Daar sta je dan. De Vlieland legt aan. Zitten ze op deze veerboot, of ... ? Het is zoeken naar een bekend gezicht ... lastig, die mondkapjes ... niemand zwaait. Zouden ze ons niet herkennen? Ze verwachten ons ook niet. Wij hebben ons plan niet gedeeld. Ik maak een foto, kijk naar het resultaat op het kleine scherm, zoom in. De gezichten komen dichterbij, onscherp. Het helpt niet. Die meeuwen, ze leiden de aandacht mooi even af. De veerboot naar Vlieland stroomt leeg. Mondkapjes worden afgenomen of in de wellesnietes stand gezet, weg ermee of onder de kin, met een lusje aan een oor... kan ook. Er volgen hartelijke begroetingen. De één stoot de ellebogen, de ander omhelst. De bagage staat klaar. De vakantie kan beginnen. Tijdens de overtocht zijn de laatste gedachten aan werk en dagelijkse beslommeringen weggewaaid. Dat is het leuke van een vakantie op een eiland. En ja hoor. Onze vrienden zijn met deze veerboot aan gekomen. Plotseling staan ze naast ons, dat wil zeggen, op ruim 1.5 meter. We schudden geen handen, stoten geen ellebogen, namaste. Ze stonden op het achterschip bij de balustrade, keken nog even uit over de Waddenzee en gingen als één van de laatsten van boord. Tenslotte moet je drukte niet opzoeken. Al zijn we geen van allen ziek, Corona heeft ons wel in de greep. Het mondkapje kan terug in de tas. De lachende gezichten staan niet op deze foto. De mensen van de foto zijn slecht herkenbaar en dat maakt dat deze foto naar mijn idee niet strijdig is met de privacy wetgeving.