Sssttt... niet te hard praten. Ik bevind me in wat zo maar een netelige situatie kan worden. Ze zien me niet want ik sta in de schaduwen van een vervallen pandje aan de overkant van dit illustere duo.
Het is een steegje tussen Praca da Figueira en Praca Dom Pedro IV. Waar zich schimmige praktijken voordoen onder de bedekte mantel van een schoenpoetser die op zijn kistje met (ik weet 't bijna zo goed als toch wel heel zeker) dubbele bodem zit. Daar zit natuurlijk de illegale handel in die hij moet doorsluizen van de vooraanstaande maffiosi met zijn harige blote kuit. Alles om net te doen alsof zijn dure schoenen waar vast bloed aan kleeft (zijn handen houdt hij natuurlijk schoon, daar heeft hij zijn 'mannetjes' voor...) een poetsbeurt krijgen.
Ze zijn op hun hoede en kijken regelmatig opzij om te zien of niemand op hun let. Ik maak stilletjes foto's van ze en m'n afluisterapparatuur in 't putje (tactisch zeer goed geplaatst, al zeg ik 't zelf) neemt hun criminele woordenwaterval geruisloos op.

Later zal ik dit hoofd van de Lissabonese Maffiafamilia Shoepolishione confronteren hiermee en "I'm gonna make him an offer he can't refuse"...