Handenarbeid.
Lapland
Finland
Doppie
Handenarbeid.
Het is een beetje 'Big Brother', het is een beetje 'Expeditie Robinson' en ook een beetje 'Oh Oh Cherso'. Een vleugje Pfaff's en een goede dosis Osbourne's samen gebracht in een aflevering van 'Het is hier fantastisch'. Stuur twee reisreporters die elkaar niet kennen samen op reis, stop ze in een klein kamertje, verzin wat malle activiteiten en wacht dan af wat voor verhalen er uit voort komen.
Twee super individualisten op elkaars lip, dat moet mooie botsingen opleveren, de halve TV-industrie verdient daar zijn rijkelijk belegde boterham mee. Om nog wat meer spanning toe te voegen zetten we ze in een groepsreis setting met een ADHD Westlander, een vrolijke babbelende Amsterdamse op leeftijd en een knappe jongedame die wel oren heeft naar een privé otoworkshop van de fotograaf.
Twee super individualisten op elkaars lip, die botsen niet, die maken stilzwijgende afspraken. Die verdelen de taken zoals het komt, de fotograaf draagt de camera's, de schrijver sjouwt zich een breuk aan de statieven, de fotograaf verzorgt de muziek, de schrijver levert de Cognac. Die besluiten zonder een woord om het toilet op de gang te gebruiken voor alles meer dan een kleine plas. Die kiezen voor: of allebei niet snurken of allebei vol volume, gewoon de basics om het samenzijn draaglijk te maken.
Ze hebben samen een missie, een reportage waar de spetters vanaf vliegen. De fotograaf maakt honderden foto's van vriendelijk naar de camera lachende honden maar plaatst alleen die paar waar ze hun grote tanden laten zien. De schrijver spreekt groot van 'meest bizarre temperaturen' en 'onbeschermde handen in de snijdend koude wind' terwijl hij gewoon 's ochtends op zijn teenslippers de honden staat te voeren.
De reisgenoten die lucht hebben gekregen van de bedoelingen van het tweetal doen hun uiterste best om nog wat extra heftigheid aan het verhaal toe te voegen. De Amsterdamse breekt haar been terwijl ze naar de sauna rent, de Westlander wil zo graag de hitte in de kleine ruimte ontsnappen dat hij zichzelf welhaast bewusteloos kopt tegen het plafond. Twee medereizigers stunten wat met een sneeuwscooter die ze triomfantelijk in een wak rijden en als kers op de taart wordt de twee aanwezige kraamverpleegkundigen gevraagd een zoekgeraakte tampon bij een andere hotelgaste op te diepen.
Het duo zelf zet nog een ongeluk met een snowmobiel in scéne, helaas overdrijven ze dat zo zeer dat de fotograaf niet in staat is tot ook maar één plaatje en de schrijver héél veel stof maar nog niet de juiste woorden heeft gevonden om dit verhaal recht te doen.
Het leek de mannen te gaan lukken om de onwetende thuisblijvers een combinatie van 'Born to be Wild' en 'Grizzly Adams Adventures' voor te kunnen spiegelen. Dat leek te lukken, dat leek heel goed te gaan lukken totdat het maandthema voor Augustus bekend gemaakt werd: 'Handenarbeid'. En dan moet je met de billen bloot, dan ben je verplicht het hele verhaal te vertellen. Dan moet er ook verslag gedaan worden van de groeps-knutsel-middag.
Tijdens de lange winteravonden in het hoge Noorden moeten de Lappen zich weten te vermaken met het weinige wat er beschikbaar is. Gelukkig is er één basismateriaal in overvloed aanwezig: Rendiergewei, handig als ze zijn kunnen de Noorderlingen daar hele dagen mee vullen. De rendierenboerin had de schrijver al een tip gegeven maar omdat hij en de fotograaf thuis hadden beloofd zich netjes te gedragen proberen ze dat maar even niet zelf uit. Mocht u toch nieuwsgierig zijn geworden klik dan even hier.
Geweien zijn natuurlijk geweldig om kapstokken van te fabriceren maar dat is zo lastig meenemen in de handbagage. De enthousiaste groep werpt zich dus maar op het maken van sleutelhangers: stukje gewei afzagen met een botte zaag, vervolgens met gevaar voor handen en omstanders een gaatje erin boren, met natbezwete vingers een schroefoog erin probeer te draaien en voila een geweldig aandenken aan het mooie Lapland.
Als afsluiter mogen de knutselaars nog met een soldeerbout hun naam op hun werkstukje zetten én ook nog het die middag behaalde Rendierrijbewijs signeren. Een van de kraamverpleegkundigen blijkt nogal handig met dit gloeiend hete schrijfgerei en vol vuur stort zij zich op de volledige doopnaam van de schrijver.
Ons stoere duo doet ondertussen verwoede pogingen zich te drukken van deze activiteit die absoluut niet past in een reportage voor een blad wat gelezen wordt door types die een fietstocht door de Australische woestijn bij 50 graden boven nul “een leuk tripje” noemen. Mensen die alle uithoeken van de wereld opzoeken om te checken of daar echt niet nog een ouwe koppensneller te vinden is die wel trek heeft in een stoofpotje Orang Belanda. Mensen die teleurgesteld roepen dat het “maar windkracht 10 was” zodat ze later nog eens terug moeten om die met doodsverachting gemaakte foto op het eind van de kaap te maken. U kent ze wel, het soort volk waar u ver van blijft.
De fotograaf klungelt wat met zijn camera, gaat op de grond liggen en aan het plafond hangen voor het mooiste standpunt. De schrijver doet wat echte schrijvers de hele dag doen, of in ieder geval wat hij denkt dat ze doen: aan de bar lallend een quasi-intellectueel gesprek voeren met de interesse veinzende barman die vermoeid wacht tot hij de dronkelap naar zijn kamer af kan laten voeren.
De oplettende gids roept de twee tot de orde, of ze willen of niet: er zal geknutseld worden en wel door iedereen. De fotograaf zet zich morrend aan zijn taak, gelukkig maakt hij geen slachtoffers met zijn gevaarlijk rondzwaaiende boormachine. De finale met de soldeerbout levert een tekst op die zich met enige fantasie laat lezen als 'Hillobaard en Beppie'. De schrijver levert een nog onduidelijker resultaat in zijn benevelde gemoedstoestand, de sleutelhanger is volgekrabbeld met iets wat nog het meest lijkt op 'VeVah' of 'Vollab', benieuwd wie hij daar een plezier mee denkt te gaan doen.
“Barman......!”
Foto's
