Hilde Groen, we kwamen haar en haar schapen in Coronatijd wel vaker tegen tijdens onze wandelingen in de natuur. Het is niet dat ze zelf nou zo opvalt. Het zijn vooral haar schapen die haar aanwezigheid verraden. Soms horen we de dieren roepen, soms zien we hun pootafdrukken in het zand. De ene keer is dat op het Ketliker Skar, maar het kan ook zijn op de Schaopedobbe of ergens in de buurt van Bakkeveen. Hilde is herder van een mobiele kudde. Meestal passeren we elkaar zonder een woord te wisselen, soms ook raken we aan de praat. Dan leunt Hilde met haar handen op de stok. De schapen hebben ook wel eens momentje rust nodig. Het zijn tenslotte herkauwers. Het is mei 2020 als we praten over zorgen om droogte in de natuur tot de kudde verder trekt. Hilde en haar honden lopen verder. Ruim een jaar later zijn de kaarten opnieuw geschud en is het de wolf belangrijk onderwerp van gesprek. Praten met Hilde doet de gedachten aan de impact van Corona terugdringen naar de achtergrond. Stel je even voor. Je wilt gewoon aan het werk en vindt dan zomaar een negental gedode schapen, Op zijn zachts gezegd gaat er dan wel een schok door je heen. Die dieren kunnen niet blijven liggen en hoe los je dat weer op? Liefst wil je zo'n drama voorkomen, maar dan moet je wel zeker weten waardoor het gebeurd is. Op internet duikt een filmpje van een wolf op, opgenomen in de buurt van het Ketliker Skar. De conclusie ligt voor de hand en doet de twijfel toeslaan. "Moeten we wel doorgaan met deze vorm van natuurbeheer, met het weiden van de schaapskudde?", is de vraag die Hilde zich stelt Dan wordt er een besluit genomen. Er staat nu een mobiele potstal, waar de dieren 's nachts veilig kunnen verblijven. Hilde leunt weer rustig op haar stok en kijkt blij om zich heen. Die rust is groot goed. Zij kan het weten.