Parijs

Balletje Balletje

Traveljunkie was hier op 1996-06-15 Gepost op: 2010-12-30 0 reacties.

Wie kent dat niet, balletje balletje? Nou die versie is er dus ook met kaarten, daar kwam ik achter in juni 1996. Het was een aantal maanden voordat ik op backpack avontuur naar Australie zou gaan. Met mijn vader, moeder en twee broers was ik in Parijs voor de zilveren bruiloft van mijn ouders. Een groot feest en een groot avontuur. Ik weet niet meer de exacte locatie, maar in mijn hoofd komt Marchés aux puces als eerste te voorschijn. Een markt met leuke tweedehans en nieuwe dingetjes. Ik kwam uit een dorp, had nog niet veel gereisd en stond redelijk naief in de wereld. Slechte mensen... die kende ik niet. Natuurlijk wel eens van gehoord, maar nooit echt meegemaakt.

Terwijl we over de markt liepen, zagen we regelmatig een groepje mensen rond een hoge tafel staan. Aan die tafel was een man bezig met een drietal kaarten: twee zwarte en een rode. Hij schoof ze op zijn kop flink heen en weer en omstanders moesten dan de rode kaart eruit pikken. Ik keek een paar keer mee en zo moeilijk was het toch niet. Iemand anders wees de verkeerde kaart aan.... "Duh!" dacht ik in mezelf, "dat is makkelijk, hoe stom kon die man nou zijn". Maar ik zei niets. Blijkbaar hadden ze mijn nieuwsgierige blik opgemerkt en ze gingen door. Steeds maar weer wees iemand verkeerd en zat ik in gedachten goed. Dus trok ik mijn stoute schoenen aan en zei mijn bevindingen hardop. "Nou als je dat nog een keer doet en geld inlegt, dan kun je de inleg verdubbelen". "Wow dat is makkelijk verdiend", dacht ik nog (ja ja ik was dus naief, dat schreef ik al). Dus hij weer met die kaarten aan de gang. Ik hield zijn handen goed in de gaten, dingen van links naar rechts, achter de eerste kaart, als laatste, weer terug naar positie 1, 3, 2, 1, 3, 2, 1, 3, 1, 2... ik hield alles goed bij.

Ik was er 1000% van overtuigd dat de kaart eindigde op positie 3. Ik wees hem aan. De man draaide hem om en vol blijde verwachting stond ik met een dikke grijs te kijekn.... die verdween heel snel, want wat ik zag was geen rode kaart. hij was ZWART... geld kwijt! Oooh en toen was de markt te klein. Natuurlijk hoe kon ik zo stom zijn. dat had ik kunnen bedenken. Mijn vader en broers lachten zich rot. Zij zagen het gewoon gebeuren, vanaf minuut één. Op wie kon ik nou kwaad zijn, alleen op mezlelf. En dat deed pijn, veel pijn. In mijn portomonee en mijn trots. De een was leeg en de ander had een flinke deuk opgelopen. Toen ik mijn vader vroeg waarom hij me niet had gewaarschuwd zei hij: "Ik kan je twintig keer vertellen dat je het niet moet doen, maar eigenwijs als dat je bent zal het er ooit een keer van gekomen zijn. Wellicht straks in Australie. Maar dan ben ik er niet bij als het verkeerd dreigt te gaan. Hier kon ik ingrijpen als het nodig bleek te zijn...". Het was een dure les, maar één die ik nooit ben vergeten!