Een bezoek aan the tunnel of love
Oekraïne
Europa
Agrotewal
Een bezoek aan the tunnel of love
Idioten op de weg, iedereen die het programma wel eens heeft gezien kent de capriolen die sommige bestuurders uithalen. Volgens mij rijden de meesten in de Oekraïne. Het is afzien op onze tocht van Lviv naar the tunnel of love. De wegen zijn erg slecht, veel gaten maar ook opgestuwd asfalt wat de zijkant van de weg levensgevaarlijk maakt. In de weg zijn sporen ingesleten en dat maakt sturen een sinecure. Ik heb het idee dat ik in een bobslee over de weg glijdt.
Ik wil graag op herhaling naar the tunnel of love, zien of er iets veranderd is. Geen toerist weet deze plek te vinden, met eigen vervoer is het behoorlijk afzien omdat de wegen zo beroerd zijn. Zeker slechter dan vijf jaar geleden. De idiote chauffeurs maken dat ik me niet prettig voel in de camper. Men haalt links en rechts in, snijdt af en gaat dan vlak voor de camper rijden. Het lijkt soms wel op pesten, dat was jaren geleden beslist niet zo.
Enfin na een pittige rit vanaf Lviv komen we aan op de kleine parkeerplaats, daar is men bezig met het opzetten van een kiosk, al ligt het werk stil. In vergelijk met ons vorige bezoek zijn er een paar kraampjes bij gekomen, die wat souvenirs verkopen maar voornamelijk insecticide. Geen volle flesjes maar je kunt je tegen betaling inspuiten.
Ik groet de vrouwen en ondanks hun waarschuwingen ga ik vol goede moed de rails af naar de groene tunnel. Tenslotte heb ik zelf Deet bij me en zo’n vaart zal het zeker niet lopen. Twee meter bij de open plek vandaan, waar de vrouwen hun waren slijten, wordt ik besprongen door ongedierte. Met ferme stappen, ik wil niet kinderachtig zijn en rennen, ga ik terug naar de camper mijn veilige haven. Dik besprenkelt met Deet, ga ik weer op pad. De vrouwen glimlachen en kijken vol spanning toe. Zal deze gekke toerist de gevreesde tunnel in gaan???
Eerlijk is eerlijk, ik red het twee hele minuten. Neem snel wat foto’s, maar de horzels en andere onbestemde grote insecten denken dat ik een levende wandelende hamburger ben. Speciaal de tunnel ingegaan om hen van vers bloed te voorzien. Ik bedank voor de eer en geef het op. Dwars door mijn broek heen heeft een horzel mijn woest aantrekkelijke been weten te vinden en dat doet gemeen zeer. Ik wapper met mijn handen en probeer een gevoel van paniek te onderdrukken. Zodra ik de tunnel uit ben, zijn de monstertjes verdwenen. Ik haal opgelucht adem en knoop met de dames een gesprekje aan. Ze vinden het geweldig dat een Nederlandse zich kan redden in het Russisch en ik krijg allerlei leuke tips. Eén ervan ligt pal naast de rails. Daar heeft een ondernemer een oude militaire basis voorzien van een splinternieuw hotelletje en een heel eenvoudig kampeerterrein.
Ach wat maakt het uit, ik trotseer de insecten en we blijven een nachtje op deze bijzondere plek overnachten. Slechts twee keer passeert de goederentrein de tunnel en iedere keer was ik net te laat voor een foto. En de tunnel, ik probeer het nog één keer, maar de vliegende griezels hebben vast een hekel aan buitenlanders, ik word verslonden en geef het op. Terwijl ik toch wat stelletjes de tunnel in zie gaan. Heel dapper, of immuun voor stekende beestjes. Misschien dat het eten van knoflook de horzels op afstand houdt maar het is mij een raadsel hoe anderen kunnen lopen waar ik het zeker nooit meer doe.
Foto's
