Reizen: waarom en waarheen?

Door: Twalia

Geplaatst op Apr 16, 2017

Hoe ben ik hier beland?

Ik lig op een harde, koude bank. Ik staar naar het witte plafond, naar de felle TL lampen. Ik wil bewegen, opstaan en heel hard weglopen… maar het kan niet. Ik lig in een onmogelijke positie, mijn arm tintelt. Ik voel hoe mijn borst wordt platgedrukt. Ergens in de verte hoor ik iemand zeggen dat ze gaan beginnen. Hoe ben ik hier toch beland?

Het antwoord is simpel en duidelijk, een afwijking op mijn mammografie. Aan de andere kant is het ook onbegrijpelijk. Hoe is het mogelijk dat ik hier lig… ik! De afgelopen week is de grond onder mijn voeten weg geslagen. Sinds het moment dat de huisarts mij belde, heb ik geen basis meer. Mijn emoties vliegen in het rond. Vreemd eigenlijk, want ja, ik weet dat als er een mammografie gemaakt wordt, er mogelijk ook een afwijking gevonden kan worden. Toch ging ik er schijnbaar van uit dat er niets gevonden zou worden. Dit kan mij niet overkomen… toch?

Mijn moeder is op redelijk jonge leeftijd overleden aan borstkanker, haar zussen hebben borstkanker gehad. Waarom zou het mij niet kunnen overkomen? Dat gevoel heb ik altijd gehad sinds mijn moeder is overleden aan deze rotziekte. Maar als het mij zou overkomen, dan wil ik kunnen terugkijken op een leven waar ik alles uit heb gehaald. Dit was de reden dat ik een verre reis ben gaan maken. Mijn moeder wilde altijd nog een verre reis maken (een cruise over de Rijn…), maar dit is voor haar altijd een droom gebleven. Dit zou mij niet overkomen! En dus ging ik zelfs op wereldreis, ik jaagde mijn grote droom na.

In de jaren na de wereldreis, gingen Twan en ik nog steeds op reis. Maar daarnaast gaat het ‘gewone’ leven ook door. Een drukke baan met veel stress, het huishouden, de zorg voor onze ouders, een sociaal leven... Dagen vliegen voorbij en worden weken, maanden en jaren. En dan is er opeens dat ene telefoontje waardoor de tijd even stil komt te staan. Wat als ik ziek zou blijken te zijn? Ik ben op wereldreis geweest, dat is waar, maar heb ik ook alles uit het leven gehaald? Of leef ik mijn leven op de automatische piloot? Zijn mijn dromen langzaam naar de achtergrond verdreven?

Twee weken later krijg ik de uitslag. Het is een goede uitslag, er is geen sprake van borstkanker. De onzekerheid is weg. Mijn leven kan weer doorgaan. En toch is er iets veranderd. Ik heb een pas op de plaats gemaakt. Er zijn nog dromen en wensen die ergens in een klein hoekje liggen te verstoffen. Het is tijd om ze er weer eens bij te pakken. En ja hoor, daar zit ook nog een fijne reis bij! Want reizen brengt zo veel, het plaatst mijn leven in perspectief. Reizen geeft inzicht in de wereld en in jezelf. De ervaringen die ik op doe tijdens het reizen, neem ik mee in mijn verdere leven. Mijn leven, dat weer even van de automatische piloot af moet. Moeilijk is het wel, maar het gaat me lukken!