Een dagtocht naar de Askja is met recht een dagtocht. Vanaf Myvatn reden we richting de Askja-krater. Na 65 kilometer ging de weg over in ‘gravel road’; zand, stenen en grind wisselden zich af. Een stuk verderop veranderde weg naar iets dat amper weg te noemen was. Buiten het zand, de stenen en het grind, volgden ook de kuilen, rotsplateaus en haarspeld bochten zich op. Soms was het ook zoeken naar de weg, omdat het maanlandschap naast de weg hetzelfde was als dé weg. En dat was nog niet alles. Ook kwamen we diverse watertjes tegen die we moesten trotseren. De een wat groter dan de ander. Van plassen tot stroompjes en van beekjes tot hele rivieren. Na bijna 4 uur rijden kwamen we aan bij Drekagil, aan de voet van de Askja. Maar dan heb je nog 8 kilometer te gaan over rotsblokken en kuilen. Eenmaal boven kijk je je ogen uit. Midden in de zomer zie je sneeuw! Na nog eens een half uur lopen over de sneeuw, kwamen we aan de bij Askja. De Askja is een enorme en grotendeels met lava opgevulde prehistorische caldera, die deel uitmaakt van het Dyngjufjöll-gebergte. Eén gedeelte van de caldera is in 1875 verder ingezakt en vormt sindsdien een groot meer, het Öskjuvatn. Vlak naast het Öskjuvatn ligt de Víti, een explosiekrater met een doorsnee van 150 meter. Op de bodem bevinden zich zwavelbronnen en een klein kratermeer, dat mintgroen van kleur is en naar zwavel stinkt. Je bent even onderweg, maar dan heb je ook zeker wat!!