Hongarije

Door: MarleenvM

Geplaatst op Jun 17, 2017

Zo’n 16 jaar geleden wilde we heel graag een keer het Formule 1 circus met eigen ogen zien. Onze Jos Verstappen (Max was net uit de luiers) reed toen nog en de Grand Prix van Hongarije viel in onze vakantie. Zelf kaarten bestellen op het wereld wijde web was in 2001 nog niet zo bekend maar wel gelukt. Verder helemaal niets geboekt, een kwestie van ’s morgens in de auto stappen, matras in ons Amerikaans busje en een wegenkaart op schoot. 

Bij de grens van Oostenrijk-Hongarije maken we meteen kennis met de Hongaarse gastvrijheid. Nors kijkende ambtenaren met en arsenaal aan wapentuig in hun handen en extra accessoires hangend aan hun uniformen. We voelen ons niet echt meteen heel welkom. En we mogen onze hele bus uitladen en alle tassen en koelboxen moeten open en leeg. De hond maakt zijn rondje door onze bus en zijn smerige poten laten meteen afdrukken achter op mijn fris gewassen beddengoed. Het kost heel veel moeite maar ik blijf een geforceerde glimlach opzetten. Even later staat onze hele inboedel op het asfalt uitgestald en we krijgen uiteindelijk toestemming om Hongarije te betreden. Echt zin om het weer netjes in te delen hebben we niet dus flikkeren we het quasi nonchalant in de bus en rijden zo snel mogelijk weg. 

Een eindje verderop stoppen we bij een benzinestation en voordat we het in de gaten hebben staan er twee jochies de ramen van onze bus te wassen. Potjandorie, dit gaat weer geld kosten dus ik gebaar ze vriendelijk doch duidelijk dat ik er niet van gediend ben. En jawel hoor daar komt ineens papa aanzetten, model kleerkast. Er moet flink betaald worden voor de diensten, tenminste dat denk ik want ik versta geen woord van wat die man zegt. Een verhitte maar onverstaanbare discussie volgt maar we weigeren te betalen en als we in verte nog wat handlangers zien aankomen nemen we heel snel de benen en met piepende wielen scheuren we de parkeerplaats af. Na een minuut of 10 weten we dat we niet achtervolgd worden en kunnen we er wel om lachen maar echt een warm welkom is ook niet. 

We stallen ons busje tussen de grote en luxueuze campers in de drive-in bioscoop die omgetoverd is tot F1 camping. Allerlei pluimage staat er van Duitser tot Italiaan, kortom half Europa is vertegenwoordigd. De Nederlanders vallen natuurlijk weer het meest op met hun oranje vlaggen. We vermaken ons wel aardig op de primitieve camping en we maken meerdere malen de lange wandeling naar het F1-circuit dit weekend. Elke avond wordt er film getoond soms Engels ondertiteld en soms in Duits nasynchroniseert. 

Zondag is dan eindelijk de racedag. We zoeken een mooi plekje uit op de tribune (we hadden vrije zitplaatsen) en als we eenmaal geïnstalleerd zijn staat er ineens een Hongaar recht voor onze neus druk te gebaren. Wat wil deze muppet nou? We verstaan er geen bal van. Wel is duidelijk dat we moeten opzouten en wij proberen op onze beurt duidelijk te maken dat we dat niet van plan zijn. Na een paar minuten discussie is de halve tribune op de hoogte van onze woordenwisseling maar niemand helpt voor eventuele vertaling. Als dan, god weet waar ze vandaan kwamen, zo’n acht breedgeschouderde geïrriteerde Hongaren met een overdosis aan testosteron om ons heen staan weten we genoeg. We zullen moeten buigen met heel veel tegenzin weliswaar. Maar willen nog iets te zien krijgen de F1 wedstrijd zit er helaas niets anders op. Geheel tegen onze principes in druipen we af en kiezen we een ander plekje op de tribune. 

De rest van de vakantie willen we nog door Hongarije reizen maar echt lekker komen we niet meer in. Boedapest kon me opgegeven moment zelfs gestolen worden en ook het toeristische Balatonmeer bracht weinig positiefs met zich mee. Geen gezelligheid en geen sfeer. Verdere details zal ik jullie besparen. Toch hebben we wel mooie dingen gezien maar voor ons gevoel hing er nergens een positieve sfeer. Dat lag natuurlijk ook voor een gedeelte aan ons. De toon die dan de eerste dagen gezet wordt verdwijnt niet zomaar. 

Na een week houden we het voor gezien en gaan we terug richting Nederland. Onderweg in Oostenrijk maken we een korte stop bij de Lurgrotte in Peggau. Even de benen strekken en we hebben geen haast om naar huis te gaan dus we zien wel. Hier worden heerlijk gastvrij ontvangen zoals ik Oostenrijk ken, kwam er namelijk jarenlang toen ik nog met mijn ouders op vakantie ging. We nemen een rondleiding door de grotten met een klein groepje en de vriendelijke gids doet er alles aan om het naar ons zin te maken. Ons humeur is in een klap een stuk beter geworden en de rest van de terugreis verloopt ook uitstekend. 

We komen nog wel stil te staan met onze auto, benzinetoevoer probleem (lees; geen benzine vanwege een kapotte meter), maar een vriendelijke Duitser schiet ons te hulp zodat we de weg weer kunnen vervolgen. Eenmaal thuis beloof ik mezelf en mijn vriend dat we nooit meer die kant op gaan. Klaar met dat voormalig Oostblok, klaar met het Oost-Europa. 

Natuurlijk is mijn mening over dat laatste aardig bijgesteld. In 2013 zijn we naar Polen geweest voor een stedentrip Krakau, die ik overigens iedereen aan kan bevelen en in 2015 hebben een stedentrip Tallinn in Estland gedaan. Ook dat was heel goed bevallen. Dit najaar gaan we 2 weken naar Roemenië, en ik kan er niets aan doen maar toch schiet nu regelmatig de reis van buurland Hongarije door mijn gedachten. Ook al zijn we wel zelf een heel stuk wijzer, meer reiservaring en 16 jaar verder…