Een huwelijksreis die in het water valt? (deel 4)
Mostar
Bosnië-Herzegovina
HenkJanKlaver
Een huwelijksreis die in het water valt? (deel 4)
Na onze eerste nacht op camping 'Mali Wimbledon', oftewel klein Wimbledon, maakten we ons klaar om de belangrijkste trekpleister in de regio en misschien wel van heel Bosnië te bezoeken; de Stari Most. De iconische brug uit de 13e eeuw die in de Balkanoorlog in 1993 vernietigd werd.
Oké, eerst een plekje zoeken om te parkeren. Het liefst zo dichtbij mogelijk, maar ook zo goedkoop mogelijk. Je blijft Nederlander. Na even zoeken vonden we een parkeerplek dichtbij het centrum met een pinautomaat er tegenover. Dit kwam mooi uit, want ik had nog geen Bosnisch geld. Maar ja, met alleen flappen kon ik weer niet bij de parkeerautomaat terecht. Gelukkig was er vlakbij ook een kioskje waar ik een kleine versnapering kocht zodat ik over wat muntgeld beschikte.
Wat ons gelijk opviel in Mostar was dat je nog overal sporen van de oorlog zag. Gebouwen vol met kogelgaten en in verval geraakte huizen naast nieuwe, of oude, nieuwbouw. Een groot contrast. We liepen richting het centrum en staken al gauw de Neretva, de rivier die door Mostar stroomt, over. We passeerden de eerste moskee die we zagen en natuurlijk moest er even een foto van worden gemaakt. Al gauw bleek dat er nog vier moskeeën in de straat waren die nog mooier en imposanter waren. Na een half lopen nam de drukte in de kleine oude straatjes wat toe en al gauw bleek waarom. Ineens zagen we de brug liggen op zijn prachtige locatie. Het was mooi weer en de zon scheen prachtig op de brug en de omringende gebouwen. Ondanks dat er bij de souvenirwinkeltjes wel zeker bedrijvigheid te bekennen was, was het op de Stari Most zelf nog rustig. Natuurlijk wat kliekjes geschoten en zelf de brug op. Eenmaal op het hoogtepunt van de brug, in het midden, heb je een prachtig zicht op de Neretva die door Mostar kringelt. Aan de ene kant minaretten en aan de andere kant kerktorens. Bij een van de torens bij de brug staat een klein monument wat men moet herinneren aan 1993. Verder is er zo 1-2-3 niet veel te zien wat je hieraan herinnert. Misschien wel terecht. Als we bij een klein winkeltje twintig meter verderop wat kaartjes willen kopen om naar familie te sturen, stuiten we binnen op een waar museum met foto's, video's en boeken over de brug en haar vernietiging. Vooral de beelden zijn veelzeggend. Gegrepen door de tragedie blijf ik staan en besef me dan nog maar weer eens al te goed waar ik zojuist overheen gelopen ben. De Ottomanen, de Venetianen, de tweede wereldoorlog... De brug stond er nog steeds. Tot 1993. De icoon van de stad, ineens verbrijzeld in kleine stukjes steen die in de Neretva plonsden. Ik besloot nog maar eens de brug over te lopen en weer terug. Inmiddels was het al wat drukker geworden. Toen Heleen en ik aan de westzijde van Mostar verder liepen door het oude centrum kwamen we later nog het kleine broertje van de Stari Most tegen. Een 'Mali Stari Most' zeg maar. We sloegen linksaf in de hoop op een gezellig terrasje wat te kunnen drinken weg van de drukte die was ontstaan. Een zijweggetje liep naar beneden en we besloten deze te volgen. Voor we het wisten kwamen we bij de oever van de Neretva. Op deze manier hadden we een heel ander zicht op de brug. We schoten een ander paar aan om een foto van ons te maken met de brug op de achtergrond en natuurlijk deden wij deze gunst terug voor hen. Het drankje is er niet van gekomen want voor we het wisten waren we weer terug bij onze auto.
Eenmaal in de snikhete auto gestapt te zijn en alle ramen richting Australië te hebben gedaan, vervolgden we onze weg naar de camping. Hier bijna aangekomen zagen we een bruin bord met 'Blagaj Tekke' erop staan. Dit was een soort zelfde bord als waarop de Stari Most werd aangeduid. Wellicht dat deze 'Blagaj Tekke' ook een bezienswaardigheid was. Dus de camping voorbij gereden op naar Blagaj.
In Blagaj zelf leek de weg een hobby te hebben. Meerdere wegversmallingen maakte het een redelijke uitdaging om met het tegemoetkomend verkeer de bordjes te blijven volgen. Dit lukte en we kwamen aan bij een parkeerplaats. Hiervoor moest een klein bedrag betaald worden. We liepen verder langs de Buna-rivier. Dit is de grootste karstrivier van Europa en heeft een lengte van 9 km. De Buna mondt uit in de Neretva. We kwamen aan bij de Tekke die omringd wordt door meerdere restaurantjes. En wat een plek. De Tekke ligt prachtig tegen een rotswand aan en de Buna komt met veel kracht uit de grot gestroomd. Een bezoekje aan de Tekke zelf is gratis. Schoenen uit en Heleen kreeg een hoofddoekje om. De Blagaj Tekke heb ik omschreven in een 'foto & tip'. Echt een aanrader en voor mij persoonlijk mooier dan de Stari Most. We zagen een brug over de Buna en aan de andere kant lag een restaurant met eilandjes in de Buna waarop je kon zitten om te eten. We bekeken de menukaart en keken even naar de prijzen. 'Zo'n prachtig plek zal vast niet goedkoop zijn', dachten we. Nou dat viel heel erg mee. In de avond zijn we teruggekeerd bij Restoran Vrelo (genoemd naar de bron van de Buna) en hebben daar voor nog geen € 30,- samen gegeten. Dit is voor Bosnische begrippen inderdaad redelijk duur, maar als je het vergelijkt met Nederland stelt dit niet veel voor. Bovendien; de plek! Bij het vallen van de avond waren natuurlijk overal gezellige lampjes. Met de Tekke, de rotswand en de vogels die hierin nestelde en het heerlijke geluid van het stromen van de rivier was dit ronduit genieten. Wat een dag om te mogen herinneren. De hele dag was het droog gebleven. Langzaam meer zeker begon ik Bosnië in mijn hart te sluiten.
Foto's
