Zeg Schiermonnikoog en je denkt aan heerlijk struinen over de kwelder en door de duinen. Op onze vouwfietsjes rijden we van de haven tot Kobbeduinen. Het uitzicht over de kwelder geeft een wijds gevoel. Het is half juni en dat betekent geen toegang in dit woeste stukje Nederland. Een broedende vogel verdient ook rust, dus vervolgen we de tocht in de richting van restaurant Marlijn. Er zijn niet heel veel plekjes vrij in de fietsenstalling, een veeg voorteken. Het is druk op het natuureiland, druk in het restaurant dat weliswaar open is, maar zeer beperkt toegankelijk. We wachten, maar worden niet gezien en besluiten al snel onze weg te vervolgen. Bij Noderstaun is nog wel plek. Het voelt bovendien vertrouwd. Ontsmetten wordt serieus genomen, namen van gasten worden genoteerd en iedereen krijgt een plek toegewezen. De eigenaar laat zich niet haasten. Er heerst de rust op het terras. Iedereen blijft op afstand en wij vinden dat wel fijn. Voor het wandelen moeten we dus later in het seizoen terugkomen, een mooi vooruitzicht.