Helgoland, verdwaalde rots (deel 2)
Sleeswijk-Holstein
Duitsland
TravelGoom
Helgoland, verdwaalde rots (deel 2)
Ik heb Lange Anna ontmoet. Stevige meid, statig voorkomen, licht grijzend op haar hoofd, een wat eenzaam type. Ze houdt graag afstand dus laat ik het bij wat foto’s.
De bijna 50 meter hoge rotspilaar aan de noordpunt van Helgoland is het herkenningsteken van het eiland. Bij eb staan haar voeten droog en kan ik haar postuur in volle lengte bekijken. Ondergescheten door de meeuwen die heen en weer vliegen tussen haar top en de voedzame zeewiergronden onder haar. De echte Anna was een eeuw geleden kelnerin van een cafe op het eiland. Niet eerder zo’n enorme grafsteen voor iemand gezien.
Ik ben aan de avondrondwandeling op het eiland begonnen. Het beste moment, het mooiste licht, de heerlijkste stilte, de tijd is deze avond volledig van mij.
Na Lange Anna stap ik door naar de ‘Lummenfelsen’. Vrij vertaald de Alkenrotsen genoemd naar de vogels die hier elk voorjaar maar kort verblijven. Ze leggen hun eieren en bereiden hun kroost voor op de duik des levens. Letterlijk want eenmaal nestvrij duiken de honderden kleuteralken van de hoge rotsen de zee in om daarna met paps en mams weer voor maanden te verdwijnen. Het schijnt geweldig te zijn om deze jaarlijks happening mee te kunnen maken.
Een ‘Lummen-vakantie’ is goed bedacht door de Helgoland marketeers en zeer populair.
Ik ben te laat voor de alken maar niet voor de flinke club Gentenaren. Er hangt een rose-oranje gloed tussen de rotsen. Circa 200 broedparen vormen de Jan van Genten hier. Ze zitten werkelijk overal en vliegen af en aan om hun kroost van vitaminen te voorzien. Het is een prachtig schouwspel dat ik met verwondering bekijk. Ook hier legt het eb de rotsige zeebodem bloot. De donkere achtergrond is een mooi cadeau voor de foto’s die ik van de zonverlichte Gentenaren maak. Hangend op het hek boven de afgronden geniet ik een uurtje van de familietaferelen die zich op nog geen 2 meter voor mijn neus afspelen.
De zon gaat aan de verkeerde kant onder. Ze hadden het eiland om moeten draaien want de terrassen in het dorp liggen al vroeg in een frisse schaduw. In een warme trui toon ik mijn solidariteit aan de vleugelbroeders en eet ook een stukje vis. Het Duitse bier verzekert een goede nacht.
Wist u dat ‘Eichel’ eikel betekent in het Duits? Ze bestaan ook op Helgoland. In dit geval als geldwolf en kapitein van de rondvaartsloep. Ik wil de grote eilandrots vanaf het water bekijken en dat levert in eerste instantie mooie beelden op.
De boottocht duurt een uur maar elke minuut groeit het verlangen naar krijsende meeuwen, bonkende boeggolven en overdadig PK-geluid. In plaats daarvan schreeuwt onze kapitein een uur lang onverstaanbare monotone grappen door zijn megafoon. Alle dieren blijven angstvallig weg, kinderen huilen anoniem onder moeders jas en ik dank de Lieve heer dat de rotswanden van Helgoland geen echo veroorzaken. Ontsnappen op deze legbatterijsloep kan niet. Het leidt me af, ik zie het eiland wel maar neem haar onvoldoende in me op. Deze tocht kan niet snel genoeg voorbij zijn. Wat een enorme Eichel.
Niet veel later zit ik op een andere boot. De mini-veerdienst naar Dune wel te verstaan. Comfort is niet nodig voor de paar minuten tussen de twee eilanden. Ooit waren ze aan elkaar verbonden en de plannen om dat te herstellen worden steeds concreter. Nu herinnert de ondiepe rotsachtige zeebodem tussen de eilanden nog aan hun samenhang. Een overeenkomst is verder niet te vinden, de eilanden zijn dag en nacht. Het robuste harde steen van Helgoland tegenover het zachte glooiende zand van Dune. Het glasheldere water maakt de planten en de vissen goed zichtbaar. De overtocht had van mij best wat langzamer gemogen.
Dune haalt de vierkante kilometer niet.
Het oosten is de havenkant, het westen het kiezelstrand. Het Nordstrand en Sudstrand hoeven geen toelichting en zijn een paradijs voor zonaanbidders. De ecru-witte stranden liggen er prachtig en uitnodigend bij. Ook hier is het water kraakhelder en zo kan ik zien dat het niet verstandig is te dicht bij de boei-ankers in de buurt te komen. In het anderhalve meter diepe water kruipen tientallen flinke krabben om het betonnen anker heen. Mijn teennagels zijn al geknipt, onder de indruk schuifel ik de 100 meter naar het strand weer terug.
De verdwaalde zeehond op het Nordstrand wijst me de weg. De wind helpt verder en zo weet ik na 2x mijn neus ophalen waar ik moet zijn. Blootvoets spetter ik door de kalme branding naar de basaltblokken waarachter het kiezelstrand ligt. De natte bontgeur wordt steeds sterker, het verraad de grote groep zeehonden die even later voor me opduikt. Ik heb vaker zeehonden gezien maar niet eerder zo’n enorme groep en zo dichtbij. De afstand is niet meer dan 30 meter en een snelle telling leert dat er zo’n 80 stuks liggen. Een luidruchtige kolonie zitzakken met oogjes. Slapend of rollend, liefkozend neuzend met hun jongen of stoeiend met een concurrent. Anderen schuiven plomp het water in en komen er een stuk sneller als een echte wave-surfer weer uit. Na de Jan van Genten van gisterenavond ben ik wederom getuige van een topvoorstelling van moeder natuur. De staande ovatie van de dame naast me doet een deel van de groep angstvallig het water in duiken. Ik klap zachtjes in mezelf.
De laatste 24 uur op Helgoland is een herhaling van zetten. Maar niemand zal het erg vinden een goede voorstelling 2x te bekijken. Helgoland en Dune liggen eenzaam doch hand in hand in een stukje Noordzee dat wij amper kennen. Met weemoed neem ik afscheid met de belofte een keer terug te komen in het Lummenseizoen. Vanaf de boot nog een laatste blik achterom. Dan langzaam weer de blik naar voren. Op de tocht over de Elbe en het aanblik van de Hamburger skyline in het avondlicht kan ik me ook weer verheugen. De dingen zijn zo mooi als jezelf wilt zien. De afgelopen dagen in ieder geval de schoonheid van de stad en de stilte…
Foto's
