Odore di Vulcano
Sicilië
Italië
TravelGoom
Odore di Vulcano
Lopen, fiets of scooter?
Ik ben in Italie, scooter dus.
Dan ben ik ook wat sneller weg van die rotte eieren lucht.
Hoop dat ik er aan kan wennen want momenteel neig ik naar borrelende maagsappen.
Zou een slecht begin zijn als ik de havenkade zo kort na mijn aankomst ga plamuren.
Misschien moet ik wat eten.
Drie pizzerias op een rij iets verderop.
Daar ruikt het minder en maakt de misselijkheid ruimte voor een voorzichtige eetlust.
Ik zak neer op het terras en overzie mijn aankomstplaats.
Het haventje van Vulcano, beschermd door een hoge rots met daarachter de zwavelbaden.
De wind draait om de rots en zo wordt elke binnenvaart van de veerboot direct een confrontatie met de vulkanische oorsprong van het eiland.
De Odore (geuren) di Vulcano zijn hier het benvenuto.
De pizza smaakt goed en maakt me weer het mannetje.
De scooterverhuur krijgt mij nu als klant, ik krijg de stevigste en de beste want ik ben een Olandese Grande.
Het is midden op de middag als ik snorrend de haven uit rijd.
Er is echter een kleinigheidje die ik in mijn enthousiasme ben vergeten.
Een grote rugzak leunt nog op mijn rug en dat is niet handig op een scooter.
Een slaapplaats heb ik ook nog niet maar die is snel gevonden in het hoofddorp net achter de haven.
Ik dump mijn spullen en ga dan zuidwaarts.
Vulcanos haven ligt aan de noordkant en het is maar acht fraaie kilometer naar de zuidpunt waar een vissergehucht een wegdroomplek schijnt te zijn.
Vroeg in de middag ben ik vanuit Milazzo vertrokken.
De havenplaats in het noordoosten van Sicilie is vertrekpunt voor alle vaarten naar de Eolische eilanden.
Het eerste half uur trekt de Siciliaanse kust met ver weg de rokende Etna mijn aandacht.
Het tweede half uur, als de bijna 400 meter hoge Gran Cratere van Vulcano prominent in beeld komt, neemt de nieuwsgierigheid naar mijn reisdoel het over.
Ver weg is Italies mysterieuze en meest actieve vulkaan te zien: Stromboli steekt als een piramide aan de horizon uit het water.
Het monotone Vespageluid galmt tegen de rijkelijk begroeide calderarand die de westkust van Vulcano onbegaanbaar maakt. In een ruim bocht perst een groen dal zich tussen de rand en de Gran Cratere. Hier bepaalt de flora de geur en is van de zwavel op het eiland niets te merken.
De Piano opent zich voor me. Een fleurige landbouwvlakte vol aantrekkelijke huisjes die het hart van het eiland vormt. De vruchtbare gronden liggen op de bodem van de oorspronkelijke megakrater die Vulcano was. De eilandnaam hoeft allang geen toelichting meer laten de veel jongere kegels, waaronder de Gran Cratere, rondom zien.
Ik moet de calderarand toch over.
Aan de zuidkant blijkt dat mogelijk al is dat nog niet heel lang zo.
Het afgelegen vissersgehucht Gelso was lange tijd enkel via het water bereikbaar.
Mijn stevige scooter heeft geen moeite met de haarspeldbochten die me naar boven en even later naar onderen brengen.
Gelso ligt nog steeds verscholen maar het uitzicht op Sicilie is wederom fantastisch.
Mijn Vespa hoeft niet voluit tijdens de afdaling hoewel ik dat straks op de terugweg niet zal laten.
Gelso ziet er niet heel aantrekkelijk uit en is druk.
Een sneeuwwit appartementencomplex, een paar huizen en een visrestaurant waar een luidruchtig familiefeest aan de gang is, meer is Gelso niet.
Een grote betonnen plaat speelt voor havenkade en iets verderop is een intiem zwartzandstrandje te ontdekken.
De ligging is prachtig al duurt het even voordat ik de echte romantiek van het gehucht zie.
Met een stiekem besteld biertje in de hand laat ik mijn benen bungelen boven het heldere zeewater.
Vanaf de betonplaat gaan mijn ogen naar de plek waar de vissersboten zijn geparkeerd op de grijze keien.
Twee honden en een paar meeuwen delen de viskoppen die zijn achter gelaten.
De rest van de vis ligt op de barbecue bij het feest achter me.
Ik test de lichten van mijn scooter.
Het duurt nog even voor het donker wordt maar de zon komt niet overal meer over de calderarand heen.
In het dichtbegroeide struikbos die delen van de Piano overwoekert is een lamp prettig.
Ik rijdt terug naar het hoofddorp en mijn snel geregelde studio om even neer te ploffen en op te frissen.
Straks lopend een rondje door het dorp en proberen of ik de stank van de zwavelbaden wel kan harden.
Wat een stomme fout.
Les 1 over de Odore di Vulcano: de stank gaat in je kleren en je haar zitten.
Les 2 is dan makkelijk: eerst douchen en daarna de zwavelbaden bezoek is de verkeerde volgorde.
En hoewel de zwavelbaden erg gezond schijnen te zijn is een belangrijke les 3 dat de geur nog dagen in je porien blijven zitten wanneer je daadwerkelijk een bad neemt.
Die behoefte heb ik niet, het kijken naar de badende mensen in het oranje van de dalende zon is al mooi genoeg.
De achterkant van de havenrots gloeit op als een enorme lavabrok en vormt daarmee een passend decor.
Het zwarte zand in de maanvormige baai iets verderop voelt zacht en warm aan de voeten. Ook hier maakt Vulcano haar naam waar met opborrelende gasbellen in het zeewater en verhitte plekken in het zand. Borden geven aan dat je beter schoenen aan kunt houden en met die verbazing loop ik terug naar het dorp om in een inmiddels geaccepteerde zwavelroes de dag af te sluiten.
Het is best een klim.
375 meter omhoog moet toch kunnen maar het pad naar de Gran Cratere is op sommige stukken zo mul dat ik het gevoel heb een moonwalk te doen.
Eenmaal boven is ook hier een sterke zwavellucht het welkom maar de aandacht daarvoor wordt direct weggegumd door het grandioze uitzicht.
De Gran Cratere is circa 500 meter in doorsnee en laat overal kleine rookpluimpjes zien.
De fumarolen op de rand spugen pure zwavel uit en leggen felgele dekens langs het pad dat de krater rondt.
Omgedraaid lijkt het alsof je buureiland Lipari aan kunt raken.
De Eolische eilanden liggen verspreid als groene parels in een hemelsblauwe zee.
Een zeldzame combinatie van krachtige kleuren bij elkaar.
Ik doe een rondje krater en daal dan weer af.
Over twee uur vertrekt mijn boot naar Stromboli, een bezoek waar ik naar uit kijk.
Glijdend door het mulle vulkaanstof realiseer ik dat er iets niet klopt.
Vulcano, neeeeeh, Vulcanyes!!
Foto's
