Als iemand mij vraagt of Lissabon een leuke stad is , aarzel ik altijd even....
Ik denk terug aan 16 jaar geleden toen ik deze stad voor de eerste keer bezocht.
Met veel minder reiservaring dan nu, was ik gewend aan Europese steden die, althans in de toeristische gebieden, keurig schoongepoetst waren.
Ik haalde mijn neus op voor Lissabon, met zijn graffiti en heel veel monumenten die dringend restauratie behoefden.
Ik verstond toen nog niet de kunst om dieper de stad in te duiken, de sfeer in te ademen, de stad te beleven.

Inmiddels 16 jaar verder en gewend aan ongepolijste steden over de hele wereld heb ik geleerd om de puurheid van deze stad te waarderen.
Okay, er is overal graffiti, nog steeds..., je zou zelfs kunnen beweren dat het een soort imago is geworden.
Na de economische crisis zie je in de stad overal restauratie werkzaamheden dus ze zijn op de goede weg ...toch??

Maar ik betrap me erop dat er in mij de hoop leeft dat men niet alle karakter "weg restaureert"
Dat Lissabon de eerlijke stad blijft waar ik zo van ben gaan houden, de stad die zonder opsmuk zijn ware gezicht aan toeristen durft te tonen!

Dus terug naar die vraag
"Is Lissabon een leuke stad?"
Ik aarzel niet langer en mijn antwoord is een volmondig "Ja!'
Maar je moet wel in staat zijn om verder te kunnen kijken dan je neus lang is.
Je moet houden van een stad met een "rauw" randje...
En je moet het de tijd geven...
Het duurt even tot deze stad je hart heeft veroverd,
maar dan is het ook liefde voor altijd!