De waanzin, de hype, de massahysterie.
Zelden heb ik zo met mijn bek open me staan verbazen over mijn medemens.

Met duizenden tegelijk zitten ze op elk beschikbaar plekje net buiten Oia. Want daar gaat het gebeuren, daar gaat de zon onder. En de zon onder zien gaan in Oia doet MOET je meegemaakt hebben.

Maar wat al die mensen niet snappen is dat ze op het verkeerde plekje zitten. En niet alleen dat: ze kijken ook nog de verkeerde kant op.

Die zon in de zee, me reet. Het gaat om de witte huizen en de typische molens in het gouden avondlicht. Cliché maar fantastisch mooi.

En terwijl wij nagenieten onder het genot van een kouwe Volkan rent de ganse meute als een stel blinde woelmuizen terug richting de bus.