Op een vrijdag meert in de namiddag een schip van de historische zeilvloot aan in de buitenhaven van Lauwersoog. "Het is maar voor even", verduidelijkt de schipper. Hij en zijn maat zetten de laatste punten op de i. De fiets wordt weer aan boord gehesen en de huikjes worden van de zeilen gehaald. Eindelijk, er kan weer gevaren worden, al is het niet met volle bezetting. De gasten kunnen ieder moment komen, horen we zeggen. En opnieuw een verduidelijking: "Het is een familie, één huishouden." Dat laatste klinkt bijna als een verontschuldiging. Aan ruim een jaar van stilte lijkt nu dan toch een eind te kunnen komen. Van verre horen we het gezelschap komen, kinderstemmen voeren de boventoon. Ouders, kinderen, iedereen gaat aan boord; het is etenstijd, een fijn begin van een rustige avond. De zon komt lager en lager te staan. De tijd staat niet stil, het tij evenmin. Nog even en het is laag water. Als de voortekenen niet bedriegen, komt er een mooie zonsondergang, dus loop ik over de brug bij de sluis naar het Lauwersmeer, over de parkeerplaats van de veerdienst naar Schiermonnikoog en vind een mooi plekje op de dijk. Aan de voet van de dijk scharrelt echtpaar scholekster met hun twee puberjongen. De lucht begint voorzichtig te kleuren en dan schuift de Willem Jacob in beeld. Het water komt al weer op. Veel wind staat er niet, maar ze varen tegen de stroomrichting in een bezeilde koers. Erg hard gaat het niet, maar de Waddenzee lokt. De kinderen aan boord zijn duidelijk herkenbaar. Reddingsvesten kleuren knaloranje en dat is geen toeval. Rond middernacht is het weer hoogwater. Dan kan het schip de haven van Schiermonnikoog bereiken, of over het wantij richting Ameland. Het getij loopt nu eenmaal niet in de pas met dag en nacht. Varend op een charter het waddengebied verkennen is heel wat anders dan per veerdienst naar een eiland vertrekken. Hoe laat de kinderen gingen slapen? Geen idee. Waar het gezelschap weer aan land kwam? Wie het weet mag het zeggen..