Onderweg in eigen stad

Door: Colombo

Geplaatst op Jul 26, 2011

“Onderweg in eigen stad”

Sinds ik de verslavende kriebels van de Columbus reisreporterscommunity voel, kijk ik met andere ogen de wereld en het dagelijks leven in, lijkt wel. Zelfs in mijn eigen stad voelt het alsof ik op vakantie ben. Weer of geen weer, er valt genoeg te beleven. De afgelopen weken heb ik meer en meer ontdekt hoezeer Rotterdam bruist op en rondom het water. Vele plekjes hebben zo hun charme doordat er op een of andere manier water in de buurt is.

Niet-Rotterdam kenners hebben het direct over die bouwput rondom het station en het lege, onpersoonlijke, moderne centrum. Als je de oudere, sfeervolle plekjes buiten het plat gebombardeerde centrum niet weet te vinden, kan ik me voorstellen dat deze stad je niet raakt. En terecht. Hoe vaak ik mezelf wel niet heb afgevraagd waarom ze na de oorlog niet net als Middelburg hun stad in oude stijl hebben opgebouwd. Als je de boekjes met foto's van vroeger ziet, valt de weemoed als een deken op je. Maar zelfs het centrum kent nog enkele schaarse oude plekjes. Dan denk ik bijvoorbeeld aan de binnentuin van het vooroorlogse stadhuis. In een oase aan rust kun je daar sereen je lunchpakketje op peuzelen.

Nog dicht tegen het centrum aangeklampt, de architectonisch beroemde Erasmusbrug overstekend, ligt 'de kop van Zuid'. Op de punt van het eerste schiereiland ligt hotel New York. Een gebouw met een verreikende nostalgie. Hier sliepen de mensen vroeger voordat hun zeeman het grote sop op ging met de Holland-Amerikalijn. Of nog verder een generatie terug, de gelukzoekers die emigreerden naar Amerika, vertrokken vanaf deze punt met een zee aan ruimte om uitgezwaaid te worden. Nu zijn de grootste en duurste cruiseschepen er aangemeerd. Vanaf het terras kan je onder het genot van een high-tea alle bedrijvigheid aan je voorbij laten gaan. Je ziet de karakteristieke Rotterdamse watertaxi's in het zwart-geel over het water scheren. Niets anders geeft je een ultiemer Rotterdams havengevoel dan dit. Volle kracht vooruit neemt het kleine bootje je over de deining van de grote vrachtschepen een klein stukje mee door de haven. Om je met een dot adrenaline en lege portemonnee aan de overkant achter te laten, maar het is de ervaring meer dan waard! Van de mondaine cruiseschepen vaar je in no time tussen de oude, houten zeilschepen in de Veerhaven. Hier kun je, dichtbij het museum van Volkenkunde, bij het Turkse restaurant Zenne zo ongeveer met je voeten boven de Maas van een uniek uitzicht op dit nostalgische plekje genieten.

Een punt verder dan hotel New York op het volgende schiereiland zit je op Katendrecht. Eerlijk gezegd had ik niet durven dromen dat dit zo'n authentiek gezellig Rotterdams plekje is. Een Rotterdammer van boven de Maas komt nu eenmaal niet snel ten zuiden van de Maas, en andersom. Da's een wereld van verschil! Maar jeetje, wat zat de sfeer er hier goed in. Ok, het weer werkte mee en er stond een knus, kleinschalig voorproefje op het North-sea jazz festival op het programma. Met een rosé in de hand, mijn snoet in de zon en mijn oren te luister bij Wouter Hamel waan ik me tientallen jaren terug in de tijd. Een jaren vijftig jazzy sfeertje heeft alle ruimte ingenomen. De oude platenbus met uitgespreide perzische tapijten en de toegestroomde alternatievelingen vanuit alle hoeken en gaten maken de sfeer compleet.

De uitgestrekte, ietwat grauwe binnenstad staat in schril contrast tot het dorpse Hillegersberg. Ooit was dit ook een dorp waar Rotterdam haar dijen uiteindelijk omheen sloeg. De Bergse dorpsstraat en daarachter het schattige buurtje met de Hillegondakerk blijven keer op keer een Anton Pieck gevoel oproepen. Hillegersberg is één van de waterrijkste wijken, ineen geklemd tussen de Bergse voor -en achterplas. Een ommetje of hardlooprondje rondom de Bergse voorplas verveelt nooit. Aan de oostkant op de Strekkade glinstert de skyline van Rotterdam tussen de bomen door. Verder wandelend op het Prinsmolenpad kom je langs een oerhollandse molen en even verderop een bende eenden, hanen en vogels die er altijd een waar kwetterend spel van maken. Doorlopend tussen de Rotte en Bergse plas in kom je uiteindelijk via het sluisje langs de Bernhardkade terug op de drukke Straatweg. En weg is die verborgen stilte midden in de stad. De statige huizen met het groene torentjes kasteel van Margaretha zorgen er echter voor dat je je ogen uit blijft kijken. Het maakt niet uit in welk seizoen je hier bent. Een herfst met haar rijke kleurschakeringen, een winter met sneeuw en schaatsweer, een lente met haar tijdelijke volle bloesems en een zomer met haar bruisende buitenleven op het water geven ieder moment haar unieke gezicht.

Onlangs heb ik de pret mogen ervaren om direct vanaf ons slootje achter met de kano op avontuur te gaan. Het is een waar genoegen om je anders zo kleine wereld vanuit een geheel ander perspectief te zien. De straatweg lijkt ineens heel smal dat je daar onderdoor kunt varen en de tuintjes van eenieder nodigen uit tot een schaamteloos naar binnen kijken. Grutto's zwemmen vrijelijk rond met hun kleintjes, direct herkenbaar aan hun grappige, feloranje punkkapsels. Navigeren met de kano is een hele kunst, zeker om ervoor te zorgen dat je niet als een schip op ramkoers frontaal tegen een nest vol meerkoetjes aanvaart. Nog nooit heb ik een vogel zo bang zien kijken, maar mijn kanotechniek kwam net op tijd boven drijven. Gelukkig! Sowieso zou een TomTom voor op het water een gat in de markt zijn. Er zijn zoveel smalle, doodlopende slootjes dat het lastig keren is met je 4 meter lange kano. Maar het grootste avontuur was toch wel in onze eigen sloot toen een stel zwanen met haar kroost langszij kwam. Muisstil klampten we onszelf aan de kant vast, terwijl moeder zwaan zich al met opslaande vleugels in de aanvalspositie bracht. Eind goed al goed, waren we ongeschonden weer thuis.