Op het eerste gezicht zie je een paalwoning op een eiland, dat wil zeggen een bult zand omringd door water. Het is afgaand tij. Op deze plek maakt een tuintje weinig kans. Bij hoogwater verdwijnt het virtuele eiland geheel onderwater. Ooit was hier wel een echt eiland, met duintjes van één meter hoog en met plantengroei. Er kwamen vogels, die hun nesten bouwden, broedden en hun jongen grootbrachten. Nu is er een zandplaat, bij hoogwater nog niet eens een hectare groot. Wind en stroming hebben in de loop van tientallen jaren van het eiland een plaat gemaakt. De begroeiing is verdwenen, net als de vele nesten in het voorjaar. Alleen op het oostelijk gedeelte van de plaat. waar de voeten ook bij vloed droog blijven, doen sterns en scholeksters af en toe een poging om een gezin te stichten. Voor mensen is een plek op de plaat gebleven; geen drenkelingenhuis, maar een plek waar mensen waarnemen. Die plek groeit mee met de tijd. Het optrekje van nu staat er pas een jaar of 6, 7. Deze paalwoning kwam in de plaats van de vogelwachtershut die er sinds 1981 stond. Er is stroomvoorziening door zonnepanelen, een ijskast en kookgelegenheid. De gaslamp heeft plaatsgemaakt voor electrisch licht. Je moet wel meegaan met de tijd. De tijdelijke bewoners van dit huis zitten niet de hele dag duimen te draaien. Naast duizenden vogels zien ze grote groepen mensen komen en weer gaan. De meesten worden rond laagwater vanuit Lauwersoog per boot gebracht, maar er zijn er ook die komen lopen of varen. Elementen, tij en tijd hebben elk een eigen dynamiek. Geen dag, geen nacht is hetzelfde. Verandering is waar het leven op werelderfgoed Waddenzee om draait. De naam van het huis herinnert aan andere tijden. Kalkman is de Friese benaming voor Engelsmanplaat, het eiland dat geen eiland genoemd mag worden.