Vorig jaar winter, 10 december 2017. Ik had gehoord dat het ging sneeuwen dus ik ging de duinen in. Ik werd teleurgesteld door een groen landschap en dacht, nee dit wordt niks vandaag. Maar zo rond een uur of 10/11 begon het dan toch licht te sneeuwen. Mijn hoop steeg weer en zo ook mijn looptempo. Op naar de plek waar de vossen zitten! Daar aangekomen stonden er zoals verwacht met sneeuw al enkele tientallen mensen met ongeduld te wachten op een glimp van het oranje/rode dier. En ja! Daar kwam hij aangelopen. Het geklik kwam van alle kanten. Uiteindelijk zaten we allemaal in een rij zodat niemand iemand anders in beeld had en de vos ongestoord zijn gang kon gaan en voor het eerst in zijn leven dat vreemde spul uit de lucht mee kon maken. Het was een heerlijke dag waarop het vanaf die ochtend tot ver in de avond door bleef sneeuwen.