Security Check - Part Two

Door: MarleenvM

Geplaatst op Mar 2, 2019

José Martí International Airport - Cuba 

Op het vliegveld van Havana is het een georganiseerde bende en we proberen zo goed en kwaad als het kan de borden en de meute te volgen. Rijen zijn niet duidelijk en we schuifelen langzaam door de hal. Ik heb mijn gebruikelijke handbagage bij maar deze keer heb ik ook twee schilderijen bij me. Netjes opgerold in een koker door de kunstschilder zelf. Dit keer blijkt alles in orde te zijn met de handbagage maar die schilderijen mag ik niet zomaar meenemen. Ik moet een soort van kunstuitvoerbelasting betalen. Dit wordt volgens mij ter plekke verzonnen of is onder het mom van ‘belasting van de dag’ maar keus heb ik niet. Een medewerker neemt plaats achter een campingtafeltje en schrijft op een wit velletje papier het bedrag van 12 CUC. Harold is natuurlijk al lang en breed doorgelaten en heb alleen 10 CUC in mijn portemonnee. Maar nee, daar doet de beambte het niet voor. Ik kan lullen als brugman in mijn steenkolen Spaans maar het antwoord blijft nee. Een vriendelijke, maar onbekende medereiziger, die ook inmiddels bij het campingtafeltje is beland met kunst, bied mij de missende 2 CUC aan. Nog net voordat ik aan boord moet zie ik mijn redder ik nood. Nog net op tijd om de het geleende geld terug te betalen. 

Bristol International Airport – Verenigd Koninkrijk 

We hebben met vrienden en leuk en gezellig stedentripje achter de rug in de stad Bristol. Het niet zo druk op het vliegveld en wij zijn opperbeste stemming. Misschien iets te gezellig, of luidruchtig, want net voordat we door de bagage check moeten wordt ik er uit gepikt. Nee niet degene die de grootste mond hebben en ook niet degene met een bijzonder uiterlijk, maar ik. De douanemedewerkster begint met doodnormale vragen. Waar ben je geweest? Wat heb je gedaan? Wat heb je gezien? Waar heb je geslapen? Eerst denk ik nog in al mijn naïviteit ‘ach wat leuk dat ze naar mijn reisje vraagt’. Maar de vragen worden al anders van toon als het gesprek wat langer duurt. En dat mijn reisgezelschap door de hal staat te schreeuwen waar ik blijf helpt niet echt. Drugs, werk en zelfs prostitutie passeren de revue. Andere reizigers kijken verbaasd om als ze flarden van het gesprek opvangen. Gelukkig mag ik toch terug naar Nederland nadat mijn hele doopzeel gelicht is. 

Airport Weeze - Duitsland 

Aangezien we nogal eens met Ryanair vliegen zijn we al meerdere keren op dit vliegveldje geweest. Klein, overzichtelijk en gemoedelijk zijn de eerste woorden als ik aan deze luchthaven denk. Deze keer pakken we dezelfde rij bij de security check. Meestal is dat niet zo, gewoon om te kijken welke rij nou het snelste was of omdat we op aanwijzingen van medewerkers naar een andere band worden gestuurd. Deze keer gaan we wel door hetzelfde poortje. Harold heeft een drone bij en ik verwacht dat het wat oponthoud gaat geven, zoals gewoonlijk. Vaak moet de hele koffer leeg en wordt de drone aan een uitgebreide inspectie onderworpen, inclusief test op explosieve. Maar deze keer niet. Het koffertje gaat open maar ook net zo snel weer dicht en Harold mag door. Mijn handbagage komt door de scanner maar voordat ik deze van de band kan pakken mag mijn tas dezelfde route nog een keertje afleggen. Ik maak me geen zorgen. Ik ken inmiddels de klappen van de zweep wel. Toch denken de medewerkers van het vliegveld daar anders over. Met een teststrip word alles in mijn tas onderworpen aan een zorgvuldige check op eventuele explosieve. Ik wil ondertussen mijn schoenen (die moest ik uitdoen) weer aan doen maar ik moet er bij blijven. Uiteraard geen alarmbellen want ik ben toch die modelreiziger. Kortom elk vliegveld bezoekje is weer een verrassing. Iedereen mag zijn schoenen aan houden maar ik natuurlijk niet. De speciale riem die helemaal van plastic gemaakt is zodat je deze aan kunt houden moet bij mij toch altijd af. De poortjes blijven piepen of rode lampjes gaan branden terwijl het theoretisch eigenlijk niet meer mogelijk is. Ach ik onderga het maar… 

En nu ik er zo eens over nadenk moet je als drugsmokkelaar (of interesse in andere illegale praktijken) misschien toch maar met mij gaan reizen. Harold is namelijk nog nooit er tussen uit gepikt. Nooit extra tassencontrole en al helemaal nooit is hij tot op zijn ondergoed gestript. Gaat het dan echt nooit probleemloos? Jawel, ik zou willen zeggen gelukkig wel. Zo kwam ik bijvoorbeeld zonder enige moeite Japan in maar ook weer uit en doen de Roemenen ook niet moeilijk als ik ten tonele verschijn. En dat is toch fijn voor de verandering.