Rotterdam
Rotterdam
Nederland
EvanderHel
Je allerlaatste reis...
Was je net getrouwd?
Ging je naar huis?
Droomde je van witte stranden?
Trekken door de jungle?
Heb je slecht geslapen de nacht ervoor?
Opgewonden om eindelijk te gaan?
Heb je jaren moeten sparen?
Of was het een spontaan plan?
Dacht je, doe eens gek?
Of had je de reis helemaal uitgestippeld?
Misschien avonden gepraat?
Met opa en oma of de kids?
Ben je uitgezwaaid?
Kreeg je een knuffel, een zoen?
Een welgemeend 'doe voorzichtig'?
De belofte dat je zou worden opgehaald?
En je bent opgehaald...
Stil gelegen in de warmte
Opgetild door vreemde handen
Je spullen getuige van een oorlog
Vandaag heet ik je welkom
Met een heel gebroken hart
Vervlogen zijn je dromen
Verscheurd lag je in niemandsland
De strijd die hier woedt
Is er een van wanhoop
Een van intense smart
Ongeloof en verbijstering
Tranen branden, eentje ontsnapt
Je kijkt me aan
Met je brede glimlach
En ik maak letters met een diepzwarte rand
Vandaag heet ik je welkom
Kon je het maar zien
Het hele land verwacht je
Met een indrukwekkend eerbetoon
Je kent niet iedereen
Maar iedereen kent jou
Vandaag heet ik je welkom
Na je allerlaatste reis...
Laat een reactie achter
of Log in
16 reactie(s) bij "Je allerlaatste reis..."
Een blog met een zwart-gouden randje, zoveel respect (ik zie hem nu pas). Dank je Ellen!
Bericht aangepast op 08:13:57Pff, mooi onder woorden gebracht... Ik heb net de indrukwekkende beelden van vandaag gezien. Heel Nederland leeft mee met de nabestaanden. Een warm welkom voor de slachtoffers. Ook ik heb een traantje gelaten. Het blijft onwerkelijk wat er gebeurt.
Bericht aangepast op 08:12:09Mooi verwoord....
Bericht aangepast op 08:12:09Je kunt ongelooflijk goed dichten, Ellen, maar misschien is dat niet eens het belangrijkste nu. Je geeft wonderbaarlijk mooi uiting aan je verdriet. Het verdriet dat wij allemaal voelen en dat ons voor even nu verbindt.....
Bericht aangepast op 08:12:09Amen
Bericht aangepast op 08:12:09Ik heb de beelden gezien op tv en ik heb het niet droog gehouden..Mensen verenigd in het verdriet en ongeloof....
Bericht aangepast op 08:12:09Prachtig verwoord wat velen voelen. Onmacht, verdriet, verbijstering. Persoonlijk voel ik ook woede.
Bericht aangepast op 08:12:09Wat heb je dit prachtig verwoord Ellen.
Bericht aangepast op 08:12:09Een zwarte keerzijde van reizen....
Een ramp van zo'n grote omvang, zo 'klein' beschreven. Het maakt me stil.....
Bericht aangepast op 08:12:09Je hebt prachtig verwoord wat velen van ons voelen. Als reiziger stap je altijd vol verwachting het vliegtuig in. Natuurlijk weet je dat er altijd wat kan gebeuren, maar de kans is zo ontzettend klein, dus dat stop je gauw weer weg. Dat er zulke dingen kunnen gebeuren verwacht niemand en machteloosheid en woede zijn groot. Wij hebben deze vlucht op 30 april gehad, misschien wel hetzelfde vliegtuig, dezelfde bemanning, die leuke steward, waarmee we tijdens de lange reis zo leuk gepraat hebben achterin het vliegtuig...
Bericht aangepast op 08:12:09Pfff...moest het een paar keer lezen. Het raakt me. Mieke
Bericht aangepast op 08:12:09Als je grote mannen stil kunt krijgen...
Bericht aangepast op 08:12:09Wonderschoon in tekst
Wonderschoon in betekenis
Wonderschoon in gevoel
Dank L!
prachtig geschreven
Bericht aangepast op 08:12:09Ik heb het nu pas gelezen en begrijp ook je emoties omdat er iemand inzat die je kende. Vreselijk onnodig allemaal al die mensen die omkwamen.
Bericht aangepast op 08:12:09Heel mooi, hier word ik stil van.
Bericht aangepast op 08:12:09Hallo Ellen,
Bericht aangepast op 08:12:08Ik lees nu pas dit prachtige gedicht.
Het verwoord precies wat ik voelde.
Ik heb het ook niet droog gehouden, toen niet en nu ook weer niet.
Het raakt me, helemaal omdat ik twee dierbare mensen bij dit afschuwelijke incident ben verloren.
Grootouders die met hun kleinkinderen onderweg waren naar Sulawesi.