarin de werkelijkheid maar moeilijk is te scheiden van fantasie. Droom je of is dit echt?
Tekst Auke Hulst Fotografie Alexander Aksakov
Het begon als een krankzinnig idee: bouw een nieuwe hoofdstad op
honderden eilanden in het vrijwel onbegaanbare moeras van de delta
van de Neva-rivier. Het is het soort gedachte dat alleen bij
megalomane alleenheersers opkomt. Maar Rusland had in
de zeventiende en achttiende eeuw dan ook zo’n heerser: Peter de
Grote. Ontelbare (dwang)arbeiders, veelal boeren uit het Russische
achterland, maar ook Zweedse krijgsgevangenen, werden ingezet om
een stad te bouwen die als een verbrijzelde spiegel in de rivier
ligt. Tienduizenden stierven, maar precies driehonderd jaar geleden
kon de tsaar trots zijn residentie van Moskou
naar zijn eigen stad verhuizen.
Het kan niet anders of zo’n gemaakte stad blijft in hoge mate een
fantasie. Ik arriveer er laat op de avond, maar nog altijd is het
licht. We zitten vlak na ‘White Nights’, wanneer de zon zelfs na
middernacht nog een duimdikte boven de horizon hangt: een steen die
over het wateroppervlak ketst. De straatlichten blijven tijdens de
hoogzomer gedoofd, terwijl de Petersburgers buiten zijn om tot diep
in de witte nacht te drinken, lachen en feesten. Nu zijn de
feestenden alweer opgelost, als geesten. Wandelend door de
spookachtige schemer, denk ik terug aan de keer dat ik hier in de
winter was, toen de dagen kort waren, het ijs kruide in de Neva, en
zonnende, halfnaakte Russen leunden tegen de muren van de Petrus en
Paulusvesting. Zo anders en toch dezelfde stad. Het maakt het
moeilijk je niet in een droomwereld te wanen.
Lees het volledige artikel in Columbus Magazine Editie 37
Klik om te kijken of de papieren editie of de digitale editie nog beschikbaar is.
