Hardenberg.

Eens stond ik in bloei met mijn bloeiende geuren,
Bloemen met mijn zeer rijke geurende stuifmeel.

Eens was het zonnig en de wereld zag er heel anders uit,
Maar nu moet ik afscheid nemen van eens mijn mooie kleurenpracht.

Eens stond ik hier met mijn volle bloemen,
En velen lusten mij zeer zeker graag.

Eens maar niet voor altijd in deze wereld,
Want voor de wereld waren nu ineens mijn zaden rijp.

Mijn zaden zijn bijna vervlogen en mijn kleuren veranderen in bruin.

In deze dagen sterf ik af en wachten mijn wortels,
Misschien hoop ik op een volgend jaar.

Dat is het bijzondere van mijn plantenleven.

Ik ben nu aan het einde van mijn verhaal.

Tot dan en tot ziens misschien.