Het Rif van Schiermonnikoog is niet een plek waar je makkelijk met een schip zult stranden. Als wandelgebied ontdekte ik het een aantal jaar geleden. Zeker rond laagwater kom ik er graag, maar ook met hoogwater is er genoeg te ontdekken. In mijn herinnering was dit gebied in het verleden tijdens de broedtijd afgesloten, maar nu zie ik een bord met waarschuwing: "Let op! grondbroeders!". met een uitleg over waar, voor wie en waarom. Een aantal nader omschreven plekken zijn niet open voor publiek. Natuurmonumenten brengt natuur dichterbij de mens, zo lijkt het. Als ik over het pad loop, zie ik aanvankelijk naast mij in de struiken vooral graspiepers. Ze gaan van takje naar takje. Even verderop, in de duinen worden we plotseling opgeschrikt. Echtpaar Bergeend komt uit het struikgewas gelopen, met achter zich een stuk of wat donsjes. Zodra ze ons in het snotje krijgen slaat de paniek toe. Beide ouders gaan op de wieken en doen aanvallen op ons. De donsjes zoeken dekking. Dit hadden we echt niet aan zien komen. Het lijkt of we een verbodsbord hebben gemist, maar nee. Het behoeft geen nader betoog. Afsluiten moet soms. We maken ons snel uit de voeten, lopen langs een prachtige bloemenzee. Schiermonnikoog heeft patent op kruidenrijk grasland en ik mag graag even tussen de bloemetjes kijken. Er is zoveel "klein spul" te zien: een ini-mini paddenstoel, maar ook een dikke heideringelrups. En ik spot een voor mij nieuw soort vlinder, een klaverspanner. Hij zit wel op een wikke, maar dat deert niet. Als ik even een foto maak, hoor ik een voorbijganger roepen: "Jouw man moet wel heel veel geduld hebben."