Bij eiland hoort strand. Wuivende palmbomen en een turquoise blauwe zee, het kan allemaal maar niet allemaal op Schiermonnikoog. Je vindt daar weinig lui liggende mensen op het strand. Misschien was het daarvoor ook net een tikje te koud die dag. Ideaal wandelweer, dat is het. Van het dorp naar de oostpunt is best ver. Ik stap op de fiets en parkeer die bij de Koppeduinen; 10 km tot de oostpunt is voor mij ruim genoeg. Je moet ook nog terug. Dat wordt dus 20 km lopen. Heen wandel ik over de kleurrijke zoute kwelder, terug over het strand. Het is op slag van laagwater. Onderweg kom ik weinig mederecreanten tegen. Een enkeling maakt een strandrit met een fatbike. Het strand is op zijn breedst, het zand als beton. Onder die omstandigheden is het zo te zien goed te doen. Heen is het stevig trappen tegen een straffe oostenwind, terug gaat als vanzelf. Die wind en de ruimte is ook in trek bij blowcarters. Zo te zien zijn het geen geoefenden, maar het plezier straalt van de gezichten. Voor wie al dat bewegen te veel van het goede is ... er rijdt ook een strandexpres. Op Schiermonnikoog is genoeg te beleven en je zou er rondom hoogwater zelfs per kano of bij laagwater onder geleide lopend over het wad kunnen komen. Hoe Coronaproef en duurzaam is dat! Er is genoeg te kiezen, weet wat je doet.