De sluis bij Den Oever ligt nog maar net achter ons als we de zeilen hijsen. We koersen aan op Enkhuizen. De vaart zit er mooi in, maar ter hoogte van het op onze IJsselmeerkaart editie 2003 nog niet voltooide vogeleiland laat de wind ons in de steek. Tijd dus om ons eens te verdiepen in aanlegmogelijkheden. We passeren het eiland bovenlangs en gaan dan stuurboord uit de haven in. De ingredienten voor de komende uren zijn vele tientallen meters steiger, een enkele boot, een vriendelijke ontvangst van de havenwacht en vogels, veel vogels. Op een steen vlakbij de steiger wacht een visdiefje. De poel even verderop lijkt bezaaid met boeitjes. Pak de kijker erbij en je weet snel beter: honderden ganzen - Grauwe en Canadese - doen zich tegoed aan een maal. Het is hen goed voor de wind gegaan; de vele jongen zijn al aardig groot, maatje kokmeeuw valt erbij in het niet. Hun rustig gakken wordt overstemd door het geluid van die groep kleinere schreeuwers: honderden kokmeeuwen. Plotseling klinkt een crescendo. Onder schril gegil gaat de club schreeuwend op de wieken, waarom? Een vos kan het niet zijn geweest, denk je dan. We kijken immers uit op een waterrijk eiland. Daar kun je met de beste wil van de wereld geen hol graven. Geen buizerd te bekennen. Is er misschien een uit de hand gelopen intern conflict? Of loos alarm? Ineens ontdek je dan die ene zilvermeeuw. eerder door de vele ogen opgemerkt. Ja, die is dus niet welkom in de groep. Vele snavels brengen de boodschap over. Niet lange tijd later is de relatieve rust weergekeerd, kan er weer nestmateriaal worden ingevlogen. Voor de kokmeeuw moet het broedseizoen nog beginnen. Het visdiefje heeft inmiddels gezelschap gekregen. Er is een soortgenoot naast haar neergestreken, zonder visje. Of heb ik iets gemist? Samen staan ze op een steen, zij aan zij. Ze keuren elkaar geen blik waardig. Even verderop lijkt echtpaar kuifeend wat meer oog voor elkaar te hebben, al moet worden opgemerkt dat zij nogal wat tijd nodig heeft om haar verenkleed in model te brengen. Man wacht en wacht, wijkt alleen van haar zij als er een andere man in het spel is ... die moet toch echt op afstand gehouden worden. Krooneend en tafeleend kunnen wel ongestoord passeren, maar aan onze aandacht zijn die niet ontsnapt. Vogeleiland de Kreupel heeft ons verrast en veroverd. Het is er rustig, maar stil ... nee dat niet echt. Op een windstille morgen kiezen we het ruime sop. Op naar Friesland. Grote groepen ganzen hebben hetzelfde idee. Er wordt stug doorgezwommen, maar als een boot de groep te dicht nadert is er even vertwijfeling, wordt tijdelijk een andere koers ingezet. Een enkeling gaat op de wieken, en laat de jongeren even aan hun lot over. De grazige groene weiden van Friesland zijn van levensbelang. Van rust alleen kun niet leven.